یک وعده غذایی باید شامل چه موادی باشد؟

یک وعده غذایی کامل و سالم، شامل گروه‌های مختلفی از مواد غذایی است که ما باید برای سالم ماندن در بشقاب غذایی خود قرار دهیم.

به گزارش ایسنا، وزارت کشاورزی آمریکا نمادی به نام «بشقاب من» طراحی کرده که با گروه‌های غذایی متفاوت خود، یادآور مواد غذایی است که ما باید برای سالم ماندن در بشقاب غذایی خود قرار دهیم.

در این بشقاب غذایی بخش‌هایی برای سبزیجات، میوه‌ها، غلات و مواد غذایی دارای پروتئین وجود دارد. همچنین یک لیوان در گوشه بشقاب برای لبنیات قرار داده شده است. هر بخش اندازه و رنگ متفاوتی دارد. بر این اساس رنگ سبز، برای سبزیجات، قرمز برای میوه‌ها، نارنجی برای غلات، بنفش برای پروتئین و آبی برای لبنیات است.



بنابر اعلام وزارت بهداشت، باید نکاتی را در انتخاب بشقاب غذایی رعایت کنیم که در ادامه می‌آید:

- متنوع انتخاب کنید. بهترین وعده‌های غذایی دارای یک تعادل اقلام از گروه‌های غذایی متنوع هستند.

- نیمی از بشقاب شما را باید سبزیجات و میوه‌ها تشکیل دهند.

- حدود یک چهارم بشقاب شما باید غلات و یک چهارم پروتئین باشد.

- شیر کم چرب (یک درصد) یا بدون چربی و آب را به جای نوشیدنی‌های ورزشی، نوشابه و دیگر نوشیدنی‌های قندی بنوشید.

- از خوردن مقدار زیاد غذا در یک وعده اجتناب کنید.

یک شهر در ایتالیا برای جذب ساکنان جدید خانه رایگان اهدا می‌کند

در طی چند سال گذشته، شماری از شهرداری‌های ایتالیا به قصد احیای شهرهای خالی شده از سکنه، اقدام به تبلیغ برای فروش خانه‌‌ها با قیمت کمی بیش از یک دلار کردند.

به گزارش یورونیوز؛ شهرهای تزونگولی در نزدیکی ناپل و سامبوکا دی سیچیلیا آخرین نمونه از شهرهای ایتالیا برای احیای مجدد بودند. این شهرها خانه‌های خود را با قیمت کمی بیش از یک دلار می‌فروختند. گرچه شرط هایی در پی این فروش نیز وجود داشت.

اکنون، شهر کاماراتای سیسیل، یک قدم فراتر رفته است و خانه‌های خالی از سکنه خود را کاملا رایگان عرضه می‌کند.

وینچنسو جامبرونه، شهردار کاماراتا در سه سال اخیر بسیار تلاش کرد تا مالکانی که سال‌ها پیش خانه پدری خود در این شهر را ترک کرده و رفته بودند متقاعد کند خانه‌های خالی از سکنه خود را به تازه واردها به‌طور رایگان واگذار کنند.

جامبرونه به سی ان ان گفت: «نمی‌توانم بایستم و ببینم که این مکان تاریخی قدیمی و زیبا، خالی و به یک ویرانه تبدیل می‌شود. این موضوع من را آزار می‌دهد.»

او از مالکانی که خسارت به خانه خود وارد و آن را رها کرده‌اند گلایه کرده و می‌گوید که آن‌ها از بازسازی خانه‌های قدیمی خود خودداری می‌کنند.

طبق گفته جامبرونه در حال حاضر حدود ۱۲ خانه سنگی خالی موجود است و به زودی تعداد این خانه‌ها بیشتر می‌شود.

از سوی دیگر دست‌کم ۱۰۰ واحد خانه متروکه و رها شده دیگر همگی در بخش قدیمی کاماراتا قرار دارند که طبق گفته شهردار این شهر با این طرح امکان احیا وجود خواهد داشت. شهردار این شهر نسبت به طرح خود امیدواری زیادی دارد.

وی ابراز امیدواری می‌کند که درصورت ورود ساکنان جدید آن‌ها می‌توانند دیوارهای تخریب شده را بازسازی و منطقه تاریخی را احیا کنند.

مشخص است که پیش شرط‌ هایی برای دریافت رایگان خانه در این شهر وجود دارد.

ساکنان جدید باید متعهد شوند در مدت سه‌سال پس از دریافت خانه، آن را نوسازی می‌کنند و مبلغ ۵ هزار یورو نیز باید به‌عنوان بیعانه پرداخت کنند که پس از بازسازی این بیعانه برگردانده می‌شود.

اولویت‌هایی نیز درنظر گرفته شده است. به‌طور مثال زوج‌های جوان با فرزند در اولویت قرار دارند. حتی زوج‌هایی که به این شهر نقل مکان می‌کنند و سپس بچه دار می‌شوند نیز یک کمک هزار یورویی دریافت خواهند کرد.

مالکان جدید می‌توانند خانه‌های چند طبقه را به ویلا، هتل، فروشگاه یا حتی رستوران تبدیل کنند.

دغدغه اصلی شهردار این شهر بازگشت جنب و جوش و زندگی به کاماراتا است.

کاماراتا حدود ۶۰ کیلومتری جنوب شرقی پالرمو واقع شده است. طبق آمار سال ۲۰۱۷ این شهر ۶ هزار و ۲۶۹ نفر سکنه داشت.

خون بند ناف نوزاد می‌تواند ۸۰ بیماری را درمان کند

زباله‌ای که می‌تواند ۸۰ بیماری را درمان کند

خون بند ناف نوزاد منجمد و در بانک نگهداری می‌شود تا چنانچه نوزادان در بزرگسالی مبتلا به بیماری‌هایی نظیر سرطان خون، تالاسمی، کم خونی‌های مادرزادی و یا نقص سیستم ایمنی شوند با استفاده از سلول‌های بنیادی خون بندناف درمان شوند.

مسئول مرکز خون بند ناف موسسه رویان استان بوشهر می‌گوید با انجماد خون بند ناف نوزاد و نگهداری آن می توان بیش از ۸۰ نوع بیماری از جمله سرطان خون، تالاسمی، کم خونی‌های مادرزادی و یا نقص سیستم ایمنی را درمان کرد.

به گزارش ایسنا، جواد پرویزی نژاد در نشست آموزشی معرفی و مزایای مرکز خون بندناف با حضور مسئولان مراکز خدمات جامع سلامت و واحدهای ستادی شبکه بهداشت و درمان دشتستان عنوان کرد: پس از تولد نوزاد خون باقی‌مانده در بند ناف و جفت -که غنی از سلول‌های بنیادی است- به عنوان یک زباله بیولوژیک دور ریخته می‌شود در حالی که این خون حاوی سلول‌های بنیادی و سلول‌های خون‌ساز است که می‌تواند برای درمان بیماری‌ها استفاده شود.

وی تصریح کرد: بیش از ۱۳ سال است که ذخیره سازی خون بند ناف نوزاد در ایران و در بانک سلول‌های بنیادی خون بند ناف رویان انجام می شود و تاکنون ۹۵ هزار نمونه خون بند ناف در این بانک ذخیره سازی شده است.

مسئول مرکز خون بندناف موسسه رویان بوشهر گفت: والدین قبل از تولد نوزاد و از هفته ۳۶ بارداری مادر اقدام به ثبت نام در این بانک کرده و بلافاصله پس از زایمان نیز بند ناف از نوزاد جدا و توسط یک سوزن خون از بندناف و جفت جمع‌آوری و به کیسه‌های خون منتقل می‌شود.

پرویزی نژاد اضافه کرد: سپس خون بند ناف نوزاد منجمد و در بانک نگهداری می‌شود تا چنانچه نوزادان در بزرگسالی مبتلا به بیماری‌هایی نظیر سرطان خون، تالاسمی، کم خونی‌های مادرزادی و یا نقص سیستم ایمنی شوند با استفاده از سلول‌های بنیادی خون بندناف درمان شوند.

این مسئول خاطرنشان کرد: با استفاده از سلول‌های بنیادی خون بندناف، پتانسیل درمان بیش از ۸۰ نوع بیماری وجود دارد.

وی بیان کرد: مراقبین سلامت و ماماهای شاغل در مراکز خدمات جامع سلامت می‌توانند با آموزش و ارتقا آگاهی مادران باردار در این زمینه تاثیرگذار بوده و با توجه به فرهنگ غلط تک فرزندی، آنها را با مزایای بانک خون بند ناف نوزادان در درمان بیماری‌ها آشنا کنند.

جواد پرویزی نژاد در خصوص مزایای ذخیره سازی خون بند ناف گفت: سلول‌های بنیادی که از بند ناف گرفته می‌شوند بسیار پر توان بوده و در اثر تکثیرهای پی در پی دچار پیری نمی‌شوند، به‌طوری‌که با تزریق یا جایگزینی آن‌ها در بافت‌هایی که آسیب جدی دیده‌اند می‌توانیم به بهبودی و تشکیل سلول‌های جدید بافت کمک کنیم.

مسئول مرکز خون بندناف موسسه رویان بوشهر عنوان کرد: در بیمارستان شهید گنجی برازجان سه نفر ماما دوره‌های کامل نحوه خون‌گیری از بند ناف نوزاد را آموزش دیده‌اند و در بیمارستان مهر برازجان نیز سه نفر به دفتر نمایندگی معرفی شده که در حال گذراندن دوره‌های آموزشی هستند، همچنین تفاهم نامه‌ای با رییس دانشگاه علوم پزشکی بوشهر جهت همکاری پزشکان متخصص زنان در این زمینه منعقد شده است.

وی اظهار کرد: در حال حاضر مدت قرارداد ذخیره‌سازی خون بند ناف در بانک خون بند ناف رویان ۲۸ سال بوده و در آینده این مدت‌ زمان بیشتر خواهد شد و استان بوشهر نهمین استانی است که از این فرایند استقبال کرده است.

پرویزی نژاد تاکید کرد: به همت جهاد دانشگاهی استان بوشهر، دفتر نمایندگی بانک خون بند ناف رویان از فروردین ماه سال ۹۷ با همکاری دانشگاه علوم پزشکی در استان بوشهر راه اندازی شده و تاکنون ۵۰۰ خانواده نمونه خون بند ناف نوزاد خود را در این موسسه ذخیره کرده‌اند.

پیامد‌های ادامه‌ دارِ استبداد تاریخی

وقتی مردم کویت می بینند رابطۀ دینار کویتی و شاخص‌های ارزی دیگر در ۶۰ سال گذشته تغییر نکرده و به راحتی به حدود ۱۵۰ کشور دنیا سفر کنند، لزومی ندارد نگران آینده باشند ... عصبانی شوند و شیشه بشکنند

عصرایران - دکتر محمود سریع القلم . استاد علوم سیاسی دانشگاه شهیدبهشتی و پژوهشگر توسعه

چه تفاوتی میان استبدادِ خاورمیانه‌ای و استبدادِ چینی وجود دارد؟ در استبدادِ تاریخی چینی، ضمن اینکه پادشاه در راسِ هرم قدرت قرار داشت، ولی طیفی از اقشارِ اجتماعی و اقتصادی، حق فعالیت داشته و از مصونیتِ نسبی برخوردار بودند.

پادشاه و مجموعه‌های دیگر تا اندازۀ قابل توجهی به توزیع امکانات و تا حدی نیزبه باز بودن فضاهای اقتصادی و مدنی در میان مردم قائل بودند. در مقابل، استبداد تاریخی خاورمیانه بر محورِ شخص پادشاه و یا در دوره‌های اخیر بر محور یک فرد نظامی مانند مبارک یا صدام استوار بوده است.

صدها هزار نفر به کار گرفته می‌شوند تا مبارک چندین دهه بر مصدرِ قدرت بماند. عامۀ مردم در دایره‌ای مرکب از فقر و محرومیت‌های انباشته، عقده‌های بی‌شمار و سرکوبِ خواسته‌های طبیعی انسانی، به دور خود می‌چرخند.

اگر حکومت فعلی چین دموکراتیک نیست اما در ارائه خدمات و قدردانی از جامعه خود کوتاهی نمی‌کند. به عنوان مثال ۲۲۰۰۰ کیلومتر خطوط ریل آهن و سیستمی با سرعت بالا را طراحی کرده (۲۵۰-۳۵۰ کیلومتر در ساعت) که ۱۸۰۰ کیلومتر را در ۷ ساعت طی می کند که قرار است تا سال ۲۰۲۵ این خطوط در چین به ۳۸۰۰۰ کیلومترافزایش یابد. فرودگاه جدید بی‌جینگ که ساخت آن در سال ۲۰۱۴ آغاز شد، امسال آماده بهره برداری است. این فرودگاه بزرگترین فرودگاه جهان با ظرفیت صد میلیون مسافر در سال و دارای ۷۸ گیت خواهد بود. در جشن‌های اخیر ۷۰ سالگی جمهوری خلق چین، از همه رهبران فوت شده و زنده تجلیل شد.

تجربۀ چین، کرۀ ‌جنوبی و ویتنام، عموم دانشمندانِ اقتصاد سیاسی را به این نتیجه گیری متمایل کرده است که شرطِ لازم برای رشد و توسعه اقتصادی، دموکراسی نیست، بلکه سیاست‌ِ توزیع امکانات و ایجاد یک ساختار کلان برای تحققِ استعداد‌های فردی و جلوگیری از انباشته شدن عقده‌ها است. اکثریتِ مطلقِ انسان‌ها می‌خواهند خوب زندگی کنند. اگر فرصتِ کار و فعالیت در سایۀ ثبات وجود داشته باشد، عموم مردم همانند چینی‌ها، ویتنامی‌ها، و به درجۀ به مراتب بالاتری کرۀ جنوبی‌ها، از دولت و حاکمیت خود پشتیبانی خواهند کرد.

وقتی امکانات، عادلانه توزیع نشود و فرصت‌هایِ همسان برای عموم شهروندان وجود نداشته باشد، از نتایجِ طبیعی آن بی ثباتی‌های اجتماعی و سیاسی خواهد بود. اگر قرار باشد شهروندی در ویتنام وام بگیرد تا کار اقتصادی کند، این فرصت برای همه وجود دارد و نه صرفا برای عده‌ای خاص در مدارهای خاص.

آسیایی‌ها با فراهم آوردن فرصت‌های برابر کوشش کرده اند تا مانع ایجادِ عقده و حس محرومیت و نبودن فرصت در زندگی شوند. فقدان ثبات سیاسی باعث می‌شود تا در ذهن شهروند این نکته شکل گیرد که باید در حداقلِ زمان به حداکثر استفاده و سود رسید.

نرخِ تورم سالانه آلمان، در 25 سال گذشته بین یک تا سه درصد در نوسان بوده است. دریک ساختار با ثبات، پی آمد‌های روانی و سالم‌سازی روحی-روانی و نگاه بلند مدت به زندگی، خارق‌العاده است.

بخشی از علمِ اقتصاد به بررسی‌ها و محاسبات روان شناختی شهروندان از روند‌هایِ اجتماعی سیاسی برمی‌گردد. ۴۹ سال پیش، تِد رابرت گِر، در کتابی تحتِ عنوانِ "چرا انسان ها عصیان می کنند؟" نوشت، ریشۀ خشونت و عصیان، در به ‌ستوه آمدگی ،محرومیت و تجمیع عقده‌ها است.

فیلمِ اخیر "متری شش و نیم" هم به نظر می‌رسد که همین نکته را به ذهن متبادر می‌کند. عقده‌های جمع شده از دوران کودکی و نوجوانی در شرایطی که جامعه دچار تورم، فساد و بی ثباتی است، افراد را به سوی دزدی، تقلب، جعل، اختلاس و دروغ سوق می‌دهد.

انسان‌ها دروغ‌گو و اختلاس‌گر به دنیا نمی‌آیند. بلکه ساختارها، عاملِ اصلی بروزچنین خصلت‌هایی هستند. برای مثال، چرا برخی ازاشخاص از هر ۱۰ جمله که می گویند، ۱۱ تای آن یا دروغ است یا تحریف شده، یا وارونه است و یا ۹۰ درصد از حقیقت آن حذف شده؟ چون در کودکی و نوجوانی در محرومیت بوده و حالا می‌خواهند دراندک زمان همه را جبران کنند.

در کنار محرومیت، فضای بی ثبات و غیرقابل پیش بینی بودن آینده و از دید او فرصت کم، باعث می‌شود که این فرد از هر روش و ترفندی برای رسیدن به پول و مقام استفاده کند. باید ذهن اطرافیان را گمراه کرد، همه اطلاعات را به آن‌ها نداد و به منابع پول و اعتبار نزدیک شد. در کنار همه این موارد، ظاهر را نیز باید درست کرد. حرف‌های اخلاقی بسیاری مطرح کرد تا ذهنیتی خاص ساخته شود.

این روش حداقل برای مدتی کارساز بوده و این فضا از قدیم کاربرد داشته است. استبداد تاریخی در منطقه خاورمیانه از ثباتِ قابل توجهی برخوردار بوده است. خواسته های فرد سرکوب شده و نیازهای انسانی و واقعی اولیۀ او بی جواب مانده و نسبت به تبعیض، خشم خفته‌ای دارد. خیابان‌های عراق و مصراین فضای روانی را به ذهن مشاهده‌گر متبادر می‌کنند.

وقتی مردم کویت می بینند که رابطۀ میان دینار کویتی و شاخص‌های ارزی دیگر در ۶۰ سال گذشته تغییر نکرده، در کشور برای عموم اقشار فرصت‌های فراوان برای کار و تحصیل و فعالیت وجود دارد و می‌توانند به راحتی به حدود ۱۵۰ کشور دنیا سفر کنند، لزومی ندارد نگران آینده باشند، عقده‌‌ای بار بیایند، محرومیت تحمل کنند، عصبانی شوند و شیشه بشکنند زیرا به تعبیرآبراهام مازلو دو نیاز اولیۀ اقتصادی وامنیت اجتماعی آن‌ها تامین شده است. اکثریتِ مطلقِ مردم صرفاً خواهان ثبات اقتصادی و اجتماعی هستند.

طرح مدرنیزاسیون ایران فقط در ذهن یک نفر یعنی محمدرضا شاه، طراحی و اجرا می‌شد. افزایش شهرنشینی همزمان با توجه به زندگی محروم روستایی و حاشیه نشینان شهری پیش نرفت. در کنارخرید جنگنده‌های F-14، نزدیک 55 درصد زنان، سواد خواندن و نوشتن نداشتند. از یک طرف، محرومیتِ اقتصادی در بخش‌های قابل توجهی از روستاها و حاشیه شهرها وجود داشت و از طرف دیگر، افراد بسیاری که تحصیلات داشتند، در فرآیند های تصمیم سازی فرصت مشارکت پیدا نکردند.

اگر چه پهلوی کارهای مفیدی برای ساختار عمرانی انجام داد، ولی فراگیر نبود و عامۀ مردم را در بر نگرفت. هواپیماهای باربری نظامی، ۱۲۰ بار میان فرودگاه Bourget در نزدیکی پاریس و شیراز را طی کردند تا در۴ روز ناهار و شام مهمانان جشن‌های ۲۵۰۰ ساله تدارک دیده شود. همزمان بخش‌های فقیر، محروم و حاشیه نشین، شاهد این زرق و برق بودند و به تدریج در روح و روان و ذهن آن‌ها، خشم، عصبانیت و عصیانگری شکل گرفت. این سیاستِ رشد و توسعۀ ناموزون، منجربه تحولاتِ دهه‌های بعدی گردید.

استبداد و تمرکز سیاسی خاورمیانه‌ای همراه با انحصارِ اقتصادی و مدنی است در حالیکه استبداد و تمرکز سیاسی آسیایی با راهبرد توزیع اقتصادی و سیستمی نسبتاً بازِ مدنی است که حتی مشروعیت یابی (Legitimation) را به ارمغان می آورد. در خاورمیانه، مثلث انحصار سیاست، اقتصاد و فرهنگ یک پیامد بسیار تعیین کننده در تداوم انحطاط، پوسیدگی، زنگ زدگی، انعطاف ناپذیری و سخت شدن (Calcification) دارد و آن، تقریباً تعطیلی اصل "رقابت" در عموم عرصه هاست. در آسیا گرچه در سیاست امکان رقابت نیست اما در تولید و فعالیت‌های اقتصادی و تجاری، رقابتِ چشمگیری نه تنها در داخل بلکه در صحنۀ بین المللی وجود دارد.

دو شرکت Siemens و Huawei را در نظر بگیرید. شرکت Siemens در سال ۱۸۴۷ (۱۷۲ سال پیش) تاسیس شد. ۲۸۸۰۰ کارمند در بخش R&D آن در ۱۶۰ مرکز در ۳۰ کشور کار می کنند. شرکت Huawei در سال ۱۹۸۷ (۳۲ سال پیش) تاسیس شد. ۶۷۵۰۰ کارمند این شرکت در ۳۶ کشور در بخش R&D مشغول به کار هستند. هر دو شرکت‌، تشکیلات عظیمِ تولیدی، بازاریابی و فروش در داخل کشور خودشان در آلمان و چین د ارند و همچنین مجموعه‌های وسیعی در اقصی نقاط جهان نیز تاسیس نموده‌اند. شرکت زیمنس در یک کشور دموکراتیک است که ده‌ها نظام سیاسی و دولت در آلمان را پشت سر گذاشته و دیگری در یک کشور متمرکز سیاسی است.

جالب توجه این که حداقل نیمی از کارکنان این دو شرکت غیر آلمانی و غیر چینی هستند. زیمنس ۷۰۰۰۰ و هوآوی ۱۶۰۰۰۰ کارمند دارند. این مقایسه نشان می دهد که نوع نگاهِ دستگاه سیاسی و حکمرانی به بخش خصوصی، اقتصاد و روابط بین‌المللی از میزان تمرکز یا مشارکتی بودن آن به مراتب مهم‌تر است. جامعه‌ای که با رقابت آشنا نشود و قواعد آن را نیاموزد، در هیچ عرصه‌ای رشد نمی‌کند. زیمنس با ۶۰۰ دانشگاه در ۷۰ کشور همکاری می‌کند. وسعت یادگیری، اثرگذاری و اثرپذیری این حجم از ارتباطات غیر قابل تصور است. هر کشوری در جهان، حداقل ۲۰ درصد از تجارت خود را با چین انجام می‌دهد که این درصد در برخی کشورها به ۸۰ درصد هم می رسد. این تعامل به بخش عظیمی از جامعۀ چینی، فرصت کار و فعالیت، تبلورِ استعداد، تولید، تاثیرگذاشتن و یادگیری می‌دهد وباعث رشد و پیشرفت شهروندان چینی شده و آن ها نیز از مدیران و سیاست مداران خود که این گونه شبکه‌های ارتباطی را فراهم آورده‌اند قدردانی می‌کنند. حکومتِ چین، تمامِ بخش‌های جامعه خود را به شدت کنترل می کند اما نه با انحصار بلکه با قاعده و مقررات. این نمادی از عقلانیت آسیایی است که با تامین بخشی از نیازهای روانی و انسانی شهروندان خود، سبب ایجاد رضایت عمومی می‌شود.

یکی از پیامد‌های مثبت و سرنوشت سازِ رقابت در یک جامعه، واقع بینی است. چطور می‌شود فردی خود را بیست برابر آنچه که هست تلقی کند؟ این اتفاق وقتی می‌افتد که فرد توانایی‌ها و مهارت‌های خود را در معرض چالش نبیند و بنابراین تصور می کند که مرکز ثقل جهان است. این توهم در سیاست، اقتصاد، هنر، علم و هر صنعت دیگری ممکن است شکل بگیرد. در چه شرایطی، یک فرد، یک بنگاه و یک دولت می تواند جایگاه دقیق خود را تشخیص دهد؟ در شرایطی که مقایسه و رقابت باشد. مقایسه و رقابت در سیاست سخت‌ترین است ولی در هنر، علم و اقتصاد قابل دسترس‌تر است.

وقتی یک مهندسِ چینی در معرض توانایی‌های مهندسین ده کشور دیگر قرار‌گیرد، ضعف‌ها و توانایی‌های خود را بهترتشخیص می‌دهد. در نظام های دانشگاهی که رقابت وجود دارد، خلاقیت و تولید به مراتب بیشتر است. این نویسنده به خاطر دارد در یک فرصت مطالعاتی درسالهایِ گذشته، دانشگاه میزبان می‌خواست معاون بین­ الملل خود را انتخاب کند. دانشگاه لیست ۶۵ نفر متقاضی را در معرض بررسی بخش اداری و هیات علمی خود قرار داد و بهترین ده نفر در یک سالن جمع شدند و از طریق سوال و جواب اساتید و با رای گیری آنها، معاون بین الملل دانشگاه انتخاب شد. حتی حسی که کارمندان و هیات علمی یک دانشگاه نسبت به محیط کار خود پیدا می­کنند زمانی که افراد آن از طریق رقابت تعیین شوند با دانشگاهی که مسئولین آن همه انتصابی هستند به مراتب متفاوت است. شخص انتخاب شده مسئولیت دارد و پاسخگوست و دورۀ زمانی مدیریت او نیز محدود است. بنابراین، توهم درست در مقابل رقابت قرار می گیرد. غیر واقعی بودن افراد و سیستم‌ها نتیجه مستقیم شرایط غیررقابتی است.

استبداد خاورمیانه‌ای در عموم زمینه‌ها مانع رقابت می‌شود. ای کاش استبداد فقط در سیاست بود. افراد جامعه در چنین ساختاری احساس تعلق خود را به چارچوب‌ها ازدست می‌دهند. معنای استبداد خاورمیانه‌ای به صورت غیر مستقیم این است که مدیران آن، روانشناسی و طبع انسانها را خیلی نمی شناسند. ساختار استبداد خاورمیانه‌ای خود به خود فساد مالی، افراد هزار چهره و بی ثباتی به وجود می آورد. تعریف چینی­ها از انسان نسبت به خاورمیانه ای­ها بسیار متفاوت است.

فرصت ندادن به انسان­ها که مهارت­ها و توانمندی­های خود را بروز دهند به نارسایی­های روحی- روانی و در نهایت اجتماعی- سیاسی می­ انجامد. مادامی که ساختار استبداد تاریخی خاورمیانه مبتنی بر انحصار فراگیراست، در مصر و امثالهم، شرایط فعلی تداوم پیدا خواهد کرد. اندیشه ­های حاکم بر این ساختارها رشد و ثبات به ارمغان نمی آورند.

پذیرایی از مهمانان امام سلام الله علیه را بیاموزیم

حالا نوبت پذیرایی ماست!

کسی توقع ندارد که آنها را مثل خودشان به خانه مان ببریم و رخت هایشان را بشوییم و چند روز صبح و ظهر و شب برایشان سفره بیاندازیم ...

زائری فعال فرهنگی با اشاره به پذیرایی شهروندان عراقی از زائران ایرانی در اربعین حسینی به موضوع میزبانی ایرانی ها از زائران عراقی پرداخت.

به گزارش عصرایران، حجه الاسلام محمدرضا زائرى در روزنامه خراسان نوشت:

راهپیمایی عظیم و بی نظیر اربعین حسینی در عراق پایان یافت و بار دیگر جلوه های درخشانی از حماسه ای مردمی و شگفت را به نمایش گذاشت. این تجمع عجیب و حیرت انگیز بین المللی با همه خصوصیات سیاسی، اجتماعی و همه ابعاد فرهنگی، دینی و معنوی فرصتی است تا دلهای پراکنده و جسم های دور از هم بر محور مشترک محبت حسینی گرد آیند و اتحاد جان ها را در یک حضور یکپارچه تجربه کنند.

یکی از ابعاد قابل تأمل در این تجربه بزرگ بشری، ظرفیت باورنکردنی میزبانان عراقی در پذیرایی مهمان های متنوع و متفاوت از فرهنگها و کشورهای مختلف است.


میزبان عراقی -چه در خانه کوچک خود و چه در مهمانسرای بزرگ هیأت- با تحمل و پذیرشی تحسین برانگیز در یک دوره زمانی نسبتا طولانی (حدود یک ماه) با دل و جان از مهمانان سیدالشهدا پذیرایی می کند و این خدمت مخلصانه را افتخار خود و موجب برکت زندگی اش می داند.

حال اگر همان میزبان عراقی اربعین ما بخواهد برای روزهای پایانی ماه صفر و عزای امام هشتم علیه السلام به ایران و شهر مشهد بیاید، آیا برای میزبانی و پذیرایی او آمادگی داریم؟
کسی توقع ندارد که آنها را مثل خودشان به خانه مان ببریم و رخت هایشان را بشوییم و چند روز صبح و ظهر و شب برایشان سفره بیاندازیم!


آن نوع میزبانی خاص و استثنایی تنها مخصوص زوار سیدالشهداست و خداوند چنین اراده کرده که در آخرالزمان زمینه ساز ظهور امام عصر شود و آمادگی لازم را برای بازگشت امام زمان فراهم سازد، پس سخن از مشابه سازی آن نوع میزبانی نیست که خودمان نیز می دانیم که شرایط و اقتضائات فرهنگی و اجتماعی آن نیز در محیط ایرانی ما وجود ندارد.

پرسش این است: وقتی مهمانان عراقی ما خودشان با هزینه خود به هتل می روند و برای خدمات ما هزینه می کنند و ارز هم به شهر و کشور ما می آورند، برای میزبانی شان توی تاکسی و کوچه و خیابان و رستوران چه قدر آماده ایم؟

حتى اگر جایگاه و قدمت روابط فرهنگی و اعتقادی میان دو ملت ایران و عراق را در نظر نگیریم و نقش استحکام این روابط را در تقویت امنیت عمومی منطقه باور نداشته باشیم، حداقل در این نکته کسی تردید ندارد که با شرایط سخت و دشوار اقتصادی کشور حضور این مهمانان -چه با هدف زیارت و چه با اهدافی مانند درمان- موجب شکوفایی اقتصاد است و سبب رونق کسب و کارهای متعدد خواهد شد.

شاید کسی بگوید که برخی از همسایه های عراقی ما چنین و چنان کرده اند یا مثلا گسترش این روابط احتمالا آسیبها و آثار سلبی نیز خواهد داشت، مگر برای حضور شهروندان ما در عراق نمی شود همین سخن را گفت و همین ایراد را گرفت؟

طبیعی است که در همه امور جنبه های گوناگون مثبت و منفی را ملاحظه می کنیم و با مقایسه هزینه و فایده نتیجه می گیریم و در این موضوع هم با همین محاسبه به نتایج مثبت فراوان و آثار ایجابی متعدد میزبانی از همسایگان عراقی می رسیم که اگر بر اساس خلقت و اراده الهی با ما چند اختلاف و تفاوت طبیعی دارند، نقاط مشترک بسیار در میان ما هست و بیش از همه اختلاف ها و تفاوت ها دارای سرنوشت یکسان و مصالح و منافع واحد هستیم.

آنان در اربعین حسینی از ما کریمانه و محبت آمیز پذیرایی کرده اند، اکنون نوبت ماست که به عنوان خادمان و دوستداران امام هشتم - که دین ودنیا و عزت و زندگی مان از اوست- از زائران او پذیرایی کنیم!