« ترازوی رنج و معنا » چگونه عمل می کند؟

« ترازوی رنج و معنا » چگونه عمل می کند؟

بپذیریم که رنج از بین نمی رود بلکه از شکلی به شکلی دیگر در می آید. خودمان را در نظر بگیریم؛ مدام از رنجی به دردی دیگر منتقل شده ایم و این روند، همچنان ادامه دارد. همه همین گونه اند ولو این که بروز ندهند. حتی ممکن است، کسی رنجی داشته باشد که از نظر شما رنج نیست ولی برای او بسیار دردناک است.

---

سواد زندگی؛ توسعه توانمندی های فردی / جعفر محمدی - "رنج" بخش جدایی ناپذیر زندگی انسان هاست.

در این باره نکات زیر را در زندگی مان لحاظ کنیم تا زندگی بهتری داشته باشیم:

1 - یادمان نرود که زندگی هیچ انسانی، عاری از رنج نیست؛ تاکید می کنم هیچ انسانی. به لحاظ روان شناسی، عمومیت رنج، تحمل آن را آسان تر می کند.
یک مثال ساده: اگر هواپیمایی سقوط کند و تنها قربانی آن یکی از اعضای خانواده ما باشد، درد بیشتری را تحمل خواهیم کرد ولی اگر همه 100 سرنشین آن کشته شوند، کمتر درد خواهیم کشید.

حالا اگر به این باور برسیم که "رنج" همزاد بشر است و همه ما دچار درد، رنج و مشکل هستیم و فقط نوع رنج هایمان با هم متفاوت است، راحت تر می توانیم با چالش های زندگی مان کنار بیاییم. پس همیشه یادمان باشد که ما تنها کسی نیستیم که رنج و مشکل داریم.

2 - بپذیریم که رنج از بین نمی رود بلکه از شکلی به شکلی دیگر در می آید.
یک مثال ساده: مشکل دانش آموز امتحان است، از امتحان که عبور می کند، کنکور برایش دغدغه است و فکر می کند اگر از کنکور قبول شود، خوشبخت ترین انسان است، بعد از آن پاس کردن واحدها و گرفتن لیسانس می شود رنج مستمر او به هوای این که فارغ التحصیلی، او را سعادتمند می کند و سپس درد اشتغال، رنج کار و دستمزد و انتظار برای بازنشستگی و ... .

خودمان را در نظر بگیریم؛ مدام از رنجی به دردی دیگر منتقل شده ایم و این روند، همچنان ادامه دارد. همه همین گونه اند ولو این که بروز ندهند. حتی ممکن است، کسی رنجی داشته باشد که از نظر شما رنج نیست ولی برای او بسیار دردناک است.

وقتی بپذیریم که رنج، بخشی دائمی از زندگی ماست و همیشه رنج و نگرانی - بزرگ یا کوچک - در زندگی وجود دارد، کنار آمدن با آن راحت تر می شود. در این باور، رنج، چیزی زائد و تحمیلی نیست، بلکه یک همراه همیشگی است که باید آن را پذیرفت و همراهش زندگی کرد.

البته معنای این گزاره، تلاش نکردن برای از بین بردن رنج ها و مشکلات نیست. ما همیشه در حال مبارزه با مشکلات هستیم و باید هم این کار را بکنیم ولی بدانیم که مشکلات و رنج های بعدی در راه اند.

3 - اما مهم تر از دو نکته بالا ، اصل مطلب این است که برای همراهی بهتر با رنج، بهترین و کارآمدترین راه، دادن "معنا" به آن است. در مواجهه با رنج، اگر به خود رنج بپردازیم، رنج مان مضاعف می شود. اما اگر فراتر از رنج برویم و معنایی به آن بدهیم، راحت تر می توانیم با آن زندگی کنیم.

چند مثال ساده:  پدر و مادری درگیر رنج بزرگ کردن فرزند بیمار خود هستند،  فراتر از رنج بیماری به این بیندیشند که در حال نجات زندگی یک انسان و تربیت یک عضو مفید برای جامعه هستند،
کسی که در راه دفاع از آرمان و وطن اش به اسارت رفته به جای درگیری ذهنی با اصل اسارت، به آن معنا دهد که دارد در راه آرمان و وطن مقاومت می کند،
کسی به رنج بی پولی اش این معنا را بدهد که نمی خواهد شرافت انسانی اش را درگیر کسب مال ناحق کند،
دانشجویی درد غربت و سختی تحصیل را این گونه معنا کند که فردایی روشن در انتظارش هست،
روزنامه نگاری سختی ها و فشارهایی که به او وارد می شود را این گونه معنا ببخشد که من دارم برای افزایش آگاهی مردم کشورم تلاش می کنم و ...

یک بار شنیدم که یک قاضی، روزنامه نگاری را محکوم کرده بوده بود به رونویسی از یک کتاب قطور. برای آن روزنامه نگار رونویسی از کتابی که دوستش نداشت، طاقت فرسا بود. پیشنهادی که دادم این بود: این رونویسی را تبدیل کن به تمرین خوش خطی. یعنی این معنا را به کارت بده که داری تمرین خط می کنی نه این که در حال اجرای حکم دادگاه هستی. د راین صورت راحت تر با آن کنار می آیی و در آخر نیز بهره ای می بری.

روان شناسان می گویند معنا بخشی به رنج ها، به طور فوق العاده ای کارآمدی و رضایتمندی انسان ها از زندگی را افزایش می دهد. یکی از کارکردهای ادیان نیز همین است. دین ها می کوشند برای هر اتفاقی در زندگی پیروان شان، معنایی تعریف کنند. مثلاً اگر فرزند کسی از دنیا برود، دین به او می گوید که فرزندت امانت خدا بود که به او پس دادی و الان در معرض آزمایش الهی هستی و اجر خواهی داشت. کسی که به چنین گزاره ای باور داشته باشد، راحت تر می تواند با فقدان فرزندش کنار بیاید تا کسی که فقط به مرگ فرزندش - بی هیچ معنایی - می اندیشد.

بنابراین، فارغ از هرگونه ایدئولوژی و باوری که داریم، بهتر است هر رنجی که بر ما وارد می شود را معنادار کنیم.

نکته اساسی این است که هر اندازه بتوانیم معنایی (البته که معنای واقعی) که تعریف می کنیم "بزرگ تر از رنج مان" باشد، بهتر زندگی می کنیم .
یک ترازو را در نظر بگیرید که در یک کفه آن، رنج و مشکل تان قرار دارد و در کفه دیگر، معنایی که به آن داده اید. اگر رنج تان بزگ تر از معنایتان باشد، عذاب بیشتری می کشید و آن را تحمل می کنید ولی اگر کفه معنا سنگین تر باشد، درد کمتری دارید و به جای تحمل رنج، با آن همراهی می کنید. بدیهی است که انسان عاقل، بین "عذاب و تحمل" و "درد کمتر و همراهی"، دومی را می پذیرد چرا که حاصل اولی، فرسودگی تدریجی است و نتیجه دومی، پختگی و تعالی مستمر.
زندگی انسان های بزرگ و تاریخ ساز نیز همواره آکنده بود از رنج های پرمعنا. اگر گاندی و ماندلا در هند و آفریقای جنوبی، معنایی برای رنج ها و زندان های خود نداشتند، آیا می توانستند آن حجم انبوه درد را تحمل کنند، کشورشان را نجات دهند و اینک نامی بزرگ در تاریخ داشته باشند؟

پس: از رنج فرار نکنید که نمی توانید، بدان معنا دهید که می توانید. این، مدیریت رنج است در "سیاره رنج".

__________________________

بیشتر بخوانید:

* اصرار بر حال خوب همیشه خوب نیست؛ حال بدمان را بپذیریم

* چگونه با تنفسِ شکمی حال بهتری داشته باشیم و بیشتر زندگی کنیم؟ (+روش تمرین و تثبیت)

* متوقف کردن مکالمه ذهنی: عمل‌کردن بدون چشمداشت

فواید پیاده‌روی

بیشتر افراد در طول روز راه می‌روند اما این میزان به قدر کافی نبوده و نیازهای فیزیکی بدن را تامین نمی‌کند.

به گزارش ایسنا، پروفسور شین اومارا، عصب‌پژوه از فواید راه رفتن برای وضعیت بدنی و ماهیچه‌ها گفته است. به گفته اومارا راه‌رفتن باعث محافظت و بازسازی اندام‌ها شده و به هضم غذا کمک می‌کند و حتی می‌تواند جلوی فرآیند پیری مغز را بگیرد.

پیاده‌روی هم‌چنین باعث خلاقانه‌تر شدن تفکر شده و حال‌ بهتر و میزان تنش و استرس کمتر را در افراد ایجاد می‌کند. در ادامه هشت دلیل قانع‌کننده برای پیاده‌روی بیشتر و شمردن گام‌هایتان در طول روز به نقل از شبکه خبری بی‌بی‌سی آورده شده است:

۱- پیاده‌روی عملکرد مغز را بهبود می‌بخشد

عدم فعالیت به معنای ماهیچه‌های کمتر در بدن و ماهیچه‌های کمتر به معنای توانایی کمتر در بدن است اما شاید تعجب کنید که به دلیل عدم فعالیت، مغز هم کارایی خود را از دست می‌دهد. وقتی راه می‌رویم، مولکول‌هایی که در ماهیچه‌های ما تشکیل می‌شود به بخش خاکستری مغز می‌رسد و کارایی و توانایی مغز را بهبود می‌دهد. مولکول خاصی کمک می‌کند شبکهٔ مویرگ‌های خونی مغز تشکیل شود و کار خون‌رسانی به سلول‌های مغزی به خوبی انجام شود. پیاده‌روی ذهن ما را بازتر می‌کند.

بیرون رفتن برای پیاده‌روی بهترین راه برای رفع مشکلات است.

۲- پیاده‌روی باعث سلامت قلب ماست

پیاده‌روی به طور باورنکردنی برای سلامت قلب مفید است. پیشینیان شکارچی ما ۵ یا ۶ روز در هفته و روزانه کیلومترها راه می‌رفتند. شین می‌گوید:"آنچه در آن جمعیت‌های انسانی خیلی شاخص است، همین سلامت قلب است".

قبیله‌ای به نام تسیمان، در جنگل‌های آمریکای جنوبی زندگی می‌کند که قلب افراد ۸۰ سالهٔ آن به سلامت قلب افراد ۵۰ سالهٔ آمریکایی است؛ به این دلیل که آمریکایی‌ها روزانه فعالیت بدنی کمی دارند.

۳- پیاده‌روی به هضم غذا کمک می‌کند

پیاده‌روی دوست معدهٔ ما هم هست. شین می‌گوید: " وقتی افراد بیشتر راه بروند، هضم و عبور غذا آسان‌تر می‌شود. بهتر نیست که به جای قرص رفع یبوست، به پیاده‌روی دلپذیری بروید، پیاده‌روی روش مطمئنی است تا برای همیشه از شر آن خلاص شوید".

۴- پیاده‌روی به رفع مشکلات ما کمک می‌کند

از نظر علمی ثابت شده است که راه رفتن خلاقیت ما را بیشتر می‌کند و به ما کمک می‌کند تا با مشکلات بهتر کنار بیاییم.

شین اومارا، استاد عصب‌شناسی می‌گوید: "وقتی به چیزی فکر می‌کنید، اگر بلند شوید و راه بروید بهتر می‌توانید مشکلات را برطرف کنید تا بنشینید و احساس دلسردی و ناامیدی کنید. ما خیلی از نویسندگان و متفکران و ریاضیدانان بزرگ را می‌شناسیم که راه رفتن و پیاده‌روی را بهترین روش برای حل مسائل و رفع مشکلات می‌دانسته‌اند".

برای مثال، استیون کینگ، نویسنده سرشناس مرتب و خیلی زیاد راه می‌رود. برتراند راسل، فیلسوف و نویسنده هم معروف است که افکارش را روی کاغذی یادداشت می‌کرد و برای پیاده‌روی بیرون می‌رفت و در بازگشت نوشتهٔ کامل و بی‌نقصی می‌نوشت.

۵- پیاده‌روی از افسردگی جلوگیری می‌کند

شین می‌گوید:" آدم وقتی بی‌حرکت باشد بیشتر ممکن است دچار افسردگی بشود". این استاد عصب‌شناسی دانشگاه، اضافه می‌کند: "پژوهش جدیدی نشان داده است که میزان افسردگی و میزان خطر ابتلا به افسردگی در گروه‌هایی از افراد که بیش از همه غیرفعال هستند، بالاتر است". به عبارت دیگر، هرچه فعال‌تر باشید، بهتر است.

گروهی معتقدند که بعضی از انواع بیماری افسردگی به دلیل عامل‌های التهابی و عفونی موجود در خون ایجاد می‌شود. شین می‌گوید:"اگر خیلی پیاده‌روی کنید این عوامل التهابی در خون کاهش پیدا می‌کند و به شدت کم می‌شوند". در بعضی موارد، زیاد راه‌رفتن مثل واکسن عمل می‌کند و به طور آشکاری احتمال بروز هر نوع افسردگی را کم می‌کند.

۶- پیاده‌روی به ما کمک می‌کند پذیرنده‌تر، برون‌گراتر و کمتر عصبی باشیم

نظریهٔ تأییدشده‌ و مدلی در روان‌شناسی بر این باور استوار است که شخصیت هر یک از ما از ۵ عامل مختلف تشکیل شده است. این عوامل عبارتند از پذیرندگی تجربه‌های تازه، وظیفه‌شناسی، برون‌گرایی، سازگاری و روان‌رنجوری.

شین می‌گوید اگر ما از فردی که زندگی کم‌فعالیت دارد آزمون‌های مختلف شخصیت بگیریم، درمی‌یابیم که آنها در طول زندگی خود، کمتر پذیرای تجربه‌های تازه هستند وهم‌چنین کمتر برون‌گرا و بیشتر دچار عارضه‌های عصبی و روان‌رنجوری می‌شوند.

در مقابل، اگر زندگی فرد فعالی را مشاهده کنید، هیچ‌کدام از ویژگی‌های شخصیتی که در افراد غیرفعال مشاهده می‌شود را نمی‌بینید. افراد فعال هم‌چنین کمتر دچار بیماری‌هایی می‌شوند که سراغ افرادی با شیوهٔ زندگی غیرفعال می‌آید.

۷- پیاده‌روی برای سوخت‌وساز بدن بهتر از بدن‌سازی است

انجام فعالیت‌های بدنی ملایم‌تر و به طور منظم و در تمام روز برای تنظیم سوخت‌وساز بدن بهتر از فعالیت‌های ورزشی شدید اما نامنظم و گاه‌به‌گاه است.

شین می‌گوید که افراد معمولاً درمورد مفید بودن بدن‌سازی و یک ساعت دویدن بر تردمیل اغراق می‌کنند، در حالی که باقی ساعات روز هیچ فعالیتی نمی‌کنند. او ادامه می‌دهد که این روش باعث "ورزش منجر به عدم فعالیت" می‌شود. بدن شما چنین برداشت می‌کند که شما به شکار رفته‌اید و شکار کرده‌اید و آن را کشته‌اید و حالا نشسته‌اید و می‌توانید آن را بخورید و در نتیجه میزان سوخت‌وساز بدن شما کاهش پیدا می‌کند.

"بدن ما برای فعالیت منظم و مداوم ساخته شده است"، از این رو وقتی تمام روز جایی بنشینیم و ناگهان فعالیت بدنی خیلی شدیدی بکنیم و بعد دوباره برگردیم و روی مبل لم بدهیم، این "مسیر و روشی نیست که ما به عنوان انسان در آن تکامل پیدا کرده‌ایم".

۸- پیاده‌روی حالت بدن ما را بهتر می‌کند

برای خیلی از ما، کار روزانه به معنای پیاده شدن از ماشین و نشستن پشت میز و پس از آن نشستن روی مبل است. این چرخه باعث حالت بدنی نادرست و درد و ناراحتی پشت و کمر می‌شود. شین می‌گوید:"بدن ما برای اینکه تمام روز در یک حالت بماند طراحی نشده است، این روش به ما آسیب می‌زند". به طور منظم بلند شدن و کمی راه رفتن برای پیشگیری از درد کمر و بهبود وضعیت بدن ضروری است.

در ادامه شش توصیه برای پیاده‌روی بیشتر در طول روز آورده شده است:

۱) موبایل یا کامپیوتر خود را برای هر ۲۵ دقیقه به گونه‌ای تنظیم کنید که به شما هشدار دهد و از جای‌ خود بلند شوید و پنج دقیقه راه بروید. اگر با این وقفه‌های کوتاه کار کنید، کارایی بیشتری پیدا کرده و بین این وقفه‌ها هم کمی حرکت می‌کنید.

۲) انواع مختلفی از میزهای متحرک یا مناسب برای ایستاده کار کردن، در بازار یافت می‌شود. میز کار قدیمی را کنار بگذارید و در حال کار کردن هم راه بروید.

۳) جلسات لزوماََ به معنی نشستن نیست. پیشنهاد کنید که در جلسات بایستید. شاید حتی بتوانید راه بروید و با هم حرف بزنید.

۴) وقتی با تلفن حرف می‌زنید، بایستید و در طول مکالمه راه بروید.

۵) از گام‌شمار تلفن هوشمند خود استفاده کنید. تلاش کنید هر روز ۵۰۰۰ قدم بیشتر از مقدار معمول راه بروید. هدف خود را ۹ تا ۱۰ هزار قدم تعیین کنید و در طول روز سعی کنید به آن برسید.

۶) به جای آسانسور از پله‌ها استفاده کنید.

لینک کوتاه: asriran.com/002z8G

وقتی آرتریت روماتوئید را جدی نگیرید!

آرتریت روماتوئید یک نوع بیماری خودایمنی التهابی است به این معنی که در صورت ابتلا به آن، سیستم ایمنی به جای محافظت از بدن بر حمله به مفاصل و بافت های دیگر متمرکز می شود.

آرتریت روماتوئید یک بیماری خودایمنی است که موجب درد، تورم و سفتی در مفاصل بدن انسان می شود. گاهی اوقات، دنبال کردن روند درمان آرتریت روماتوئید ممکن است راحت نباشد، اما این نباید موجب ناامیدی بیماری شود زیرا در نهایت می تواند به نتایج خوبی دست یابد. همچنین، آرتریت روماتوئید کنترل نشده می تواند کیفیت زندگی فرد را در معرض خطر قرار دهد.

به گزارش گروه سلامت عصر ایران به نقل از "اوریدی هلث"، بدون درمان مناسب، آرتریت روماتوئید می تواند موجب آسیب بلند مدت به مفاصل و آسیب جدی به کل بدن شود که با درد و ناتوانی همراهی می شود. آرتریت روماتوئید کنترل نشده با گذشت زمان می تواند موجب تغییر شکل مفاصل بدن و از دست رفتن بخشی از عملکرد آنها شود.

در مقابل، درمان درست و به موقع می تواند تاثیر چشمگیری در پیشگیری از آسیب بلند مدت و حفظ عملکرد عادی مفاصل داشته باشد. با گزینه های درمان فعلی، بیشتر افراد می توانند کنترل خوبی بر علائم و کاهش پیشرفت آرتریت روماتوئید داشته باشند. افراد بسیاری حتی می توانند القای خاموشی در بیماری را تجربه کنند.

عوارض کوتاه مدت عدم درمان آرتریت روماتوئید

در صورت عدم درمان، آرتریت روماتوئید موجب برخی عوارض کوتاه مدت، به ویژه احساس درد در مفصل می شود. از آنجایی که آرتریت روماتوئید بر کل بدن تاثیرگذار است، فرد ممکن است بدون درمان مناسب ضعف عمومی، تب و خستگی را تجربه کند.

آرتریت روماتوئید درمان نشده می تواند خطر عفونت را نیز افزایش دهد. آرتریت روماتوئید یک نوع بیماری خودایمنی التهابی است به این معنی که در صورت ابتلا به آن، سیستم ایمنی به جای محافظت از بدن بر حمله به مفاصل و بافت های دیگر متمرکز می شود. هرچه شدت آرتریت روماتوئید بیشتر باشد، خطر عفونت نیز افزایش می یابد.

مسائل سلامت بلند مدت آرتریت روماتوئید درمان نشده

در صورت عدم درمان آرتریت روماتوئید در بلند مدت، این بیماری می تواند نه تنها بر کیفیت زندگی بلکه بر مدت زمان آن نیز تاثیرگذار باشد. التهاب پایدار می تواند به کاهش طول عمر انسان منجر شود.

آرتریت روماتوئید کنترل نشده می تواند خطر بیماری قلبی را افزایش دهد زیرا التهاب مرتبط با آرتریت روماتوئید نه تنها بر مفاصل تاثیرگذار است بلکه قلب را نیز تحت تاثیر قرار می دهد. این التهاب می تواند به تنگ شدن رگ های خونی در نتیجه تشکیل پلاک در آنها منجر شود.

به گفته بنیاد آرتریت آمریکا، خطر بیماری قلبی در افراد مبتلا به آرتریت روماتوئید نسبت به افراد سالم دو برابر بیشتر است. بنابر مطالعه ای که در آوریل 2018 در نشریه BMC Rheumatology منتشر شد، به واسطه پیوند بین آرتریت روماتوئید و مشکلات قلبی، مدیریت آرتریت روماتوئید و همچنین عوامل خطر برای بیماری قلبی مانند فشار خون بالا، کلسترول بالا، سیگار کشیدن، دیابت و کم تحرکی اهمیت دارد.

با پیشرفت هرچه بیشتر بیماری آرتریت روماتوئید، خطر بروز آسیب قلبی نیز هرچه بیشتر افزایش می یابد.

با این وجود، آرتریت روماتوئید درمان نشده می تواند آثاری فراتر از درد مفاصل و مشکلات قلبی داشته باشد و به عوارضی که دامنه آن از مشکلات پوستی تا نازک شدن استخوان، مشکلات چشمی و موارد دیگر را در بر می گیرد، منجر شود.

دنبال کردن یک برنامه درمانی منظم که به کند شدن پیشرفت آرتریت روماتوئید کمک می کند می تواند به محافظت از مفاصل، قلب، سلامت کلی و بهزیستی و البته زندگی شما کمک کند.

اهمیت درمان زودهنگام آرتریت روماتوئید

به گفته مرکز آرتریت جانز هاپکینز، حدود 85 درصد افراد مبتلا به آرتریت روماتوئید با آسیب مفصلی مواجه هستند و بیشتر این آسیب ها طی دو سال نخست ظهور بیماری رخ می دهند. امروزه، بسیاری از کارشناسان درمان زودهنگام و تهاجمی را برای محافظت از مفاصل آسیب پذیر توصیه می کنند.

القای خاموشی در بیماری به لطف درمان های جدید امکان‌پذیر است که می توانند به صورت جداگانه یا در ترکیب با یکدیگر استفاده شوند. پزشک می تواند یک برنامه درمانی را با توجه به نیازهای فردی شما شکل دهد. برنامه درمان آرتریت روماتوئید ممکن است شامل داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی، کورتیکواستروئیدها، و داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری - دسته گسترده ای از داروهای سرکوب کننده ایمنی - شود.

افزون بر این، انتخاب های سالم سبک زندگی مانند ورزش منظم، حفظ وزن سالم بدن و دنبال کردن یک رژیم غذایی ضد التهاب، مانند رژیم غذایی مدیترانه ای، می تواند به کسب احساس بهتر و بهبود شرایط مفاصل کمک کند. بنابر مطالعه ای که در آگوست 2018 در نشریه Arthritis Care & Research منتشر شد، افراد مبتلا به آرتریت روماتوئید که اضافه وزن داشتند در مقایسه با آنهایی که وزن سالم داشتند، به رغم دریافت درمان مشابه 25 درصد احتمال کمتری داشت به القای خاموشی پایدار بیماری در سه سال نخست پس از تشخیص آرتریت روماتوئید دست یابند. (افرادی که چاق بودند 75 درصد احتمال افراد عادی را داشتند.)

همکاری نزدیک با روماتولوژیست می تواند در یافتن موثرترین ترکیب از تغییرات و اصلاح سبک زندگی برای زیر کنترل گرفتن آرتریت روماتوئید و البته شرایط زندگی شما کمک کند.

حتی اگر یافتن درمان مناسب و درست برای شما مدتی طول بکشد، دنبال کردن و متعهد بودن به درمان اهمیت دارد. اگرچه ممکن است تسکین نسبتا سریع علائم را تجربه کنید اما یافتن داروی مناسب برای مراقبت بلند مدت می تواند مدت زمان بیشتری طول بکشد. معمولا چندین ماه زمان نیاز است تا مشخص شود برنامه درمان برای شما کار می کند یا زمان امتحان کردن چیزی جدید فرا رسیده است.

درمان آرتریت روماتوئید یک تعهد طولانی مدت است، از این رو، یک روماتولوژیست که احساس راحتی بیشتری با وی دارید را انتخاب کرده و اگر دارویی خاص نتایج مطلوب را برای شما به همراه نداشته است، دلسرد نشوید. به بدن خود زمان دهید تا به داروهای جدید واکنش نشان دهد و اگر هر گونه نگرانی درباره روند درمان دارید، آن را با پزشک خود مطرح کنید.  

------------------------------

بیشتر بخوانید: 

آرتریت روماتوئید و آرتروز چه تفاوتی با هم دارند؟

بهترین رژیم غذایی برای آرتریت روماتوئید

۶ نکته درباره آرتریت روماتوئید

برای خنک کردن نان از میزهای بیرون نانوایی‌ها استفاده نکنید!

پیشنهاد می‌شود از آهار دادن و خنک نمودن نان بر روی این میزها خودداری فرمایید چون مشاهده شده آخر شب سگ‌های ولگرد جهت خوردن نان خشکه‌های اطراف و روی میز از این میزها آویز می‌شوند و با زبان نان‌ها را جمع می‌کنند که باعث انتقال انواع بیماری‌ها می‌شود.

دانشگاه علوم پزشکی البرز از شهروندان خواست پس از خرید نان از نانوایی، برای خنک کردن از میزهای بیرون نانوایی استفاده نکنند.

در این پیام بهداشتی آمده است: اکثر نانوایی‌های سطح شهر جهت خنک نمودن نان ؛میزهایی در بیرون از نانوایی قرار داده اند تا مشتریان نان‌های خود را خنک کنند.

به گزارش ایسنا، در ادامه تأکید شده است: پیشنهاد می‌شود از آهار دادن و خنک نمودن نان بر روی این میزها خودداری فرمایید چون مشاهده شده آخر شب سگ‌های ولگرد جهت خوردن نان خشکه‌های اطراف و روی میز از این میزها آویز می‌شوند و با زبان نان‌ها را جمع می‌کنند که باعث انتقال انواع بیماری‌ها می‌شود.

شناخت چند ماده مغذی که نمی توان از گیاهان دریافت کرد

7 ماده مغذی که نمی توان از گیاهان دریافت کرد

ویتامین B12 یک ماده مغذی ضروری است که تقریبا به طور انحصاری در مواد غذایی با منشا حیوانی، مانند ماهی، گوشت، محصولات لبنی، و تخم مرغ وجود دارد.

به گزارش گروه سلامت عصر ایران به نقل از "هلث لاین"؛

رژیم های غذایی گیاهخواری و وگان روش هایی بسیار سالم برای غذا خوردن هستند. آنها با فواید سلامت مختلف و کاهش خطر اضافه وزن، بیماری قلبی، و حتی برخی انواع سرطان پیوند خورده اند، اما برخی مواد مغذی وجود دارند که دریافت آنها به میزان کافی از منابع غذایی گیاهی دشوار یا غیر ممکن است. از این رو، آشنایی و دریافت آنها از منابع دیگر برای حفظ سلامت یا عملکرد بدنی اهمیت دارد.

در ادامه با هفت ماده مغذی که معمولا رژیم های غذایی گیاهخواری (وگان) با کمبود آنها مواجه هستند بیشتر آشنا می شویم.

ویتامین B12

ویتامین B12 یک ماده مغذی ضروری است که تقریبا به طور انحصاری در مواد غذایی با منشا حیوانی، مانند ماهی، گوشت، محصولات لبنی، و تخم مرغ وجود دارد.

ویتامین B12 که به نام کوبالامین نیز شناخته می شود، یک ماده مغذی محلول در آب است که در تولید گلبول های قرمز خون و حفظ وضعیت مطلوب اعصاب و عملکرد عادی مغز نقش دارد.

مطالعات نشان داده اند که بدون مصرف مکمل ها یا غذاهای غنی شده، افراد گیاهخوار در معرض خطر زیاد کمبود ویتامین B12 قرار دارند.

گیاهخوارانی که شیر و تخم مرغ مصرف می کنند می توانند این ویتامین را به میزان کافی دریافت کنند اما افرادی که رژیم های غذایی وگان را دنبال می کنند با چالش جدی در این زمینه مواجه هستند.

وگان هایی که مکمل مصرف نمی کنند، نسبت به گیاهخواران دیگر در معرض خطر بیشتری برای کمبود ویتامین B12 قرار دارند.

از علائم و خطرات مرتبط با کمبود ویتامین B12 می توان به موارد زیر اشاره کرد:

- ضعف، خستگی

- اختلال در عملکرد مغز

- اختلالات عصبی

- اختلالات روانی

- اختلالات عصبی در نوزادان و مادران شیرده

- کم خونی مگالوبلاستیک

- پیوندهای احتمالی با بیماری آلزایمر

- پیوندهای احتمالی با بیماری قلبی

برای دریافت ویتامین B12 به میزان کافی، افرادی که یک رژیم غذایی وگان را دنبال می کنند باید مکمل ها یا غذاهای غنی شده با این ماده مغذی را مصرف کنند.

افزون بر این، برخی مواد غذایی گیاهی به طور طبیعی دارای مقادیر اندک از ویتامین B12 بیواکتیو هستند که شامل موارد زیر می شوند:

- جلبک نوری

- تمپه، محصولی از سویای تخمیرشده

جلبک نوری یکی از مناسب‌ترین منابع ویتامین B12 برای وگان ها محسوب می شود، اگرچه به تنهایی نمی تواند مقادیر کافی از این ماده مغذی را تامین کند.

اسپیرولینا یکی دیگر از مواد غذایی گیاهی است که اغلب ادعا می شود حاوی ویتامین B12 است. با این وجود، این ماده تنها سودوویتامین B12 را ارائه می کند که از نظر بیولوژیکی در دسترس نیست. به همین دلیل، منبع مناسبی برای این ویتامین نیست.

کراتین

کراتین مولکولی است که در مواد غذایی با منشا حیوانی وجود دارد.

کراتین بیشتر در عضلات ذخیره شده است اما مقادیر قابل توجهی از آن در مغز نیز وجود دارد.

کراتین به عنوان یک ذخیره انرژی با دسترسی راحت برای سلول های عضلانی عمل می کند و به آنها قدرت و استقامت بیشتری می دهد.

از این رو، کراتین یکی از محبوب‌ترین مکمل های جهان برای عضله‌سازی است.

مطالعات نشان داده اند که مکمل های کراتین می توانند توده و قدرت عضلانی را افزایش دهند.

کراتین یک ماده ضروری در رژیم غذایی انسان نیست، زیرا کبد توانایی تولید آن را دارد. با این وجود، مطالعات نشان داده اند که گیاهخواران معمولا مقادیر کمتری از این ماده مغذی را در عضلات خود دارند.

از آنجایی که کراتین طبیعی تنها در بافت حیوانی وجود دارد، گیاهخواران و وگان ها می توانند این ماده مغذی را تنها با مصرف مکمل دریافت کنند.

مکمل های کراتین ممکن است فواید چشمگیری برای گیاهخواران داشته باشد که از آن جمله می توان به موارد زیر اشاره کرد:

- بهبود در عملکرد بدنی

- بهبود در عملکرد مغزی، مانند حافظه

برخی از این آثار در افرادی که یک رژیم گیاهخواری را دنبال می کنند، نسبت به آنهایی که گوشت مصرف می کنند، قوی‌تر است. به عنوان مثال، گیاهخوارانی که مکمل های کراتین مصرف می کنند ممکن است بهبودهای قابل توجهی در عملکرد مغزی خود را تجربه کنند، در شرایطی که افراد گوشتخوار شاهد هیچ تغییری نباشند.

این می تواند به دلیل آن باشد که افراد گوشتخوار به واسطه رژیم غذایی خود دارای سطوح بالاتر کراتین در عضلات خود هستند.

کارنوزین

کارنوزین یک آنتی اکسیدان است که در عضلات و مغز انسان ها و حیوانات به میزان زیاد وجود دارد.

کارنوزین ماده ای مهم برای عملکرد عضلانی است و سطوح بالای آن در عضلات با کاهش خستگی عضلانی و بهبود عملکرد پیوند خورده است.

کارنوزین تنها در مواد غذایی با منشا حیوانی وجود دارد. با این وجود، یک ماده غیر ضروری در نظر گرفته می شود زیرا بدن می تواند آن را از اسیدهای آمینه هیستیدین و بتا آلانین تولید کند.

منابع غذایی بتا آلانین ممکن است در سطوح بالای کارنوزین در عضلات نقش داشته باشند اما منابع اصلی آن مانند گوشت قرمز، مرغ و ماهی، گزینه هایی غیر گیاهی هستند.

مطالعات نشان داده اند که گیاهخواران نسبت به گوشتخواران دارای سطوح کمتری از کارنوزین در عضلات خود هستند.  

مصرف مکمل بتا آلانین روش خوبی برای افزایش سطوح کارنوزین در عضلات، تقویت استقامت و افزایش توده عضلانی است.

ویتامین D3 (کولکالسیفرول)

ویتامین D یک ماده مغذی ضروری با بسیاری عملکردهای مهم است. این ماده به نام ویتامین آفتاب نیز شناخته می شود و نیازی نیست تا از رژیم غذایی دریافت شود.

زمانی که پوست در معرض نور خورشید قرار می گیرد، بدن توانایی تولید ویتامین D را دارد. اما هر چه از خط استوا دور شویم میزان نور خورشید نیز کاهش می یابد، از این رو، میزان کافی از ویتامین D باید از رژیم غذایی یا مصرف مکمل ها تامین شود.

دو نوع ویتامین D غذایی شامل ارگوکالسیفرول (D2)، موجود در گیاهان و کولکالسیفرول (D3)، موجود در مواد غذایی با منشا حیوانی، می شوند.

ویتامین D3 در مقایسه با ویتامین D2 به صورت کارآمدتری در خون جذب می شود.

از بهترین منابع غذایی برای ویتامین D3 می توان به ماهی های چرب و زرده تخم مرغ اشاره کرد. از منابع دیگر، از جمله مکمل ها، می توان به روغن جگر ماهی، یا غذاهای غنی شده، مانند شیر یا غلات صبحانه، اشاره کرد.

از آنجایی که منابع غذایی اصلی ویتامین D3 مبتنی بر گیاهان نیستند، گیاهخواران و وگان ها ممکن است در معرض خطر بیشتری برای کمبود آن، به ویژه طی زمستان در کشورهای شمال و جنوب  دور از خط استوا، قرار داشته باشند. (از برای آفتابِ کمتر)

کمبود ویتامین D با افزایش خطر برخی شرایط ناخوشایند از جمله موارد زیر پیوند خورده است:

- پوکی استخوان، با افزایش خطر شکستگی استخوان در افراد مسن

- سرطان

- بیماری قلبی

- مولتیپل اسکلروزیس یا بیماری ام‌اس

- افسردگی

- اختلال در عملکرد مغز

- از دست دادن عضله و کاهش قدرت، به ویژه در افراد مسن

اسید دوکوزاهگزانوئیک (DHA)

اسید دوکوزاهگزانوئیک (Docosahexaenoic Acid) یک اسید چرب امگا-3 ضروری است که برای رشد و عملکرد عادی مغز اهمیت دارد.

کمبود اسید دوکوزاهگزانوئیک می تواند آثار نامطلوبی بر سلامت روانی و عملکرد مغز، به ویژه در کودکان داشته باشد.

افزون بر این، مصرف ناکافی اسید دوکوزاهگزانوئیک در زنان باردار ممکن است اثر منفی بر رشد مغز جنین داشته باشد.

این ماده مغذی بیشتر در ماهی های چرب، روغن ماهی، و برخی انواع میکروجلبک ها وجود دارد.

در بدن انسان، اسید دوکوزاهگزانوئیک از یک اسید چرب امگا-3 به نام اسید آلفا لینولنیک تولید می شود که از منابع غذایی خوب برای آن می توان به بذر کتان، دانه های چیا، و گردو اشاره کرد.

با این وجود، تبدیل اسید آلفا لینولنیک به اسید دوکوزاهگزانوئیک چندان کارآمد نیست و ممکن است سطوح اسید دوکوزاهگزانوئیک در خون را به میزان کافی افزایش ندهد.

به همین دلیل، گیاهخواران و وگان ها نسبت به افراد گوشتخوار اغلب با سطوح پایین‌تر اسید دوکوزاهگزانوئیک در بدن خود مواجه هستند.

وگان ها می توانند این اسید چرب مهم را با مصرف مکمل ها دریافت کنند.

آهن هِم

آهن هِم (Heme Iron) نوعی آهن موجود در گوشت، به ویژه گوشت قرمز است. این نوع آهن بسیار بهتر از آهن غیر هِم که بیشتر در مواد غذایی گیاهی وجود دارد، جذب بدن می شود.

همچنین، آهن هِم جذب آهن غیر هِم از مواد غذایی گیاهی را نیز بهبود می بخشد.

آهن غیر هِم به خوبی در بدن جذب نمی شود و میزان جذب می تواند به واسطه ضد مواد مغذی هایی مانند اسید فیتیک که در مواد غذایی گیاهی وجود دارند، هرچه بیشتر محدود شود.

برخلاف آهن غیر هِم، جذب آهن هِم تحت تاثیر ضد مواد مغذی ها قرار نمی گیرد.

از این رو، گیاهخواران و وگان ها، به ویژه زنان و افرادی که رژیم های غذایی خامخواری را دنبال می کنند، نسبت به افرادی که گوشت مصرف می کنند، مستعد ابتلا به کم خونی یا آنمی هستند.

با این وجود، پرهیز از کمبود آهن با مصرف یک رژیم وگان به خوبی برنامه ریزی شده حاوی مقادیر بسیار زیاد آهن غیر هِم امکان‌پذیر است.

تائورین

تائورین یک ترکیب گوگردی است که در بافت های مختلف بدن، از جمله مغز، قلب و کلیه ها وجود دارد.

در شرایطی که عملکرد بدنی آن به طور کامل مشخص نیست، به نظر می رسد تائورین در عملکرد عضلانی، تشکیل نمک صفرا، و دفاع آنتی اکسیدانی نقش دارد.

تائورین تنها در مواد غذایی با منشا حیوانی، مانند ماهی، غذای دریایی، گوشت، مرغ، و لبنیات وجود دارد.

مطالعات نشان داده اند که وگان ها نسبت به افراد گوشتخوار دارای سطوح به مراتب کمتری از تائورین در بدن خود هستند.

تائورین یک ماده مغذی ضروری در نظر گرفته نمی شود زیرا بدن می تواند مقادیر کم از آن را تولید کند. با این وجود، تائورین غذایی ممکن است در حفظ سطوح این ماده مغذی در بدن نقش داشته باشد.

مکمل های تائورین در انواع مختلف در دسترس هستند و گزینه ای خوب برای گیاهخواران و وگان ها محسوب می شوند.

------------------------

بیشتر بخوانید: 

چگونگی افزایش جذب آهن از غذا

دانستنی‌هایی درباره کراتین

غذاهای سالم برای گیاهخواران

لینک کوتاه: asriran.com/002yxc