ناسا آدمک به ماه می‌فرستند

خبرگزاری یونایتدپرس با انتشار این خبر تاکید کرده که، اعضای «خدمه» ماموریت «آرتمیس ۱» یعنی آدمک ها ، به ناسا کمک می کنند تا قبل از برنامه های این سازمان فضایی برای ارسال فضانوردان به ماه در سال ۲۰۲۳، میزان تابش پرتو، لرزش و تأثیرات ناشی از فرود را در ماه آزمایش کند.

سازمان فضایی آمریکا (ناسا) به منظور آماده‌سازی مقدمات برای انجام ماموریت‌های خدمه‌دار در ماه، سه آدمک به قمر زمین می‌فرستد.

به گزارش ایرنا، مأموریت ناسا به ماه که «آرتمیس ۱» نام دارد برای اواخر سال جاری میلادی برنامه ریزی شده است؛ این ماموریت خدمه انسانی نخواهد داشت ، در عوض این سازمان فضایی در حال آماده سازی سه سرنشین بی جان (آدمک) است تا با کپسول «اریون» به ماه سفر کنند.

خبرگزاری یونایتدپرس با انتشار این خبر تاکید کرده که، اعضای «خدمه» ماموریت «آرتمیس ۱» یعنی آدمک ها ، به ناسا کمک می کنند تا قبل از برنامه های این سازمان فضایی برای ارسال فضانوردان به ماه در سال ۲۰۲۳، میزان تابش پرتو، لرزش و تأثیرات ناشی از فرود را در ماه آزمایش کند.

اشعه فضایی تهدیدی جدی برای سلامت فضانوردان است و می‌تواند عاملی محدودکننده در اجرای ماموریت‌های طولانی مدت به ماه، مریخ و ورای آن باشد.

پس از پایان برنامه های آپولو در سال ۱۹۷۲ ، «آرتمیس۱» اولین ماموریتی خواهد بود که در جریان آن فضانوردان وارد اعماق فضا می شوند. ناسا می گوید که به داده های جدید نیاز است زیرا از انجام آخرین مأموریت ها به ماه که نیم قرن پیش انجام شده است، فناوری ناسا، فضاپیما و درک پزشکی به طور قابل توجهی پیشرفت کرده است.

دو تا از این آدمک ها با موادی برای تقلید استخوان و اندام های انسان طراحی شده اند. این دو مانکن که «زوهار» و «هلگا» نامیده می شوند به بیش از دو هزار تابش سنج مجهز شده اند که به ناسا در درک میزان پرتوهای فضایی که فضانوردان در معرض آن قرار می گیرند، کمک می کنند.

ناسا از زوهار و هلگا به عنوان فانتوم یاد می کند. یکی جلیقه محافظ تابش می پوشد و دیگری نمی پوشد. «مارک بالدوین» مهندس و مدیر برنامه «لاکهید مارتین» ناسا در یک مصاحبه گفت: مانکن سوم یک عروسک پلاستیکی در اندازه انسان است که برای آموزش احیای قلبی ریوی استفاده می شود؛ این مانکن دارای دو تابش سنج و همچنین حسگرهای لرزش است.

بالدوین گفت: ماموریت « آرتمیس I » واقعاً فرصت طلایی برای بدست آوردن تمامی این سنجش ها از طریق مانکن های نشسته بر روی صندلی است. زیرا زمانی که فضانوردان در کپسول هستند واقعا فضای کمتری برای این تجهیزات وجود دارد.

چنین اندازه گیری هایی به متخصصان ناسا کمک می کند تا تجهیزات کپسول «اوریون» را برای سفرهای آتی به ماه تنظیم کنند.

پایان کوچ بهاره عشایر استان تهران/ در مناطق ییلاقی مستقر شدند

تعداد ۱۴ هزار و ۳۱۵ هزار نفر از عشایر کشور در استان تهران زندگی می‌کنند و بر اساس گزارش مرکز آمار ایران جمعیت عشایر استان در ۴۰ سال گذشته تا حدودی ثابت بوده و دلیل آن هم این است که ظرفیت مراتع جوابگوی جمعیت بیشتر نیست.

سرپرست امور عشایر استان تهران از استقرار کامل این جامعه تولید کننده در مناطق ییلاقی (سردسیر) استان خبر داد و گفت: عشایر تا نیمه شهریورماه در زیر سیاه چادرهای عشایری زندگی خواهند کرد.

فرشید ذبیخی روز پنجشنبه در این باره به خبرنگار ایرنا گفت: کوچ بهاره عشایر استان تهران با استقرار در مناطق سردسیر از جمله شهرستان های شمیرانات، فیروزکوه و دماوند پایان یافت و عشایر تا نیمه شهریورماه در این مناطق مشغول کار و تولید هستند.

وی افزود: با حضور این جامعه تولید کننده خدماتی همچون تامین آب شرب بهداشتی، آبرسانی سیار، واکسیناسیون دام، توزیع نهاده و خوراک دام به جامعه تولید کننده در این مناطق ارائه می شود.

سرپرست امور عشایر استان تهران ادامه داد: همچنین در منطقه کمردشت دشت لار همچون سال گذشته بخش خدمات رسانی به جامعه عشایری راه اندازی شده که در این مرکز خدمات پزشکی و درمانی و همچنین خدمات دامپزشکی به جامعه عشایری داده می شود.

وی خاطرنشان کرد: توزیع کپسول گاز مایع و اجرای طرح چراغ معابر و حمام خورشیدی از دیگر خدماتی است که به جامعه عشایر داده می شود.

مرمت 475 کیلومتر از راه های عشایری در مناطق ییلاقی

سرپرست امور عشایر استان تهران تاکید کرد: به منظور عبور و مرور آسان جامعه تولید کننده 475 کیلومتر از مسیرهای ییلاقی استان مرمت و بازسازی شد.

به گفته وی، مجموع ایلراه های عشایر استان تهران 2 هزار و 700 کیلومتر ثبت شده و تلاش داریم این مسیرها را برای عبور و مرور عشایر مرمت کنیم.

ذبیحی با بیان اینکه در مدت کرونایی هیچ عضوی از جامعه عشایر استان تهران به ویروس کرونا مبتلا نشدند  گفت: دیدن زندگی عشایر در زیرسیاه چادر و مناطق طبیعی برای هر شهروندی زیبا و جذاب است اما بدلیل شیوع ویروس کرونا و حفظ سلامت این جامعه تولید کننده از شهروندان می خواهیم که امسال همچون سال گذشته از این مناطق دیدن نکنند و پس از رخت بستن ویروس کرونا از این مناطق بازدید کنند.

به گفته وی، در سال گذشته عشایر استان تهران بیش از ۶۷ هزار تن محصول تولید کردند و پیش بینی می شود امسال نیز میزان تولیدات این جامعه افزایش یابد.

به گزارش ایرنا، تعداد ۱۴ هزار و ۳۱۵ هزار نفر از عشایر کشور در استان تهران زندگی می‌کنند و بر اساس گزارش مرکز آمار ایران جمعیت عشایر استان در ۴۰ سال گذشته تا حدودی ثابت بوده و دلیل آن هم این است که ظرفیت مراتع جوابگوی جمعیت بیشتر نیست.

عشایر این استان قشلاق را در جنوب‌شرقی تهران و در شهرستان‌های ورامین و پاکدشت و فصل ییلاق را در ارتفاعات البرز و در شهرستان‌های دماوند و فیروزکوه مستقر می‌شوند.

جامعه عشایری استان تهران تلفیقی از عشایر سایر استان‌های کشور است که حدود ۳۰۰ سال پیش در قالب چهار ایل و ۲۷ طایفه به مناطق عشایری استان تهران سکونت پیدا کردند.

این جامعه تولیدکننده طی سال گذشته بیش از ۶۷ هزار تن انواع محصولات لبنی، پروتئینی، دامی و کشاورزی تولید کردند.

عشایر استان تهران با داشتن ۷۰۰ هزار راس دام سبک از تولیدکنندگان عمده گوشت قرمز هستند.

بیشتر بخوانید:

عبور عشایر از خرم آباد (عکس)

سازمان امور عشایر: تنها ۲۰ درصد جامعه عشایری فارغ التحصیل می‌شوند

ایران زیباست؛ «دشت لار» (+عکس)

کروزر برفی جنوبگان؛ یک خودروی غول پیکر با سرانجامی مرموز! (+عکس و فیلم)

کروزر برفی جنوبگان زیر نظر دریادار ریچارد برد توسعه یافت. فرمانده دوم وی، دکتر توماس پولتر از سفر اکتشافی پیشین در سال 1934 با ایده ساخت یک وسیله نقلیه عظیم برای کاوش در جنوبگان به آمریکا بازگشته بود.

عصر ایران - تمام آنچه از پایگاه آمریکای کوچک در جنوبگان باقی مانده زیر صدها متر برف مدفون شده است. این مکان دورافتاده در جنوب خلیج نهنگ‌ ها در یخ‌تاق راس نه تنها میزبان برخی اقامتگاه های دائمی با سرنوشتی تلخ بوده، بلکه یک سری از پایگاه های اکتشافی آمریکا بین سال های دهه 1930 تا دهه 1950 نیز در آنجا قرار داشتند.

البته، این پایگاه ها مدتهاست که متروکه شده اند. اما در جایی شاید زیر برف و یخ یا در اعماق اقیانوس، یک وسیله نقلیه عظیم با 37 تن وزن، 55 فوت درازا (17 متر)، و 12 فوت (3.65 متر) ارتفاع به خواب رفته که به نام کروزر برفی جنوبگان شناخته می شد.

کروزر برفی جنوبگان زیر نظر دریادار ریچارد برد توسعه یافت. همکار وی، دکتر توماس پولتر از سفر اکتشافی پیشین در سال 1934 با ایده ساخت یک وسیله نقلیه عظیم برای کاوش در جنوبگان به آمریکا بازگشته بود.

این وسیله نقلیه به عنوان گزینه ای برای طی مسافت های طولانی روی برف و یخ بی پایان جنوبگان در نظر گرفته شده بود. پولتر به عنوان مدیر علمی بنیاد پژوهشی موسسه فناوری آرمور شیکاگو، همکاران خود را برای طراحی کروزر برفی جنوبگان متقاعد کرد.

در شرایطی که دریادار برد سومین سفر اکتشافی خود را برنامه ریزی می کرد، پولتر و هارولد واگتبورگ، مدیر بنیاد پژوهشی شیکاگو، برنامه های مربوط به ساخت کروزر برفی را به مقامات دولتی ناظر بر خدمات جنوبگان آمریکا ارائه کردند.

بنیاد پژوهشی شیکاگو ساخت کروزر برفی را در هشتم آگوست 1939 آغاز کرد، روندی که حدود 11 هفته طول کشید. این وسیله نقلیه که برای عبور از شکاف های یخچالی طراحی شده بود دارای دو پیش آمدگی در دو انتهای خود و چرخ های جمع شونده بود. چرخ های جمع شونده موجب قرار گیری آنها در محفظه هایی می شد که با گازهای خروجی پیشرانه گرم شده و از تایرهای بدون آج 10 فوتی گودیر برای حرکت روی برف و یخ در آنها استفاده شده بود.

این خودرو می توانست چهار یا پنج نفر را در خود جای دهد و قسمت صاف بالای آن برای حمل هواپیمایی کوچک با هدف بررسی هوایی زمین های قطبی در نظر گرفته شده بود. در قسمت جلو این وسیله نقلیه، اتاق کنترل در سطحی بالاتر قرار گرفته و راننده و یک خدمه دیگر در آن قرار می گرفتند. کروزر برفی به یک جفت پیشرانه شش سیلندر دیزل که در مجموع 300 اسب بخار نیرو تولید می کردند، مجهز شده بود. پیشرانه ها با دو ژنراتور و چهار موتور الکتریکی جفت شده بودند که آنها نیز در مجموع 300 اسب بخار نیرو تولید می کردند. پشت چرخ های جلو اتاق تاریک عکس و گالری، و پس از آن فضای حضور خدمه و محل خواب آنها قرار داشت. در عقب خودرو نیز انباری، مخازن سوخت و فضایی برای حمل دو تایر یدکی در نظر گرفته شده بود.

دانلود ویدیو

پس از تکمیل ساخت خودرو، کروزر برفی جنوبگان باید سفری طولانی از شیکاگو به بوستون را انجام می داد تا برای انتقال به جنوبگان در کشتی ستاره شمالی قرار بگیرد. در همین سفر زمینی نیز کروزر برفی با برخی مسائل مانند بروز مشکل در پمپ سوخت یا گرفتار شدن در یک نهر آب مواجه شد و این پرسش در ذهن برخی شکل گرفت که اگر این خودرو نمی تواند از پس چنین شرایطی برآید چگونه می تواند در جنوبگان دوام بیاورد. اما هیجان ایجاد شده توسط مطبوعات این قبیل پرسش ها را به حاشیه رانده و مردم بسیاری در طول مسیر برای دیدن این خودرو عظیم گرد هم می آمدند.

در دوازدهم نوامبر 1939 کروزر برفی خود را به بوستون رساند، پیش از آن که کشتی ستاره شمالی این شهر را ترک کند. سفر به جنوبگان نیز موفق بود و کشتی در پانزدهم ژانویه در خلیج نهنگ ها لنگر انداخت و آماده تخلیه بار خود در ساحل جنوبگان در پایگاه سوم آمریکای کوچک شد. هنگام خارج شدن خودرو از کشتی سطح شیب داری که برای این کار در نظر گرفته شده بود دچار مشکل شد، اما کروزر برفی موفق شد تا به سلامت از آن عبور کند.

دانلود فیلم اصلی

این آخرین لحظه پیروزی برای کروزر برفی بود زیرا پیش از آن که خیلی دور شود با تایرهای لاستیکی بدون آج خود چندین فوت در برف فرو رفت. خدمه دریافتند که حرکت به سمت عقب با این خودرو بسیار ساده‌تر است و حتی سفری 92 مایلی (148 کیلومتر) را با حرکت به سمت عقب انجام دادند. در 27 ژانویه، پولتر آمریکای کوچک را به مقصد آمریکای بزرگ ترک کرد و تیم کوچکی مسئول سفرهای اکتشافی در جنوبگان باقی ماندند.

اگرچه کروزر برفی یک شکست کامل برای سفر و اکتشاف در جنوبگان بود، اما به یک پایگاه عملیاتی و محل زندگی تمام وقت برای کاوشگران تبدیل شد. پیشرانه که از ساختار کابین عبور می کرد حتی در شرایط آب وهوایی بسیار سخت و دمای تا منفی 50 درجه فارنهایت (منفی 45.5 درجه سلسیوس) نیز به خوبی محیط داخلی خودرو را گرم می کرد. پولتر قصد داشت تا به جنوبگان بازگشته و کروزر برفی را با قطعاتی بروزرسانی کند، اما با درگیر شدن آمریکا در جنگ جهانی دوم، دولت بودجه خود را معطوف جنگ کرد. کروزر برفی در 22 دسامبر 1940 در پایگاه سوم آمریکای کوچک در جنوبگان رها شد.

به واسطه پیشرفت های چشمگیر در زمینه فناوری و نوآوری های پس از جنگ نیز کروزر برفی هرگز دوباره به صورت جدی به عنوان یک پروژه کاربردی و قابل اجرا در نظر گرفته نشد. گروه های تحقیقاتی دیگر در سال های 1946 و 1958 موقعیت مکانی آن را مشخص کردند. در مورد دوم خودرو زیر چند متر برف دفن شده بود و تنها یک تیر بامبو که محل آن را علامت گذاری می کرد، قابل تشخیص بود. کروزر برفی با کمک یک بولدوزر از دل برف بیرون کشیده شد. در داخل آن همه چیز دست نخورده باقی مانده بود. این آخرین باری بود که کروزر برفی مشاهده شد، اگرچه برخی نظریه های توطئه به این نکته اشاره دارند که اتحاد جماهیر شوروی طی جنگ سرد آن را کشف کرده و برای بررسی بیشتر به مکانی دیگر منتقل کرده است. اما آنچه به طور قطع می دانیم این است که در اواسط دهه 1960 بخش بزرگی از یخ‌تاق راس درست جایی که آمریکای کوچک قرار داشت، در اقیانوس جنوبی سقوط کرد.

امروز، از سرنوشت کروزر برفی جنوبگان اطلاعی در دست نیست. همانند پشه ای که در کهربا گرفتار می شود، این خودرو ممکن است زیر لایه های برف دفن شده و به خوبی حفظ شده باشد یا در اقیانوس سقوط کرده و به اعماق آب رفته باشد.

محمدمهدی حیدرپور

بیشتر بخوانید: 

*کشف موجوداتی عجیب در قطب جنوب

*اهمیت نهنگ های قطب جنوب برای نازی ها!(+تصاویر)

*بیش از یک سوم یخ‌تاق‌های قطب جنوب در معرض فروپاشی

ایلان ماسک ۵ هزار خرس آبی را به فضا فرستاد!

محققان می‌خواهند بدانند آیا نبود گرانش روی روابط همزیگری بین ماهی مرکب و میکروب‌های سودمند تأثیر گذار است یا خیر.

اسپیس ایکس یک محموله باری به وزن ۷۳۰۰ پوند و شامل ۵ هزار خرس آبی و ۱۲۸ ماهی مرکب به ایستگاه فضایی بین المللی برد.

به گزارش فرارو به نقل از سی ان ان، روز گذشته اسپیس ایکس بیست و دومین مأموریت تأمین ذخایر ایستگاه فضایی بین المللی را انجام داد. این کپسول باری بیش از ۷۳۰۰ پوند ذخایر، آزمایش‌های علمی و فناوری را به مدار زمین برده است.

محموله مذکور روز شنبه به ایستگاه فضایی بین المللی می‌رسد. در این محموله علاوه بر ۵ هزار خرس آبی، ۱۲۸ ماهی مرکب کوچک که در تاریکی می‌درخشند نیز وجود دارد.

قرار است آزمایش‌های علمی روی هر دو موجود، از جمله بررسی قدرت تحمل خرس‌های آبی در فضا، انجام شود. همچنین محققان می‌خواهند بدانند آیا نبود گرانش روی روابط همزیگری بین ماهی مرکب و میکروب‌های سودمند تأثیر گذار است یا خیر.

برخی دیگر از آزمایش‌های علمی که همراه این کپسول به فضا فرستاده شده‌اند، عبارتند از یک دستگاه اولتراساوند همراه، یک بازوی رباتیک که با استفاده از واقعیت مجازی کار می‌کند، بررسی سنگ‌های کلیه در فضا، مطالعه میکروبوم دهانی و غیره.

تعداد زیادی از آزمایش‌های ارسالی به فضا به دانشجویان تعلق دارد.

علاوه بر آنچه گفته شد، در این کپسول پنل‌های خورشیدی جدیدی نیز وجود دارد که سطح انرژی موجود در ایستگاه فضایی بین المللی را ارتقا دهد.

سقوط مرگبار مایک هیوز در آزمایش پروازیش با موشک ساخت خودش

مایک دیوانه؛ فردی که فرضیه تخت بودن کره زمین جانش را گرفت! (+عکس و فیلم)

این اتفاق طی سومین پرتاب مایک هیوز در یکی از موشک های دست ساز خود که بخشی از برنامه نهایی وی برای صعود در آسمان و بررسی شکل کره زمین بود، رخ داد.

عصر ایران - مایک هیوز ملقب به "مایک دیوانه" فردی بود که جان خود را برای بررسی این باور شخصی که کره زمین گرد نبوده بلکه تخت است از دست داد. وی طی یکی از آزمایشات پرتاب موشک خود دچار سانحه شد که سقوطی مرگبار را در پی داشت.

این اتفاق طی سومین پرتاب مایک هیوز در یکی از موشک های دست ساز خود که بخشی از برنامه نهایی وی برای صعود در آسمان و بررسی شکل کره زمین بود، رخ داد.  

در این پرتاب، یک نردبان فلزی به سطح شیب‌دار موشک متصل شده بود تا ورود هیوز به کابین خلبان راحت‌تر صورت بگیرد. اما زمانی که موشک به سمت آسمان حرکت کرد، برخورد با نردبان موجب تغییر مسیر پرتاب به سمت یک فاجعه را موجب شد.

دانلود فیلم

این برخورد موجب آزاد شدن چتر نجات مایک هیوز در همان ابتدای پرتاب شد که حرکت موشک را اندکی از مسیر اصلی خود منحرف کرد. موشک حامل هیوز کمتر از یک دقیقه بعد با زمین برخورد کرد.

تا پیش از این سقوط مرگبار، هیوز دو بار دیگر این کار را انجام داده بود. یک بار در مارس 2018، هیوز تقریبا 1,875 فوت (571 متر) در آسمان بیابان موهاوی صعود کرد، پیش از آن که با باز شدن چتر نجات موشک به سمت زمین بازگردد. وی آسیب چندانی در این پرتاب تجربه نکرد و فقط اعلام کرد که با احساس درد در کمر خود مواجه شده است.

دانلود فیلم

هیوز برای نخستین بار در سال 2014 در وینکلمن، آریزونا به سمت آسمان پرواز کرده و تا ارتفاع 1,374 فوتی (419 متر) صعود کرد.

پیش از آن که مایک هیوز ایده سفر به فضا برای بررسی تخت بودن شکل کره زمین را آغاز کند، به عنوان یک بدلکار مشغول به کار بود. رکورد طولانی‌ترین پرش از سطح شیب‌دار با لیموزین در اختیار وی دارد و در کتاب های رکورد گینس ثبت شده است. هیوز در سال 2002 با یک لیموزین لینکلن به وزن 6,500 پوند (2,948 کیلوگرم) پرشی 103 فوتی (31.39 متر) را در پیست Perris Auto Speedway انجام داد.

مایک هیوز از موشک هایی که از بخار نیرو می گرفتند برای صعود در آسمان استفاده می کرد و به گفته جاستین چپمن، روزنامه نگار آزاد، وی قصد نداشت با استفاده از آنها به فضا برود، بلکه این اقدامی در راستای دستیابی به تبلیغات و تامین بودجه برای هدف نهاییش یعنی استفاده از یک راکون (Rockoon) - محصولی متشکل از موشک و بالون - بود که وی را حدود 62 مایل (حدود 100 کیلومتر) در آسمان بالا برده و به مرز فضا، جایی که قصد داشت شکل کره زمین را ببیند، می رساند.

به گفته چپمن، هیوز کاملا از خطرات پرتاب با موشک آگاه بود و می دانست که این کار می تواند موجب مرگ وی شود. اما هیوز فردی جسور بود و این انگیزه لازم برای انجام کارهایی خارق العاده را در وی ایجاد می کرد.