واحد مشترک کمکی پژوهش و مهندسی «هوش یار-تواندار»     (HT-CSURE)

واحد مشترک کمکی پژوهش و مهندسی «هوش یار-تواندار» (HT-CSURE)

Hooshyar-Tavandar Common Subsidiary Unit for Research & Engineering
واحد مشترک کمکی پژوهش و مهندسی «هوش یار-تواندار»     (HT-CSURE)

واحد مشترک کمکی پژوهش و مهندسی «هوش یار-تواندار» (HT-CSURE)

Hooshyar-Tavandar Common Subsidiary Unit for Research & Engineering

کاربرد کوچکترین پروانه‌ی پیشران دنیا در نانوربات ها

نویسنده: ‫کاوه جهان آرای‬‎ یکشنبه, 19 مرداد 1393 ساعت 14:11 کاربرد کوچکترین پروانه‌ی پیشران دنیا در نانوربات ها
در سراسر دنیا دانشمندان در حال کار بر روی ساخت نانوربات‌های میکروسکوپی برای اهدافی همچون دارورسانی هدفمند هستند. برای نیل آمدن به چنین هدفی این نانوربات‌ها به نیروی پیشرانی نیاز دارند تا آن‌ها را به محل مورد نظر هدایت کند. اگرچه هم اکنون نیز سامانه‌های بسیاری در حال طی کردن مراحل توسعه‌ای هستند اما این بار ما شاهد کوچک ترین آن‌ها هستیم.
این پروانه‌ی مارپیچ مانند که در همکاری موسسات ماکس پلانک آلمان با دو مسسه‌ی علمی دیگر ساخته شده است در حقیقت از جنس رشته‌ای از سیلیکا و نیکل است که 400 نانومتر طول و 70 نانومتر عرض دارد و به گفته‌ی تیم سازنده 100 بار از قطر یک سلول خونی انسان کوچک تر است.

به جای نیروگیری از موتور داخلی این پروانه از میدان مغناطیسی گردانی که از خارج به آن اعمال می‌شود نیرو می‌گیرد که این موجب چرخیدن پروانه و هدایت آن به سمت هدف نهایی می‌شود. برای آزمودن این ابزار دانشمندان آن را درون ژل هایلورونان قرار دادند که از نظر غلظت و سفتی مشابه محیط داخلی بدن انسان است و درست مشابه درون بدن انسان رشته‌های بلندی از پروتئین‌های به هم گره خورده‌ی پلیمری شبکه‌ای را در آن تشکیل داده اند. در مطالعات پیشین پروانه‌های بزرگتری که ساخته شده بودند درون این شبکه گیر می‌کردند و با کند شدن حرکت نهایتا در یک جا به دام می‌افتادند. نانوپروانه‌ی جدیدی که ساخته شده قادر است از بین حفرات و فضاهای خالی موجود در این شبکه گذر کرده و به سادگی مسیر خود را تا رسیدن به هدف بپیماید.

به کمک این ربات هم اکنون می‌توان به کاربردهای هدفمند شده‌ی آن فکر کرد، به طوری که می‌توان از آن برای دسترسی به محل‌های حساسی همچون قرنیه استفاده کرد. نتایج این پژوهش در نشریه‌ی علمی ACS Nano به چاپ رسیده است.

ESA Launching Reusable, Robotic Space Plane

Officials hope to eventually use the reusable space place as an automated vehicle that will fly through the atmosphere.
By Elizabeth Howell, Space.com - Filed Jul 31, 2014
The launch of a robotic space plane prototype in November could pave the way toward the creation of a reusable cargo vehicle that would survive the blistering re-entry into Earth's atmosphere, according to the European Space Agency.

ESA officials plan to launch the unmanned space plane, called the Intermediate eXperimental Vehicle (IXV), on a Vega rocket in early November. The flight plan calls for Vega to make an eastward flight - different than its usual polar orbit track - to release IXV into a suborbital path that would end in the Pacific Ocean.

Officials with the space agency hope to eventually use the reusable space place as an automated vehicle that will fly through the atmosphere aerodynamically, controlled by thrusters and its surfaces, then splash down safely in the sea.

"In this mission we are not only monitoring the spacecraft all along its autonomous flight, but also tracking its progress back to Earth to a particular spot – this is different [than] what we are used to," Giorgio Tumino, the project manager for IXV, said in a statement.

IXV will include sensors and infrared cameras to examine how heating is distributed across the belly of the spacecraft. The space plane will also fly with new technologically advanced features.

"The technical advancements that have been made since the first experiments with our Atmospheric Reentry Demonstrator in 1996 are huge," Jose Longo, ESA's head of aerothermodynamics, said in the same statement. "This is the first flight demonstration of features such as highly advanced thermal structures: thrusters and flaps that are part of the control system, and the 300 sensors and infrared camera to map the heating all along the spacecraft from the nose to the flaps. These things just cannot be tested in the same way in laboratories."

ESA is also going to test an infrared camera on its final automated transfer vehicle (ATV), called Georges Lemaitre, on a mission launching to the International Space Station Tuesday (July 29). You can watch the ATV launch live on Space.com via NASA TV starting at 7:15 p.m. EDT (2315 GMT) Tuesday (July 29).

The ATV is designed to break up in Earth's atmosphere during re-entry after it leaves the space station about six months after it docks, according to ESA. For the first time, ESA plans to track the spacecraft's re-entry using a special infrared camera.

The camera will transmit information to a special pod designed to survive re-entry, which will then send the information on to Earth through the Iridium satellite network.


تبدیل هر سطحی به پنل خورشیدی به کمک تکنولوژی اسپری سلول‌های خورشیدی

نویسنده: مسعود آموزگار شنبه, 18 مرداد 1393 ساعت 16:19 سلول خورشیدی
سلول خورشیدی

پنل‌های خورشیدی پس از یک دهه تحقیق و توسعه هنوز هم از دو مشکل اساسی رنج می‌برند. این پنل‌ها چندان بهینه نیستند و همچنین هزینه‌ی تولید بسیار بالایی دارند. حداقل یکی از این مشکل‌های اساسی باید پیش از جایگزین نمودن انرژی خورشیدی با انرژی‌های ارزان نظیر سوخت فسیلی حل و فصل شده باشد؛ و اکنون به نظر می‌رسد قدمی به این سو برداشته شده است.

 تا کنون بارها خبرهایی در خصوص افزایش اندک بهینگی سلول‌ها و پنل‌های خورشیدی با استفاده از روش‌های مختلف را به اطلاع شما رسانده‌ایم. برای نمونه مدتی پیش گفتیم که محققان دانشگاه استنفورد به شیوه‌ای برای خنک‌سازی خودکار و در نتیجه افزایش بهینگی سلول‌های خورشیدی سنتی دست یافته‌اند. همچنین گفته بودیم که شرکت‌های بزرگ فناوری نظیر گوگل نیز آستین‌ها را بالا زده و برای گسترش این شیوه‌ی تولید انرژی وارد میدان شده‌اند، اما هیچ یک از این دستاوردها به آن میزان بزرگ و اساسی نبوده که بتواند مشکل این پنل‌ها را حل کرده و آن‌ها را بعنوان رهکاری جایگزین برای بحران انرژی مطرح سازد.

پروسکایت در اصل یک ماده‌ی آلی فلزی با ساختار بلوری است که بیشتر از تیتانات‌های کلسیم شکل گرفته است و در سراسر دنیا از ته‌نشین رسوبات استخراج می‌شود. این ماده برای اولین بار حدود 150 سال پیش کشف شد اما دانشمندان به تازگی و در مدت اخیر تحقیق و بررسی بر روی آن به منظور جایگزین کردن این نیمه هادی با سیلیکون، بعنوان سازنده‌ی پنل‌های خورشیدی را آغاز کرده اند. بنابراین در صورتی که خواص این ماده و شیوه‌ی بهره بردن از آن مشخص شود بطور مشخص می‌توان از آن بهره‌های فراوانی برد. استخراج و بدست آوردن پروسکایت به شکل قابل توجهی ارزان‌تر از سیلیکون تمام می‌شود و لایه‌های جذب نور ایجاد شده با این ماده می‌تواند به شکل چشمگیری نازک باشد. کافی است ضخامت ۱ میکرومتری این ماده در حالت حداقلی را با میزان ۱۸۰ میکرومتری سیلیکون مقایسه کنید تا متوجه بهینگی فرآیند تولید آن شوید. بر همین اساس، راهکار اسپری کردن بر روی پنل‌های خورشیدی با استفاده از این ماده که توسط دانشگاه شیفلد مطرح شده را می‌توان بعنوان یک راهکار کاملا عملی و ممکن در نظر گرفت.بحران انرژی تا به جایی پیش رفته که برخی محققان برای بهبود وضع دریافت نیروی خورشیدی به ماده‌ای معدنی به نام پروسکایت دل خوش کرده‌اند. پروسکایت ماده‌ای آلی فلزی به شمار می‌رود که از خصوصیات عجیبی در جذب نور برخوردار است. اکنون یک تیم تحقیقاتی از دانشگاه شیفلد می‌گوید که آن‌ها به روشی برای ساخت پنل‌های خورشیدی بسیار بهینه با استفاده از پروسکایت دست یافته‌اند که در آن از اسپری نمودن ماده‌ی مذکور بر روی سطح استفاده می‌شود. بنابراین به زودی ممکن است شاهد اسپری کردن سلول‌های خورشیدی بر روی سطوح مورد نیاز باشیم.

1406910807662 wps 3 Spray Coater Nozzle jpg

 اکنون سوالی که مطرح می‌شود از این قرار است که این سلول‌های خورشیدی اسپری شده تا چه میزان بهینه خواهند بود؟ در حال حاضر محققان موفق شده‌اند 11 درصد جذب انرژی را از یک لایه‌ی نازک پروسکایت بدست آورند. سلول‌های خورشیدی که به روش سنتی با استفاده از این ماده‌ی معدنی تولید شده‌اند تا بهینگی 19 درصد نیز پیش رفته‌اند که انتظار می‌رود در نهایت روش اسپری نمودن نیز به همین سطح از بهینگی دست یابد. ممکن است این ارقام چندان هیجان انگیز به نظر نرسد، اما سطح 20 درصد جذب انرژی برای یک پنل خورشیدی که در مرحله‌ی آزمایشی قرار دارد کاملا قابل قبول است. باید در نظر گرفت که سطح متوسط بهینگی در سلول‌های خورشیدی سیلیکونی پس از سال‌های سال تحقیق و توسعه تازه به حد 25 درصد رسیده و البته مواد دیگری نیز وجود دارد که می‌توانند سطح بازدهی بالاتری در بر داشته باشند اما هیچ یک از آن‌ها به مرحله‌ی قابل استفاده بودن نزدیک هم نشده‌اند.

پیشرفت و دستاورد اصلی در این تحقیقات، فرآیند اعمال لایه‌ی نازک پروسکایت بر روی یک لایه‌ی نازک یکپارچه است که در نتیجه ی آن، قادر خواهد بود نور را بر روی هر سطحی به شکل بهینه جذب کند. یک لایه از این ماده می‌تواند بعنوان پایه‌ی پنل‌های خورشیدی مورد استفاده در خودروها و دستگاه‌های موبایل که سطح کاملا تخت و مسطحی ندارند بسیار کاربردی باشد. همانطور که می‌دانید ساختار و خصوصیات سیلیکون بلور چندان انعطاف‌پذیر نبوده پنل‌های خورشیدی که به روش سنتی تولید می‌شوند حالتی کاملا تخت یا غیرقابل انعطاف دارند و نمی‌توان چندان با طراحی آن‌ها سر و کله زد؛ اما وقتی صحبت از اسپری کردن سلول‌های خورشیدی در میان باشد روال کار بسیار گسترده‌تر خواهد شد. البته محققان دانشگاه شیفلد اذعان کرده‌اند که سطح بهینگی پنل خورشیدگی اسپری شده بر روی سطوح غیر مسطح اندکی کمتر از سطوح صاف خواهد بود.

سلول خورشیدی اسپری شونده

فرآیند اسپری کردن، علاوه بر مزیت سطوح غیر مسطح، چند مزیت کلیدی دیگر نیز به همراه خواهد داشت. مهم‌ترین منفعت این فرآیند، سادگی بی حد و حصر تولید پنل‌ها در مقیاس‌های دلخواه است. همان نازل اسپری که در تولید یک پنل خورشیدی کوچک برای استفاده‌ی شخصی مورد استفاده قرار می‌گیرد می‌تواند بدون نیاز به هیچ تغییری به تولید پنل‌های خورشیدی بزرگ برای خودروها یا صنایع بپردازد. تنها مساله‌ی موجود، مقدار دفعاتی است که این نازل برای پوشش دادن کامل سطح با لایه‌های دلخواه باید رفت و برگشت داشته باشد. راه‌حل مبتنی بر پروسکایت که مورد استفاده قرار گرفته، نیز می‌تواند با هزینه‌ای اندک به تولید انبوه رسیده و کنترل بسیار بهتری نسبت به سیلیکون نیز به تولیدکننده ارائه می‌کند. تمام این موارد دست به دست هم داده و هزینه‌ی تولید پایین‌تر سلول‌های خورشیدی در آینده‌ی نزدیک را سبب خواهد شد.

در حقیقت پروسکایت تقریبا به مرحله‌ای رسیده که بتواند جایگزین سیلیکون باشد و به این نقطه نزدیک می‌شود که سیلیکون را به کلی از تکنولوژی استاندارد تولید پنل‌های خورشیدی خارج سازد. تنها در عرض چند سال، پنل‌های مبتنی بر پروسکایت از سطح بهینگی تک رقمی خود را به مرحله‌ای نزدیک به سیلیکون رسانده‌اند و نشانی از توقف رشد آن‌ها نیز وجود ندارد.

دیر یا زود شاهد رو به اتمام رفتن سوخت‌های فسیلی خواهیم بود و در این میان، برنده کسی خواهد بود که آینده‌نگر بوده و صنعت کشور خود را با اطمینان تمام به این سوخت‌های آلوده واگذار نکند. ممکن است این همان دستاورد انقلابی باشد که برای حرکت به سمت انرژی‌های تجدید پذیر منتظرش بوده‌ایم. نظر شما در این خصوص چیست؟ آیا انرژی خورشیدی بدست آمده از این سلول‌ها می‌تواند روزی انرژی بخش حیات صنعتی ما باشد؟

ناسا غیرممکن را ممکن کرد، آزمایش موتور کوانتومی که بدون سوخت کار می‌کند

نویسنده: وحید خامسی شنبه, 18 مرداد 1393 ساعت 20:52 ناسا غیرممکن را ممکن کرد، آزمایش موتور کوانتومی که بدون سوخت کار می‌کند

محققین ناسا موتور فضایی جدیدی را آزمایش کرده‌اند که می‌تواند بدون نیاز به سوخت، نیروی پیشران تولید کند. طبق قوانین فیزیک کلاسیک حرکت بدون پَسرانش غیر ممکن است ولی این دستگاه چالش جدیدی را به روی دانشمندان گشوده است.

از سال گذشته دانشمندان ناسا در تحقیق برای ساخت نوع جدیدی از موتور پیشرانه فضاپیما، شواهدی پیدا کردند که امکان ساخت نوعی از موتور فضایی را نشان می‌داد که به طرز حیرت‌آوری می‌تواند بدون مصرف سوخت نیرو رانشی تولید کند. شک و تردید زیادی در مورد نحوه‌ی کار این موتور وجود دارد به طوری که ناسا از اعلام نظری در مورد آن خودداری کرده و فقط می‌گوید، آن کار می‌کند.

سازمان فضایی از میان طرح‌های مختلفی که برای این موتور ارائه شده بودند با ساخت طرحی به نام رانشگر گل‌اختر(Cannae Drive) موافقت کرد. به نظر آن‌ها این طرح پیشنهادی احمقانه بود و ممکن نبود کار کند، اما اشتباه می‌کردند. رانشگر گل‌اختر توانست برخلاف قانون پایستگی تکانه (اندازه‌ی حرکت) بدون سوخت و فقط با استفاده از الکتریسیته، نیروی پیشران تولید کند. محققین این روش را پیشرانه‌ی مایکروویو یا پیشرانه‌ی پلاسمای مکش کوانتوم (QVPT) نام‌گذاری کرده‌اند؛ اما عموماً به آن سامانه‌ی پیشرانش غیرعادی می‌گویند.

emdrive
emDrive نمونه‌ی اصلی QVPT است که شاید بتواند نیروی بیشتری از نمونه‌ی ناسا تولید کند

در ابتدا پس از منتشر شدن نتایج آزمایش‌ها، حدس و گمان‌های زیادی درباره‌ی نحوه‌ی عملکرد این روش به وجود آمد. دانشمندان انتظار داشتند ناسا ماهیت و منبع حرکت در این موتور و این‌که چگونه کار می‌کند را توضیح دهد؛ اما ناسا با نادیده گرفتن این انتظارات فقط شرایط انجام آزمایش‌ها را توضیح داد. آن‌ها گفتند مطمئن هستند که با کنترل شرایط محلی و جلوگیری از دخالت هرگونه نیرو و متغیری به ۳۰ تا ۵۰ میکرونیوتن فشار رسیده‌اند. با اینکه این نیرو کمتر از یک هزارم خروجی از پیشرانه‌های یونی کنونی است، اما فرق اساسی‌اش با آن‌ها این است که احتیاج به هیچ سوختی ندارد. به گفته‌ی آقای راجر شویِر مخترع (QVPT) دستگاه مورد استفاده در ناسا ناقص بوده و نیروی بسیار کمی تولید می‌کند.

ion-thruster
موتورهای یونی نیرویی کم اما با سرعت بالا و مداوم تولید می‌کنند

نتیجه‌ی عملی این فناوری شگفت‌انگیز خواهد بود. پانل خورشیدی می‌تواند برق مورد نیاز را تولید کند و شتاب دهنده آن را به نیروی رانشی تبدیل کند بدون این‌که نگران به اتمام رسیدن سوخت یونی موتورهایش باشد. این روش می‌تواند سفرهای بین ستاره‌ای طولانی مدت را میسر کند و در وسایلی که احتیاج به نیروی عکس‌العمل قدرتمند و تغییر محور ندارند با هزینه‌ی کم استفاده شوند مثل نگهداری ماهواره‌ها در مدار. آقای هارولد وایت از تیمپیشرانش پیچش فضا-زمان که بر روی امکان حرکت با سرعت‌های بالاتر از نور کار می‌کند در مورد این فناوری توضیح می‌دهد که با مدل بهبود یافته‌ای از QVPT می‌توان در مدت ۳۰ سال به ستاره‌ی پروکسیما قنطورس رسید.

تا زمانی که ناسا توضیح مناسبی برای نحوه‌ی عملکرد این روش ارایه نکند بحث‌های زیادی در مورد آن وجود خواهد داشت. بسیاری از قوانین فیزیک کلاسیک می‌توانند در مقیاس کوانتوم نقض شوند و ناممکن‌های فیزیک به ممکن تبدیل شوند مانند فوتون‌ با وزن جرمی بی‌نهایت منفی که قانون سوم نیوتن را نقض کرد. با این وجود، این آزمایش‌ها هیچ‌گاه از اندازه‌ی کوانتوم پیش نرفته‌اند. به عنوان مثال با این‌که از لحاظ تئوری یک اتم می‌تواند از میان اتم دیگر رد شود، اما ما هنوز توانایی رد شدن از میان دیوار را نداریم.

wrap driveاگر پیشرانه‌ی پیچش فضا-زمان کار کند، چرا پیشرانه‌ی پلاسمای مکش کوانتومی کار نکند

گمانه زنی‌ها در مورد منبع این نیرو به ذراتی با عمر بسیار کوتاه با نام نوسانات کوانتومی خلاء می‌رسد، همان عاملی که به گفته‌ی استیون هاوکینگ باعث بخار شدن سیاه چاله‌ها می‌شود. احتمال دارد QVPT آن ذرات را به پلاسما تبدیل کرده و به عنوان پَسران به نازل می‌فرستد و از این‌جا به بعد مانند موتورهای یونی کنونی کار می‌کند. تمام این مراحل بدون نیاز به جمع‌آوری ذرات کوانتومی خلاء و یا تزریق و سرعت بخشی به آن‌ها برای خروج از موتور صورت می‌گیرد که این مسئله‌ای بسیار پیچیده و هیجان انگیز است.

آقای راجر شویِر طرح اصلی این موتور را emDrive نام گذاری کرده و طی ماه آینده به معرفی کامل آن خواهد پرداخت. او پس از مبارزه‌ای طولانی در برابر بی‌تفاوتی حرفه‌ای و شک و تردید در مورد اختراعش موفق به ارائه‌ی آن می‌شود. emDrive با Cannae Drive که ناسا آزمایش کرده متفاوت است و احتمال دارد به نیرویی بیش از مقدار ثبت شده در آزمایشگاه‌های ناسا دست پیدا کند. صحبت‌هایی در باره‌ی امکان آزمایش این موتور در فضای خارج از زمین به میان آمده، اما باید دید آیا سازمان فضایی قادر به پذیرفتن چنین هزینه‌ای خواهد بود یا خیر.

نگاهی به ربات‌هایی که بصورت خودکار سرهم می‌شوند: با اولین ترنسفورمرهای واقعی آشنا شوید

نویسنده: مسعود آموزگار شنبه, 18 مرداد 1393 ساعت 14:10ربات‌های سر هم شونده
ربات‌های سر هم شونده

مهندسان دانشگاه‌های MIT و هاروارد طرح جاه‌طلبانه و بی‌پروایی ارائه داده‌اند که بر اساس آن می‌توان انتظار داشت در آینده شاهد ترنسفورمرهای واقعی باشیم. این مهندسان ربات‌های اوریگامی ساخته‌اند که خود را با استفاده از یک تکه‌ی کاغذ و پلی استایرن سر هم کرده و برای چند دقیقه در محیط بچرخند.

 روبرت وود از دانشگاه هاروارد می‌گوید "ایجاد یک ربات که قادر باشد خود را بصورت خودکار سر هم کرده و در واقع عملکردی را نیز ارائه دهد دستاوردی بوده که ما سال‌هاست به دنبال آن هستیم."

این ربات‌های اوریگامی، از ورقه‌های کامپوزیتی کاغذ و پلی استایرن ساخته شده‌اند. مهندسان مقادیری کانال رسانا بر روی این ورقه‌ها چاپ کرده و پس از آن با استفاده از یک سیستم ماشینکاری لیزری الگوهای تا شدن اوریگامی را بر روی آن‌ها ایجاد کرده‌اند. هر کدام از این نقاط تا شدگی و مفاصل، در بر گیرنده‌ی یک مدار جاسازی شده هستند که بر اساس هدایت یک میکروکنترلر فعال شده و به تولید گرما می‌پردازند؛ به این ترتیب هر یک از لولاها بر اساس دستورالعمل صحیح بر اثر گرما از روی الگوی خود تا شده و اوریگامی را که یک ربات خواهد بود شکل می‌دهند. پس از آن، به کمک تعدادی موتور و یک میکروکنترلر که الگوی تا شدن را بر روی آن برنامه‌ریزی کرده‌اند، حیات به کالبد این ربات دمیده خواهد شد! بنابراین ربات ما ابتدا خود را از یک ورقه‌ی کاغذ به شکل ربات اوریگامی در آورده و سپس حرکت می‌کند و در افق محو می‌شود!

توصیه می‌کنیم به هیچ وجه ویدیوی زیر را از دست ندهید:

دانلود ویدیو

اگرچه ربات اوریگامی محققان هاروارد و MIT یک اعجاب ساده در تکنولوژی محسوب می‌شود، و بیشتر جالب است تا کاربردی؛ اما لازم است که بر روی دستاوردها متمرکز شویم. دستاورد اصلی در این زمینه سر هم شدن خودکار است. یکی از بزرگ‌ترین تنگناها در دنیای تکنولوژی (و حتی جامعه)، این است که ما همچنان مجبوریم اغلب چیزها را با دستان خود سر هم کنیم. ربات‌ها و فرآیندهای اتوماتیک می‌توانند بسیاری از اجزای اصلی را تولید کنند، اما هنوز هم میلیون‌ها انسان در سراسر دنیا تمام وقت روزانه‌ی خود را صرف چفت کردن قطعه‌ی الف در جایگاه ب می‌کنند.

laser-machine-printing-self-assembling-harvard-robot

در تصویر بالا سیستم ماشین‌کاری لیزری مورد استفاده برای ایجاد الگوی اوریگامی را مشاهده می‌کنید که توسط مهندسان دو دانشگاه مذکور مورد استفاده قرار گرفته است. در حالت تئوری، یک ربات (یا گجت) که قادر به سر هم سازی خود باشد، می‌داند که چگونه باید خود را با استفاده از اجزای مختلف ایجاد کند؛ درست همانگونه که هر چیزی در طبیعت خود را از بلوک‌های سازنده‌ی اصلی سر هم کرد، ایجاد می‌کند و رشد می‌نماید. همانگونه که احتمالا می‌توانید تصور کنید، چنین خصوصیتی می‌تواند به شکل بسیار قابل توجهی منجر به کاهش هزینه‌های ساخت و ساز و تولید شود و علاوه بر آن، می‌تواند دری باشد که به دنیای کاربردهای ناشناخته باز خواهد شد.

تصور کنید که تا چه حد بهینه و منطقی‌تر خواهد بود که یک ربات کامل را در قالب قطعه‌ای تخت به ماه یا مریخ فرستاده  یا مجموعه‌ای از آن‌ها را در مناطق فاجعه زده انداخته و سپس خود این ربات به ساختار اصلی برای اجرای عملکرد مورد نظر برسند. صد البته که در این میان همچون بسیاری دیگر تکنولوژی‌ها یک سوی هراس انگیز نیز وجود دارد؛ هرچه باشد ما قصد داریم به ربات‌ها یاد دهیم که چگونه خود را تولید کنند. در حال حاضر ما تنها در خصوص ربات‌های کوچک و کاغذی حرف می‌زنیم که در نهایت قادر هستند اندکی این طرف و آن طرف بروند اما تصور می‌کنید چه مدت طول خواهد کشید که ما این تکنولوژی را نیز به سطح بالایی رسانده و در نهایت خط تولیدی از ربات‌های سر هم شونده ایجاد کنیم؟ بسیار فوق العاده خواهد بود که یک کانتینر پر از اجزای مورد نیاز را در منطقه‌ای فرود آورده و این اجزا خودشان به یک کارخانه تبدیل شوند، اما چه خواهد شد اگر این ربات‌ها که بصورت خودکار سر هم می‌شوند به خوآگاهی دست یابند؟ حتی با توجه به تلاش های بشر در توسعه‌ی هوش مصنوعی، مساله‌ی خودآگاهی سیستم‌های کامپیوتری از موضوع سر هم شدن خودکار نیز در دسترس‌تر به نظر می‌رسد. چه می‌شود اگر این ربات‌ها پس از خودآگاه شدن، به تولید کارخانه‌های بیشتر پرداخته، دستورات انسانی خود را رد کرده و به تولید سربازهای رباتیک برای جنگ با انسان‌ها بپردازند؟

20140625225454Qwizards - Transformers Summer Edition 2014-640x359

البته که محققان دانشگاه هاروارد و در کل دست اندر کاران اجرای خود این پروژه‌ها دیدگاه‌های بسیار خوش بینانه‌تری از آینده دارند. در حالت پایه‌ای، آن‌ها چنین در ذهن دارند که شما بتوانید این ربات‌ها را بوسیله‌ی پرینترهای سه‌بعدی مخصوص که سرانجام روزی همه‌گیر خواهند شد ایجاد نمایید. روبرت وود، رهبر این پروژه می‌گوید:

شما در آینده خواهید توانست وارد فروشگاه شده، آنچه که نیاز دارید را به زبان ساده توصیف کنید و یک ساعت بعد برای تحویل گرفتن ربات مورد نیاز خود بازگردید.

این ربات‌ها در حال حاضر بدون در نظر گرفتن هزینه‌ی موتورها و باتری، چیزی حدود 20 دلار هزینه در بر دارند بنابراین آنچه که روبرت وود تشریح می‌کند به هیچ وجه دور از تصور نیست. اما از سوی دیگر، یکی دیگر از محققان هاروارد با گفتن این عبارت‌ها همه چیز را به هم می‌ریزد:

روزهایی که ربات‌های سفت و سخت و بزرگ همیشه در یک مکان ثابت به اجرای وظایف تکراری می‌پرداختند با سرعت زیادی در حال محو شدن است.

غرور و افتخاری که در بیان این عبارت وجود دارد اندکی رعب‌انگیز است. تصور می‌کنم شما هم همچون من تا حدود زیادی ربات‌های ثابت و بدون شعور را بیشتر دوست داشته باشید تا اینکه بر سر جان‌تان به یکی از آن‌ها التماس کنید! حداقل در خصوص ربات‌های ثابت و بزرگ فعلی، همیشه با اطمینان می‌دانیم که در چه مکانی حضور دارند...

به نظر می‌رسد روز به روز باید احتیاط خود در خصوص فناوری را بیشتر جدی بگیریم تا به سرنوشتی که ایلان ماسک خواب آن را دیده دچار نشویم! دیدگاه شما در خصوص دستاورد جالب این محققان چیست؟ تصور می‌کنید چند سال طول خواهد کشید که این تکه‌های کاغذی جای خود را به ربات‌های جدی‌تر و کاربردی‌تر داده و حداقل در وحله‌ی اول کمک حال فعالیت‌ها و فرآیندهای روزمره‌ی بشری باشند؟ دیدگاه خود را از طریق بخش نظرات با ما و سایر خوانندگان زومیت به اشتراک بگذارید.