عصر ایران - با رشد تعداد تولیدکنندگان کوچک که در تلاش هستند تا در بازار وسایل نقلیه الکتریکی نامی برای خود دست و پا کنند، بادهای تغییر در صنعت موتورسیکلت با قدرت بیشتری نسبت به گذشته می وزند. موتورسیکلت WMC250EV که توسط شرکت بریتانیایی وایت موتورسایکل کانسپتس توسعه داده شده است، جدیدترین بازیگر در این صحنه محسوب می شود.
این موتورسیکلت با طراحی انقلابی خود بر کارایی آیرودینامیکی به عنوان ابزاری برای بهبود دامنه حرکت و به حداکثر رساندن سرعت تاکید دارد. در حقیقت، رابرت وایت، بنیانگذار شرکت وایت موتورسایکل کانسپتس، چنان از مهندسی موتورسیکلت خود مطمئن است که ثبت رکورد سرعت در سال 2022 را برنامه ریزی کرده است.
وی مدعی است که این نمونه اولیه سریعترین موتورسیکلت الکتریکی در سیاره زمین خواهد بود، و برای اثبات این ادعا رسیدن به مرز سرعت 250 مایل در ساعت (402 کیلومتر در ساعت) را مد نظر قرار داده است.
راب وایت بیش از دو سال است که روی پروژه موتورسیکلت WMC250EV کار می کند و محصولی با طراحی جالب توجه را برای دریافت پشتیبانی به ویژه از سوی سرمایه گذاران معرفی کرده است. وی طی بیش از 25 سال گذشته با شرکت ها و تیم های فعال در مسابقات فرمولا وان، لو مان پروتوتایپ، ابرخودرهای هشت سیلندر و مسابقات اتوموبیلرانی قهرمانی استقامت جهان همکاری داشته است. رویکرد وی در معرفی موتورسیکلت WMC250EV نیز آشکارا تحت تاثیر فعالیتهایش در زمینه خودروهای پیشرفته قرار دارد.
برای دستیابی به آیرودینامیک حداکثری در این موتورسیکلت، راننده در پایینترین ارتفاع ممکن روی زین موتورسیکلت قرار می گیرد که بالای تونل بزرگی به نام "V-Air" قرار دارد. این تونل در طول بدنه موتور ادامه دارد. آزمایش های صورت گرفته در شبیه سازها و تونل باد هوریبا میرا نشان داده است که طراحی خاص این موتورسیکلت مقاومت در برابر باد را به میزان 70 درصد در مقایسه با آیرودینامیکترین موتورسیکلت های تولیدی فعلی کاهش می دهد.
طراحی منحصر به فرد و ویژگی های آیرودینامیکی همچنین مهندسان وایت موتورسایکل کانسپتس را قادر به استفاده از ویژگی هایی دیگر در موتورسیکلت WMC250EV کرده است. این محصول دارای دو چرخ محرک است که این سامانه به نام "D-Drive" شناخته می شود و با پیشرانه های الکتریکی در قسمت مرکزی چرخ های جلو و عقب جفت شده است. همچنین، بسته باتری 15 کیلووات ساعت برای این موتورسیکلت در نظر گرفته شده است که زیر تونل موجود در بدنه قرار دارد.
در شرایطی که بیشتر موتورسیکلت های فعلی دارای یک پیشرانه احتراق درونی بزرگ در قسمت میانی بدنه خود هستند، موتورسیکلت WMC250EV دارای انعطاف پذیری بیشتری است زیرا پیشرانه های الکتریکی در مقایسه با پیشرانه های احتراق درونی کوچکتر هستند و باتری ها را نیز می توان به روش های مختلف مرتب کرد. نتیجه این شرایط آزادی مهندسی است که در یک موتورسیکلت سنتی وجود ندارد.
نام موتورسیکلت WMC250EV بازتاب دهنده قصد سازنده برای رسیدن به سرعت 250 مایل در ساعت و شکستن رکورد سرعت 228 مایل در ساعت (367 کیلومتر در ساعت) است که توسط مکس بیاجی با موتورسیکلت الکتریکی 270 کیلوواتی (362 اسب بخار) وکسان واتمن در سال گذشته ثبت شد. در ابتدا، وایت موتورسایکل کانسپتس شکستن رکورد سرعت در بریتانیا در ادامه سال جاری میلادی با استفاده از موتورسیکلت WMC250EV که پیشرانه های الکتریکی آن در مجموع 100 کیلووات (134 اسب بخار) نیرو تولید می کنند را هدف قرار داده است. پس از آن، شکستن رکورد جهان در بولیوی با استفاده از این موتورسیکلت الکتریکی در سال 2022 برنامه ریزی شده است. اگرچه نیروی تولید موتورسیکلت WMC250EV بسیار کمتر از موتورسیکلت وکسان واتمن است اما راب وایت معتقد است که آیرودینامیک می تواند خیلی چیزها را جبران کند و همه چیز در این موتورسیکلت با توجه به راکب آن طراحی شده است.
راب وایت قصد دارد کارایی فناوری موتورسیکلت الکتریکی خود در زمینه ثبت رکورد سرعت را به اثبات رسانده و سپس از آن در بازار موتورسیکلت های الکتریکی خیابانی استفاده کند. وی پتنت فناوری تونل بزرگ V-Air را در سطح بین المللی ثبت کرده و امیدوار است چیزی شبیه آن را در نمونه های خیابانی استفاده کند.
محمدمهدی حیدرپور
بیشتر بخوانید:
عصر ایران - تمام آنچه از پایگاه آمریکای کوچک در جنوبگان باقی مانده زیر صدها متر برف مدفون شده است. این مکان دورافتاده در جنوب خلیج نهنگ ها در یختاق راس نه تنها میزبان برخی اقامتگاه های دائمی با سرنوشتی تلخ بوده، بلکه یک سری از پایگاه های اکتشافی آمریکا بین سال های دهه 1930 تا دهه 1950 نیز در آنجا قرار داشتند.
البته، این پایگاه ها مدتهاست که متروکه شده اند. اما در جایی شاید زیر برف و یخ یا در اعماق اقیانوس، یک وسیله نقلیه عظیم با 37 تن وزن، 55 فوت درازا (17 متر)، و 12 فوت (3.65 متر) ارتفاع به خواب رفته که به نام کروزر برفی جنوبگان شناخته می شد.
کروزر برفی جنوبگان زیر نظر دریادار ریچارد برد توسعه یافت. همکار وی، دکتر توماس پولتر از سفر اکتشافی پیشین در سال 1934 با ایده ساخت یک وسیله نقلیه عظیم برای کاوش در جنوبگان به آمریکا بازگشته بود.
این وسیله نقلیه به عنوان گزینه ای برای طی مسافت های طولانی روی برف و یخ بی پایان جنوبگان در نظر گرفته شده بود. پولتر به عنوان مدیر علمی بنیاد پژوهشی موسسه فناوری آرمور شیکاگو، همکاران خود را برای طراحی کروزر برفی جنوبگان متقاعد کرد.
در شرایطی که دریادار برد سومین سفر اکتشافی خود را برنامه ریزی می کرد، پولتر و هارولد واگتبورگ، مدیر بنیاد پژوهشی شیکاگو، برنامه های مربوط به ساخت کروزر برفی را به مقامات دولتی ناظر بر خدمات جنوبگان آمریکا ارائه کردند.
بنیاد پژوهشی شیکاگو ساخت کروزر برفی را در هشتم آگوست 1939 آغاز کرد، روندی که حدود 11 هفته طول کشید. این وسیله نقلیه که برای عبور از شکاف های یخچالی طراحی شده بود دارای دو پیش آمدگی در دو انتهای خود و چرخ های جمع شونده بود. چرخ های جمع شونده موجب قرار گیری آنها در محفظه هایی می شد که با گازهای خروجی پیشرانه گرم شده و از تایرهای بدون آج 10 فوتی گودیر برای حرکت روی برف و یخ در آنها استفاده شده بود.
این خودرو می توانست چهار یا پنج نفر را در خود جای دهد و قسمت صاف بالای آن برای حمل هواپیمایی کوچک با هدف بررسی هوایی زمین های قطبی در نظر گرفته شده بود. در قسمت جلو این وسیله نقلیه، اتاق کنترل در سطحی بالاتر قرار گرفته و راننده و یک خدمه دیگر در آن قرار می گرفتند. کروزر برفی به یک جفت پیشرانه شش سیلندر دیزل که در مجموع 300 اسب بخار نیرو تولید می کردند، مجهز شده بود. پیشرانه ها با دو ژنراتور و چهار موتور الکتریکی جفت شده بودند که آنها نیز در مجموع 300 اسب بخار نیرو تولید می کردند. پشت چرخ های جلو اتاق تاریک عکس و گالری، و پس از آن فضای حضور خدمه و محل خواب آنها قرار داشت. در عقب خودرو نیز انباری، مخازن سوخت و فضایی برای حمل دو تایر یدکی در نظر گرفته شده بود.
پس از تکمیل ساخت خودرو، کروزر برفی جنوبگان باید سفری طولانی از شیکاگو به بوستون را انجام می داد تا برای انتقال به جنوبگان در کشتی ستاره شمالی قرار بگیرد. در همین سفر زمینی نیز کروزر برفی با برخی مسائل مانند بروز مشکل در پمپ سوخت یا گرفتار شدن در یک نهر آب مواجه شد و این پرسش در ذهن برخی شکل گرفت که اگر این خودرو نمی تواند از پس چنین شرایطی برآید چگونه می تواند در جنوبگان دوام بیاورد. اما هیجان ایجاد شده توسط مطبوعات این قبیل پرسش ها را به حاشیه رانده و مردم بسیاری در طول مسیر برای دیدن این خودرو عظیم گرد هم می آمدند.
در دوازدهم نوامبر 1939 کروزر برفی خود را به بوستون رساند، پیش از آن که کشتی ستاره شمالی این شهر را ترک کند. سفر به جنوبگان نیز موفق بود و کشتی در پانزدهم ژانویه در خلیج نهنگ ها لنگر انداخت و آماده تخلیه بار خود در ساحل جنوبگان در پایگاه سوم آمریکای کوچک شد. هنگام خارج شدن خودرو از کشتی سطح شیب داری که برای این کار در نظر گرفته شده بود دچار مشکل شد، اما کروزر برفی موفق شد تا به سلامت از آن عبور کند.
این آخرین لحظه پیروزی برای کروزر برفی بود زیرا پیش از آن که خیلی دور شود با تایرهای لاستیکی بدون آج خود چندین فوت در برف فرو رفت. خدمه دریافتند که حرکت به سمت عقب با این خودرو بسیار سادهتر است و حتی سفری 92 مایلی (148 کیلومتر) را با حرکت به سمت عقب انجام دادند. در 27 ژانویه، پولتر آمریکای کوچک را به مقصد آمریکای بزرگ ترک کرد و تیم کوچکی مسئول سفرهای اکتشافی در جنوبگان باقی ماندند.
اگرچه کروزر برفی یک شکست کامل برای سفر و اکتشاف در جنوبگان بود، اما به یک پایگاه عملیاتی و محل زندگی تمام وقت برای کاوشگران تبدیل شد. پیشرانه که از ساختار کابین عبور می کرد حتی در شرایط آب وهوایی بسیار سخت و دمای تا منفی 50 درجه فارنهایت (منفی 45.5 درجه سلسیوس) نیز به خوبی محیط داخلی خودرو را گرم می کرد. پولتر قصد داشت تا به جنوبگان بازگشته و کروزر برفی را با قطعاتی بروزرسانی کند، اما با درگیر شدن آمریکا در جنگ جهانی دوم، دولت بودجه خود را معطوف جنگ کرد. کروزر برفی در 22 دسامبر 1940 در پایگاه سوم آمریکای کوچک در جنوبگان رها شد.
به واسطه پیشرفت های چشمگیر در زمینه فناوری و نوآوری های پس از جنگ نیز کروزر برفی هرگز دوباره به صورت جدی به عنوان یک پروژه کاربردی و قابل اجرا در نظر گرفته نشد. گروه های تحقیقاتی دیگر در سال های 1946 و 1958 موقعیت مکانی آن را مشخص کردند. در مورد دوم خودرو زیر چند متر برف دفن شده بود و تنها یک تیر بامبو که محل آن را علامت گذاری می کرد، قابل تشخیص بود. کروزر برفی با کمک یک بولدوزر از دل برف بیرون کشیده شد. در داخل آن همه چیز دست نخورده باقی مانده بود. این آخرین باری بود که کروزر برفی مشاهده شد، اگرچه برخی نظریه های توطئه به این نکته اشاره دارند که اتحاد جماهیر شوروی طی جنگ سرد آن را کشف کرده و برای بررسی بیشتر به مکانی دیگر منتقل کرده است. اما آنچه به طور قطع می دانیم این است که در اواسط دهه 1960 بخش بزرگی از یختاق راس درست جایی که آمریکای کوچک قرار داشت، در اقیانوس جنوبی سقوط کرد.
امروز، از سرنوشت کروزر برفی جنوبگان اطلاعی در دست نیست. همانند پشه ای که در کهربا گرفتار می شود، این خودرو ممکن است زیر لایه های برف دفن شده و به خوبی حفظ شده باشد یا در اقیانوس سقوط کرده و به اعماق آب رفته باشد.
محمدمهدی حیدرپور
بیشتر بخوانید:
عصرایران- سایبرتراک یکی از مهمترین اخبار صنعت خودرو حداقل طی یک دهه گذشته محسوب می شود. تسلا نامی که آنرا با فناوری و رویکردهایی در رابطه با آینده می شناسیم با معرفی یک وانت الکتریکی تفاوت های خود را با دیگر خودروسازان جهان به نمایش گذاشت.
همزمان با معرفی سایبرتراک آنرا در گروه خودروی عصر ایران مورد بررسی قرار دادیم که جزئیاتش اینجا در دسترس قرار دارد. مدتی بعد نیز یک پارکینگ و ایستگاه شارژ اختصاصی برای آن با نام سایبانکر معرفی شد که اینجا بدان پرداختیم.
اکنون نوبت به تجربه یک کمپ متفاوت با سایبرتراک رسیده که با نام cyberlandr (سایبرلندر) شناسایی می شود. این افزونه در واقع طرح مربوط به یک اتاقک پاپ-آپ با قابلیت تغییر حالت در ارتفاع است که در قسمت عقب سایبرتراک نصب می شود.
قسمت سقف این کمپ پاپ-آپ نیز یک سطح از پنل خورشیدی(500 وات) است که برای شارژ باتری سایبرتراک و تامین انرژی مورد نیاز کمپر استفاده می شود. چشم انداز 360 از داخل اتاقک از دیگر ویژگی های این محصول است.
ارائه کننده طرح ظرفیت خواب این کابین را مناسب برای 2 بزرگسال و 2 کودک عنوان کرده است.
مازیار دانیالی
بیشتر بخوانید:
ایلان ماسک روز یکشنبه در توییتی اعلام کرد که حتی کسانی که مدرک دانشگاهی ندارند، میتوانند برای کار به تسلا بیپوندند.
ایلان ماسک، بنیان گذار تسلا
به گزارش آیتیمن، ایلان ماسک، بنیانگذار تسلا در توییتر، از متخصصان هوش مصنوعی برای پیوستن به تیم این شرکت دعوت کرد.
وی نوشت: به تیم هوش مصنوعی تسلا بپیوندید. این تیم مستقیما به من گزارش میدهند و ما تقریبا هر روز از طریق جلسه حضوری، ایمیل و پیامک در ارتباط خواهیم بود.
اما از آن مهمتر اینکه برای کار کردن در واحد هوش مصنوعی تسلا، هیچ مدرک تحصیلی خاصی الزامی نیست.
رییس شرکت تسلا روز دوم فوریه در توییت خود نوشت: مدرک دکترا اصلا لازم نیست. من اهمیت نمیدهم حتمی اگر از دبیرستان فارغ التحصیل نشده باشید.
به جای دارندگان مدرک تحصیلی، ماسک به دنبال کسانی با درک عمیق از هوش مصنوعی میگردد. او نوشته است: اگرچه سوابق تحصیلی مهم نیست؛ تمامی کاندیداها باید در آزمونهای سخت کدنویسی موفق شوند.
ماسک پیش از این نیز نظر خود را مبنی بر بیاهمیت بودن مدارک تحصیلی ابراز کرده بود.
وی در سال 2014 در گفتوگویی با نشریه خودرویی آلمانی Auto Bild درباره ترجیحات و اولویتهایش در استخدام افراد گفته بود: اصلا نیازی نیست که کسی دانشنامه یا حتی دیپلم دبیرستان داشته باشد. اگر کسی از یک دانشگاه بزرگ فارغ التحصیل شده باشد، ممکن است نشان دهنده این باشد که ظرفیت کارهای بزرگ را دارد؛ اما ضرورتا اینگونه نیست. افرادی مانند بیل گیتس یا لری الیسون و استیو جابز از کالج فارغ التحصیل نشدهاند؛ اما اگر بتوانید آنها را استخدام کنید، فرصتی عالی خواهد بود.
ماسک در آن مصاحبه گفته بود که به دنبال شواهدی از تواناییهای استثنایی میگردد و اگر به نمونهای از دستاوردهای فوقالعاده بربخورد، میتواند امیدوار باشد که این دستاوردها در آینده نیز ادامه بیابد.
تسلا به استعدادهای هوش مصنوعی برای پیشبرد اهدافش در زمینه خودروهای خودران نیاز دارد. خودروهای تولیدی این شرکت دارای سختافزار لازم برای ارایه امکانات خودرانی در آینده هستند. اما این سختافزارها به نرمافزارهای متنوعی نیاز دارند که هدف خودران شدن کامل را تامین کنند.
ماسک اعلام کرده که استخدام شدگان برای تیم هوش مصنوعی تسلا، در دفاتر این شرکت در سانفرانسیسکو یا آستین تکزاس مستقر خواهند شد؛ اما امکان حضور در هر یک از گیگافکتوریهای تسلا نیز فراهم است.
گیگافکتوری، به کارخانههایی گفته میشود که در آن موتورهای الکتریکی و باتریهای خودرو تسلا ساخته میشود. هم اکنون تسلا در اسپارکس نوادا، بوفالو نیویورک و شانگهای چین دارای گیگافکتوری است و در ماه نوامبر نیز ایلان ماسک خبر از راهاندازی چهارمین کارخانه گیگافکتوری در برلین آلمان در آینده نزدیک داد.