برای ساخت این مواد، ابتدا توسط پرینترهای سه‌بعدی و مواد اولیه حساس به نور، شبکه‌های توری بسیار کوچکی، در حد میکروسپیک، ساخته می‌شوند. سپس این شبکه‌ها با لایه‌های فلزی به قطر 200 تا 500 نانومتر پوشانده می‌شوند. پس از گذشت زمان و برداشتن شبکه‌های توری، مواد فلزی بسیار سبکی باقی می‌مانند که نسبت به جرم‌شان، مقاومت فوق‌العاده زیادی دارند. این فرایند را با مواد پلیمری یا سرامیکی نیز می‌توان انجام داد.
محصول نهایی چگالی بسیار کمی، در حد هواژل دارد؛ اما صدها برابر محکم‌تر است و این ویژگی، آن را برای استفاده در صنایع هوا و فضا، و مقاصد نظامی بسیار مناسب می‌کند. از آن جا که بانی اصلی این پروژه DARPA است، احتمال استفاده از این مواد در ربات‌‌ها، هواپیماهای بی‌سرنشین و تجهیزات جنگی نیز وجود دارد.
باکتری‌ها در لوله‌هایی شیشه‌ای با قابلیت تحلیل محصول نهایی تولید شده قرار گرفتند که البته فضای کافی برای ذخیره‌ی پروپان یا کنترل غلظت اکسیژن را نداشت، بنابراین آن‌ها تصمیم گرفتند که با استفاده از لوله‌هایی بزرگ تر و افزایش غلظت مایع، تولید را افزایش دهند که این تولید 6 برابر زمان بیشتر ادامه پیدا کرد ضمن اینکه میزان تولید پروپان تا 100 برابر افزایش یافته بود.
