خطر آب ایران

موسسه «صلح آمریکا» نوشت: در حال حاضر خطری که از جانب بحران قریب‌الوقوع زیست‌محیطی ایران احساس می‌شود، به مراتب بیش از خطر دشمنان خارجی و منازعات سیاسی داخلی است.

به گزارش سرویس بین الملل سایت خبری تیک Tik.ir، طبق گزارش «سازمان جنگل‌ها، مراتع، و آبخیزداری ایران» که در اواسط سال 2013 منتشر شده بود، بیش از دو سوم خاک ایران -در حدود 118 میلیون هکتار- به سرعت در حال تبدیل شدن به بیابان است.

 «عیسی کلانتری» ، مشاور رئیس جمهور در گفت‌وگویی هشدار داده بود که «مشکل اصلی‌ای که ما را تهدید می‌کند و از اسرائیل، و آمریکا و دعواهای سیاسی و... خطرناک‌تر است... این است که فلات ایران دارد غیرقابل سکونت می‌شود... اگر وضعیت اصلاح نشود، ایران 30 سال دیگر کشور ارواح می‌شود.»

وی در این مصاحبه به شرح آینده هشدارآمیز دریاچه‌های خشک‌شده و سفره‌های خالی آب‌های زیرزمینی می‌پردازد، که احتمالاً میلیون‌ها ایرانی را وادار به ترک محل سکونت خود خواهد کرد. 

طبق شاخص عملکرد زیست‌محیطی سال 2012 که از سوی دانشگاه‌های یِیل و کلمبیا انجام شده و 22 فاکتور محیطی چون منابع آب، آلودگی هوا، تنوع زیستی، و تغییرات آب و هوایی را مورد بررسی قرار داده بود، ایران از میان 132 کشور مورد مطالعه، در جایگاه 114 ام قرار گرفت.

آب

منابع آب شیرین ایران تحت فشار برداشت‌های غیرقابل تحملی قرار دارند. ۹۰ درصد خاک ایران را -که منطقه‌ای اندکی کوچک‌تر از ایالت آلاسکا [در آمریکا] را دربرمی‌گیرد- سرزمین‌های خشک یا نیمه خشک تشکیل می‌دهند و تقریباً دو سوم حجم بارندگی کشور پیش از آنکه بتواند رودها را پر آب کند، تبخیر می‌شود. در نتیجه، ایران بیش از نیمی از آب مورد نیاز خود را با برداشت از آبخوان‌ها تأمین می‌کند، و مصرف عمومی به سرعت در حال تحلیل بردن منابع زیرزمینی است. با نرخ کنونی مصرف بی‌رویه آب در ایران، ۱۲ استان از ۳۱ استان این کشور، ظرف 50 سال آینده ذخایر آبی خود را به پایان خواهند رساند.

سیاست‌های اقتصادی ایران بر وخامت این مشکل افزوده‌اند. بهره‌برداری از آب‌های زیرزمینی برای مالکان چاه‌ها آزاد است و به علت وجود یارانه‌های دولتی، مصرف‌کنندگان تنها بخشی از هزینه‌های واقعی مصرف انرژی لازم برای پمپاژ آب به سطح را می‌پردازند. سالانه 4 میلیارد مترمکعب از آب‌های زیرزمینی غیرقابل بازگشت ایران، به سطح زمین پمپاژ می‌شوند.

آب‌های سطحی ایران نیز با مشکل مشابهی مواجهند. غالب رودخانه‌های ایران به لحاظ آب‌شناختی خشک شده یا در حال خشک شدن هستند، به این معنا که منابع تجدیدپذیر آبرسانی این رودخانه‌ها هم‌اینک نیز به پایان رسیده است. 

در نتیجه، این آب‌های سطحی، ظرفیت مازاد اندکی برای تأمین تقاضای جمعیت رو به رشد ایران در سال‌های خشک آینده دارند که به تناوب تکرار می‌شوند -دوره‌هایی که میزان بارش زیر حد میانگین است. مصرف نادرست آب در نزدیکی سرچشمه‌ها، بر امکان تأمین نیازهای آبی نواحی دوردست‌تر تأثیر نامطلوبی می‌گذارد. برای مثال در شمال غربی ایران، احداث سدها (مانند کارون 3) ، سیستم نادرست آبیاری، و خشکسالی منجر به کاهش حجم 13 رودی شده است که دریاچه ارومیه را سیراب می‌کردند، و اکنون این دریاچه، که بزرگ‌ترین دریاچه خاورمیانه محسوب می‌شود بیش از 60 درصد حجم خود را نسبت به سال 1995 از دست داده است. در منطقه جنوب غرب نیز دریاچه بختگان که زمانی دومین دریاچه بزرگ ایران بود، تحت تأثیر توأمان خشکسالی‌های طولانی‌مدت و احداث سد بر روی رود کر، اکنون کاملاً خشک شده است.

خطر کشاورزی

مشکلات آبی ایران در حال آسیب زدن به اقتصاد ملی این کشور است. 10 درصد تولید ناخالص داخلی ایران حاصل فعالیت بخش کشاورزی است که نزدیک به یک چهارم نیروی کار ایران را نیز در استخدام خود دارد. به علاوه فعالیت این بخش، از امنیت غذایی ملی نیز پشتیبانی می‌کند. در حقیقت نیز تهران با راهبردی دوگانه برای پیشبرد خودکفایی در تولید محصولات اساسی از طریق افزایش همزمان عرضه و تقاضا، اقدام به اختصاص یارانه‌ای مساوی به تولیدکننده و مصرف‌کننده کرده است.

با این حال، اکنون امنیت غذایی ایران در خطر است، زیرا بخش کشاورزی با اختصاص 92 درصد از کل مصرف آب کشور به خود، تنها در حدود 66 درصد نیاز غذایی 79 میلیون نفر جمعیت ایران را تولید می‌کند. تهران ناچار از وارد کردن 37 درصد باقیمانده است؛ و تشدید «تنش آب» خطر کاهش بیشتر توان تولید بخش کشاورزی را هشدار می‌دهد، که به نوبه خود منجر به افزایش هزینه واردات و وخیم‌تر کردن فشارهای مالی خواهد شد. در حقیقت، نیازهای بخش کشاورزی، اکنون حتی در حال صدمه زدن به امنیت غذایی کشور است. برای مثال خاک برخی مناطق، چون دشت مرکزی کاشان، به سبب برداشت بیش از اندازه از آب‌های زیرزمینی که منجر به تحلیل رفتن سفره‌های آب شده است، به شوره‌زاری بدل شده و امکان کشاورزی در این مناطق کاملاً از بین رفته است.

انتخابی دشوار

رقابت برای دستیابی به منابع محدود آب از همین حالا نیز منجر به بالا گرفتن تنش‌ها و درگیری‌ها، چه در داخل ایران و چه در مناطق مرزی و در مقابله با همسایگان این کشور شده است. 

در اوایل سال 2013، کشاورزان اصفهانی پمپی را که آب رودخانه محلی اصفهان [زاینده‌رود] را به شهر یزد در فاصله 185 مایلی [300 کیلومتری] می‌فرستاد، تخریب کردند. این مسئله در ادامه منجر به یک هفته تظاهرات و کمبود و جیره‌بندی آب در یزد شد. 

در سال 2011، مرزبانان ایرانی پس از عبور از مرز افغانستان و تلاش برای باز کردن یک کانال آب 18 مایلی [30 کیلومتری] از رود هلمند به ایران، با نیروهای افغان درگیر شدند. در دهه 1980، جرقه طولانی‌ترین جنگ تاریخ مدرن خاورمیانه، بر سر دو ادعای رقیب در خصوص کنترل آبراهه راهبردی شط‌العرب [اروند رود] ، میان ایران و عراق، روشن شد.

افزایش فشارها بر منابع آبی ایران، انتخاب دشواری را در میان مصارف مختلف رقیب تعریف می‌کند. در حوضه کرخه، مدیریت منابع آبی باید تصمیم بگیرد که با کاهش جریان آب رودخانه چه کند -آیا این آب را در سد کرخه نگه داشته تا بتواند از آن برای تولید برق استفاده کند یا اینکه مسیر آب به نواحی پایین‌دست را باز کند تا بتواند منطقه‌ای را که به عنوان سبد غذایی ایران شناخته می‌شود، آبیاری کند.

آلودگی

ایران با خطرات زیست‌محیطی جدی دیگری نیز مواجه است. طبق گفته «سازمان بهداشت جهانی» ، سه شهر از پنج شهر نخست در فهرست آلوده‌ترین شهرهای جهان -اهواز، کرمانشاه، و سنندج- در ایران قرار دارند که میزان آلودگی هوا در این شهرها از چهار تا هفت برابر سطح قابل قبول سازمان بهداشت جهانی برآورد شده است. ایران به سبب کیفیت نامطلوب هوا در سرتاسر کشور، از میان 91 کشور مورد بررسی، در جایگاه 86ام قرار گرفته است. آلاینده‌های هوا، تنها در تهران منجر به مرگ سالانه بیش از 5،500 نفر بر اثر بیماری‌های قلبی و عروقی، و تنفسی می‌شوند.

از سویی انتظار می‌رود که روند تغییرات آب و هوای جهانی نیز بر عمق معضلات زیست‌محیطی ایران بیفزاید. به گفته «سازمان حفاظت از محیط زیست» ایران، تغییرات دما و میزان بارش‌ها، امکان برخورداری از آب پاک، به ویژه در مناطق روستایی را کاهش خواهد داد و این نیز به نوبه خود منجر به گسترش بیماری‌های انتقالی از راه آب خواهد شد. دمای بالاتر و حجم پایین‌تر بارندگی می‌تواند تا سال 2050، تا 30 درصد از محصول غلات بکاهد. طبق تحلیلی که از سوی هلند منتشر شده است، تغییرات آب و هوا می‌تواند تا سال‌های 2050-2040، 15 تا 19 درصد از مجموع منابع آب‌های تجدیدشونده ایران را کاهش دهد؛ و در آن زمان، میزان نیاز سالانه آب ایران، بیش از 40 درصد فراتر از حجم منابع تجدیدشونده آب این کشور خواهد بود.

هزینه‌ها

میزان خسارات -ناشی از تنش آب، بیابان‌زایی، و آلودگی- می‌تواند در بلندمدت منجر به ایجاد مشکلات تضعیف‌کننده‌ای برای اقتصاد کشور شود. طبق برآورد «بانک جهانی» ، هزینه سالانه تخریب محیط زیست در ایران، هم‌اینک نیز به میزان هولناک 5 تا 10 درصد تولید ناخالص داخلی رسیده است. در مقایسه، به گفته «اداره حسابرسی دولت آمریکا،» تحریم‌های طاقت‌فرسای واشنگتن و جامعه بین‌المللی، در سال 2012 تنها توانستند 4/1 درصد از تولید ناخالص داخلی ایران را کاهش دهند. و با گذشت زمان، این منابع ارزشمند بیشتر تحلیل رفته، حاصلخیزی بیشتر کاهش یافته، و سلامت عمومی بیش از پیش آسیب خواهد دید.

سوء مدیریت نیز سهم بسزایی در مشکلات زیست‌محیطی ایران دارد. شهرهای ایران یک سوم منابع آب خود را از طریق نشتی لوله‌های آب از دست می‌دهند. سیستم آبیاری این کشور نیز ناکارآمد بوده و از بازدهی بسیار پایینی برخوردار است. بیش از نیمی از حجم آب منابع تجدیدشونده ایران که در بخش کشاورزی مصرف می‌شود، به هدر می‌رود. ایران برای عبور از چالش‌های زیست‌محیطی، به تنظیم مجدد سیاست‌ها و منابع خود نیاز دارد. به گفته کارشناسان، هزینه فناوری‌های جدید، بکارگیری شیوه‌های صرفه‌جویی، و دیگر اقداماتی که می‌تواند تأمین آب مورد نیاز ایران در سال 2050 را امکان‌پذیر سازد، حداکثر به 3 میلیارد دلار در سال خواهد رسید.


ایران اخیراً   گام‌های مثبت مهمی در جهت رفع این مشکلات برداشته است. طرح توزیع هدفمند یارانه‌ها که از سال 2010 آغاز شد، به تدریج مصرف‌کنندگان را وادار به پرداخت هزینه‌های واقعی آبرسانی کرده، و انگیزه آنان را برای صرفه‌جویی در مصرف، و افزایش بازده شیوه‌های مصرف خود سوق خواهد داد. قرار بود درآمدهای ذخیره‌شده حاصل از کاهش یارانه‌های انرژی، صرف پشتیبانی از طرح‌هایی برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای و آلودگی هوا شود. اما اصلاح توزیع یارانه‌ها، پس از مرحله اول متوقف شد؛ و به علاوه به نظر نمی‌رسد که این اصلاحات در راستای مواجه با چالش‌های زیست‌محیطی طراحی شده یا موثر بوده باشند. بحران قریب‌الوقوع زیست‌محیطی ایران به انقلاب سبز فراگیری در سیاست‌گذاری‌های ملی نیاز دارد.

علت احتمالی محیط زیستی نرخ بالای سرطان در مناطق شمال ایران

علت نرخ بالای سرطان در مناطق شمال ایران (از تابناک)

معاون آموزش و پژوهش سازمان محیط زیست گفت: نرخ بالای سرطان در مناطق شمال ایران در مقایسه با مناطق کویری می‌تواند به علت تولید بالای پسماندها باشد، که موجب آلودگی آب، خاک و هوا می‌شود.

مهناز مظاهری در گفت‌و‌گو با تسنیم اظهار داشت: مشکلات محیط زیستی زندگی تمام مردم را تحت تأثیر قرار می‌دهد بنابراین آن را تنها نباید مسئله سازمان حفاظت محیط زیست بدانیم.

وی افزود: امیدوارم با احیاء زیستگاه‌های آبی همچون زاینده‌رود، هامون و پریشان بخشی از چالش‌های زیست‌محیطی کشور را سامان دهیم.

معاون آموزش و پژوهش سازمان حفاظت محیط زیست گفت: نرخ بالای سرطان در مناطق شمال ایران در مقایسه با مناطق کویری می‌تواند به علت تولید بالای پسماندها باشد، که موجب آلودگی آب، خاک و هوا می‌شود.

معاون آموزش و پژوهش سازمان حفاظت محیط زیست گفت: سازمان حفاظت محیط زیست فقط یک سازمان تسهیل‌گر برای سمن‌های مردم نهاد به حساب می‌آید و باید با همکاری و مشارکت مردم در حفظ محیط زیست بکوشیم.

افزایش استفاده از سوخت پاکتر زیستی در اروپا

سیناپرس: مصرف سوخت‌های زیستی در کشورها و مناطق مختلف متفاوت است و با افزایش قیمت نفت، این سوخت‌ها به عنوان منابع انرژی مجددا مورد توجه واقع شده‌اند.

با شناخت اهمیت بیوانرژی‌ها، سازمان‌های بین‌المللی مانند بیوانرژیِ IEA در سال ۲۰۰۸ توسط آژانس بین‌المللی انرژی بنیان گذاشته شدند تا همکاری و تبادل اطلاعات بین کشورهایی که در تحقیقات بیوانرژی برنامه‌های ملی دارند را بهبود و افزایش دهند. مجمع سوخت‌های زیستی سازمان ملل، از برزیل، چین، هند، آفریقای جنوبی و آمریکا و اتحادیه اروپا تشکیل شده است. رهبران جهانی پیشرفت و مصرف سوخت‌های زیستی, برزیل، آمریکا، فرانسه، سوئد و آلمان هستند.

اتحادیه اروپا اهداف بلندپروازانه‌ای را در مورد افزایش بیشتر از سوخت زیستی قابل بازیافت که در حمل و نقل مورد استفاده قرار می‌گیرد دنبال می‌کند. تاکید آنان بر افزایش ۷۵/۵ درصد تا سال ۲۰۱۰ و ۱۰ درصد افزایش تا سال ۲۰۲۰ است. البته بررسی به عمل آمده از ۲۷ کشور عضو این اتحادیه نشان دهنده این است که تمایل آنان برای استفاده از سوخت‌های زیستی به یک میزان نیست. از سال ۱۹۷۶ برزیل  تصمیم به ترکیب گازوئیل با اتانول گرفت. از سال ۲۰۰۷ نسبت قانونی ترکیب در این کشور حدود ۲۵ درصد اتانول و ۷۵ درصد گازوئیل است که این نسبت ترکیب E25 را می‌سازد. در دسامبر ۲۰۱۱ برزیل ۱۴.۸ میلیون اتومبیل و وانت سبک دوگانه سوز و ۱.۵ میلیون موتورسیکلت دوگانه سوز داشت که اکثراً از سوخت اتانول خالص (صد در صد) یا E100 استفاده می‌کردند.

در حالی که مردم در کشورهای دیگر ممکن است نگران سوختی باشند که باید وارد کنند، در برزیل مردم چندان نگران این موضوع نیستند. در جایگاه‌های سوخت‌گیری، بنزین با قیمت هر گالن ۵ دلار فروخته می‌شود اما در کنار آن اتانول (الکل) هم وجود دارد که با قیمت هر گالن ۳ دلار به فروش می‌رسد. در برزیل اتانول به وفور وجود دارد و بیشتر ماشین‌ها مجهز به سیستم دوگانه سوز هستند که هم با بنزین کار می‌کنند و هم با سوخت زیستی اتانول. یکی از عوامل مهم تعیین کننده در قیمت سوخت‌های زیستی قیمت ماده اولیه آن است. به ویژه قیمت بیودیزل که از روغن‌های گیاهی تولید می‌شود تحت تاثیر قیمت روغن‌های گیاهی و هزینه انرژی مورد نیاز برای حرارت دادن آن است. بیودیزل که سوختی شبیه به دیزل است از روغن‌های گیاهی یا روغن‌های حیوانی یا ضایعات چربی ها به دست می‌آید. بیودیزل را می‌توان مستقیم به عنوان سوخت استفاده کرد که نیازمند تغییر در موتورهای دیزلی است و یا می‌توان به صورت مخلوطی با سوخت دیزل معمول به کار برد که نیاز به تغییر اندک یا هیچ تغییری در موتور است. کاهش گازهای گلخانه‌ای و کاهش تولید دی اکسید کربن، چند بعدی ساختن سوخت‌های مصرفی، دوام فرآیند و مقرون به صرفه بودن و بازار بیشتر برای محصولات کشاورزی، مزایای استفاده از سوخت‌های زیستی است.

۹۰ درصد فروش سوخت جایگاه‌ها برزیل اتانول است. از آنجا که قیمت اتانول بسیار کمتر است، مردم ترجیح می‌دهند از اتانول استفاده کنند. مردم برزیل روش ساده‌ای برای انتخاب سوخت خود دارند و اگر قیمت اتانول 70 درصد یا کمتر از بنزین باشد، آنها از اتانول استفاده می کنند. اتانول سوخت کاملاً زیستی است. در دهه 1970 برزیل مصمم شد که از محصولات کشاورزی خود سوخت زیستی تولید کند تا از سوخت و نفت وارداتی بی‌نیاز شود. در آمریکا اتانول از ذرت گرفته می‌شود اما در برزیل اتانول از نیشکر تهیه می‌شود. امروزه 40 درصد سوخت مورد نیاز برای حمل و نقل برزیل با اتانول تهیه شده از نیشکر تامین می‌شود. برزیل سرشار از مزارع نیشکر است. اتانول تهیه شده از نیشکر پسماند زیادی تولید نمی‌کند، چرا که تمام محصول به چرخه حیاتی بازگشته و محصولات کناری آن می‌توانند برای غنی کردن خاک استفاده شوند.

برزیل تولیدکننده اصلی اتانول از نیشکر است و به اندازه کافی زمین برای کاشت این محصول دارد و نیازی به از بین بردن جنگل یا استفاده از زمین‌های زراعی مواد غذایی برای تولید نیشکر مورد نیاز ساخت اتانول ندارد. با این وجود کاشت نیشکر در برزیل چنان گسترده شده که بعضی آن را جایگزین قهوه، مرکبات و چراگاه‌ها کرده‌اند. افزایش تمایل نسبت به استفاده از سوخت‌های زیستی به جای سوخت‌های فسیلی در سطح جهانی برزیل را از این نظر صاحب جایگاه ممتاز و ویژه‌ای کرده و این کشور را به نقطه‌ای تبدیل کرده که چشم‌انداز صنعت اتانول در آنجا هرگز تا این اندازه خوب نبوده است.

بیش از ۷۵ درصد ماشین‌های جدید این کشور مجهز به موتورهای دوگانه سوز هستند که می‌توانند با اتانول کار کنند. برزیل ادعا می‌کند که با جایگزین کردن ۴۰ درصد مصرف گازوئیل خود با اتانول، به خودکفایی در این محصول رسیده است. قیمت‌های محلی اتانول پایین بوده و رقیب جدی گازوئیل شده است. در کشورهای اروپایی بیش از همه بیودیزل تولید می‌شود. قابل ذکر است در برخی از کشورها، دولت‌ها برای مصرف سوخت‌های زیستی قوانینی تعیین کرده‌اند. در آخرین این نمونه‌ها، دپارتمان انرژی آفریقای جنوبی اعلام کرد که از اکتبر ۲۰۱۵ تمامی تولیدکنندگان سوخت در این کشور، باید بنزین و دیزل را با سوخت‌های زیستی ترکیب کنند. طبق نظر انجمن ملی سوخت‌های فسیلی در حال حاضر ۱۴۸ مجتمع تولید گازوئیل قابل بازیافت وجود دارد و کسانی در داخل این صنعت در مورد بسته شدن این صنعت به دلیل نداشتن سود کافی صحبت می‌کنند. علاوه بر این حقیقت این است که دارندگان ماشن‌های سنگین در ایالات متحده، بیشتر تمایل به استفاده از سوخت‌های بنزین دارند تا گازوئیل.

نابودی منابع آبی کشور برای چند دلار بیشتر

نابودی منابع آبی کشور به قیمت دلار! (از تابناک)

«با کشت محصولات آب‌بر با آبیاری سنتی همچون هندوانه و سیب‌زمینی در حال نابود کردن منابع آبی کشور هستیم، درحالیکه ارز حاصل از صادرات این محصولات به هیچ عنوان ارزش نابودی منابع آبی را ندارد».

اصغر خدادادی در گفت‌وگو با خبرنگار ایسنا با بیان این مطلب اظهار کرد: با وجود اینکه ایران جزو کشورهای خشک و نیمه خشک جهان محسوب می‌شود و تدوین الگوی کشت بر اساس اقلیم مناطق و محدودیت منابع آبی نیاز ضروری کشور است، هم‌چنان شاهد کشت محصولات آب‌بر با آبیاری سنتی در نقاط خشک و نیمه خشک هستیم.

وی افزود: ارز حاصل از صادرات محصولاتی همچون هندوانه و سیب زمینی به هیچ عنوان ارزش نابودی منابع آبی را ندارد. اما مادامی که الگوی کشت تعریف نشود، کشاورزان سردرگم هستند و با توجه به نیاز بازار و دسترسی نامحدود به منابع آبی، محصولات آب‌بر تولید می‌کنند.

این کارشناس کشاورزی با بیان این‌که متخصصان کشاورزی از تولید دور مانده‌اند و کشاورزانی که دانش و تکنیک لازم را ندارند به تولید می‌پردازند، گفت: کشاورزی باید از حالت معیشتی به اقتصادی تبدیل شود اما ساختار این بخش برای به‌کارگیری نیروهای زبده و متخصص آماده نشده و کشاورزی ایران هم‌چنان با ساختار سنتی به حیات خود ادامه می‌دهد.

خدادادی ادامه داد: بسیاری از نیروهای اهل فن و متخصصین کشاورزی بیکار هستند. درصورتیکه می‌توان آنها را وارد کشاورزی کرد و از آنها استفاده کرد. تحقق این امر نه تنها به ایجاد اشتغال می‌انجامد بلکه راندمان کشاورزی را بالا می‌برد. نگرشی که در حال حاضر غالب شده این است که می‌گوید هرکس کاری از دستش برنمی‌آید برود کشاورزی کند؛ در حالی که کشاورزی یک فعالیت کاملا تخصصی و مهندسی است.

وی تصریح کرد: به بحث آموزش و ترویج باید بسیار توجه شود. آموزش در مزرعه را باید جدی بگیریم و روی آن کار کنیم. تخصص آکادمیک لازم است اما مهم‌تر از آن آموزش تجربی بر روی زمین است.

این کارشناس کشاورزی با اشاره به نبود خرید تضمینی محصولات کشاورزی گفت: برای جلوگیری از هدررفت آب باید الگوی کشت بر اساس نوع خاک، اقلیم و منابع آبی ترسیم شود. این مساله هم نیازمند برنامه‌ریزی مدون از تولید تا بازار است که خرید تضمینی یکی از ضروریات آن محسوب می‌شود. هم‌اکنون سیاست‌های خرید تضمینی به شکلی بی‌ثبات انجام می‌شود و بعضا خریدهای تضمینی متناسب با قیمت واقعی محصولات نیست.

سرعت بالا آمدن سطح آب دریاها شتاب گرفته است

سرعت بالا آمدن سطح آب دریاها شتاب گرفته است (از سیناپرس)

سیناپرس: طبق تحقیقات به عمل آمده سرعت بالا آمدن آب دریاها بر خلاف تصور گذشته در دو دهه اخیر با سرعت بیشتری در حال افزایش است.

 نتایج حاصله از نشانگرها و اطلاعات مخابره شده از ماهواره ها نشان دهنده کند شدن روند بالا آمدن آب دریاها در 20 سال گذشته بود اما با جدا شدن صخره های یخی موجود در قسمت غربی قطب جنوب و گرینلند سطح آب دریاها بالا آمد و روند سابق بر عکس شد.

به گفته دکتر کریستوفر واتسن از دانشگاه تاسمانیا چیزی که باعث سر در گم شدن محققان شده شیب کم افزایش سطح آب در مقایسه با یک دهه گذشته است. دکتر واتسن و تیم تحقیقاتی وی کشف کردند که افزایش سطح آب در اوایل دهه 90 به شدت بالا بوده اما اشتباه ایجاد شده نشان می داد که سطح آب بین سال های  1993 تا 2014 سالانه با کاهش 0.058 میلی متری رو به رو بوده و در واقع این کاهش هرگز روی نداده است , بین این سال ها سرعت بالا رفتن سطح آب افزایش یافت و از 0.041 به 0.058 میلی متر در سال رسیده بود.

نکته جالب در مورد افزایش مشاهده شده مداوم بودن آن بود که از مقایسه داده های ارائه شده توسط IPCC بدست آمد. افزایش سطح آب های آزاد با سرعت بیش تری نسبت به گذشته در حال وقوع است و پیش بینی می شود که این افزایش در سال های پیش رو سرعت بیش تری به خود بگیرد.

سطح آب اقیانوس ها از دو طریق یکی توسط نشانگرهایی که در نواحی ساحلی مناطق مختلف جهان قرار داشتند و دیگری به وسیله ماهواره های فضایی از سال 1993 اندازه گیری شده است که البته هر دوی این روش ها دارای نواقصی بودند. نشانگرها روی زمینی قرار داشتند که پیوسته در حال جا به جایی بود , اندازه گیری های انجام شده در آلاسکا با جا به جا شدن صفحه این قاره بعد گذر از عصر یخبندان و همچنین جا به جا شدن صفحه ای که استرالیا و شهر پرث روی آن قرار دارند به نوعی باعث بر هم زدن دقت این نشانگرها شد, علاوه بر این ماهواره ها که روی مداری در فاصله 746 مایلی از سطح زمین قرار داشتند با سرعت 4 مایل در ثانیه حرکت می کردند و با ارسال اشعه های لیزر به سمت سطح آزاد اقیانوس ها و اندازه گیری زمان بازگشت آن ها عمق های مختلف را اندازه گیری می کردند ,این روش بسیار دقیق است اما تغییر سطح آب دریاها و اقیانوس ها به علت تغییرات جوی دقت این روش را بر هم می زند.

در سال 2013 گزارش سازمان IPCC نشان می دهد که تا سال 2100 بسته به میزان کربن تولید شده توسط بشر سطح آب دریا ها به اندازه 28 تا 98 سانتی متر افزایش می یابد.

منبع