آشنایی با التهاب مفاصل، آرتروز و پوکی استخوان

تفاوت‌های بین التهاب مفاصل، آرتروز و پوکی استخوان

التهاب مفاصل، آرتروز و پوکی استخوان ماهیتی مزمن دارند، نمونه هایی انحطاطی محسوب می شوند و در حال حاضر، درمان موثری برای آنها وجود ندارد.

آرتریت (التهاب مفاصل)، استئوآرتریت (آرتروز)، و استئوپروسیس (پوکی استخوان) موارد مشابهی نیستند. هر فردی که به این بیماری ها مبتلا است، از این مساله آگاه است. با این وجود، اشتباه گرفتن آنها با یکدیگر برای دیگران می تواند آسان باشد.

به گزارش گروه سلامت عصر ایران به نقل از "استپ تو هلث"، التهاب مفاصل، آرتروز و پوکی استخوان شرایط پزشکی رایجی در دنیای امروز هستند. یکی از تشابهاتشان این است که زنان نسبت به مردان در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به آنها قرار دارند.

این سه بیماری ماهیتی مزمن دارند، نمونه هایی انحطاطی محسوب می شوند و در حال حاضر، درمان موثری برای آنها وجود ندارد. با این وجود، داروهایی وجود دارند که می توانند نشانه های التهاب مفاصل، آرتروز و پوکی استخوان را بهبود ببخشند. افزون بر این، درمان هایی برای کمک به کاهش التهاب، بی حسی، یا درد در دسترس هستند.

در ادامه با تفاوت بین التهاب مفاصل، آرتروز و پوکی استخوان بیشتر آشنا می شویم.

آرتروز

در میان بیماری های روماتیسمی، آرتروز شایع‌ترین نمونه محسوب می شود. این بیماری در نتیجه انحطاط غضروف شکل می گیرد.

غضروف بافتی است که انتهای استخوان های انسان را پوشش می دهد. غضروف قابلیت حرکت را در اختیار استخوان ها قرار می دهد، بدون این که آنها با یکدیگر تماسی داشته باشند. با این وجود، درد ناشی از آرتروز به طور معمول زمانی که فرد دراز کشیده یا در حالت استراحت قرار دارد، کاهش می یابد.

هنگامی که غضروف قدرت یا کیفیت خود را از دست می دهد، این می تواند موجب اصطکاک، درد، و التهاب شود. آرتروز در کفل ها، زانوها و قوزک پا (هر مکانی که پشتیبان وزن بدن است) بسیار شایع است.

متاسفانه درمانی برای این شرایط وجود ندارد. در شرایطی که می توانید آهنگ پیشرفت بیماری را کند کنید، اما امکان توقف کامل آن وجود ندارد.

اگر به آرتروز مبتلا نیستید و قصد پیشگیری از آن را دارید، انجام ورزش های سبک و اجتناب از چاقی ایده خوبی محسوب می شود. همچنین، شما باید یک رژیم غذایی متعادل که سرشار از ویتامین C است را مصرف کنید، زیرا این ماده مغذی به تولید کلاژن کمک می کند.

با این وجود، اگر به آرتروز نیز مبتلا شده اید، باید از دریافت ویتامین C یا مواد معدنی مانند کلسیم و فسفر، منیزیم، سیلیکون و گوگرد به میزان کافی اطمینان حاصل کنید.

التهاب مفاصل

باور داشته باشید یا خیر، التهاب مفاصل در طول سال ها توسعه نمی یابد. افزون بر این، التهاب مفاصل بیماری نیست که تنها در زمان پیری شما را تحت تاثیر قرار دهد. اگرچه انواع مختلفی از التهاب مفاصل وجود دارند، اما این بیماری می تواند در کودکان و افرادی که یک سبک زندگی فعال دارند، ورزشکاران، و افرادی که فعالیت های شدید و طاقت فرسا را سر کار خود انجام می دهند نیز شکل بگیرد.

التهاب مفاصل می تواند از موارد مختلفی سرچشمه بگیرد:

سیستم ایمنی: سیستم ایمنی بدن شما ممکن است به غشا سینوویال (لایه ای از بافت که مرز درون مفاصل را مشخص می کند) حمله کند.

ریشه های پس از سانحه: این زمانی رخ می دهد که فرد یک تصادف را تجربه کرده یا حرکات تکراری (به عنوان مثال، کار با صفحه کلید رایانه) را انجام می دهد.

همچنین، شکل گیری بلورهایی از اسید اوریک می تواند به التهاب مفاصل منجر شود.

التهاب مفاصل با درد شدید و پایدار همراه است. در شرایطی که افراد مبتلا به آرتروز هنگام استراحت درد ندارند، التهاب مفاصل دارای درد مداوم است.

برای پیشگیری از التهاب مفاصل، یک رژیم غذایی سرشار از کلسیم، اسیدهای چرب امگا-3 و اسیدهای چرب امگا-6 را دنبال کنید. افزون بر این، فعالیت جسمانی متوسط داشته باشید. همچنین، زمانی را در خارج از خانه و قرار گرفتن در معرض نور خورشید به منظور تولید ویتامین D در بدن اختصاص دهید.

پوکی استخوان

پوکی استخوان یک بیماری سیستمیک، مزمن، و ناتوان کننده است که استخوان ها را تحت تاثیر قرار می دهد. بسیاری از افراد مبتلا به پوکی استخوان تا زمانی که با یک شکستگی ناگهانی استخوان بدون دلیلی مشخص یا یک رویداد ساده مواجه نمی شوند، از ابتلا به بیماری آگاهی ندارند.

بافت های استخوانی به طور مداوم تجدید می شوند و ساختارهای جدید را شکل می دهند و بافت قدیمی از بین می رود. با این وجود، گاه گاهی و اغلب طی دوران یائسگی، این تعادل به هم می ریزد. شکل گیری بافت جدید که قوی است، متوقف می شود. با گذشت زمان، فرد با کاهش تراکم استخوانی خود مواجه می شود، که خطر شکستگی استخوان را افزایش می دهد.

ابتلا به پوکی استخوان موجب می شود تا استخوان ها، به ویژه در اطراف مچ دست، کفل و مهره ها، متخلخل‌تر شوند.

برای درمان این بیماری، مکمل های غذایی که سرشار از کلسیم و ویتامین C هستند، مورد استفاده قرار می گیرند. در صورت توصیه پزشک، بیس فسفونات ها برای نفوذ کلسیم به بافت استخوانی و کمک به بازسازی آن بسیار مفید هستند.

طی سال های اخیر نیز داروهایی روانه بازار شده اند که از آنتی بادی های مونوکلونال تهیه شده اند. این داروها به طور قابل توجهی می توانند کیفیت زندگی بیماران مبتلا به پوکی استخوان را بهبود ببخشند.

منیزیم مامور محافظت از استخوان‌

مامور محافظت از استخوان‌!

در شرایطی که پژوهش های پیشین نشان داده بودند که منیزیم از رشد استخوان حمایت می کند، هیچ مطالعه ای تاکنون این ماده معدنی را با خطر شکستگی استخوان پیوند نداده بود.

هنگامی که موضوع سلامت استخوان ها مطرح می شود، ممکن است کلسیم و ویتامین D در کانون توجه قرار بگیرند، اما یک ماده معدنی دیگر به نام منیزیم نیز در حفظ استحکام استخوان ها نقش دارد. حدود 67 درصد از ذخایر منیزیم بدن در استخوان ها یافت می شود. اکنون، مطالعه ای جدید که در نشریه European Journal of Epidemiology منتشر شده است، نشان می دهد که منیزیم می تواند به پیشگیری از شکستگی استخوان کمک کند.

به گزارش گروه سلامت عصر ایران به نقل از "ریدرز دایجست"، در شرایطی که پژوهش های پیشین نشان داده بودند که منیزیم از رشد استخوان حمایت می کند، هیچ مطالعه ای تاکنون این ماده معدنی را با خطر شکستگی استخوان پیوند نداده بود. با بررسی داده های مرتبط با 2,245 مرد مربوط به یک بازه زمانی بیش از 20 سال، پژوهشگران در انگلستان و فنلاند به مقایسه سطوح منیزیم خون این افراد و خطر شکستگی استخوان اقدام کردند. در همین راستا، آنها دریافتند که هرچه سطوح منیزیم بالاتر باشد، خطر شکستگی نیز کمتر است.

منیزیم در همکاری با سلول های استخوان ساز که به نام استئوبلاست شناخته می شوند و در همکاری با ویتامین D و هورمون پاراتیروئید به حفظ سطوح عادی کلسیم و کاهش خطر شکستگی استخوان کمک می کند. از عوامل پزشکی تاثیرگذار بر جذب کلسیم می توان به بیماری التهابی روده (یا دیگر مشکلات اسهال مزمن)، نارسایی کلیه و مصرف برخی داروها اشاره کرد.

اما چه میزان منیزیم باید مصرف کنیم؟ مقدار مصرف توصیه شده روزانه برای زنان بالای 31 سال برابر با 320 میلی گرم و برای مردان 420 میلی گرم است. مغزهای خوراکی و دانه ها، به ویژه بادام، دانه های آفتابگردان، گردو و بادام هندی سرشار از منیزیم هستند. از دیگر منابع غذایی می توان به جو دوسر، شیر، کره بادام زمینی، اسفناج، بروکلی، نخود فرنگی و چغندر اشاره کرد.

مصرف مواد غذایی با محتوای منیزیم بالا اقدامی منطقی است، زیرا این مواد غذایی به طور معمول گزینه هایی سالم محسوب می شوند. اگر در معرض خطر افزایش یافته ابتلا به پوکی استخوان (استئوپروز) یا شکستگی استخوان قرار دارید می توانید با پزشک خود درباره دریافت مکمل های منیزیم صحبت کنید.

معجزه سه گانه ویتامین C

قدرت آنتی اکسیدانی ویتامین C از DNA، RNA، کربوهیدارت ها، پروتئین ها، و چربی ها در برابر آسیب رادیکال های آزاد محافظت می کند و از این رو، آنها می توانند بار دیگر عملکردهای سوخت و ساز و بدن سازی خود را از سر بگیرند.

بدن انسان برای ارائه عملکرد درست و بهینه به طیف گسترده ای از مواد مغذی نیاز دارد. اما یک ویتامین وجود دارد که می تواند از هر عملکرد بدن پشتیبانی کند و به طور معجزه آسایی خطر تمام دلایل مرگ - حتی نمونه های جدی مانند بیماری قلبی، سکته مغزی و سرطان - را کاهش دهد.

به گزارش گروه سلامت عصر ایران به نقل از "ایزی هلث آپشنز"، شاید خود را آماده کرده باشید که درباره ویتامین D صحبت کنیم، زیرا ماده مغذی شگفت انگیزی محسوب می شود، اما گزینه مورد نظر ما ویتامین C است.

چه چیزی درباره ویتامین C خاص است؟ این ویتامین از توانایی بالا برای اهدای الکترون ها به سلول های بدن برخوردار است. این عملکرد سه فایده عمده دارد که شامل قدرت آنتی اکسیدانی، مشارکت کوفاکتور آنزیمی و پشتیبانی قابل اعتماد از سیستم ایمنی می شوند.

قدرت آنتی اکسیدانی

احتمالا تاکنون اصطلاحات استرس اکسیداتیو و رادیکال های آزاد به گوشتان خورده اند. اینها مولکول هایی بی ثبات در بدن هستند که آسیب سلول های سالم را موجب شده و به بیماری هایی مانند سرطان منجر می شوند.

ویتامین C آنتی اکسیدان اصلی حاضر در جریان خون محسوب می شود و تمامی بافت های بدن را تغذیه می کند. هنگامی که ویتامین C این مولکول های ناپایدار را می یابد، یک الکترون در اختیار آنها قرار می دهد تا پایدار شوند، به طوری که از حالت رادیکال خارج شده و بار دیگر حالت عادی می یابند.

قدرت آنتی اکسیدانی ویتامین C از DNA، RNA، کربوهیدارت ها، پروتئین ها، و چربی ها در برابر آسیب رادیکال های آزاد محافظت می کند و از این رو، آنها می توانند بار دیگر عملکردهای سوخت و ساز و بدن سازی خود را از سر بگیرند.

همچنین، ویتامین C قادر است آنتی اکسیدان های دیگر مانند ویتامین E را بازتولید کند.

مشارکت کوفاکتور آنزیمی

با توجه به توانایی کاهش و اهدای الکترون، ویتامین C به عنوان یک کوفاکتور برای بسیاری از عملکردهای بدن عمل می کند.

ویتامین C از تولید موارد زیر پشتیبانی می کند:

کلاژن - اساس ساختاری تاندون ها، استخوان ها، غضروف ها و پوست محسوب می شود.

کارنیتین - ترکیبی مورد نیاز برای کمک به عبور چربی از غشاهای سلولی و تزریق انرژی به سلول ها است.

کاتکول آمین - ترکیبی که به عنوان یک هورمون یا انتقال دهنده عصبی عمل می کند.

تبدیل کلسترول به اسیدهای صفراوی را ممکن می سازد (یکی از دلایلی که بدن به کلسترول نیاز دارد).

افزون بر این، ویتامین C برای افزایش فراهمی زیستی آهن، یک ماده معدنی کلیدی برای تنظیم عملکرد سلولی و سنتز کدنویسی DNA نیاز است.

پشتیبانی از سیستم ایمنی بدن

مصرف ویتامین C در زمان سرماخوردگی یکی از اقدام های شایع برای مقابله با بیماری است. پشتیبانی از عملکرد درست سیستم ایمنی بدن یکی از عملکردهای شناخته شده این ویتامین محسوب می شود.

در حقیقت، پژوهش ها نشان داده اند که مصرف منظم ویتامین C احتمال بروز سرماخوردگی را نصف می کند و مدت زمان بیماری را حداقل هشت درصد کاهش می دهد.

ویتامین C تولید و کارکرد طیف گسترده ای از سلول های ایمنی را تحریک می کند، از فعالیت تقویت کننده سیستم ایمنی آنها پشتیبانی می کند، و از تبدیل شدن این سلول ها به رادیکال آزاد و آسیب رساندن به سلول های سالم پیشگیری می کند. ویتامین C مولکولی به نام اینترفرون را افزایش می دهد، که از فعالیت ضد ویروسی قوی بهره می برد.

منابع غذایی ویتامین C

ویتامین C در طیف گسترده ای از میوه ها و سبزیجات تازه یافت می شود که از آن جمله می توان به موارد زیر اشاره کرد:

فلفل قرمز شیرین، نصف فنجان خام، 95 میلی گرم

کیوی، یک عدد، 91 گرم

توت فرنگی، یک فنجان، 85 میلی گرم

پرتقال، یک عدد متوسط، 70 میلی گرم

بروکلی، نصف فنجان پخته شده، 51 میلی گرم

گریپ فروت، نصف یک عدد، 38 میلی گرم

گوجه فرنگی، یک عدد متوسط، 16 میلی گرم

اسفناج، یک فنجان خام، 8 میلی گرم

مکمل های ویتامین C

از نظر مکمل ها انواع مختلفی در دسترس هستند، اما در بیشتر پژوهش ها از اسید اسکوربیک استفاده می شود. به خاطر داشته باشید که ویتامین C محلول در آب است و این به معنای عدم ذخیره آن در بدن است. در نتیجه، تامین آن از یک منبع ثابت از طریق غذا یا مکمل ها نیاز است.

میزان مصرف توصیه شده روزانه برای ویتامین C حداقل 65 تا 75 میلی گرم است تا از کمبود این ویتامین جلوگیری شود. اما برای محافظت در برابر بیماری، شما باید دوزهای بالاتری را مصرف کنید.

دوز بین 200 تا 400 میلی گرم در روز نشان داده است که سطوح ویتامین C را در خون به حالتی پایدار می رساند. با این وجود، دوز حداکثری که به یک باره دریافت می شود باید 200 میلی گرم باشد، زیرا روده ها مقداری که شما قادر به جذب آن هستید را کنترل می کنند. از این رو، هر چیزی فراتر از 200 میلی گرم تا حد زیادی دفع می شود. در نتیجه، اگر قصد دارید 400 میلی گرم ویتامین C در روز دریافت کنید، بهترین گزینه دریافت آن در دو دوز است.

همچنین، شما می توانید از ویتامین C تزریقی استفاده کنید که جذب روده ای را دور زده و مستقیم وارد جریان خون می شود. استفاده از این روش برای کمک به بیماران مبتلا به سرطان که دوران شیمی درمانی را سپری می کردند، نتایج بسیار امیدوارکننده ای را به همراه داشت.

کافئین زیاد گاهی مرگبار می شود

این کافئین مرگبار!

طی چند سال گذشته، موارد متعددی از مرگ در نتیجه مصرف بیش از اندازه کافئین ثبت شده اند و پرسش هایی درباره ایمنی این محرک محبوب شکل گرفته اند.

مرگ یک نوجوان آمریکایی در کارولینای جنوبی در ماه گذشته به واسطه مصرف بیش از اندازه کافئین بار دیگر این ماده محرک محبوب و پرسش هایی که درباره ایمنی آن مطرح است را در کانون توجه قرار داد.

به گزارش گروه سلامت عصر ایران به نقل از "سی‌بی‌اس‌ نیوز"، دیوس کراپ نوجوان شانزده ساله پس از مصرف یک نوشابه غیر الکلی بزرگ، یک لاته و یک نوشیدنی انرژی‌زا طی یک بازه زمانی کوتاه جان خود را در بیمارستان از دست داد. به گفته والدین وی، دیویس نوجوانی سالم و فعال بود که از مواد مخدر و الکل نیز دوری می کرد.

به گفته دکتر گری واتس، این نوشیدنی ها، این میزان از کافئین، و چگونگی گوارش آنها در بدن دیویس پیامدهای وخیمی به همراه داشته که در نهایت به مرگ وی منجر شده است. مصرف مقدار بسیار زیاد کافئین در کمتر از دو ساعت وقوع یک رویداد قلبی را برای این دانش آموز دبیرستانی موجب شده است.

طی چند سال گذشته، موارد متعددی از مرگ در نتیجه مصرف بیش از اندازه کافئین ثبت شده اند - به ویژه در میان نوجوانان و جوانان سالم - و پرسش هایی درباره ایمنی این محرک محبوب، به ویژه در آمریکا، شکل گرفته اند. اگرچه کافئین ماده ای قانونی و پر استفاده محسوب می شود، اما همچنان یک ماده محرک است. به طور کلی، کافئین برای بیشتر مردم بی خطر است، اما مصرف بیش از اندازه آن می تواند خطرناک باشد.

بنابر گزارش کلینیک مایو، مصرف تا 400 میلی گرم کافئین در روز برای بیشتر بزرگسالان سالم امن به نظر می رسد. این در حدود مقدار کافئین موجود در چهار فنجان قهوه دم کرده، 10 قوطی نوشابه کولا یا دو قوطی نوشیدنی انرژی‌زا است. مصرف بیش از این میزان می تواند سلامت انسان را تحت تاثیر قرار دهد.

مشکل اصلی این است که افراد بسیاری ممکن است توجهی به میزان کافئین موجود در نوشیدنی هایی که مصرف می کنند، نداشته باشند. به عنوان مثال، نوشیدنی های انرژی‌زا سالانه بیش از 20 هزار نفر را راهی اورژانس بیمارستان ها می کنند.

مساله دیگر این است که کافئین تنها محرک موجود در این نوشیدنی ها محسوب نمی شود. دیگر مواد تشکیل دهنده نوشیدنی های انرژی‌زا متغیر هستند، اما می توانند مواد گیاهی، ویتامین ها، قندها، و تورین، اسید آمینه ای که در گوشت و ماهی یافت می شود، را شامل شوند.

آکادمی کودکان آمریکا عدم مصرف هر گونه نوشیدنی انرژی‌زا برای کودکان و نوجوانان را توصیه کرده است.

رژیم غذایی ضد التهاب

به گفته بقراط، اجازه دهید غذا داروی شما باشد. بدون تردید، حق با او بوده است. نتایج مطالعات مختلف نشان داده اند که انتخاب های غذایی ما می توانند بر وضعیت التهاب تاثیرگذار باشند.

برای شما یک رژیم غذایی ضد التهاب تجویز شده است. اما این چه نوع رژیم غذایی محسوب می شود؟

به گزارش گروه سلامت عصر ایران به نقل از "تودی"، التهاب می تواند از منابع مختلفی ناشی شود. ابتدا، نگاهی به نقش سیستم ایمنی در سلامت انسان داریم: سیستم ایمنی از بدن در برابر مهاجمان خارجی که به نام آنتی‌ژن ها شناخته می شوند، محافظت می کند. این مهاجمان می توانند به عنوان گرده که آلرژی های شما را تحریک می کنند، باکتری های موجود در ناخن که موجب تورم و درد می شوند، یا غذایی که نسبت به آن حساس هستید و موجب کهیر و خارش می شود، شکل بگیرند.

واکنش به هر آنتی‌ژن از سیستم ایمنی بدن ما ناشی می شود که دقیقا وظیفه خود را انجام می دهد. سیستم ایمنی به ماده خارجی حمله می کند و شما را در یک حالت هموستاز (عادی) حفظ می کند. سیستم ایمنی با ترشح سیتوکین ها، که التهاب و واکنش به عفونت ها را موجب می شود، این کار را انجام می دهد. به عنوان مثال، تورم یکی از مکانیزم های بدن برای منزوی ساختن یک جراحت و حفظ سلول های دیگر در اطراف آن است.

بنابراین اساسا، در طول فرآیند التهاب، مکانیزم های دفاعی توسعه می یابند. جراحت بهبود می یابد و التهاب نیز در نهایت از بین می رود. ما همچنین دارای آنتی‌ژن هایی هستیم که داخل بدن ساکن هستند و به نام آنتی‌ژن های لکوسیت انسانی (HLA) شناخته می شوند. آنها دوست سیستم ایمنی بدن هستند و مورد حمله قرار نمی گیرند.

چه زمانی التهاب برای بدن بد محسوب می شود؟

گاهی اوقات، سیستم ایمنی بدن انسان عملکرد درستی ارائه نمی کند و واکنشی بیش از اندازه زیاد یا بیش از اندازه کم نشان می دهد، یا مواد بی ضرر را به عنوان تهدیدی مرگبار شناسایی می کند. در این مرحله، التهاب عادی بدن ما می تواند به یک نسخه سیستمیک یا مزمن تبدیل شود.

التهاب شکل می گیرد، حتی در شرایطی که الزاما نیازی به آن نبوده است، و ممکن است سیگنالی از بدن برای توقف دریافت نکند. نتیجه این شرایط ابتلا به بیماری مزمن است. این بیماری می تواند در مغز، شریان ها، دستگاه گوارش و مفاصل شکل بگیرد. بیماری های خودایمنی ممکن است زمانی که آنتی‌ژن های HLA به عنوان دشمن شناسایی می شوند و بدن حمله به بافت های خود را آغاز می کند، شکل بگیرند. شاید بر همین اساس است که افراد در وهله نخست به دنبال روشی برای از بین بردن التهاب، خلاص شدن از شر آن و پیشگیری از آن هستند.

ورود به رژیم غذایی ضد التهابی

پیش از آن که به یک جریان تبدیل شود، بسیاری از ما محصولات ضد التهابی را با داروهایی مانند اسید استیل سالیسیلیک (آسپرین) یکسان فرض می کردیم. این قبیل داروها با مسدود کردن مکانیزم های بدن که موجب التهاب می شوند، کار می کنند. مواد غذایی وجود دارند که می توانند اثری مشابه داشته باشند.

التهاب چگونه اندازه گیری می شود؟

آزمایش خون از طریق اندازه گیری پروتئین های فاز حاد در خون که توسط سیتوکین ها تحریک شده اند، به دنبال نشانگرهای التهابی می گردد. به عنوان مثال، پروتئین واکنشگر C (CRP)، سرعت رسوب (ESR) و ویسکوزیته پلاسما (PV) تست های رایج هستند. همگی آنها ممکن است وجود التهاب را نشان دهند. با این وجود، آنها این مساله را مشخص نمی کنند که به شرایط یا بیمای خاصی مبتلا هستید یا خیر.

چه چیزی بخوریم؟

به گفته بقراط، اجازه دهید غذا داروی شما باشد. بدون تردید، حق با او بوده است. نتایج مطالعات مختلف نشان داده اند که انتخاب های غذایی ما می توانند بر وضعیت التهاب تاثیرگذار باشند. از جمله مواد غذایی با بیشترین میزان فواید ضد التهابی می توان به موارد زیر اشاره کرد:

میوه ها و سبزیجات (به ویژه سبزیجات برگدار تیره)

مغزهای خوراکی

ریشه ها و گیاهان دارویی رنگارنگ (از جمله زنجبیل و زردچوبه)

اسیدهای چرب امگا-3 ( به عنوان مثال، در ماهی های چرب و دانه های چیا یافت می شوند)

چربی های سالم، از جمله روغن زیتون

غلات کامل با محتوای فیبر بالا

این قبیل مواد غذایی رشد باکتری های سالم در دستگاه گوارش را تحریک می کنند و اثر ضد التهابی دارند.

از چه چیزهای پرهیز کنیم؟

در مقابل، مواد غذایی نیز وجود دارند که می توانند به افزایش التهاب کمک کنند و از مصرف آنها باید پرهیز کرد که از آن جمله می توان به موارد زیر اشاره کرد:

قند، که نتایج یک مطالعه نشان داده است مسیرهای التهابی را فعال می کند و ممکن است خطر ابتلا به سرطان پستان را افزایش دهد.

مصرف گوشت قرمز، غلات پالایش شده و دریافت زیاد چربی های اشباع نشان داده اند که موجب التهاب می شوند.

گلوتن، زیرا مطالعات نشان داده اند هنگامی که افراد مبتلا به بیماری سلیاک (یک بیماری خودایمنی) یا افرادی مبتلا به حساسیت به گلوتن غیر سلیاکی آن را مصرف می کنند می تواند اثر جانبی التهابی را موجب شود.