کلاژن یکی از فراوانترین پروتئین های موجود در بدن انسان است که بخش بزرگی از پوست، مو، و ناخن ها را شکل می دهد و از این رو، جای شگفتی نیست که واژه ای مطرح و بزرگ در دنیای زیبایی محسوب شود.
به گزارش گروه سلامت عصر ایران به نقل از "ریدرز دایجست"، کلاژن یک پلی پپتید، حاوی ترکیبی از اسید آمینه ها مانند پرولین و گلاسین که در تمام بافت همبند، غضروف، استخوان، و پوست وجود دارند، است. بدن انسان به کلاژن نیاز دارد، اما این ماده در بدن تولید می شود و بر همین اساس، بیشتر افراد نیازی به افزودن پودر کلاژن به غذاهای خود یا مصرف آن در قالب یک مکمل ندارند.
کلاژن و بدن انسان
به گفته نیکول اسینگا، متخصص تغذیه، بدن انسان کلاژن را به طور کامل جذب نمی کند و از این رو، ایده مصرف مکملی که می تواند به صورت مستقیم رشد استخوان و سلامت پوست و مو را بهبود ببخشد، نادرست است. آن چه بدن انجام می دهد تجزیه کلاژن در دستگاه گوارش به اسید آمینه هایی است که بدن در هر جایی که به آنها نیاز دارد، استفاده می کند، اما به طور خودکار پوستی درخشان را برای شما به ارمغان نمی آورد. از جنبه مثبت، مصرف مکمل کلاژن می تواند بدن را به تولید کلاژن بیشتر تشویق کند.
کلاژن و پوست
پیش از این که به امید بهبود شرایط پوست خود مصرف مکمل کلاژن را آغاز کنید، این مساله را مد نظر قرار دهید که در حال حاضر داده ها یا مطالعات علمی دقیق بسیار اندکی درباره کلاژن های خوراکی وجود دارند. در نتیجه، همچنان به طور قطع نمی توان گفت که این مکمل ها برای پوست افرادی که یک رژیم غذایی متعادل با انواع منابع پروتئین مانند مرغ، ماهی، تخم مرغ، مغزهای خوراکی و ماست را دنبال می کنند، هیچ گونه فایده معنی داری خواهد داشت یا خیر.
کلاژن و مو
با افزایش سن انسان، سطوح طبیعی کلاژن در بدن کاهش می یابند، که دلیل خوبی برای مد نظر قرار دادن استفاده از مکمل های کلاژن محسوب می شود. بنابر پژوهش های صورت گرفته، کلاژن به حمایت و افزایش پروتئین های سازنده مو کمک می کند، که از ریزش مو پیشگیری کرده، رشد مو را تشویق می کند، و پدیدار شدن تارهای سفید مو را به واسطه پشتیبانی از ساختار سالم فولیکول مو، جایی که رنگدانه تولید می شود، کاهش می دهد. افزون بر این، مکمل های کلاژن نشان داده اند در درمان موهای خشک و شکننده به واسطه تامین رطوبت لازم مو بسیار موثر هستند.
کلاژن، رژیم غذایی، و سبک زندگی
تنها مصرف مکمل کلاژن کافی نیست. به گفته کارشناسان، ویتامین C و کلاژن باید به همراه هم مصرف شوند، زیرا اگر سطوح ویتامین C در بدن پایین باشد، کلاژن به میزان کافی تولید نخواهد شد. کاهو، میوه های قرمز، میوه های خانواده مرکبات و هویج همگی به طور طبیعی تولید کلاژن را تقویت می کنند. در کنار روند طبیعی کاهش تولید کلاژن در بدن به واسطه افزایش سن، عوامل سبک زندگی مدرن مانند استرس، رژیم غذایی ضعیف، و عدم تعادل سلامت روده نیز می توانند توانایی بدن در تولید کلاژن را کاهش دهند.
انواع کلاژن
سه نوع کلاژن وجود دارند: کلاژن نوع یک 90 درصد از پوست، مو، ناخن ها، اندام ها، استخوان، و رباط ها را شامل شده و از این رو، بهترین گزینه برای پوست و زیبایی است. کلاژن نوع دو با غضروف در ارتباط است، در شرایطی که کلاژن نوع سه در پروتئین فیبری در استخوان، غضروف، عاج دندان، تاندون و دیگر بافت های همبند وجود دارد.
منابع کلاژن
شما می توانید در اشکال مختلف کلاژن دریافت کنید: قرص های کلاژن حاوی تا یک گرم کلاژن در هر قرص هستند و می توانند محتوی ویتامین C نیز باشند که به تولید کلاژن بیشتر در بدن کمک می کند. همچنین، پودر و مایع کلاژن در دسترس هستند و برای افرادی که در خوردن قرص مشکل دارند گزینه هایی بهتر محسوب می شوند. اگر گیاهخوار یا وگان هستید نیز در حال حاضر مکمل های کلاژن گیاهخوارپسند و وگان پسند وجود دارند که حاوی ترکیبی از اسید آمینه ها، عصاره های گندم، و ویتامین ها به جای مواد تشکیل دهنده حیوانی هستند. با مصرف گوشت ماهی، گوشت گاو، و گوشت مرغ نیز می توانید از رژیم غذایی خود کلاژن دریافت کنید.
از چه موادی در یک مکمل کلاژن دوری کنیم
در شرایطی که ترکیب ویتامین C و اسید هیالورونیک برای افزایش فواید مکمل کلاژن خوب است، برخی مواد تشکیل دهنده وجود دارند که باید از آنها دوری کنید که از آن جمله می توان به CoQ10، گلوکوزامین، و آرژنین اشاره کرد. در شرایطی که به خودی خود مفید هستند، اما این مواد ارزش کمی برای مکمل های کلاژن دارند و تنها به هزینه خرید شما اضافه می کنند. همچنین، از خرید مکمل های کلاژن حاوی پرکننده هایی مانند مالتودکسترین، طعم دهنده ها یا قندها، روغن ها، و مواد مصنوعی پرهیز کنید.
شیر و دیگر محصولات لبنی نقش مهمی در یک رژیم غذایی متعادل و سالم دارند، اما برای بخشی از مردم، این محصولات می توانند به مشکلات ناخوشایند معده منجر شوند. عدم تحمل لاکتوز عاملی کلیدی در این زمینه محسوب می شود.
به گزارش گروه سلامت عصر ایران به نقل از "مدیکال دیلی"، عدم تحمل لاکتوز شامل ناتوانی در گوارش لاکتوز، قند موجود در شیر، می شود. این شرایط از یک آلرژی لبنی متفاوت است، که شامل یک واکنش سیستم ایمنی به شیر می شود و می تواند نشانه های خطرناکتری را شکل دهد. در افراد مبتلا به عدم تحمل لاکتوز، بدن به میزان کافی آنزیم لاکتاز تولید نمی کند، که برای شکستن لاکتوز مورد استفاده قرار می گیرد. اگر لاکتوز شکسته نشود، امکان جذب در جریان خون را از دست می دهد و در عوض وارد روده بزرگ می شود. باکتری های موجود در روده بزرگ می توانند با لاکتوز واکنش نشان داده و شکل گیری نشانه هایی ناخوشایند را موجب شوند.
عدم تحمل لاکتوز می تواند موجب نشانه های مختلف از تولید گاز تا اسهال دردناک شود. این نشانه ها با توجه به شدت عدم تحمل لاکتوز در یک فرد و این که چه مقدار لاکتوز مصرف شده است، می توانند متفاوت باشند.
برخی غذاهای لبنی که تخمیر شده اند، مانند ماست و پنیر، ممکن است مشکلات معده را به همراه نداشته باشند. طی فرآیند تخمیر، باکتری ها لاکتوز را مصرف می کنند، که موجب می شود برخی محصولات بدون لاکتوز باشند.
اگر پس از مصرف محصولات لبنی احساس ناراحتی می کنید شما در سمت اکثریت قرار دارید. حدود 65 درصد از جمعیت جهان با توانایی کاهش یافته گوارش آنزیم های شیر پس از دوران کودکی مواجه می شوند. در حقیقت، توانایی گوارش این آنزیم در نتیجه یک جهش ژنتیکی رخ داده است.
در دوران نوزادی، همه ما لاکتاز تولید می کنیم تا برای شکستن لاکتوز موجود در شیر مادر مورد استفاده قرار بگیرد. با این وجود، در بیشتر افراد، بدن با اتمام تغذیه با شیر مادر و آغاز مصرف غذاهای خشک لاکتاز کمتری تولید می کند. یک دلیل تکاملی برای این شرایط وجود دارد - کودکان نیازمند توقف مصرف شیر پس از سنی مشخص هستند و از این رو، مادر شیر و توجه بیشتری را برای کودکان آینده در اختیار دارد. این صفتی است که در تقریبا تمام گونه های پستانداران دیده شده است.
با این وجود، حدود 10 هزار سال پیش، یک جهش ژنتیکی ساده به مردم اجازه داد برای همیشه لاکتاز تولید کنند و این توانایی در اختیار آنها قرار گرفت تا در تمام طول زندگی خود شیر مصرف کنند، بدون این که با مشکل گوارشی ناخوشایند مواجه شوند. این ژن به سرعت گسترش یافت، به ویژه در مناطقی که سابقه طولانی در وابستگی به مصرف محصولات لبنی تخمیر نشده به عنوان یک منبع غذایی مهم داشتند.
به واسطه ریشه های ژنتیکی خود، عدم تحمل لاکتوز اولیه، رایجترین شکل از این شرایط، در میان جمعیت هایی مشخص وجود دارد. به عنوان مثال، عدم تحمل لاکتوز ژنتیکی در میان افرادی از آفریقا، آسیا، یا تبار اسپانیایی شایعتر است. همچنین، این شرایط در میان برخی مردم جنوب اروپا دیده می شود.
البته، تمامی موارد عدم تحمل لاکتوز ژنتیکی نیستند. در مورد عدم تحمل لاکتوز ثانویه، این شرایط زمانی که روده کوچک لاکتاز کمتری تولید می کند، شکل می گیرد. این شکل از عدم تحمل لاکتوز اغلب در افراد مبتلا به بیماری کرون و افرادی که درمان های خاص سرطان را دنبال می کنند، مشاهده می شود.
با وجود اینکه مصرف فست فود، خوراکیهای شیرین و پرچرب باعث ابتلای افراد به بیماریهای مرگبار به ویژه آلزایمر میشود، اما مصرف برخی خوراکیهای سالم نیز میتواند اثر تخریبی برای مغز داشته باشد.
به گزارش سرویس گوناگون جام نیوز ، محققان رشته قلب و عروق کالیفرنیا در جدیدترین تحقیقات خود دریافتند مصرف برخی میوهها مانند خیار به دلیل دارا بودن پروتئین لکتین میتواند باعث ابتلای افراد به بیماری آلزایمر یا تشدید این عارضه شود.
کارشناسان وجود رابطه بین مصرف خیار و ابتلا به بیماری آلزایمر را به اثبات رسانده اند.
پروتئین لکتین مادهای مفید برای محافظت از سیستم ایمنی گیاه است، اما زمانی که به همراه غذا توسط فرد استفاده میشود باعث آسیب به سلولهای بدن به ویژه دستگاه گوارش و مغز میشود که میتواند آلزایمر را در پی داشته باشد.
برخی مواد غذایی حاوی لکتین عبارتند از:
خیار، بادمجان، سیب زمینی، گوجه فرنگی، سویا و غلات سبوس دار که با وجود فواید بیشمار برای سلامت بدن، میتوانند منجر به آلزایمر شوند.
کارشناسان در عین حال دریافتند اثر لکتین بر بدن در افراد با گروههای خونی مختلف متفاوت است.
برهمین اساس افراد با گروههای خونی زیر باید از مصرف برخی خوراکیها به میزان زیاد اجتناب کنند:
گروه خونی نوع O: گندم، روغن سویا، بادام زمینی، لوبیا قرمز
گروه خونی نوع A: لوبیا، گوجه فرنگی، بادمجان
گروه خونی نوع B: گوشت مرغ، سویا، عدس
گروه خونی نوع AB: گوشت مرغ، موز، لوبیا، باقلا
براساس پژوهشها لکتین باعث اختلال در عملکرد گیرندههای انسولین و آسیب دیدن رگهای خونی و اختلال در عملکرد سلولهای مغزی میشود.
از جمله دیگر مواد غذایی حاوی لکتین فلفل، خیار، سویا، دانههای غلات، حبوبات، لوبیا و برخی جوانههای خوراکی را میتوان نام برد.
براساس پژوهشها بیماری آلزایمر یکی از بیماریهای خطرناک و مرگبار در عصر حاضر است که کارشناسان تخمین میزنند در حدود ۵۰ سال آینده میلیاردها انسان به خصوص افراد در آستانه میانسالی و سالمندی به این بیماری مبتلا و نیازمند مراقبت و رسیدگی دائمی می شوند.