توجه به ظواهر دینی درمقابل توجه به باطن و اصل دین

از مصلای تهران و کشتی مطلای قرآن تا عذرخواهی آیت الله محقق داماد: واماندگی در پوسته دین

اوائل انقلاب بسیار گفته می شد که قرآن یا در طاقچه ها مهجور مانده یا در قبرستان ها قرائت می شود ...

عصر ایران؛ جعفر محمدی* - بعد از انتشار خبر رونمایی از کشتی طلایی در قم که روی آن قرآن کریم کتابت شده است، موجی از انتقادات مردمی فضاهای رسانه ای و مجازی را در بر گرفت. در پی این نقدها، آستان مقدس حضرت معصومه(س) با صدور اطلاعیه ای اعلام کرد که این آستان هیچ گونه حمایت مالی از این پروژه نکرده و صرفاً مراسم رونمایی آن را با هماهنگی استانداری قم برگزار کرده است.

سازنده این کشتی مطلا نیز در دفاع از کارش چنین توضیح داده است که هر چند کل کشتی 70 کیلو وزن دارد ولی ورق طلایی که روی آن به کار رفته است، کمتر از 150 گرم است.

این اولین باری نیست که چنین اتفاقی در کشور می افتد. فروردین امسال نیز در قم، بزرگترین قرآن ساخته شده از طلا و نقره دنیا رونمایی شد. در همه این قرآن 608 صفحه ای از نقره خالص و طلای 24 عیار استفاده شده است.

در خرداد 96 هم خبر رسید که قرآنی با نخى از جنس طلا بر روى حریر دوخته و رونمایی شده است.

پیش از آن و در سال 93 نیز کوچکترین قرآن ساخته شده از طلا و جواهر دنیا در نمایشگاه بین المللی قرآن تهران به نمایش در آمده بود. در آن قرآن یک کیلو طلا و دو کیلو نقره به کار رفته بود و به گفته سازنده اش، آیات قرآن به حدی ریز نوشته شده است که نمی توان آنها با چشم غیرمسلح خواند.

البته سابقه چنین کارهایی دستکم به دوره قاجار می رسد؛ در کتابخانه ملی ایران، قرآنی نگهداری می شود که ظرف 10 سال و با حدود ٤ کیلو طلا و جواهر نوشته شده است.

***
آنچه به ویژه بعد از ساخت کشتی مطلا در مقام دفاع از این قبیل کارها مطرح شده، عمدتاً دو چیز است: اولاً می گویند که در این آثار از مقداری کمی طلا و جواهر استفاده و با هزینه شخصی ساخته شده اند و ثانیاً بیان می دارند که این کارها با عشق به کتاب الهی صورت پذیرفته است.

هر دو حرف نیز درست است اما هر دو، منحرف ساختن "صورت مسأله" به شمار می روند. اساساً سخن بر سر این نیست که چرا فلان قدر طلا در ساخت کشتی طلایی قرآن و نظایر آن به کار رفته است، مخصوصاً این که گفته می شود این کارها با هزینه شخصی انجام شده اند و مالک طلاها و نقره ها و جواهرات دوست داشته است با آنها کوچکترین یا بزرگترین قرآن مطلای جهان را بسازد.

اما واقعیت این است که در دل این کارها، حتی اگر با عشق به قرآن و اهل بیت(ع)، یک رویکرد خلاف شأن دین و قرآن وجود دارد و آن، تنزل امر قدسی وحی به یک نمایش پرتجمل زمینی است که هیچ انتهایی ندارد چرا که ممکن است ایرانی ها قرآنی با 10 کیلو طلا بسازند و فردایش اماراتی ها از قرآنی با 100 کیلو طلا رونمایی کنند و با پولی که دارند تیتر یک رسانه های جهان کنند و همین طور الی آخر!

پس، قضیه فراتر از این است که مثلاً می شد پول طلاهای به کار رفته در قرآن را به فقرا داد - کما این که بعضاً چنین آثاری به نفع بیماران نیازمند هم فروخته شده اند - بلکه روی مسأله این است که خواسته یا ناخواسته، این مسیر به تهی سازی درونی دین و تقلیل آن به "شو" و نمایش می انجامد.

اساساً مگر جز این است که قرآن نازل شده است تا مردم آن را بخوانند، درک کنند و آموزه هایش را به کار بندند. حال کدام یک از این قرآن های مطلا، به کار خواندن می آید؟!
اگر آراستن قرآن به طلا و جواهر، نشانه ارادت به آیات الهی است، حضرت محمد(ص) که واسطه وحی بودند و قطعاً ارادتمندترین انسان تاریخ به قرآن، چرا چنین کاری در اوج قدرت حکومتشان نکردند، آن هم با کمک یارانی که فراتر از مال، حتی حاضر به نثار جان شان هم بودند؟

به هزار تأسف باید گفت که هر اندازه جامعه از روح دین و معنویت خالص دور می شود، بر تجملات و ظواهر دینی افزوده می شود. مساجدی که می سازیم، روز به روز زیباتر می شوند اما تعداد نمازگزاران کم شمارتر. برنامه های مذهبی تلویزیون با جلوه های ویژه بصری زیباتری روی آنتن می روند ولی اثرگذاری شان روز به روز کم تر و کم تر می شود.


حوزه های علمیه برای اولین بار در تاریخ، بودجه بگیر میلیاردی دولت می شوند و مدارس دینی با کاشی های فیروزه ای تزئین می شوند ولی خروجی کار آن می شود که آیت الله سید مصطفی محقق داماد می گوید: من به‌عنوان یک روحانی نسبتا سالخورده، از همه ملت ایران عذرخواهی می‌کنم؛ ما نتوانستیم اخلاق اسلامی را ارتقا ببخشیم و نسل امروز را مهربان و رحیم و بدون خشونت تربیت کنیم.
اوائل انقلاب بسیار گفته می شد که قرآن یا در طاقچه ها مهجور مانده یا در قبرستان ها قرائت می شود؛ در آن سال ها، بزرگانی مانند آیت الله طالقانی می کوشیدند قرآن را به زندگی مردم بیاورند و برنامه تلویزیونی آن مرحوم به نام " با قرآن در صحنه" بسیار محبوب بود. امروز اما می بینیم که قرآن از طاقچه ها و گورستان ها به نمایشگاه ها و موزه ها نقل مکان کرده و البته در لباس های حریر و طلا و نقره!

ماندن در لایه های بیرونی دین و آراستن بیش از حد آن، نه تنها بی توجهی به مغز دین را جبران نمی کند بلکه پوسته را سنگین تر و اصیل تر از درون جلوه گر می کند؛ نتیجه اش هم این می شود که دینداری را در نوع لباس و یقه و ریش و تسبیح و تزیین مسجد و برنامه های تلویزیونی و ... خلاصه می کنند و چون این ها، بسیار سریع الوصول هستند، رندانی که اعتقاد قلبی به دین ندارند، آن را به دکانی برای خود تبدیل می کنند. در چنین وضعیتی، چون شناختن "دینداران واقعی" از "متظاهران به دینداری" سخت می شود، تمیز دین از غیر دین و حتی ضد دین هم دشوار می گردد و نهایتاً به دین گریزی مردم و خاصه جوانان می انجامد.

مصلای تهران را بنگرید؛ در سال 1367، امام خمینی(ره) دستور ساخت آن را دادند و چنین توصیه کردند: "سادگى مصلا باید یادآور سادگى محل عبادت مسلمانان صدر اسلام باشد".
کل دوران رسالت حضرت محمد(ص) 23 سال طول کشید و همچنان 29 سال است که دارند مصلایی می سازند که سادگی اش یادآور مساجد صدر اسلام باشد! چرا؟ چون دست اندرکاران جامعه اسلامی، به جای آن که در صدد ترویج روح دین باشند، دغدغه زیباتر و شکوهمندتر شدن مصلا را دارند و این که گنبدش چه شکلی باشد شکیل تر است و کدام طرح کاشیکاری به محرابش می آید و ...؟!

جامعه ای که دینی نباشد، تکلیفش روشن است؛ چینی ها ، سوئدی ها ، آرژانتینی ها و خیلی های دیگر، هیچگاه ادعای جامعه دینی ندارند و بنابراین راه خود را درست یا غلط می روند ولی جامعه ای که از در و دیوارش شعارها و مظاهر دینی می ریزد ولی دل های مردمانش روز به روز از معنویت تهی تر می شود، در جا خواهد زد چرا که تضاد درون و برون و ریاکاری حاصل از آن، چنان اصطکاکی را به وجود می آورد که همه توان جامعه را در خود می بلعد.

*صاحب امتیاز و سردبیر عصر ایران

راه حل برای خشکسالی

راه حل برای خشکسالی / آشتی به جای قهر با آسمان

با پیگیری این راه حل ها مطمئن باشید هیچ نیازی معطل نخواهد ماند و هیچ کشاورزی مجبور به تعطیلی کار نخواهد شد.

 مهدی قمشی

استاد دانشکده آب دانشگاه شهید چمران اهواز

خشکسالی پدیده ای است که کشور ما در گذشته به کرات تجربه کرده و امسال نیز به شکل بی سابقه ای در حال شکل گیری است.

این نوع خشکسالی نه اولین آن است و نه آخرین آن. در سالهای دور گذشته نیز این خشکسالی ها به شکل های گوناگون رخ داده اند.

خشکسالی ها، با بارش های کم نزولات در فصول مرطوب سال شروع می شوند و با کاهش آورد آب رودخانه ها و آب های زیرزمینی اثر خود را نشان می دهند.

فرق اساسی خشکسالی امسال با خشکسالی های گذشته در این است که مقدار استفاده از آب های جاری و تحت الارضی بسیار متفاوت شده است.

در گذشته بهره کشی و استفاده از آبهای شیرین بسیار کمتر از وضعیت حال بود لذا نمود و بروز بیرونی خشکسالی کمتر زندگی و معیشت مردم را تحت تاثیر قرار می داد اما اکنون وضعیت کاملاً متفاوت است زیرا تقریباً تمام آب های شیرین قابل استحصال مورد استفاده قرار گرفته و برنامه ریزی مصارف بر اساس آورد متوسط دراز مدت بسته شده است.

در این نوع برنامه ریزی غلط، باید بطور متوسط یک سال در میان (نصف  سال های پیش رو) منتظر تعطیلی بخشی از موارد مصرف باشیم. مدیریت آب در مناطق خشک و نیمه خشک مثل کشور ما که سیکل هیدرولوژیکی آن نوسان بسیار و شدید دارد بر مبنای تجویز مصرف در حد متوسط آورد تاریخی، ما را به ناکجا آباد خواهد برد و سبب مشکلات اجتماعی و معیشتی و زیست محیطی فراوان خواهد شد.

نمونه بارز این برنامه ریزی غلط را ما اکنون در حوضه منابع آب کل کشور و خصوصاً کارون بزرگ به عینه در حال تجربه هستیم. با تاکید بر همین برنامه ریزی غلط و صرفاً بر مبنای متوسط آورد تاریخی رودخانه (که عددی اغوا کننده است) انتقال آب بین حوضه ای را تجویز می کنیم، توسعه ناپایدار در بخش های مختلف مصرف مانند کشاورزی و صنعت را دامن می زنیم، و خلاصه بدون ملاحظه اجازه برداشت از منابع آب را صادر می کنیم.

نتیجه یک چنین برنامه ریزی غلطی همین می شود که امروز می بینیم، دریاچه ارومیه خشکیده است. تالاب های کشور نابود شده، کانونهای گرد و غبار فعال شده و امان از ما بریده است، آب شرب و بهداشت مردم را دچار مشکل سلامتی می کنیم، هرسال بخشی از فعالیت های کشاورزی را تعطیل می کنیم و دولت را ملزم به پرداخت خسارت می کنیم و ... و .... و .

سرانجام یک چنین وضعیتی چه می شود؟ سلامتی مردم دچار مشکل جدی می شود، مهاجرت لجام گسیخته به شکل حاشیه نشینی در شهرها شدت می گیرد و اختلالات اجتماعی و روانی یک به یک پدیدار می شوند، و رفته رفته پرداخت خسارت از توان دولت خارج می شود و به علت به صرفه نبودن، سرانجام دولت از خیر تولیدات کشاورزی می گذرد و بحران معیشت و اشتغال پدیدار می گردد.

و امّا متولیان امر در این مواقع چه کار می کنند؟ محتمل ترین روش این خواهد بود که وضعیت فعلی را غیرقابل پیش بینی و نادر قلمداد نمایند و البته بدشان نمی آید که نبود بارش ها، به گناهان مردم، توطئه غرب و استکبار، و یا پدیده های موهوم مرتبط گردد تا بدین وسیله شائبه ای بر برنامه ریزی و مدیریت غلط آنها وارد نشود.

دوم آنکه طی جلساتی تصمیمات مدیریتی خود را مقتدرانه صادر می کنند و بدون آنکه زحمت زیادی به خود و حوزه خود بدهند با کمک قوه قهریه امر به تعطیلی معیشت کشاورزان محروم می دهند تا حلقه عدم توانایی، علم و مدیریتشان با ظاهر مدیریتی قاطع کامل شود و البته ممکن است مدیرانی احساساتی نیز پیدا شوند که به جهت وضعیت پیش آمده احساساتشان جریحه دار شده و اشکی نیز جاری ساخته و همه را با خود وادار به گریه و زاری نمایند تا بدین وسیله، دل سوزی و استیصال خود را به نمایش گذاشته و عامه را تحت تاثیر قرار دهند.

همه مطالب فوق حکم مقدمه بحث اصلی را دارد که پس چه باید کرد و یا چه باید می کردیم و یا مسئولین ذیربط چه کاری باید انجام دهند؟ در جواب می توان نکات زیر را بیان کرد.

اول آنکه وضعیت امسال را نباید فراموش کرد. منظورم این است که اگر سال آینده وضع بارش ها خوب بود پیگیری مسئله سال های خشکسالی نباید به بعد موکول گردد و برنامه ریزی های خشکسالی نباید متوقف گردند.

دوم آنکه برنامه ریزی برای مصارف آب در امور توسعه ای پایدار نباید بر مبنای متوسط آورد تاریخی توسعه یابد.

برای برنامه ریزی مطمئن توسعه، برای مصارف مختلف آب های شیرین جاری یا زیرزمینی باید 60 تا 70% آورد ملاک قرار گیرد و %30 تا 40% نوسان های هیدرولوژیکی سالیانه باید به عنوان عدم تحمیل ریسک، در بستر طبیعی و حفظ محیط زیستابی مجاری باقی بمانند.

سومین نکته اینکه توسعه کشاورزی در کشور باید متناسب با شرایط آبی کشور تغییر نماید و از کشت های پُر مصرف با توجیه خودکفایی جلوگیری شود.

چهارمین نکته دست کشیدن از سیاست غلط انتقال بین حوضه ای است. متاسفانه دامن زدن به امکان انتقال بین حوضه ای آب در سال های اخیر سبب افزایش فشار به منابع آب در مناطق مقصد و مبدا انتقال شده است و می رود که سبب ایجاد ناآرامی در مناطق مختلف کشورمان شود.

در مناطق مقصد انتقال آب به امید انتقال آب جدید بر طبل مصرف بیشتر کوبیده شده و فشار بر منابع آب به امید جبران از طریق انتقال های بیشتر، وارد شده است.

در مناطق مبدا انتقال نیز وجود برنامه انتقال آب بین حوضه ای، دلیل وجود آب مازاد در حوضه فرض شده و مردم این مناطق خود را در استفاده بیشتر از این منبع ذی حق می دانند.

لذا بر مصرف بیشتر از منابع آب اصرار ورزیده و عدم وجود آب بیشتر را دروغی برای پیگیری انتقال های بیشتر می پندارند و بدین ترتیب اصطلاحاً پارادوکسی شکل گرفته و کنترل مقادیر مصرف از چهارچوب منطقی آن خارج شده است و در نتیجه سهم زیست محیطی رودخانه در این بین فدا شده است.

 به جد پیشنهاد می شود که سیاست انتقال بین حوضه ای به طور کلی برای مصارف غیرشرب تعطیل گردد تا بدینوسیله مردم و مسئولین مناطق مختلف مبداء و مقصد بدانند که باید با آب موجود حوضه خود در شرایط فعلی کنار آمده و برنامه ریزی منابع آب را بدرستی تنظیم نمایند.

و اما پنجمین و مهمترین نکته اینکه راه کارهای فوق همه می توانند دراز مدت تلقی شوند امّا اکنون در زمان واقعه چه کارهایی می توان کرد که هم بحران خشکسالی را بتوان پشت سر گذاشت و هم لطمه ای به نیازهای مصارف مختلف مردم وارد نگردد.

برنامه مقابله با خشکسالی همکاری نزدیک مسئولین و مردم را می طلبد

یک برنامه موفق برای چیره شدن بر خشکسالی منوط به همکاری تنگاتنگ مردم با مسئولان است و عدم همکاری و هماهنگی، برنامه ها را با شکست مواجه خواهد کرد.

نیاز اساسی ثانویه، آموزش و فرهنگ سازی است.

همه اجزاء درگیر مسئله آب از مدیران (شامل فرمانداران و بخشداران) گرفته و متقاضیان مصارف آب از مردم عادی گرفته تا کشاورزان و صنایع باید در مورد مصرف صحیح آب و روشهای کاهش مصرف، آموزش های فوری ببینند.

کار بعدی این است که در همه بخش های جامعه مانند دولت و استان ها و شهرستان ها باید ستاد مدیریت خشکسالی تشکیل و هدایت و برنامه ریزی کاهش مصرف آب را به عهده گیرد.

در کشور ما در همه وجوه مصارف آب امکان صرفه جویی بدون لطمه جدی به اصل نیاز آب امکان پذیر است. لذا هدف اصلی باید تمرکز بر جلوگیری از مصرف مازاد باشد.

در بخش نیاز خانگی، باید فرهنگ سازی شود و به کمک رسانه ها، تلفات آب در مصارف خانگی که در حال حاضر بین 20 تا 40 درصد می باشد، به شدت کاهش یابد.

با جلوگیری از مصرف بی رویه آب لوله کشی خانگی، در اموری مانند شستشوی اتومبیل، شستشوی محیط های عمومی و استحمام می توان به راحتی به کاهش %20 در مصارف خانگی دست یافت.

شهرداری ها باید در آبیاری فضای سبز شهری رعایت صرفه جویی و کاهش آبیاری را مدنظر قرار دهند و از توسعه فضاهای سبز پُر مصرف مانند چمن جلوگیری به عمل آورند و اگر بشود فضاهای فعلی چمن نیز با چمن مصنوعی و یا کشت های کم مصرف جایگزین گردند.

آب مصرفی صنایع می تواند به شدت کاهش یابد.

در بیشتر قسمتهای صنایع، آب به منظور خنک سازی پروسه تولید مورد استفاده قرار می گیرد.

لذا در صنایع، این نیاز می تواند با بازچرخانی آب و یا با استفاده از آبهای غیرمتعارف و پساب ها برطرف گردد. با این شیوه مقدار آب مصرفی صنایع می تواند به شدت کاهش یابد.

در بخش کشاورزی که بیشترین مقدار مصرف را بخود اختصاص می دهد مقدار مصرف می تواند به راحتی بین 20% تا 30% کاهش یابد بدون آنکه به مقدار تولید لطمه جدی وارد شود.

در این بخش اعمال مدیریت باید با جدیت پیگیری شود. از کشت گیاهان پر مصرف آب مانند برنج در مناطقی که محدودیت های آبی وجود دارد باید بشدت پرهیز نمود و کشت های جایگزین با تضمین خرید به کشاورزان معرفی شوند.

راندمان مصرف آب در سایر کشت ها نیز به شدت پایین است. لذا با اعمال 20% کاهش تحویل آب به سایر کشت ها و یا استفاده از روش های کم آبیاری و الزام به افزایش راندمان بکارگیری آب در بخش کشاورزی و بهبود روش آبیاری، مطمئناً می توان بدون کاهش محصول، مقدار بهره وری آب در بخش کشاورزی را ارتقاء داد.

باید توجه داشت که این پیشنهادها ابتدا باید توسط شرکت های کشت و صنعت وابسته به نهادهای دولتی و شبه دولتی اجرا گردد و سپس کشاورزان خرده پا را تشویق به این کار نمود.

با پیگیری این راه حل ها مطمئن باشید هیچ نیازی معطل نخواهد ماند و هیچ کشاورزی مجبور به تعطیلی کار نخواهد شد.

در چنین شرایطی است که بهره وری آب بالا خواهد رفت و از نتیجه کار همه رضایت مند خواهند بود.

با این شیوه می توان با قهر آسمان کنار آمد. اما اگر این فرهنگ صحیح استفاده از آب را برای آینده نیز در پیش گیریم و با تحویل حجمی آب به کشاورزان مقدار مصرف را منطقی کنیم و استفاده بیش از حد از این منبع خدادادی را تجویز نکنیم و سیاست توسعه مصرف آب در مناطق خشک و بیابانی ایران را تعطیل کنیم.

مطمئن باشید سهم مغفول مانده زیست محیطی نیز تامین خواهد شد و قهر آسمان معنی خود را از دست می دهد و آشتی ما با آسمان معنی و مفهوم بهتری می یابد و ثمره آشتی با آسمان، زندگی ما و آینده کشور را زیباتر می نماید.

چرا رنگ کردن تنه درختان توصیه می‌شود؟

رنگ سفیدی که در توصیه های تهک کشاورزی به باغ داران، به پایین تنۀ درختان زده می‌شود، برای چیست؟

به گزارش ایسنا، سامانه تهک کشاورزی،  توسط سازمان هواشناسی در همه استانهای کشور اجرا می‌شود؛ بر اساس این سامانه، کارگروه‌های تحقیقاتی درادارات کل هواشناسی استانها، براساس پیش بینی‌های وضعیت جوی و پارامترهای هواشناسی نظیر دما، رطوبت و بارندگی توصیه های کاربردی به کشاورزان استانها ارائه می‌کنند.

در توصیه‌هایی که توسط کارگروه تهک استان قم صادر شده، بارها توصیه به رنگ کردن تنه درختان دیده می‌شود، اما علت این توصیه چیست و چه مزایایی دارد؟

محمود رئوفی فرد در گفت‌وگو با  ایسنا به این پرسش پاسخ داد و گفت: رنگ آمیزی پایین تنۀ درخت به عنوان سپر محافظ درختان در برابر آسیب های مختلف عمل می‌کند و مانع شکاف و پوسته پوسته شدن سطح خارجی آن می شود؛ اتفاقی که در صورت بروز، مقدمۀ بروز بیماری های مختلف را برای درخت فراهم می کند و آن را در معرض قارچ و حشرات قرار می دهد.

وی افزود: محافظت از درختان در مقابل آفات چوبخوار، محافظت و پیشگیری از بیماری‏های باکتریایی درختان، جلوگیری از زمستان گذرانی کرم‏های میوه و محافظت از درختان در مقابل ترک خوردگی تنه از فواید رنگ کردن تنه درختان است.

دبیرسامانه تهک کشاورزی استان قم درباره نوع رنگ مورد استفاده گفت: زدن رنگ سفید به تنه درخت، راهی ساده و غیرسمی  برای در امان ماندن درخت از مشکلات و آسیب های متعدد است که برای حصول نتیجۀ بهتر، باید رنگ مرغوب انتخاب شود تا پوشش کافی ایجاد کند. برای این منظور رنگ پلاستیکی با پایۀ آب، گزینۀ مناسب تری است و باید توجه داشت که رنگ روغنی به دلیل آن که اجازۀ تنفس به درخت نمی دهد گزینۀ مناسبی نیست، ضمن آن که نباید مواد افزودنی به رنگ اضافه کرد.  رنگ های تیره از این جهت که گرمای نور خوشید را جذب می‌کنند مناسب نیستند.

منبع: ایسنا

9 ماده غذایی که بهتر است خام خورده نشوند

9 ماده غذایی که هرگز نباید خام مصرف شوند

بدن برای تامین انرژی مورد نیاز خود به آنچه می خورید، وابسته است. برخی مواد غذایی در حالت خام از ارزش تغذیه ای بیشتری برخوردار هستند، در شرایطی که برخی دیگر در حالت پخته مغذی‌تر هستند.

---

به گزارش گروه سلامت عصر ایران به نقل از "ریدرز دایجست، می دانیم که از خوردن برخی مواد غذایی مانند گوشت قرمز و تخم مرغ به صورت خام باید پرهیز کرد، زیرا می توانند موجب شکل گیری برخی مشکلات سلامت شوند. در ادامه با برخی دیگر از مواد غذایی که هرگز نباید آنها را به صورت خام بخورید، بیشتر آشنا می شویم.

سیب زمینی

 

سیب زمینی یکی از مواد غذایی پر مصرف در جهان است، اما از خوردن آن به صورت خام باید پرهیز کرد. خوردن سیب زمینی خام موجب نفخ و اثرات ناخوشایند معدی روده ای می شود، زیرا این ماده غذایی حاوی نشاسته هایی است که در برابر گوارش مقاوم هستند. اگر سیب زمینی به مدت طولانی در محیطی گرم یا مرطوب نگهداری شود می تواند سبز شده و سمی به نام سولانین تولید کند. اگر سیب زمینی سبز شده است، از خوردن آن باید در هر حالتی پرهیز کنید، زیرا سولانین می تواند موجب مسمویت غذایی شود.

یوکا

 

یوکا یک سبزی ریشه ای و سرشار از ویتامین ها و مواد معدنی است. اما یک ماده بالقوه کشنده نیز در یوکا وجود دارد. برگ ها و ریشه های یوکای خام حاوی گلیکوزیدهای سیانوژنیک هستند. این مواد شیمیایی در صورت خوردن سیانید آزاد می کنند. یوکا یک ماده غذایی خوراکی است به شرط آن که به خوبی شسته شود، پوست گرفته شود و پیش از خوردن پخته شود.

لوبیا قرمز

 

لوبیا قرمز یکی دیگر از مواد غذایی پر مصرف است که در صورت استفاده به روشی اشتباه می تواند خطرناک باشد. لوبیا قرمز سرشار از پروتئین، فیبر، و آنتی اکسیدان ها است، اما خوردن آن به صورت خام می تواند معده را حسابی به دردسر اندازد. لوبیا قرمز نپخته حاوی فیتوهماگلوتینین سمی است که می تواند شرایط ناخوشایند معدی روده ای و علائمی مشابه با مسمومیت غذایی را ایجاد کند. پیش از خوردن لوبیا قرمز حداقل به مدت 10 دقیقه آن را بجوشانید.

هات داگ

 

هات داگ یک خوراکی مغذی محسوب نمی شود، اما خوردن خام آن می تواند خطرناک باشد. این تصور اشتباه وجود دارد که هات داگ پیش از این که برای فروش عرضه شود یک مرحله پخت را پشت سر گذاشته و از این رو می توان آنها را پس از خرید و بدون هیچ روش پخت و پز اضافه مصرف کرد. اما بنابر گزارش سازمان غذا و داروی آمریکا، هات داگ های بسته بندی شده می توانند با باکتری لیستریا آلوده شده باشند، که این باکتری تنها با حرارت دیدن مجدد هات داگ از بین می رود.

شیر

 

ممکن است نام شیر خام را شنیده باشید. ما شیر را نمی پزیم، اما شیر خام وجود دارد و می تواند یک خوراکی خطرناک باشد. شیری که به صورت مستقیم از گاو دوشیده شده و پاستوریزه یا جوشانده نشده است می تواند حاوی باکتری های مضر ئی.کولای و سالمونلا باشد. بنابر گزارش سازمان غذا و داروی آمریکا، شیر خام نسبت به دیگر محصولات لبنی 150 برابر احتمال بیشتری دارد موجب بیماری های غذایی شود.

جوانه ها

 

جوانه ها از جمله مواد غذایی سالم در نظر گرفته می شوند. با این وجود، جوانه های یونجه و تربچه می توانند حاوی باکتری های مضر ئی.کولای، سالمونلا، و لیستریا باشند. جوانه ها در شرایط گرم و مرطوب پرورش داده می شوند، که محیطی مناسب برای تکثیر این باکتری ها نیز محسوب می شود. بر همین اساس، اگر قصد خرید جوانه ها را دارید آنها را به صورت تازه خریداری کرده و پیش از خوردن شستشو و پختن را فراموش نکنید.

بادام تلخ

 

بادامی که می شناسیم و از خوردن آن لذت می بریم به نام بادام شیرین شناخته می شود و فواید سلامت مختلفی را نیز ارائه می کند. اما گونه ای دیگر به نام بادام تلخ نیز وجود دارد که حاوی اسید هیدروسیانیک، ترکیبی خطرناک از سیانید هیدروژن و آب، است. تنها 70 گرم بادام تلخ برای مرگ یک فرد بالغ کافی است. اما اگر بادام تلخ را بپزید می توانید آن را بخورید.

آرد

 

خوردن آرد خام می تواند به اندازه خوردن تخم مرغ خام مشکل آفرین باشد. طی سال های اخیر، سازمان غذا و داروی آمریکا و مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری آمریکا آرد خام را به عنوان یک خطر بالقوه برای سلامت انسان معرفی کرده اند. طی سفر خود از ساقه گندم تا قفسه سوپرمارکت، آرد ممکن است با عوامل بیماری‌زا مانند باکتری ئی.کولای در تماس باشد، که تنها در صورت پختن از بین می روند.

بادنجان

 

با احتیاط به بادنجان خام نزدیک شوید. بادنجان خام حاوی سولانین است که یک ماده سمی مشکل آفرین است و همان گونه که اشاره شد در سیب زمینی سبز شده نیز وجود دارد. بادنجان های جوان یا آنهایی که زود برداشت می شوند حاوی بیشترین میزان از این سم هستند. البته برای تجربه اثرات معدی روده ای ناخوشایند ناشی از مسمویت با سولانین باید مقدار زیادی بادنجان خام مصرف کنید، اما بهترین گزینه پختن این ماده غذایی پیش از خوردن است. افزون بر این، برخی افراد ممکن است به مقادیر اندک بادنجان خام نیز آلرژی داشته باشند.

بکارگیری درختها برای روشنایی محیط

جایگزینی تیر برق با درخت

هر روزه شاهد پیشرفت تکنولوژی و تاثیر آن بر دنیای اطرافمان محسوس می باشیم. افزایش جمعیت و کمبود منابع طبیعی نگرانی بزرگی برای همگان به شمار می رود که دانشمندان را وادار به خلاقیت و طرح ایده های جدید می کند.

این بار با توجه به هوای ناسالم و نقش مهم و متاسفانه منفی از بین رفتن درختان کره زمین در این فرآیند، باعث شده تا دانشمندان دست به اختراع جدیدی زنند که از این پس درختان نقش تیر برق را نیز ایفا کنند.

در این اختراع نانو ذراتی که می توانند از خود نور ساطع کنند را در داخل برگ گیاهان و درختان جاسازی می کنند که البته علاوه بر این نانو ذرات، لوسیفراز و کوآنزیم A نیز اضافه شده که این سه ماده را در محلولی اضافه کرده و گیاهان را در این محلول تحت فشار بالا قرار می دهند.

یکی از بانیان این اختراع پروفسور مایکل استرانو می باشد که در توضیح این اختراع گفته است:
"با توجه به قابلیت متابولیسم داخلی خود گیاه که می تواند انرژی لازم را برای ساطع کردن نور تامین کند ایده ای شد تا با هدف ایجاد چراغ مطالعه ای بدون اتصال به برق و گسترش آن به ایجاد درختانی که می تواند جایگزین تیر برق شود دست یابیم"

گفتنی است این فرآیند باعث می شود تا گیاهان بتوانند 4 ساعت از خود نور بتابانند.