Jeff Bezos’s Blue Origin recently released images of the spaceships it says could be ferrying paying guests to suborbital space in 2018. At the same time, Richard Branson’s Virgin Galactic has hundreds of $250,000 deposits from people who want seats on his spacecraft, and SpaceX’s Elon Musk aims to take a pair of tourists around the moon.
As
commercial spaceflights for tourists, scientists, and workers in the
burgeoning space economy become more common, experts say those would-be
astronauts will need training that goes well beyond earthbound airline
safety briefings. Anyone venturing into space will need to know how to
deal with space sickness, the effects of acceleration and
weightlessness, and even the potential for hallucinations.
And those going to do scientific or other work will have to be ready to
use their limited time optimally—time outside the earth’s gravitational
pull will cost something like $688 per second, according to Gregory
Kennedy, education director at the NASTAR Center.
“The research
organizations that are sponsoring their flights are going to want to
make sure they’re getting their $688,” he says.
The NASTAR Center,
located outside Philadelphia, is one of several commercial institutions
offering spaceflight training for would-be private astronauts. Founded
in 2007 by the Environmental Tectonics Corporation,
which makes air and space training equipment, the center has trained
more than 500 people for the rigors of spaceflight, Kennedy says. For
aspiring space tourists, that includes learning how to tolerate the
acceleration forces they’ll experience: “We take somebody with no prior
experience and build them up to be able to withstand up to 6 Gs.”
For
scientists, the training entails time management and team coordination
drills. “We do an exercise where we have them do some activities that
may conflict with each other or may distract each other,” says Kennedy,
usually with participants failing to finish on time. “Then, we just give
them a chance to do a simple mission rehearsal [and] planning. We have
them do it again, and everybody finishes.”
Space And The Human Body
Outside Boston, SIRIUS Astronaut Training
offers instruction specifically focused on the effects of space travel
on the human body. The project, affiliated with Brandeis University’s Ashton Graybiel Spatial Orientation Laboratory,
launched after NASA ended the Space Shuttle program in 2011 to continue
to harness decades of research at the lab into space physiology.
“For
us, whose professional lives were connected with space research, that
was kind of a glum announcement, but the way our brain works, we try to
find opportunities to do what we love,” says Janna Kaplan, program lead
and senior scientist at SIRIUS and a senior research associate at the
Graybiel Lab. “We decided that we have a place in that reconfiguration
of spaceflight industry, from NASA being a monopoly on it to NASA just
being a funding agency with a place on the board for those other rapidly
developing industries.”
The group has trained about 20 people,
mostly those hoping for work in the space sector, using facilities like a
rotating room designed to simulate varying gravity, a tilting device
that induces confusing disorientation, and other equipment that can
bring on motion sickness. The experience sounds unpleasant, but it
enables customers to learn when they experience sickness, and what they
can do to keep it under control before they find themselves debilitated
in space.
A spinning cylindrical device, with striped walls that
rotate at a different speed from the floor on which would-be astronauts
stand, is even designed to induce optical illusions. Those can be
surprisingly common in space, Kaplan says.
“Some of them are kind
of cute and amusing, but some of them, and most of them, will render you
dysfunctional without you knowing that you are [experiencing them],”
she says. “If you have awareness that you have it, then you can deal
with it.”
Of course, for some people interested in space travel,
the training alone may be enough to satisfy their curiosity about the
astronaut life, without the need to ever leave earth. Waypoint 2 Space
plans to launch spaceflight training next year in a facility steps from
NASA’s Johnson Space Center in Houston. A weeklong spaceflight
fundamentals course will cost in the tens of thousands of dollars,
training participants to deal with space physiological issues,
spacecraft operations, and working in a spacesuit.
“You
come out of that with a certification that basically says you know what
you’re getting into,” says CEO Kevin Heath. And the company plans to
offer additional training for specific orbital and suborbital spacecraft
as they begin to take people into space.
But Waypoint 2 Space
will also offer experiences that Heath says will be more like what you
might find in “a space-themed Dave and Buster’s,” letting day visitors
like families or corporate groups looking for a team-building exercise
try their hand at a spaceflight simulator or climbing a simulated
altered-gravity wall.
“It’s like any other extreme activity—you
can climb a rock wall, and you can climb Mt. Everest for $25,000,” he
says. “If they say, for example, I want to do the flight simulator, it’s
going to be a half-hour, and that’s $19.”
Those short-term
experiences will help stir up a market for more serious training, Heath
says—and they’ll help the company bring in some revenue, even if planned
space tourism projects don’t launch as soon as their billionaire
founders predict, which could mean less demand for spaceflight training.
Once
spaceflight does become more common, it’s also likely that some
commercial and scientific operations will prefer to offer their own
training in-house. And those programs may be appealing to would-be
astronauts looking for formal training and experience, just as the Air
Force is a common first stop for aspiring commercial pilots today.
A nonprofit research group called Project PoSSUM
has been training citizen scientists for work in the upper atmosphere
and suborbital space in conjunction with Embry-Riddle Aeronautical
University, and executive director Jason Reimuller says several
participants have been finalists in the U.S. and Canadian astronaut
programs.
“They look at it as professional development—kind of a marketable skill as well,” he says.
But
the program isn’t designed to be just an astronaut training or space
tourism operation, he says. It’s a genuine scientific mission to
research noctilucent clouds, somewhat mysterious formations miles above
the Earth’s surface, whose prevalence may be tied to climate change. The
group plans to work with a manned commercial spaceflight company to
bring its researchers to space with specialized equipment to capture
images and samples of the clouds.
“We really don’t want to be
confused with astronaut training as a company,” he says. “We do have
very specific missions—several missions that do require specialized
manned researchers on such missions.”
But for Project PoSSUM and
for commercial astronaut training operations, when their graduates make
their way into space will depend on when spaceflight companies begin
launches.
“We are going to have the programs up and running all
the way up to level 2, which is suborbital, early next year,” says
Waypoint 2 Space’s Heath. “Whether people actually fly, that’s not our
call.”
محققان
ماشین جدیدی ساخته اند که می تواند اشکال مختلفی از حیات ترکیبی (سنتزی)
را با توجه به سفارشی که می گیرد تولید کند. این فناوری می تواند موضوع
کُلُنی سازی در مریخ را هم تحت شعاع قرار دهد.
به گزارش خبرگزاری مهر،
ساینس الرت در گزارشی خواندنی نوشت: به سال ۲۰۱۶ باز می گردیم یعنی زمانی
که زیست شناسی به نام کریگ ونتر دست به کار بزرگی زد. او توانست گونه های
جدیدی از باکتری را در محیط آزمایشگاهی تولید کند. آنچه که این محقق تولید
کرد ساده ترین شکل حیات ژنتیکی شناخته شده از نگاه علم محسوب می شد که
کاملا از طریق سنتر شیمیایی ژنوم دستکاری شده ارایه شده بود.
اکنون او ماشین جدیدی ارایه
کرده که می تواند این اشکال سنتزی از حیات را بر اساس سفارشی که دریافت می
کند و تنها با استفاده از یک طرح ژنومی تولید کند. فقط کافی است جوهر
دستگاه بلوکهای حیات را شکل دهد.
این اختراع می تواند بشر را
به ایجاد کلنی متشکل از حیات سنتزی در مریخ نزدیک کند آن هم بدون اینکه
انسان تلاشی برای رسیدن به این سیاره از خود نشان دهد. به همین دلیل این
نوآوری مورد توجه الون ماسک مالک شرکت اسپیس ایکس و کسی که تلاش می کند
انسان را به مریخ برساند قرار گرفته است.
این تکنیک که تحت عنوان
«جابجایی از راه دور زیست شناختی» مطرح شده به دانشمندان این امکان را می
دهد تا ژنوم مورد نظرشان را از زمین به دستگاه چاپگری در مریخ ایمیل کنند و
این یعنی ایجاد کلنی در مریخ آن هم از راه دور و بدون نیاز به حضور انسان.
کریگ ونتر پیشتر گفته بود: فکر می کنم جابجایی از راه دور زیست شناختی همان فناوری مورد نیاز ایجاد کلنی در مریخ است.
ماشینی که این محقق ساخته
نخستین نمونه در جهان محسوب می شود که می تواند توالی های ژنتیکی را از
طریق اینترنت یا امواج رادیویی دریافت کند. این بدان معناست که چنین
دستگاهی می تواند چهار ساختار پایه ای شیمیایی DNA را از طریق کنترل از راه دور چاپ کرده تا در نهایت ساختارهای زیست شناختی مختلفی ایجاد شود.
معاون
دفتر نمایندگی کمیته بین المللی صلیب سرخ در یمن با اعلام امکان ابتلای
نیم میلیون یمنی به وبا وجود دارد، گفت: نیازمند واکنش متناسب و قوی جامعه
جهانی درخصوص یمن هستیم.
به گزارش ایرنا ازدفتر صلیب سرخ در تهران،
«جوناس برائر» با اعلام ابتلای بیش از 200 هزار یمنی به وبا و مرگ بیش از
یک هزار و 300 نفر، اظهارکرد: امکان ابتلای بیش از500 هزار یمنی به وبا
وجود دارد.
به گفته وی، شرایط بشر دوستانه دریمن ازهمیشه در وضع بدتری
قراردارد وبا وجودی که پیشگیری از وبا کارسختی نیست، اما دسترسی نداشتن
مردم به آب سالم، انباشت زباله درشهرها و از کار افتادن شبکه فاضلاب شهری
سبب همه گیری وبا شده است.
وی با بیان اینکه ازکار افتادن 45 درصد
ازخدمات درمانی دریمن در نتیجه حملات مستقیم است، اظهارکرد: نتوانستن تامین
سوخت و دسترسی به تنها 30درصد از داروهای مورد نیاز از دیگر عوامل شیوع
سریع وبا دراین کشور است.
برائر افزود: در مدت دوسال جنگ در یمن
منجر به قتل 10 هزار نفر شده است و در کمتر از هفت هفته از شیوع وبا، بیش
از یک هزار نفر جان باخته اند.
معاون دفتر نمایندگی کمیته بین المللی صلیب سرخ در یمن خواستار واکنش متناسب و قوی جامعه جهانی دراین زمینه شد.
از
زمان شیوع وبا دریمن کمیته بین المللی صلیب سرخ به عنوان بزرگترین سازمان
بشر دوستانه کمک رسان دریمن، 20درصد ازمبتلایان را درمان کرد و تا کنون
موفق به ارسال 5 محموله هوایی ملزومات درمانی به یمن شده است.
علاوه
برخدمات درمانی، کمیته بین المللی صلیب سرخ با اعزام نیروهای متخصص سعی در
بهبود وضعیت بهداشتی و درمانی شهرها داشته است تا بتواند از شیوع بیشتر
این بیماری جلوگیری کند.
با
بدنه و مدیریت ضعیف در مدیریت بحران سوانح طبیعی در رخدادی مشابه زلزله 31
خرداد 69 منجیل، حتما آسیب های وارده به کشور از نظر تلفات و خسارات مالی
بسیار بیشتر از سال 69 خواهد بود.
دکتر مهدی زارع . استاد پژوهشگاه بین المللی زلزله شناسی و مهندسی زلزله
دقایق
اولیه روز سی و یک خرداد ، یادآور سالروز رخداد زلزله 31 خرداد 69 منجیل
است که در نیمه شب (ساعت 36 دقیقه بامداد) موجب 16 هزار کشته و
حدود 50 هزار مجروح و تخریب کامل سه شهر و آسیب جدی به حداقل 10 شهر ایران و
حدود دو میلیارد دلار خسارت مستقیم و غیر مستقیم شد.
زلزله در سال
69 رخ داد و هنوز کشور در سال های اولیه پس از اتمام دوره دفاع مقدس بود.
از نظر مدیریت بحران، ازستادهای پشتیبانی و بازسازی جنگ 8 ساله دراین
زلزله به عنوان پشتیبانی از عملیات جستجو و امداد و در نهایت بازسازی در
مناطق زلزله زده استفاده شد .
این
زلزله در نزدیکی پهنه شهری منجیل، رودبار و لوشان روی داد و عملا سه شهر
ما را ویران کرد (به ویژه دو شهر منجیل و رودبار). ضمنا در شهر های رشت،
لاهیجان و آستانه اشرفیه خسارت های مهم و قابل ملاحظه ای مشاهده شد. همچنین
زلزله منجیل در نزدیکی محور و مخزن سد سفید رود رخ داد که در هنگام زلزله،
مخزن این سد لبالب پر از آب بود و بنابراین احتمال گسیخته شدن سد و رها
شدن آن می توانست به فاجعه بزرگتری منجر شود.
خوشبختانه به دلیل
کیفیت بالای طراحی سد توسط مرحوم دکتر اشتوکی از سوئیس و ساخت سد سفید رود
طی سالهای 1335تا 1341 (سال بهره برداری)، با وجود خسارت دیدن در هنگام
زلزله، اتفاقی بدتر از آنچه مشاهده شد، نیفتاد. یعنی سد پاره نشد و دریاچه
به صورت سیل در رودخانه سفید رود تخلیه نشد. ساختار ستادهای حوادث غیر
مترقبه (زیر نظر وزارت کشور) هنوز وجود نداشت و عملا بعد از زلزله منجیل و
با درس آموزی از زلزله منجیل در کشور به وجود آمد.
جدی گرفتن و
مطرح شدن آیین نامه استاندارد زلزله ایران (آیین نامه 2800) از بعد از
زلزله 1369 منجیل رخ داد. زلزله 1369 منجیل در یک پهنه کوهستانی صعب العبور
و به همراه وقوع زمین لغزش های متعدد بود. بعد از 27 سال هنوز زلزله ای در
ابعاد و گستردگی زلزله 1369 منجیل رخ نداده است تا بدانیم که از درس های
آن زلزله آیا درس آموزی کافی انجام شده است یا نه.
مردم
منجیل و پهنه زلزله زده در زلزله 1369 با اثر پذیری روانی از این رخداد،
در سال های بعد از رخداد زلزله سال 69 تلاش کردند در ساخت و ساز رویکردی
محافظه کارانه تر داشته باشند ولی همین رویکرد محافظه کارانه به نظر می رسد
که در دهه اخیر به کناری گذاشته شده و عملا روند توسعه بدون پلان و برنامه
برای ارزیابی ریسک پیگیری شده است..
*تغییر شکل زمین در محدود جنوب کاسپین
در
زلزله های کلان راندگی (Mega thrust) که معمولا در نواحی فرورانش و در
حاشیه اقیانوس ها مانند نوار حاشیه اقیانوس آرام و یا ناحیه حاشیه اقیانوس
هند، رخ می دهند ابعاد صفحه گسیختگی در یک رخداد زمین لرزه اصلی در حدود
۲۰۰ در ۵۰۰ کیلومتر و میزان لغزش حداکثر بر روی صفحه گسل ۲۰ تا ۳۵ متر در
یک زلزله و میزان متوسط تغییر مکان /لغزش سالانه حدود ۲ تا ۱۲ سانتی متر در
سال است.
بنابراین انتظار رخداد زمین لرزه های بزرگ با بزرگای بیش
از 8 و گاه حتی با بزرگای بیش از 9در این نواحی، انتظار بیهوده ای نیست،
ولی در زلزله هایی که در درون صفحه قاره ای رخ می دهند و بیشتر زلزله های
ایران و ترکیه و افغانستان از این نوع هستند، ابعاد صفحه گسیختگی کوچکتر
است و مثلا در زمین لرزه ای مانند زمین لرزه 31 خرداد 69 منجیل ایران، با
بزرگای 7.3 گسلشی با صفحه گسیختگی در حدود ۲۰ در ۹۰ کیلومتر روی داد.
حداکثر
میزان لغزش در لرزه اصلی زلزله منجیل حدود 60 سانتی متر بود .مطالعات
نشان می دهد که حوزه جنوبی دریای مازندران حدود 6 میلی متر در سال به سوی
شمال غرب جا به جا می شود. میزان حداکثر لغزش متوسط سالانه در ناحیه البرز و
تالش، حدود 5میلی متر در سال است. بنابراین زمین لرزه ای با بزرگای بیش
از 8 اساسا در چنین نواحی بسیار به ندرت رخ می دهند. گرچه بعید نیستند. *تجربیات جهانی برای کاهش ریسک زلزله
زلزله
کوماموتو ژاپن پنج شنبه 26 فروردین 95 با یک پیش لرزه با بزرگای 6.2 در
عمق 10 کیلومتری آغاز شد و سپس با رخداد زمین لرزه اصلی با بزرگای 7.2(در
روز جمعه 15 آوریل، 27 فرردین) که به وقت محلی در اولین ساعات شنبه به وقت
ژاپن بود، تلفات 49 نفری از این رخداد های سلسله وار گزارش شد.
این زلزله ها در زیر شهر کوماموتو و هر دو در نیمه های شب و در عمق حدود 10 تا 11 کیلومتری رخ دادند. از
این نظر شرایطی مشابه با زلزله بم 1382 که در ایران موجب 26271 کشته شد،
در زلزله های کوماموتو برقرار بود. ضمن اینکه در زمان زلزله بم جمعیت شهر
در حدود 106 هزار نفر ارزیابی می شود و شهر کوماموتو جمعیتی بالغ بر750
هزار نفر جمعیت دارد.
با تلاش حدود 90 ساله ژاپنی ها در مساله
زلزله (از زلزله 1923 کانتو به بعد) و به ویژه در سال های بعد از جنگ جهانی
دوم و در 70 سال اخیر، توسعه ای در جهت و همگان با حفظ ایمنی در این کشور
پیشرفته رخ داده که موجب شده تا آسیب پذیری انسانی در سوانحی مانند زلزله
بسیار کاهش پیدا کند.
ژاپن نماد بسیار خوبی از کشور توسعه یافته با
توسعه زیر ساخت سازگار با شرایط سخت این کشور از دیدگاه زلزله و سوانح
طبیعی است. به نحوی که هم در زیر ساخت ها و شهرسازی زیر ساخت هایی با ایمنی
بسیار بالا ایجاد کرده اند و هم از دید جنبه های اجتماعی و روانی، یکی از
بالاترین سرمایه های اجتماعی را در دنیا در هنگام زلزله ها – از دید رفتار
مردم در هنگام زلزله – دارند.
فرورانش در دو سوی شرقی و غربی
اقیانوس آرام در نواری پیرامون این ورقه اقیانوسی رخ می دهند که زمین
شناسان به آن حلقه آتش(Ring of Fire) می گویند. البته این نوار حالت حلقه
کامل ندارد و بیشتر به شکل نعل اسب است. این نوار با طول حدود ٤٠ هزار کیلومتر فعال ترین ناحیه از نظر ژئودینامیکی و وقوع زلزله ها و آتشفشان ها بر روی کره زمین است. در
محل این نوار ، مرز هایی پوسته اقیانوسی اقیانوس آرام به زیر ورقه های از
جنس پوسته قاره ای موجود در پیرامون این ناحیه اقیانوسی با سرعت حدود 7 تا
11 سانتی متر در سال فرورانش می کند.
این نوار محل وقوع گودال های
اقیانوسی، کمان ها و رشته کوه های آتشفشانی و زلزله های متعدد است به طوری
که حدود ٤٥٠ آتشفشان فعال (حدود ٨٠ درصد آتشفشان های فعال بر روی زمین) و
حدود ٩٠ درصد زلزله های جهان و ٨٠ درصد زلزله های بزرگ - زلزله های با
بزرگای بیش از ۸ در دنیا در این نوار دور اقیانوسی رخ می دهد.
*تجربه کشور شیلی
کشور
شیلی در آن سوی اقیانوس آرام، و در سوی دیگر حلقه آتش، از کشورهای در حال
توسعه و اکنون نسبتا پیشرفته در زمینه مطالعات زلزله شناسی و مهندسی زلزله و
مدیریت بحران است.
متخصصان این کشور از دانشمندان شناخته شده در
دنیا هستند. مثلا استاد دکتر رائول ماداریاگا که استاد به نام زلزله شناسی
در دانشگاه پاریس است (و اکنون بازنشسته شده) تبار شیلیایی دارد. در
زمینه های علمی این کشور در عرصه های بین الملی بسیار فعال است. به نحوی که
شانزدهمین کنفرانس جهانی مهندسی زلزله در شهر سانتیاگو در ژانویه 2017 در
این کشور برگزار شد. از نظر توسعه زیرساخت های مناسب نیز در سال های
اخیر هم از نظر ایجاد سامانه هشدار پیش هنگام سونامی و هم ایجاد سازمان
مستقل برای مساله مدیریت سانحه (ONEMI) شیلی کارنامه مثبتی دارد.
همچنین
آیین نامه های ساختمانی زلزله در این کشور به طور منظم به روز می شود. در
منطقه آمریکای جنوبی باید به توسعه سریع در کشور لرزه خیز شیلی به ویژه در
حدود سه دهه سال اخیر توجه ویژه کرد. عدد شاخص توسعه انسانی در این فاصله
از حدود ۰.۶ در سال ۱۹۸۰ به حدود ۰.۸۲ در ۲۰۱۳ افزایش یافته و در سال ۲۰۱۳
با رشد سه پله ای نسبت به ۲۰۱۲ در رتبه ۴۰ در جهان قرار گرفته است. این
کشور اکنون در رده اول از نظر شاخص توسعه انسانی در میان کشور های آمریکای
جنوبی قرار دارد.
دولت شیلی هم از نظر توسعه کارآمدی و هم از نظر مهار فساد اداری موفق ترین دولت در آمریکای جنوبی در دهه گذشته بوده است. این
جنبه های مختلف در توسعه کمک کرده است که در زلزله های مهم اخیر به ویژه
زلزله ٢٧ فوریه ٢٠١٠ ساحل بیو بیو در شیلی با بزرگای ٨.٨ که موجب مرگ حدود
٥٧٠ نفر و حدود ٣٠ میلیارد دلار خسارت شد و یکی از مهمترین زلزله های
ابتدای سده بیست و یکم است، بیشتر، خسارت مالی به این کشور وارد شود تا
خسارت جانی. شاخص و معیاری که بیشتر به کشورهای صنعتی پیشرفته لرزه خیز مانند آمریکا و ژاپن شبیه است تا کشورهای توسعه نیافته یا در حال توسعه. در
دو دهه اخیر و سال های اخیر توسعه هایی که در کشور شیلی روی داده است باعث
شده که آسیب پذیری انسانی بسیار کاهش پیدا کند و این کشور درحال توسعه در
بخش زلزله به کشور پیشرفته ای همچون ژاپن رسیده است.
شیلی در این
باره برنامه های خوبی را در دست گرفته و زیر ساخت های مناسبی را فراهم کرده
است. حال صرف نظر از اینکه سونامی رخ دهد یا نه آسیب پذیری کشور شیلی
بسیار پایین آمده و در رتبه بندی جایگاه خوبی را دارا است و به عنوان نمونه
موفق به کشور های در حال توسعه معرفی می شود.
*وضعیت کنونی و راه پیش رو جمعیت
ایران از حدود 55 میلیون نفر در سال 69 به 80 میلیون نفر در سال 95 رسیده
است. اگر به همین آمار دقت کنیم می توان دریافت که ریسک زلزله در ایران (با
فرض ثابت ماندن خطر زمینلرزه) از دیدگاه افزایش معرضیت بیشتر شده است.
البته
می توان در مورد آسیب پذیری محیط زندگی در ایران اعم از ساختمان ها و زیر
ساخت ها و شریان های حیاتی ارزیابی نمود تا سنجشی واقع بینانه در مورد
میزان تاب آوری حاصل شود.
توجه کنیم که در این مدت پدیده هایی
مانند حاشیه نشینی و البته توسعه انبوه سازی ناپایدار و غیر تاب آور مانند
مسکن مهر، عملا به افزایش آسیب پذیری هم منجر شده است.
برای
مدیریت سوانح با بهره گیری از درس های زمین لرزه سال 69 منجیل و سایر
زلزله های مخرب ایران باید نیروهای توانمند از نظر علمی و تخصصی به بدنه و
مدیریت اجرایی دولتی کشور به تدریج وارد شوند و راه حل های جدید و
نوآورانه و کلان بر اساس کارهای جدی و علمی از سوی این کادر های متخصص
پرورش یافته در سطوح بالای علمی، ارایه شود.
با بدنه و مدیریت ضعیف
در مدیریت بحران سوانح طبیعی در رخدادی مشابه زلزله 31 خرداد 69 منجیل
حتما آسیب های وارده به کشور از نظر تلفات و خسارات مالی بسیار بیشتر از
سال 69 خواهد بود. برای رویدادی با بزرگای بیش از 7 ریشتر مشابه زمین لرزه
1369 منجیل در هر نقطه از ایران باید آماده شویم.
طبق گزارش سازمان ملل، بیش از ۳ میلیارد نفر در دنیا با استفاده از
سوخت هایی که هم برای سلامتی خودشان و هم محیط زیست مضر است، پخت و پز
دارند.
موبنا–
مدتی است که با پیشرفت تکنولوژی استفاده از ابزار های مختلف سولار نیز باب
شده است. این وسایل توانایی بهره برداری از نور خورشید به عنوان منبع
انرژی مورد نیاز خود را داشته و با تبدیلاتی که به وقوع می پیوندد، فرآیند
مد نظر شما به راحت ترین شکل ممکن انجام خواهد گرفت. از جمله یکی از پر
کاربرد ترین ابزار هایی که با انرژی خورشیدی کار می کنند، می توان به اجاق
های سولار اشاره کرد. به خصوص اگر اهل گردش در طبیعت باشید به یکی از این
دست اجاق ها نیاز پیدا خواهید کرد. عدم نیاز آن ها به هر گونه انرژی
الکتریکی و سوخت هایی که سلامت محیط زیست را به خطر می اندازند، مزیتی بزرگ
محسوب می شود. در ادامه یکی از با کیفیت ترین اجاق های سولار تحت عنوان
گوسان را معرفی خواهیم کرد.
گوسان وسیله ای کاملا تکنولوژیک است که تعریف متفاوتی از یک اجاق
مسافرتی را برای کاربر به ارمغان خواهد آورد. این اجاق سولار با استفاده از
تکنولوژی لوله خلا، نور خورشید دریافت شده را در راستای پخت و پز سالم و
دوست دار محیط زیست به کار خواهد بست. برای طبخ غذا به کمک این اجاق نیاز
به استفاده از پروپان و یا زغال چوب به عنوان سوخت نخواهید داشت و تنها ظرف
مدت زمان ۲۰ دقیقه غذای لذیذتان حاضر است. تقریبا هر کاری که در آشپزخانه
خانه خود انجام می دهید، این اجاق نیز انجام خواهد داد. از پختن سبزیجات،
سرخ کردن ماهی، گرم کردن گوشت گرفته تا حتی پخت شیرینی!
اجاق سولار گوسان نور خورشید را بر لوله خلا مذکور متمرکز می کند. این
فرآیند حدود ۸۰ درصد از اشعه های ساطع شده از جانب خورشید بر لوله را به
انرژی گرمایی تبدیل کرده که دما در آن حتی ممکن است تا ۵۵۰ درجه فارنهایت
نیز بالا رود. برخلاف گرمای فوق العاده زیادی که در لوله تولید می شود، دما
در بدنه ی خارجی دستگاه به اندازه ای است که می توانید بدون آسیب بافتی آن
را لمس کنید. علاوه بر این موارد، پخت و پز در محیط با رطوبت بالای گوسان،
نه تنها طعم بهتری به غذا ها می بخشد بلکه تمامی مواد ضروری و ویتامین های
غذایی نیز حفظ شده و یک وعده لذیذ سالم را میل خواهید کرد. این اجاق مجهز
به پنل فتوولتاییک بوده که از سامانه های تولید برق از انرژی خورشیدی است.
لوازم جانبی به منظور پخت و پز در شب نیز تدارک دیده شده اند. در مجموع
دستگاه با مصرف تنها کسری از انرژی یک اجاق برقی معمولی، غذای مورد نظر شما
را به بهترین شیوه ممکن طبخ خواهد کرد.
طبق گزارش های سازمان ملل، بیش از ۳ میلیارد نفر در دنیا با استفاده از
سوخت هایی که هم برای سلامتی خودشان و هم محیط زیست مضر است، پخت و پز می
کنند. در این میان هر ساله میلیون ها نفر نیز به علت گاز های سمی متصاعد
شده از این سوخت ها جان خود را از دست می دهند. از این رو لزوم روی آوردن
به اجاق های سولار بیش از پیش آشکار خواهد شد. اگر به سفر علاقه مند هستید و
گشت و گذار در طبیعت یکی از عادت های اصلی زندگی روزمره شما است، اجاق های
سولار را جایگزین نمونه های معمولی کنید. بدین ترتیب هم از طعم خوب غذا
لذت خواهید برد و هم از طول عمر بیشتر!
