به گفته‌ی لینگ زانگ از دانشگاه یوتاه این نانولوله‌ها می‌توانند در ابزارهای شناسایی همچون حسگرهای شناسایی مواد منفجره بسیار مفید واقع شوند.
این ابزار تشکیل شده است از دو الکترود که مقداری میکروسکوپی از نانولوله‌های کربنی در بین آنها قرار گرفته‌اند. زمانی که ماده‌ی منفجره‌ای در محیط حضور ندارد جریان الکتریکی که از بین این دو الکترود گذر می‌کند ثابت و در سطح مشخصی است اما اگر مولکولی از ماده‌ای خاص بر روی سطح این نانولوله‌های بنشیند و البته به میزان کافی برای شناسایی موجود باشد این جریان کاهش یا افزایش خواهد داشت که این بسته به طبیعت مولکول دارد. بنابراین نانولوله‌های کربنی در اینجا نقش حسگرهایی بسیار کوچک را برای ما بازی خواهند کرد که البته می‌توان با اصلاح کردن سطح آنها با استفاده از یک پوشش پلیمری پاسخ آن را به مواد مختلف تغییر داد.
هنگامی که ابزار چنین تغییراتی را تشخیص دهد به کاربر خود هشدار می‌دهد. در شکل کنونی این نمونه‌ی اولیه قادر به شناسایی بیش از ده ماده‌ی منفجره است که به صورت معمول به کار می‌روند و همچنین می‌تواند چند ده ماده‌ی شیمیایی سمی را نیز همچون کلرین تشخیص دهد. از آنجا که نانولوله‌های کربنی در معرض هوا قرار می‌گیرند این ابزار از حسگرهای معمول بسیار حساس‌تر و البته دقیق‌تر است ضمن اینکه به جای صرف چند دقیقه‌ی با ارزش و حیاتی تنها به چند ثانیه زمان نیاز دارد.
ویژگی مهم دیگری که این ابزار دارد به صرفه بودن آن است چرا که میزان نانولوله‌ی مورد نیاز در این ابزار بسیار اندک است. نمونه‌ی تجاری این دستگاه هم اکنون در حال آماده شدن توسط شرکتی به نام Vaporsens است و تا سال آینده اولین نسخه‌ی آن به نمایش در خواهد آمد. این فناوری می‌تواند در مناطق مختلفی همچون فرودگاه‌ها یا ایست‌های بازرسی به کار رود.
