هواپیماهای M2 : پرواز بدون بال (+عکس)

هواپیماهای سری M2 : پرواز بدون بال (+عکس)

M2-F1 نخستین نمونه آزمایشی بدنه بالابرنده بود که شبیه به یک «وان حمام پرنده» توصیف میشد! (البته از نظر من شبیه یک قایق است) بدنه آن نیمه دایره ای و فاقد بال بود و تنها از طریق شکل آیرودینامیک خود نیروی برآ ایجاد می کرد. این مدل ابتدا به عنوان یک گلایدر ساخته شد، اما برای افزایش کارایی، در ادامه یک موتور کوچک پروانه دار نیز به آن اضافه شد.

در دهه ۱۹۶۰، ناسا پروژهای جسورانه را برای آزمایش مفهوم بدنه بالابرنده (Lifting Body) آغاز کرد. این فناوری نوین، به جای استفاده از بالهای سنتی، از شکل بدنه هواپیما برای ایجاد نیروی برآ استفاده می کرد. هدف نهایی، توسعه فضاپیماهای قابل بازگشت به زمین بود که بتوانند پس از ورود به جو، به صورت کنترل شده فرود آیند. این ایده پایه طراحی شاتلهای فضایی آینده شد.

به گزارش جنگاوران، در این مقاله، سه نمونه کلیدی این پروژه NASA M2-F1، Northrop M2-F2، و Northrop M2-F3مورد بررسی قرار می گیرند.

کانال عصر ایران در تلگرام

NASA M2-F1 آغاز یک طراحی انقلابی

زمان توسعه: ۱۹۶۲–۱۹۶۳

سازنده: تیم تحقیقاتی مرکز پروازهای فضایی ناسا (به رهبری مهندس دیل رید)

طراحی و عملکرد

M2-F1 نخستین نمونه آزمایشی بدنه بالابرنده بود که شبیه به یک «وان حمام پرنده» توصیف میشد! (البته از نظر من شبیه یک قایق است) بدنه آن نیمه دایره ای و فاقد بال بود و تنها از طریق شکل آیرودینامیک خود نیروی برآ ایجاد می کرد. این مدل ابتدا به عنوان یک گلایدر ساخته شد، اما برای افزایش کارایی، در ادامه یک موتور کوچک پروانه دار نیز به آن اضافه شد.

برای درک بهتر بدنه بالابرنده تصویر زیر کمک کننده است . ابتدا جریان هوا به نوک هواپیما بر خورد کرده بخشی از بالای هوا هواپیما عبور می کند و بخشی از زیر ، بخش بالایی جریان عبوری بخاطر کمبود موانع به سرعت از بالا عبور می کند اما بخش پایینی بخاطر عبور جریان هوا از روی بدنه قوس دار زمان طولانی تری را باید طی کند همین تفاوت زمان عبور باعث ایجاد فضای پر فشار در پایین و فضای کم فشار در بالا می شود و تفاوت فشار باعث ایجاد نیروی برآ می شود.

آزمایشها

– M2-F1 ابتدا با اتصال به یک خودروی سریع (پونتیاک) روی زمین کشیده شد تا پایداری آن تست شود.

 

– سپس توسط هواپیمای مادر C-47 به ارتفاع برده و رها میشد تا به صورت گلایدر فرود آید.

– خلبانان آزمایشی مانند ( میلت تامپسون) نشان دادند که این طراحی قابلیت کنترل در جو را دارد.

اهمیت:   M2-F1 ثابت کرد که بدنه بالابرنده ایده ای عملی است و راه را برای نمونه های پیشرفته تر هموار کرد.

Northrop M2-F2 : جهش به سوی پیچیدگی

زمان توسعه: ۱۹۶۴–۱۹۶۶

سازنده: شرکت نورثروپ با همکاری ناسا

در ادامه برنامه توسعه نیاز ایلات متحده به یک فضاپیما برای ورود از جو برای بمباران اتمی تاکتیکی اتحاد جماهیر شوروی که زمان واکنش کمی داشته باشد لازم بود ناسا و شرکت های تسلیحاتی همکاری داشته باشند پس همکاری با نورتروپ شروع شد و نیاز های اولیه طرح توسعه پیدا کردند.

بهبودها نسبت به M2-F1:

– بدنه باریکتر و کشیده تر با لبه های تیز برای بهبود آیرودینامیک.

– اضافه شدن موتور راکت XLR11 همانند هواپیمای X-1 برای پروازهای با سرعت بالا.

– سیستم کنترل پیشرفته تر، اما هنوز ناپایدار!

 

سرنوشت

M2-F2 به دلیل نوع طراحی ، کنترل دشواری داشت. در ۱۰ مه ۱۹۶۷، خلبان بروس پیترسن در حین فرود به دلیل نوسانات شدید ناشی از ورودی خلبان سقوط کرد. پیترسن زنده ماند، اما هواپیما به شدت آسیب دید.

 

نتایج:  اگرچه M2-F2 خطرات طراحی های افراطی را نشان داد، داده های آن برای دررفتار آیرودینامیکی در سرعتهای مافوق صوت ارزشمند بود.

Northrop M2-F3 : تولد دوباره

زمان توسعه: ۱۹۶۹–۱۹۷۱

Northrop M2-F3 چیزی نبود جز بازسازی M2-F2 آسیب دیده توسط نورثروپ اما سه تغییر عمده نیز داشت افزودن یک بالچه عمودی سوم در وسط بدنه برای افزایش پایداری ، اصلاح سیستم کنترل پرواز و کاهش حساسیت به ورودی خلبان و بهینه سازی شکل بدنه برای کاهش تلاطم جریان هوا. این سه تغییر باعث شد هواپیما پروازی ایمن با نتایج مورد قبول را داشته باشد .

 

دستاوردها:

– نخستین پرواز موفق در ژوئن ۱۹۷۰ با خلبان ویلیام اچ. دانا

– M2-F3 به سرعت مافوقصوت (تا ماخ ۱.۶) دست یافت و ثابت کرد که بدنه های بالابرنده برای بازگشت از فضا مناسبند.

– جمع آوری داده های حیاتی برای برنامه شاتل فضایی.

 

میراث M2: از آزمایش تا شاتل فضایی

پروژههای M2-F1 تا M2-F3 سنگبنای فناوریهایی بودند که در شاتل فضایی ناسا (۱۹۸۱–۲۰۱۱) به کار رفتند. مهندسان با استفاده از دادههای این پروژهها، توانستند سیستمهای کنترل و آیرودینامیک شاتلها را بهبود بخشند.   سری M2 نماد روحیه اکتشاف و ریسک پذیری ناسا در عصر طلایی فضا بودند.

 با وجود چالش ها و سوانح، این پروژه ها به درک بشر از پروازهای هایپرسونیک و قابلیت بازگشت به جو کمک شایانی کردند. امروزه، میراث آنها نه تنها در شاتل ها، بلکه در طرحهای جدید مانند فضاپیمای X-37B و پروژه های شرکتهای خصوصی مانند اسپیس اکس و موشک هایپرسونیک فرانسوی V MAX زنده است.

 

نکات برجسته:

– اثبات امکانپذیری فرود افقی بدون موتور.

– توسعه سیستمهای نرمافزاری برای کنترل هواپیماهای ناپایدار.

– تربیت نسل جدیدی از خلبانان و مهندسان فضایی.

این خودروی برقی تا ابد می‌راند!

این خودروی برقی در ایتالیا آزمایش شد و مشاهده شد که چگالی انرژی باتری آن با 6 ساعت حرکت نه تنها کم نشد، بلکه افزایش یافت.

یک ژنراتور جدید که به تازگی ابداع شده، کارکرد منحصر به فردی دارد. به عنوان مثال می‌تواند کاری کند که یک خودروی برقی به برد نامحدود برسد و هرچه بیشتر حرکت کند برد آن نیز افزایش یابد.

به گزارش ایسنا، پیشرفت قابل توجهی در چشم انداز خودروهای الکتریکی با یک خودروی الکتریکی اصلاح شده رخ داده است.

به نقل از آی‌ای، این خودروی برقی در ایتالیا آزمایش شد و مشاهده شد که چگالی انرژی باتری آن با 6 ساعت حرکت نه تنها کم نشد، بلکه افزایش یافت.

این آزمایش شامل دو مدل از «رنو توییزی ۸۰» بود و یکی از مدل‌هایی که به سیستم تولید برق E-Cat مجهز شده بود، عملکرد خیره کننده‌ای را به نمایش گذاشت.

باتری این خودروی اصلاح شده دارای چگالی انرژی ۶۲ درصدی بود که پس از شش ساعت کار مداوم به ۸۳ درصد افزایش یافت.

راه حل منحصر به فرد سامانه تولید برق E-Cat

سامانه تولید برق E-Cat نصب شده در این خودرو توسط شرکت لئوناردو توسعه داده شده است.

این شرکت ادعا می‌کند که فناوری E-Cat می‌تواند باتری یک وسیله نقلیه الکتریکی را در حین رانندگی به طور مداوم شارژ کند.

این سامانه، برق ۲۴ ساعته، نامحدود و پایدار را بدون تولید گازهای گلخانه‌ای یا نیاز به سوخت فراهم می‌کند.

آزمایش هر دو خودرو در پیست مسابقه

این خودروها اواخر ماه گذشته در یک پیست مسابقه آزمایش شدند. قبل از آزمایش، وضعیت شارژ باتری هر یک از خودروها مشاهده شد. خودروی اول ۹۶ درصد شارژ داشت، در حالی که خودروی E-Cat با شارژ ۶۲ درصدی شروع به کار کرد.

پس از ۲ ساعت و ۲۰ دقیقه، خودروی اول بدون تغییر به دلیل اتمام کامل باتری پس از طی مسافت ۴۵ مایلی از حرکت ایستاد.

در حالی که خودروی E-Cat ساعت‌ها به حرکت خود ادامه داد و مسافت ۱۲۴ مایلی را طی کرد و چگالی انرژی باتری آن از ۶۲ به ۸۳ درصد افزایش یافت که ۳۳ درصد بیشتر از زمان شروع آزمایش بود.

تایید توسط کارشناسان مستقل

این آزمایش توسط مایکو مارزوکی(Maico Marzocchi) متخصص مستقل مهندسی الکترونیک تأیید شد. E-Cat مورد استفاده در این آزمایش توسط وی در خودروی «رنو توییزی» خودش نصب شده است.

آندریا روسی(Andrea Rossi) مدیر عامل شرکت لئوناردو گفت: من از نتایج ارائه شده بسیار خوشحالم. هدف ما نشان دادن این بود که فناوری E-Cat یک منبع عملی انرژی است که می‌تواند برای جهان مفید باشد.

وی افزود: ما با نمونه اولیه E-Cat که استفاده کردیم، نشان داده‌ایم که می‌توانیم برق کافی را مستقیماً از یک مجموعه E-Cat نه تنها برای حفظ شارژ باتری، بلکه همچنین برای افزایش آن در طول زمان تولید کنیم.

نحوه کار سامانه E-Cat

مسئولان شرکت لئوناردو اظهار داشتند که یک ژنراتور برق E-Cat از یک جزء منحصر به فرد استفاده می‌کنند که آن را سلول برق SKL NGU می‌نامند. به آن مانند یک سلول خورشیدی نگاه کنید، اما این سلول به جای نور خورشید، الکتریسیته را از انرژی خلاء میدان انرژی نقطه صفر که یک منبع انرژی فراوان موجود در سراسر جهان است، دریافت می‌کند.

انرژی نقطه صفر کمترین انرژی ممکنی است که یک سیستم مکانیکی کوانتومی می‌تواند داشته باشد. 

مسئولان این شرکت معتقدند که یک سلول برق NGU با تنها ۶۰ میلی‌متر قطر می‌تواند به طور مداوم در ۲۴ ساعت شبانه‌روز در ۷ روز هفته به مدت بیش از ۱۰ سال و بدون اتکا به سوخت، شرایط آب و هوایی یا هرگونه اتصال خارجی ۱۰ وات برق جریان مستقیم تولید کند.

درست مانند سلول‌های خورشیدی، چندین سلول برق NGU را می‌توان در ژنراتورهای برق NGU با ظرفیت‌هایی از چند وات تا چند مگاوات ترکیب کرد و مانند صفحات خورشیدی، برق جریان مستقیم از ژنراتورهای NGU را می‌توان با استفاده از مبدل‌های تجاری به برق جریان متناوب تبدیل کرد.

سامانه‌ای مناسب برای انواع برنامه‌ها

ادعا می‌شود که سامانه E-Cat Power با هزینه‌های اولیه کم، بدون هزینه سوخت و عمر طولانی، هزینه رقابتی را برای برق تولید شده ارائه می‌دهد.

سلول‌های مولد برق E-Cat در اندازه‌های ۱۰ و ۱۰۰ وات موجود است و هر تعداد E-Cat را می‌توان ترکیب کرد تا به سطح مطلوبی از قدرت رسید.

مسئولان شرکت لئوناردو ادعا می‌کنند که E-Cat Power برای انواع کاربردها در منازل، مشاغل و صنعت مانند روشنایی، گرمایش، سرمایش و تغذیه انواع دستگاه‌ها و لوازم الکترونیکی مناسب است.

ماه‌ها پیش این شرکت توضیح داده بود که هر ژنراتور برق NGU ساخته شده توسط سلول‌های برق مونتاژ شده ۱۰ واتی NGU می‌تواند برای تولید برق ثابت، بدون هیچ ورودی و در حال حرکت استفاده شود.

مسئولان شرکت لئوناردو در پایان اعلام کردند: این فناوری به خودروهای برقی، برد نامحدود و آینده‌ای می‌دهد که در آن حمل و نقل در نهایت از سوخت‌های فسیلی دور می‌شود. ژنراتور ما آماده استفاده به عنوان یک ژنراتور جهانی و انعطاف‌پذیر برای تولید برق پاک است.

میکرولینو؛ آی‌پد دنیای خودرو، چیزی بین موتورسیکلت و اتومبیل (+عکس)

این خودروی بسیار کوچک دارای یک نیمکت- صندلی است که فضایی را برای دو سرنشین فراهم می‌کند و به صندوق عقب مجهز است. در صندوق عقب این نانو-خودرو یک چمدان بزرگ و دو چمدان به اندازه کابین جای می‌گیرد.

الیور اوبوتر، مدیر ارشد شرکت میکرولینو می‌گوید: «می‌خواستیم یک محصول جدید به بازار بیاوریم. این خودرو چیزی شبیه آی‌پد است. آی‌پد یک گوشی هوشمند نیست، لپ‌تاپ نیست، چیزی در میانه است.»

به گزارش یورونیوز، نمایشگاه ژنو ۲۰۲۴ محل عرضه خودرو‌های الکتریکی بسیاری از شرکت‌های تولید خودروی جهان است. در این میان برخی کشور‌ها از جمله سوئیس به دنبال ارایه ابتکاری تازه در این بازار با نانو-خودرو‌ها یا به گفته خودشان خودرو‌های «آی‌پدی» وارد رقابت شده‌اند.

کانال عصر ایران در تلگرام

نمونه‌اش شرکت سوئیسی که از «میکرولینو»، مدل جدید سبک و کوچک خود با حداکثر سرعت ۴۵ کیلومتر در ساعت و برد ۱۷۷ کیلومتر در ژنو رونمایی کرد.

این خودروی بسیار کوچک دارای یک نیمکت- صندلی است که فضایی را برای دو سرنشین فراهم می‌کند و به صندوق عقب مجهز است. در صندوق عقب این نانو-خودرو یک چمدان بزرگ و دو چمدان به اندازه کابین جای می‌گیرد.

الیور اوبوتر، مدیر ارشد شرکت میکرولینو می‌گوید: «می‌خواستیم یک محصول جدید به بازار بیاوریم. این خودرو چیزی شبیه آی‌پد است. آی‌پد یک گوشی هوشمند نیست، لپ‌تاپ نیست، چیزی در میانه است.»

او می‌افزاید: «یک میکرولینو مانند یک آی‌پد است، چیزی بین یک موتورسیکلت و یک خودرو. آنچه برای سفر‌های روزمره به کار مردم می‌آید.»

شرکت‌های مختلف با توجه به مسایل محیط زیستی مطرح شده در جهان امروز به دنبال این هستند تا هر کدام با ارایه محصولی جدید وارد کارزار رقابت شوند.

نانو-ماشین سایلنس Silence S۰۴ از دیگر خودرو‌های ریزنقشی بود که در این نمایشگاه عرضه شد. این خودرو‌ می‌تواند دو باتری قابل جابه‌جایی را حمل کند، برد الکتریکی آن نیز تقریبا ۱۵۰ کیلومتر است.

سازندگان و طراحان این خودرو نیز به دنبال ارایه راهکاری برای حمل و نقل و پارک آسان و در نهایت تولید کمترین میزان آلودگی بوده‌اند.

یک خودروی 3 چرخه تازه با موتور الکتریکی

 نه کاملاً اتومبیل، نه کاملاً موتور سیکلت: آیا چنین وسیله ای برای شهرهای شلوغ مانند تهران کاربردی است؟! (عکس)

کمپانی کانادایی الکترا مکانیکا یک سه چرخه جذاب یا بهتر بگوئیم خودرو متفاوت با نام سولو را سال 2021 معرفی کرد که از نظر ظاهری می توان آن را جز نامتعارف ترین محصولات معرفی شده به این صنعت دانست.

عصر ایران- سولو مجهز به موتور الکتریکی 56 اسب بخاری است که انرژی مورد نیاز خود را از بسته باتری 17.4 کیلووات ساعت لیتیمی تامین می کند. برد حرکتی در وضعیت شارژ کامل حدود 161 کیلومتر است. بیشینه سرعت را نیز 80 کیلومتر برساعت محاسبه کرده اند. قیمت سولو حدود 19 هزار دلار ارزیابی شد. 

پدربزرگ کمپرهای امروزی (عکس)

این عکس در سال 1929 ثبت شده و در یک دستگاه فورد مدل تی تغییر شکل یافته را مشاهده می کنید.