حضرت آیت الله مظاهری، سلسله دروس اخلاقی
با موضوع «شرح چهل حدیث اخلاقی» داشته اند که مطالب شنیدنی و خواندنی این
استاد اخلاق حوزه در شماره های مختلف تقدیم نگاه شما خوبان خواهد شد.
- حدیث اوّل: گرفتاری دل
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحیم
«رَبِّ اشْرَحْ لی صَدْری وَ یَسِّرْ لی أَمْری وَ احْلُلْ عُقْدَةً مِنْ لِسانی یَفْقَهُوا قَوْلی»
در
روایات اهل‌بیت «سلام‌الله‌علیهم» برای حفظ چهل حدیث، ثواب ها و
پاداش‌هایی بیان شده که بعضی اوقات انسان حیران می‌شود. از جملۀ آن
پاداش‌ها آن است که حافظ چهل حدیث، در روز قیامت با انبیاء
«سلام‌الله‌علیهم» و صدیقین و شهداء و صالحین محشور می‌گردد.
پیامبر اکرم «صلّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم» به امیرالمؤمنین «سلام‌الله‌علیه» فرمودند:
«مَنْ
حَفِظَ مِنْ أُمَّتِی أَرْبَعِینَ حَدِیثاً یَطْلُبُ بِذَلِکَ وَجْهَ
اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ الدَّارَ الْآخِرَةَ حَشَرَهُ اللَّهُ یَوْمَ
الْقِیَامَةِ مَعَ النَّبِیِّینَ وَ الصِّدِّیقِینَ وَ الشُّهَداءِ وَ
الصَّالِحِینَ وَ حَسُنَ أُولئِکَ رَفِیقاً» [۱]
در روایات دیگری
آمده است که حفظ کنندۀ چهل حدیث، در قیامت، عالم و فقیه محشور می‌شود [۲]،
یعنی مصداق «الَّذینَ یُبَلِّغُونَ رِسالاتِ اللَّه» [۳] می‌شود.
منظور
از حفظ چهل حدیث هم فقط حفظ ظاهری نیست، بلکه مراد آن است که انسان بتواند
محتوا و مفاهیم چهل حدیث را بداند و بهتر آن که بتواند برای دیگران بگوید
و معارف اهل‌بیت «سلام‌الله‌علیهم» را نشر دهد.
حدیث این جلسه، حدیثی از پیامبر اکرم «صلّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم» است که می‌فرمایند:
«مَنْ
أَصْبَحَ وَ الدُّنْیَا أَکْبَرُ هَمِّهِ فَلَیْسَ مِنَ اللَّهِ فِی
شَیْ‌ءٍ وَ أَلْزَمَ قَلْبَهُ أَرْبَعَ خِصَالٍ هَمّاً لَا یَنْقَطِعُ
عَنْهُ أَبَداً وَ شُغُلًا لَا یَنْفَرِجُ مِنْهُ أَبَداً وَ فَقْراً لَا
یَبْلُغُ غِنَاهُ أَبَداً وَ أَمَلًا لَا یَبْلُغُ مُنْتَهَاهُ أَبَدا» [۴]
روایت
را مرحوم نراقی «رحمت‌الله‌علیه» نیز در جامع السّعادات نقل می‌کند [۵] و
این روایت، انصافاً روایت عجیبی است، مصداق کاملش هم زمان ماست.
مرحوم
نراقی «رحمت‌الله‌علیه» با بیان این روایت، در مذمت دنیا، بحث مفصلی دارد و
بیان می‌کند که به فکر دنیا بودن، توغّل در دنیا و فرو رفتن در مشتهیات
نفس، چه مفاسد بزرگی دارد.
در تعالیم دینی، بر ضرورت تلاش در جهت آبادی دنیا و آخرت پافشاری فراوانی شده و کوتاهی در آبادی دنیا یا آخرت، هر دو مذمّت شده است.
به
عبارت دیگر، اسلام یک دین دو بعدی است و از مسلمان ها می‌خواهد از یک سو
برای تأمین معاش و ادارۀ زندگی دنیا و رفع احتیاج از دیگران، تلاش و کوشش
کنند و از تنبلی و بیکاری بپرهیزند و از سوی دیگر، به فکر آخرت و ارزش‌های
معنوی باشند و در دنیا و مادیّات فرو نروند.
پیامبر اکرم
«صلّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم» در این روایت شریف، خسارت‌ها و تبعات فرو رفتن
در دنیا و فراموشی آخرت را بیان می‌فرمایند. در ابتدای روایت می‌خوانیم:
«مَنْ أَصْبَحَ وَ الدُّنْیَا أَکْبَرُ هَمِّهِ فَلَیْسَ مِنَ اللَّهِ فِی
شَیْ‌ءٍ»؛ یعنی اگر همّ و غمّ کسی این دنیا باشد، نه آخرت، و همیشه به فکر
دنیا باشد، اوّلین مصیبتش این است که دیگر خدا به او اعتنا ندارد.
مرحوم
آقای ملکی «رحمت‌الله‌علیه» در المراقبات این روایت را نقل می‌کند و این
جمله را به دنبال آن می‌فرماید که اگر توغّل در دنیا به جز بی‌اعتنایی خدا،
هیچ بلا و مصیبت دیگری نداشت، بس بود که آن را بزرگ‌ترینِ عقوبت‌ها و
اعظم مصائب بدانیم و خسارتی بزرگ‌تر از آن در این دنیا قابل تصور نیست. [۶]
خدا
نکند که خدا دست عنایتش را از روی سر کسی بر دارد، مثل این است که نیروگاه
برق، دست عنایتش را از روی شهر و خانۀ ما بردارد، دیگر همه جا تاریک و
وحشتناک می‌شود.
قرآن کریم در این باره از یک تشبیه معقول به محسوس
بهره می‌برد و می‌فرماید: اگر کسی در شب در دریا باشد و دریا متلاطم گردد.
بعد موج روی موج، روی این دریا ببارد. ابر هم محیط بر دریا شود، چه جور
ظلمت روی ظلمت و وحشت روی وحشت است؟ قرآن می‌فرماید: زندگی منهای خدا این
است:
«أَوْ کَظُلُماتٍ فی بَحْرٍ لُجِّیٍ یَغْشاهُ مَوْجٌ
مِنْ فَوْقِهِ مَوْجٌ مِنْ فَوْقِهِ سَحابٌ ظُلُماتٌ بَعْضُها
فَوْقَ بَعْضٍ إِذا أَخْرَجَ یَدَهُ لَمْ یَکَدْ یَراها وَ مَنْ
لَمْ یَجْعَلِ اللَّهُ لَهُ نُوراً فَما لَهُ مِنْ نُورٍ» [۷]
اگر
دست عنایت خدا روی سر کسی باشد زندگی او روشن است، دل او روشن است و زندگی
او شاد است، امّا اگر نور خدا در زندگی نباشد، به عبارت دیگر اگر دست
عنایت خدا روی آن خانه نباشد و خدا اعتنایی به اهل آن نکند: «وَ مَنْ
لَمْ یَجْعَلِ اللَّهُ لَهُ نُوراً فَما لَهُ مِنْ نُورٍ»، دیگر
زندگی ظلمات است، زندگی وحشتناک است، به قول قرآن به اندازه‌ای غم و غصه و
نگرانی و وحشت بر آن حکم‌فرما می‌شود که از خود بی‌خود می‌گردد: «إِذا
أَخْرَجَ یَدَهُ لَمْ یَکَدْ یَراها»، اگر دستش را هم از آب بیرون کند
خودش هم این دست را نمی‌بیند؛ یعنی یک از خود گم‌شدگی که الان می‌بینیم
جامعۀ ما دارد، یک زندگی وحشتناک، یک زندگی ظلمت روی ظلمت.
قرآن
راجع به جهنّمی‌ها می‌فرماید که از هر غمی نجات پیدا کنند، هنوز نجات
نیافته غم دیگری برای آنها پیدا می‌شود: «کُلَّما أَرادُوا أَنْ یَخْرُجُوا
مِنْها مِنْ غَمٍّ أُعیدُوا فیها وَ ذُوقُوا عَذابَ الْحَریق».[۸]
انسان
می‌بیند که راستی در این دنیا، انسان از هر غمی فارغ شود، غم و غصّۀ دیگری
به سراغ او می‌آید؛ لذا اگر عنایت خدا و لطف خدا نباشد، انسان در این غم و
غصه‌ها نابود می‌شود. پس به قول آقای ملکی، بالاترینِ مصیبت‌ها این است که
خدا به کسی اعتنا نداشته باشد؛ «فَلَیْسَ مِنَ اللَّهِ فِی شَیْ‌ءٍ».
وقتی
خدا به جامعه‌ای اعتنا نداشته باشد، مفاسد اخلاقی، اقتصادی و اداری آن
جامعه را نابود می‌کند. چه عذابی بالاتر از فساد اخلاقی سراغ دارید؟ چه
عذابی بدتر از فساد اداری می‌توانید پیدا کنید؟ چه عذابی خطرناک‌تر از فساد
اقتصادی وجود دارد؟
وقتی که خدا اعتنا به جامعه‌ای نداشته باشد،
هیچ کس نمی‌تواند این مفاسد را کنترل کند و در پی آن، درد روی درد می‌آید،
مصیبت روی مصیبت می‌آید، دردهای ناعلاجی که هرچه می‌خواهند معالجه کنند،
همان معالجه بدترش می‌کند.
جملۀ بعدی روایت می‌فرماید: «وَ
أَلْزَمَ قَلْبَهُ أَرْبَعَ خِصَالٍ هَمّاً لَا یَنْقَطِعُ عَنْهُ أَبَداً
وَ شُغُلًا لَا یَنْفَرِجُ مِنْهُ أَبَداً وَ فَقْراً لَا یَبْلُغُ غِنَاهُ
أَبَداً وَ أَمَلًا لَا یَبْلُغُ مُنْتَهَاهُ أَبَدا»
کسی که تمام
فکر و ذکر او دنیا و مادیّات است، قلبش از چهار چیز پر می‌شود. گاهی یقین
در قلب انسان پیدا می‌شود و الهام خدا در آن قلب وارد می‌گردد، گاهی هم
رذالت در قلب نفوذ می‌کند. بالأخره روایت می‌فرماید: چنین قلبی از چهار چیز
پر می‌شود:
اوّل: «هَمّاً لَا یَنْقَطِعُ عَنْهُ أَبَداً»
یک
دل پر از غم و غصه، پر از نگرانی و پر از اضطراب خاطر و پریشانی. بیشتر
مردم الان چنین هستند. پیدا کردن یک دل شاد در جامعه خیلی مشکل است.
می‌بینیم
چه غم‌هایی، چه غصه‌هایی، البته غم‌ها، غصه‌ها را خدا نداده، خود ما ایجاد
کرده‌ایم، مثل آتش جهنّم است که پروردگار عالم آتش جهنّم ندارد، تبعات
جهنّم را خود ما ایجاد می‌کنیم. به جهنّمی‌ها خطاب می‌شود: «ذلِکَ بِما
قَدَّمَتْ أَیْدیکُمْ» [۹]؛ این عذاب‌ها را خودتان از پیش فرستاده‌اید.
غم
و غصه‌های دنیا را هم خود ما ایجاد کرده‌ایم. امّا علی کل حال دل‌ها پر از
غم، پر از غصه، نگرانی و اضطراب خاطر است و زندگی‌ها گره دارد. هر گره‌ای
را باز می‌کند، هنوز باز نشده یک گرۀ کور دیگری ایجاد می‌شود. زندگی
مشکل‌دار است، هر مشکلی را رفع می‌کند، هنوز رفع نشده یک مشکل بزرگ‌تر به
جای آن، و الان اجتماع ما چنین است. این معنای «هَمّاً لَا یَنْقَطِعُ
عَنْهُ أَبَداً» است.
دوّم: «شُغُلًا لَا یَنْفَرِجُ مِنْهُ أَبَداً»
دلش
مشغول می‌شود، مشغول به اشتغالاتی که اصلاً پیش خدا ارزش ندارد. بالأخره
دلش را به غیر خدا سپرده و کس دیگری آن دل را برده است. گاهی اوقات دل
انسان مثل باغ وحش می‌شود. باغ وحش را دیده‌اید؟ هر گوشه‌ای از آن را یک
قفس، یک درنده یا یک خزنده گرفته است.
دل انسان مال خداست. خداوند
تعالی در حدیث قدسی می‌فرماید: «لَمْ یَسَعْنِی سَمَائِی وَ لَا أَرْضِی وَ
وَسِعَنِی قَلْبُ عَبْدِی الْمُؤْمِنِ» [۱۰]؛ باید اصلاً خزنده‌ای،
درنده‌ای در این دل نباشد، امّا وقتی برویم در دلمان می‌بینیم به غیر از
خدا همه چیز هست. خدا رحمت کند یکی از علمای قدیم، در تخت فولاد اصفهان داد
می‌زد و می‌گفت: ای مردم! آقایان می‌گویند مشرک نشوید، امّا من می‌گویم
مشرک شوید، این دل مال خداست، همه‌اش را ندهید به دیگران، یک مقدارش را هم
بگذارید مال خدا باشد.
امیدوارم دل شماها این جور نباشد، امّا الان
دل‌ها پر از اشتغال شده است. اشتغال به چه؟ به غیر خدا، دل پر شده است از
غیر خدا، هر گوشۀ دل را یک چیزی برده است که آن چیز غیر خداست، به قول آن
آقا، ای کاش یک گوشه‌ای از این دل هم مال خدا بود. این روایت می‌فرماید:
اگر کسی همّ و غمّش فقط دنیا باشد، دل او به جای خدا، مشغول به غیر خدا
می‌شود و از این اشتغالات پر دردسر و دست و پاگیر هم رها نخواهد شد.
سوّم: «فَقْراً لَا یَبْلُغُ غِنَاهُ أَبَداً»
دل
محتاج می‌شود و هرچه دنیاگرایی انسان بیشر شود، احتیاج او نیز بیشتر خواهد
شد. هر که بامش بیش، برفش بیشتر. الان می‌بینیم که احتیاج مردم گاهی به
پول است، گاهی محتاج ریاستند و گاهی شهرت می‌طلبند و گاهی به دنبال شهوتند
که منجر به مفاسد اجتماعی می‌شود. می‌رسد به آن جا که نمی‌تواند چشمش را
کنترل کند. زن دارد، بچه دارد، عروس دارد، داماد دارد، امّا چشم‌چران است و
دلش می‌خواهد با یک زن حرف بزند. چه فقری بالاتر از این است؟
می‌بینیم
پول دارد، ریاست دارد، جاه دارد، مقام دارد، امّا برای این که کار یک فقیر
را انجام بدهد محتاج به این است که یک میلیون تومان از او بگیرد. چه فقری
بدتر از این؟ ظاهراً احتیاج به مال دنیا ندارد، امّا دلش پر از احتیاج است.
چهارم: «وَ أَمَلًا لَا یَبْلُغُ مُنْتَهَاهُ أَبَدا»
یعنی
دلش پر از آمال و آرزوهای طولانی و دست نیافتنی است. به راستی دل بسیاری
از مردم چنین شده است. امیرالمؤمنین «سلام‌الله‌علیه» در خطبه‌ای
می‌فرمایند: «إِنَّ أَخْوَفَ مَا أَخَافُ عَلَیْکُمُ اثْنَانِ اتِّبَاعُ
الْهَوَی وَ طُولُ الْأَمَلِ» [۱۱] من از دو چیز دربارۀ شما خیلی خوف
دارم؛ یکی پیروی از هوا و هوس و دیگری، آمال و آرزوهای بیجا و دست نیافتنی.
حکایت می‌کنند یک کسی یک کوزه روغن بالای سرش بود، رفت در فکر و در آمال و
آرزو؛ گفت: این کوزه روغن را فردا می‌فروشم، به جای آن یک گوسفند تهیه
می‌کنم، این گوسفند، سال بعد دو تا می‌شود، سپس چهار تا می‌شود، چند سال
دیگر شش گوسفند می‌شود و بالأخره گلّه پیدا می‌کنم. در اثر آن گلّه، خانه
می‌خرم، در اثر آن گلّه، نوکر و کلفت و زن و قصر پیدا می‌کنم، اگر یک دفعه
کلفتم، نوکرم، تمرّد کند، با این چوب بر سرش می‌زنم، چوب را بلند کرد که بر
سر خادم بزند، به کوزۀ روغن خورد، کوزۀ روغن ریخت روی سرش، تمام شد.
چه
خوب می‌گوید، اگر مثال است، اگر واقعیت ندارد، برویم سر دل خودمان
می‌بینیم که راستی چنین است، ناگهان بانگی برآمد خواجه مرد، با یک دنیا
آمال و آرزو.
اما ای کاش فقط همین بود، با یک دنیا آمال و آرزو
می‌مرد، امّا آرزوهای دست نیافتنی او را جهنّمی می‌کند. اگر فقط جهنّم
می‌رفت باز هم طوری نبود؛ خطرناک‌تر از آن، به قول استاد بزرگوار ما حضرت
امام «قدّس‌سرّه»، آن است که دم مرگ، ملک مقرّب خدا می‌آید، می‌خواهد جانش
را بگیرد. آن لحظه امیرالمؤمنین «سلام‌الله‌علیه» هم می‌آیند. خود آن حضرت به
حارث همدانی فرمودند: «مَنْ یَمُتْ یَرَنِی» [۱۲]. ملک مقرّب باید با
اجازۀ امیرالمومنین «سلام‌الله‌علیهما» محتضر را قبض روح کند و چون او در
آمال و آرزوها فرو رفته است، حاضر نیست جان بدهد، بالأخره به زور او را
می‌برند، ولی با بغض ملک مقرّب خدا، با بغض امیرالمؤمنین «سلام‌الله‌علیهما»
از دنیا می‌رود که مصیبتش بدتر و سنگین‌تر از این است که فقط به جهنّم
برود.
آمال و آرزوها با انسان چنین می‌کند و راستی وقتی واقعیّت
اجتماع را در نظر بگیریم، می‌ببینیم که این روایت شریف دردها و معضلات
اجتماع ما را بیان می‌کند.
اگر نگوییم همه، بسیاری از مردم
شبانه‌روز در حال دویدن برای دنیا و به فکر دنیا هستند، امّا به فکر آخرت
نیستند. اگر معنویّت در زندگی نباشد، مال دنیا وزر و وبال و غم و غصّه و
فقر و نگرانی می‌آورد. آمال و آرزوها بر زندگی مردم حکم‌فرماست و همه را
بیچاره کرده است. تجمّل‌گرایی‌ها، اسراف‌ها و تبذیرها، در همۀ خانه‌ها رفته
است.
خدا مرحوم محقق همدانی «رحمت‌الله‌علیه» را رحمت کند. آخوند
ملاحسین‌قلی همدانی «رحمت‌الله‌علیه» شاگردهای مهذّبی تحویل جامعه داده
است. ایشان بارها و بارها به شاگردان خود می‌گفته است: «ایاک، ثم ایاک، ثم
ایاک، والتوغّل فی الدّنیا»؛ یعنی بر حذر باشید، بر حذر باشید، بر حذر
باشید، از اینکه در دنیا و مادیّات فرو روید. بعضی اوقات می‌گفته است:
«والتّوغل فی مشتهیات النّفس»، از فرو رفتن در خواهش‌های نفسانی بپرهیزید.
فراموش
نمی‌کنم در زمان جوانی، به یکی از فضلا که از من بزرگ‌تر بود گفتم: آقا
حال شما چطور است؟ گفت: کسی که متوغّل در مادیّات است، کسی که متوغّل در
کثرات است، اسم و رسمی در عالم وحدت ندارد که ببیند حالش چطور است! این در
حالی است که در آن زمان دنیاگرایی به شکل امروز نبود، مخصوصاً در بین طلاب
علوم دینی، توجه به دنیا و تجمّلات نبود یا خیلی کم بود. امّا اکنون
می‌بینیم توغّل در مشتیهات نفس و فرورفتن در دنیا و دچار شدن به تجمّلات،
دامن همه را گرفته است و شیوع همگانی دارد.
بالأخره همه در دنیای به
معنای عام فرو رفته‌اند و سروکاری با عالم وحدت و عالم آخرت و عالم معنویت
نیست که نیست. اوّل مصیبتش طبق روایتی که خواندم این است که: «فَلَیْسَ
مِنَ اللَّهِ فِی شَیْ‌ءٍ»، دیگر آن چهار تا خصلت و رذیلت هم در دل او
می‌آید و در دلش نفوذ پیدا می‌کند. نتیجۀ آن یک دنیا غم و غصّه است، اصلاً
دل می‌شود غم و غصّه، دل می‌شود محتاج، دل می‌شود مشغول، دل می‌شود آمال و
آرزو. تقاضا دارم روی این روایت یک قدری فکر کنید. خیلی روایت خوبی است.
بعد
از فکر برای خود، باید همه فکری برای اجتماعمان بکنیم. اسلام یعنی
معنویّت، اسلام یعنی پر بودن مسجدها، اسلام یعنی صداقت، اسلام یعنی گناه
نکردن، فساد اخلاقی نداشتن، اسلام یعنی قانون مواسات و خدمت به خلق خدا،
اسلام یعنی گره گشایی در اداره‌ها، که متأسفانه در جامعۀ ما چنین نیست.
وقتی چنین نشد، همه یک دنیا غم و غصّه، یک دنیا نگرانی و اضطراب خاطر، یک
دنیا منهای خدا، یک دل پر از وحشت، یک دل پر از فقر، یک دل پر از آمال و
آرزو و یک دل پر از اشتغال به غیر خدا پیدا می‌کنند.
------------------------
پی نوشت ها:
[۱]. الخصال، ج۲، ص ۵۴۱
[۲]. الکافی، ج۱، ص ۴۸
[۳]. الاحزاب، ۳۹: «همان کسانی که پیام‌های خدا را ابلاغ می‌کنند»
[۴]. مجموعۀ ورام، ج ۱، ص ۱۳۰
[۵]. جامع السّعادات، ج ۲، ص۱۴
[۶]. المراقبات، ص ۱۴
[۷].
النّور، ۴۰: «یا [کارهایشان] مانند تاریکیهایی است که در دریایی ژرف است
که موجی آن را می‌پوشاند [و] روی آن موجی [دیگر] است [و] بالای آن ابری
است. تاریکیهایی است که بعضی بر روی بعضی قرار گرفته است. هر گاه [غرقه]
دستش را بیرون آورد، به زحمت آن را می‌بیند، و خدا به هر کس نوری نداده
باشد او را هیچ نوری نخواهد بود.»
[۸]. الحج، ۲۲: «هر بار بخواهند از [شدت] غم، از آن بیرون روند، در آن باز گردانیده می‌شوند [که هان] بچشید عذاب آتش سوزان را»
[۹].آل‌عمران، ۱۸۲: «این [عقوبت] به خاطر کار و کردار پیشین شماست.»
[۱۰]. بحارالأنوار، ج ۵۵، ص ۳۹
[۱۱]. نهج البلاغه، خطبۀ ۴۲
[۱۲]. تفسیر القمی، ج۲، ص ۲۶۶
حوزه
