یک رخنه امنیتی در کدگذاری اطلاعات در اینترنت میتواند میلیون‌ها کاربر در سراسر دنیا را در معرض سرقت گسترده اطلاعات قرار دهد.
محققان موسسه تحقیقاتی INRIA در فرانسه اولین تیم امنیتی بودند که این رخنه را کشف کردند و رسانه‌ها و شرکت‌ها را از وجود آن مطلع ساختند.
FREAK چیست؟
رخنه امنیتی FREAK که مخفف Factoring Attack on RSA-EXPORT Keys است به بیان ساده باعث می‌شود تا کامپیوتر یا موبایل کاربر به اشتباه از رمزنگاری‌های ضعیف برای ارسال اطلاعات حساس استفاده کند و در همین حین هکرها بتوانند با استفاده از ابزار پیچیده رمزنگاری محتوای این اطلاعات را کشف کنند.
این رخنه امنیتی که پروتکل‌های ارسال امن اطلاعات SSL/TLS را تحت تاثیر قرار میدهد هرنوع اطلاعات حساس از جمله اطلاعات کارت‌های عابر بانک و اعتباری، پیام‌های خصوصی و اطلاعات هویت افراد را در معرض سرقت هکرها قرار میدهد.
کشف این رخنه از سوی متخصصان امنیت سایبر، شرکت‌های فن‌آوری را به تکاپو انداخته تا به دنبال راه حلی برای جلوگیری از آن بگردند. نسخه جدید مرورگر کروم از این رخنه و حملات سایبری که از طریق آن رخ می‌دهند در امان هستند اما نسخه‌های قدیمی کروم برروی اندروید و همچنین مرورگرها و سرویس‌های شرکت اپل در معرض این رخنه هستند. اپل اعلام کرده در حال تهیه چند به روزرسانی امنیتی برای سرویس‌های خود است.
آیا هکرها از این رخنه استفاده می‌کنند؟
هنوز هیچ نشانه‌ای از استفاده هکرها از این رخنه وجود ندارد اما احتمال استفاده نهادهای امنیتی دولتی از این رخنه برای جاسوسی از برخی کاربران اینترنت وجود دارد.
منشاء این رخنه کجا است؟
در دهه ۹۰ میلادی دولت آمریکا قانونی تصویب کرد که بر اساس آن سازندگان نرم‌افزارهای کامپیوتری را از ایجاد رمزگذاری قوی برروی محصولاتی که به کشورهای خارجی می‌فروشند منع می‌کرد. به نظر دولت آمریکا اعمال رمز‌گذاری‌های پیچیده برروی نرم‌افزارها کار جاسوسی از خارجی‌ها را دشوار می‌کرد و به ضرر منافع ایالات متحده بود.
پس از تصویب این قانون تعداد زیادی از برنامه نویسان و هکرها دست به اعتراض زدند و یک مجله پرطرفدار فن‌آوری تعدادی تی‌شرت با نوشته‌های مربوط به الگوریتم‌های پیچیده رمزنگاری بین برنامه نویسان توزیع کرد.
کم کم قانون مذکور تغییر کرد و بعد از سال‌ها از بین رفت ولی مشکل از جایی شروع شد که تعدادی از شرکت‌های فن‌آوری با همان الگوریتم‌های کدگذاری ضعیف قدیمی اقدام به تولید نرم‌افزار کردند.
FREAK چطورکارمیکند؟
وقتی به یک وب‌سایت می‌روید کامپیوترتان و سرور میزبان آن وب‌سایت بر سر نحوه ارسال اطلاعات با یکدیگر مذاکره و توافق می‌کنند. اگر اطلاعات ارسال شده حساس باشد یک سری کدگذاری برروی آن اعمال می‌شود و هر دو طرف با استفاده از یک کلید قفل اطلاعات را باز می‌کنند.
با این حال بعضی نرم‌افزارها از جمله نرم‌افزارهایی که از پروتکل Secure Transport شرکت اپل استفاده می‌کنند ممکن‌است در تشخیص سطح الگوریتم‌های کدگذاری اشتباه کنند و از روش‌های ۵۱۲ بیتی ضعیف استفاده کند.
در صورت وقوع این اشتباه هکرها می‌توانند از این فرصت استفاده کنند و اطلاعات کاربران را بدزدند. در حال حاضر یک هکر میتواند با پرداخت تنها ۱۰۰ دلار، سرورهای قدرتمندی از شرکت آمازون اجاره کند تا در چند ساعت به راحتی کدگذاری‌های ۵۱۲ بیتی را بشکند.
چطور خود را در مقابل این رخنه امنیتی ایمن کنیم؟
ساده‌ترین راه، استفاده از کدگذاری‌های قوی‌تر است. کدگذاری ۱۰۲۴ بیتی برخلاف نامش دوبرابر امن‌تر از کدگذاری ۵۱۲ بیتی نیست بلکه صدها برابر امن‌تر است. شاید جالب باشد بدانید بدون داشتن اطلاع از نحوه کدگذاری، چند میلیون کامپیوتر و نزدیک به یک سال زمان برای شکستن قفل این کدگذاری لازم است. جالب‌تر اینکه بدانید اکثر کدگذاری‌های مدرن از روش های ۲۰۴۸ بیتی استفاده می‌کنند.
البته همه این‌ها بدون در نظر گرفتن رخنه‌هایی مثل FREAK است. راه ایمن ماندن از این رخنه‌ها هم نصب به موقع به‌روزرسانی‌های امنیتی است که تولید کنندگان نرم‌افزارها و اپلیکیشن‌ها منتشر می‌کنند. اکثرسیستم عامل‌ها، اپلیکیشن‌ها و نرم‌افزارها به طور متناوب از این به‌روزرسانی‌ها بهره‌مند می‌شوند.
اخیرا موسسه Bright Planet اعلام کرده که وب پنهان حدود ۵۰۰ برابر بزرگ‌تر از محتوای ظاهری اینترنت است.
وب پنهان، وب عمیق و بسیاری از نام‌های دیگر؛ این نام‌ها به بخشی از اینترنت اطلاق می‌شود که از جانب سایتهای جستوجوگر و بسیاری از کاربران مخفی می‌مانند. تقریبا همزمان با پیدایش اینترنت این بخش پنهان از آن هم وجود داشته است.
اما در سال‌های اخیر به دلیل فعالیت‌های تبهکارانه گسترده در این بخش از اینترنت نام آن بر سر زبان‌ها افتاده است.
اینترنت به دو بخش تقسیم می‌شود. بخش ظاهری و پنهان. تمام چیزی که ما به عنوان اینترنت می‌شناسیم بخش ظاهری آن است.
اما در پس این ظاهر جذاب، اقیانوسی از داده‌های مخفی قرار دارد که عموم مردم از آن خبر ندارند. جست‌وجو در سایتهای متداول این کار مانند گوگل و بینگ مانند این است که توری را به قصد صید به اقیانوس بیندازیم.
شاید صید خوبی انجام دهیم ولی بخش اعظم اقیانوس از دسترس ما برای صید خارج می‌شود. بیشتر اطلاعات و داده‌های اینترنت چنان در عمق قرار دارند که سایتهای جستوجوگر از پیدا کردن آنها عاجز هستند.
اندازه وب پنهان
تخمین یا اندازه‌گیری حجم وب پنهان غیرممکن است. به این دلیل که بیشتر اطلاعات در این بخش از وب قفل شده یا رمزگذاری شده‌اند. در مطالعات گسترده‌ای که در سال ۲۰۰۷ صورت گرفته است.
محققان تخمین می‌زنند که حجم اطلاعات وب پنهان حدود ۷/۵ پتابایت است (هر پتابایت برابر با ۱۰۲۴ ترابایت است). اخیرا موسسه Bright Planet اعلام کرده که وب پنهان حدود ۵۰۰ برابر بزرگ‌تر از محتوای ظاهری اینترنت است.
وقتی که بدانید گوگل به تنهایی حدود هشت میلیارد صفحه وب را میتواند جست‌وجو کند، آن موقع شاید ابعاد غول‌آسای وب پنهان را راحت‌تر درک کنید.
رازهای وب پنهان
در وب پنهان برای اینکه سایتها مخفی بمانند از روش‌های زیادی استفاده می‌شود. صفحه وب پویا: صفحه وب پویا صفحه وبی است که شکل آن ثابت اما محتوای آن متغیر باشد و بتوان آن را با توجه به معیارهای جست‌وجوی کاربر تغییر داد.
این‌گونه صفحه‌ها از پیش وجود ندارند و به‌هنگام درخواست کاربر روی سرور ساخته می‌شوند و به سمت کاربر فرستاده می‌شوند. درواقع با توجه به درخواست کاربر، داده‌ها روی سرور ترجمه می‌شوند و برای کاربر فرستاده می‌شوند.
محتوای بدون لینک: در وب پنهان سایتها هیچ لینکی به سایتهای دیگر ندارد و این کار در مخفی نگه داشتن آنها موثر است.
وب خصوصی: سایت‌هایی هستند که فقط با داشتن نام کاربری و رمز عبور میتوان به آنها وارد شد. نرم افزار مخصوص: نرم افزارهای مخصوصی برای ورود به دنیای وب پنهان وجود دارد.
با این برنامه‌ها، آی پی کامپیوتر از چندین سرور در جهان عبور داده می‌شود تا هویت فرد استفاده کننده مخفی بماند. به همین دلیل با اجرای این برنامه میتوان از سایتهای وب پنهان بازدید کرد.
کاربردهای منفی وب پنهان
مهم‌ترین جنبه وب پنهان خریدهایی است که در آن انجام می‌شود. در نگاه اول، خرید در وب پنهان مانند سایتهای خرید محبوب و متداولی مانند eBay است؛ همان قالب و روش خرید و دیگر مسائل. ولی فقط یک تفاوت کوچک با eBay دارد.
سایتهای خرید در وب پنهان فقط مخصوص کالاهای غیرقانونی هستند؛ از پاسپورت جعلی گرفته تا بهترین اسلحه‌ها. یکی از معروف‌ترین سایتهای وب پنهان، سایت silk road است.
سایتی کاملا مشابه با eBay. البته این سایت مدتی پیش توسط FBI مسدود شد، ولی چند صد سایت مانند این وجود دارند. در این سایت در آمریکا می‌توانستید شیشه، ماری‌جوانا، اکستازی و هر گونه ماده مخدری را پیدا کنید و بخرید.
این سایت مانند eBay فقط به عنوان واسطه‌ای بین فروشندگان و خریداران عمل می‌کرد و از هر خرید درصد کوچکی را می‌گرفت. بعد از خرید هم خریداران می‌توانستند زیر لینک فروشنده نظر خود را بگذارند.
صاحب این سایت فقط با گرفتن درصد از هر معامله، توانست ۸۰ میلیون دلار درآمد داشته باشد. تا اینکه سال پیش این شخص از طریق وب پنهان به آدم‌کشی حرفه‌ای پولی را واریز کرد که دو نفر را بکشد.
اما این آدم‌کش حرفه‌ای مامور FBI بود و همین باعث دستگیری صاحب این سایت شد. در بعضی از سایتها نحوه ساخت مواد منفجره را آموزش می‌دهند و در بعضی دیگر گروه‌های تروریستی قرارهای خود را هماهنگ می‌کنند.
در سایتی دیگر با پرداخت ۶۰۰۰ یورو می‌توانید پاسپورت انگلیسی بخرید. وب پنهان باعث شده گروه‌های تروریستی در سرتاسر جهان به راحتی و بدون نظارت دولت‌ها با هم در ارتباط باشند.
سرزمین مخفی
البته همیشه خلافکارها به سراغ وب پنهان نمی‌روند و بعضی محققان هم از این سرزمین مخفی استفاده می‌کنند. شاید گمان کنید که چه نیازی به این همه دردسر است؟وقتی که بتوانید هر اطلاعاتی را با استفاده از سرچ در گوگل به دست بیاورید.
اما همیشه کار به همین راحتی نیست. به خصوص وقتی دنبال اطلاعاتی باشید که به این راحتی‌ها به دست نیاید. کل اینترنت را مثل یک کتابخانه بزرگ در نظر بگیرید.
اگر دنبال اطلاعات پیچیده‌ای باشید آن را در همان اول کتابخانه و روی برگ کوچکی پیدا نخواهید کرد. بلکه باید میان انبوهی کتاب در جست‌وجوی آن اطلاعات بروید. سایتی مانند گوگل مانند یک راهنمای خوب کتابخانه بسیار مفید است.
اما بخشی از کتابخانه وجود دارد که پر از کتاب‌های ممنوعه است. کتاب هایی که فقط راهنمایی مخفی در کتابخانه میتواند شما را بین آنها راهنمایی کند.
کتاب‌هایی که پاسخ بسیاری از پرسش‌ها در آن قرار دارد. در حال حاضر بعضی محققان و دانشمندان هم برای یافتن داده‌های مورد نظر خود از وب پنهان استفاده می‌کنند. داده‌هایی که به راحتی در دسترس نیستند.
اما خب در حال حاضر بیشترین استفاده‌ای که از دنیای «وب پنهان» می‌شود همان کارهای زیرزمینی و خلافکاری است.
محققان استرالیایی وسیله ای را ساخته اند که میتواند استفاده های متفاوتی را برای کاربران آن داشته باشد.
به گزارش باشگاه خبرنگاران، یک گروه تحقیقاتی استرالیایی چراغ قوه ای ساخته است که از قابلیتهای خوبی برای کاربران برخوردار است.
Fly 12 وسیله ای است که هم به عنوان چراغ قوه و هم به عنوان دوربینی که مسیر رانندگی را برای دوچرخه سوار آنالیز میکند و هم ضبط کننده وقایع میتواند اتفاق افتاده در حین رانندگی مورد استفاده قرار گیرد.
دوربین Fly 12 دارای کیفیت HDبوده و فیلمهایی با کیفیت ۱۰۸۰ پیکسل و با تفاوت درجه ۱۳۰ درجه چرخش تهیه میکند و میتوان آنها را روی یک مموری کارد SD 16 گیگابایتی آن ذخیره کرد.
بنابر این گزارش FLY 12 دارای سیستم ردیابی است که میتواند از مسیری که دوچرخه سوار حرکت کرده است نقشه برداری کرده و زمانی که تصادفی رخ میدهد مورد استفادهخ قرار گیرد.
همچنین Fly 12 از یک باتری یون لیتیومی برای تغذیه هم دوربین و هم چراغ قوه استفاده میکند که دوربین آن به مدت ۱۰ ساعت فیلم ذخیره میکند و چراغ قوه نیز به مدت ۶ ساعت مداوم انرژی لازم را دارد.
Over time we have gotten used to machines assuming certain roles in society, but even at the dawn of the the age of robotics, some types of skilled labor still seem beyond their reach. After all, how does a machine wield a hammer and overcome the perpetual problem-solving involved in putting together a house or a high-rise? While we might be some ways off from watching buildings sprout out of the ground at the push of a button, flying robots are already carrying out surveying and mapping tasks on construction sites from the US to Japan. But leading researchers are adamant that when it comes to automating the building industry, these machines have more to offer.
The value of drones in construction, at least for the time being, is more or less tied to their ability to venture where humans and heavy machinery cannot. This dictates that the vehicles remain small, agile and with minimal payload, zipping around with onboard high-res cameras and relaying progress shots and aerial surveys to construction teams on the ground. This might sound like little more than a negligible cost-cutting, but drones are already forming an integral part of business operations for innovative construction firms the world over.
In Japan, an aging population has the construction industry turning to new technology to help build the infrastructure of the future. Leading the charge is the multinational machinery maker Komatsu which has just announced the launch of a new service called Smart Construction, aimed at helping fill Japan's void of a fit young workforce with cutting edge information and communication technologies. The service includes a a platform called KomConnect that will connect machinery and workers to the cloud to improve overall efficiency, artificial intelligence-assisted control for operating machinery and, of course, drones.
Komatsu has turned to San Francisco-based drone service provider Skycatch to put UAVs to use in its Smart Construction venture. Skycatch's vehicles will be deployed to conduct surveys and produce 3D models, culminating in live interactive maps of the job sites.
"The map comes to life on our dashboard, so to speak, and clients can do things like impose overlays of plans onto what’s actually been built, calculate volumetric measurements, and make annotations for themselves or to share with co-workers," Skycatch CEO Christian Sanz tells Gizmag.
In the view of Sanz, the potential of drones in construction is becoming too great to ignore.
"Right now, drone technology is providing a competitive edge to the companies who’ve successfully adopted it," he says. "They use their equipment and resources more efficiently, communicate better through accurate maps and data, and now have highly quantitative means of measuring their progress against their schedule. In the future, the construction industry will realize aggregate benefits such as a much better safety record and fewer projects that are completely late and off budget."
Though Komatsu prides itself on a history of technological innovation, it is far from the only construction company enlisting armies of flying robots. In all corners of the globe, firms are recognizing the aerial surveying potential of drones (a capability that has seen them used in applications as diverse as the hunting invasive plant species in Australia and warding off rhino poachers in Kenya.)
For the past three years, Siemens has been using drones to conduct surveying work above the Aspern Vienna Urban Lakeside project in Austria, one the largest urban development projects in Europe. Last month it unveiled a pilot project whereby aerial data collected by drones combines with image processing software to visualize energy losses across entire neighborhoods. The data is then presented as thermal maps, making it easier to identify which buildings could be renovated to be made more energy efficient.
Down under, Australian firm Soto Consulting Engineers are using drones to monitor heavy industry and mining sites, scoping out large concrete structures, boilers and skyline conveyers to identify hard-to-spot structural problems.
"The high-res cameras allow us to pinpoint corrosion and use that as part of our report," Jim Allan, Chief Operating Officer at Soto explains. "The main benefit is the cost saving. It alleviates the need for cages and harnesses and safety requirements are reduced."
And according to Rory San Miguel, founder of Australian startup Propeller Aerobotics, there are significant savings to be made. Much like Skycatch in the US, his company offers drone services to companies looking for cheaper, higher quality aerial data. His aim is to create a standardized mapping interface for the surveying industry so that companies can benefit from consistent, easily digestible data.
"There is a AU$4 billion surveying and mapping industry in Australia, which at the moment doesn't involve drones," he tells Gizmag. "Surveyors are using tools like LIDAR that are very expensive and work very slowly. If we have a drone take off and fly in a grid pattern, taking a photo every 20 m (65.6 ft), we can cover the entire site very quickly and build 3D renders with true absolute accuracy. Like Google Maps on steroids."
So through monitoring and aerial mapping, drones are proving indispensable for forward-thinking companies looking stay one step ahead. By negating the need for expensive and heavy-duty safety equipment the robots are saving time and money, while also delivering precise information more reliably than is otherwise possible. But are drones capable of contributing more to construction than just gathering data?
Back in 2011, a team of roboticists from ETH Zürich's Institute for Dynamic Systems and Control offered a glimpse of what might be possible. The researchers presented a 6-meter (20 ft) tall tower constructed from 1,500 polystyrene bricks, every one of which neatly assembled without any assistance from a human hand. One by one, a fleet of flying robots dropped the pieces into place, guided by mathematical algorithms that took digital design data and translated it into flight paths.
In the time since, the team has continued to work on improving aerial construction and overcoming weaknesses such as payload capacity. Federico Augugliaro, a researcher at the Institute for Dynamic Systems and Control, says that no longer are the vehicles seen merely as passive onlookers capturing information about an environment, but are engaging with that environment in a meaningful way through manipulation, construction and the way they interact with humans.
"Unlike cranes, drones have the ability to reach any point in space," says Agugliaro. "To have drones work close to humans on a construction site, however, their size has to be kept rather small. This limits the amount of payload they can carry and the amount of construction material that can be moved around."
The team is looking to more than just software and controllers to dictate the drone's movement, and are developing techniques that enable humans to reposition the drones with their hands.
"For the situations when drones and people will work closely together, some sort of compliant behavior on the drone side is desirable, both for safety reasons and convenience," says Agugliaro. "For example, instead of using a remote to pilot the drone, one can simply push the drone away."
At the same time, the team is partnering with ETH Zürich Chair of Architecture and Digital Fabrication to investigate the kinds of structures drones might be capable of building.
"Aerial robots are generic and can be equipped with different tools to transport and manipulate material in different ways, but a key subject hereby is weight," Ammar Mirjan, a researcher at the Chair of Architecture and Digital Fabrication, tells Gizmag. "This motivates the investigation into lightweight construction systems. We are particularly interested in the fabrication of tensile structures such as cable-net structures and three-dimensional suspension structures that could not be built with other fabrications methods."
In Mirjan's view, a drone has a unique set of attributes that sets it apart from conventional construction machinery. The most obvious being that they are capable of flight, but also that they aren't limited to working in the one area and can access spaces that simply aren't accessible otherwise. This could see them carry out construction in hard-to-reach places like between buildings or sites without access to streets. Furthermore, they have the ability interact and collaborate on structures that cannot be built by single machines (like cranes that are limited to individual tasks) and can also move through and around materials during the process.
"Since it will be difficult to imitate existing construction processes because the tools are so radically different, it is likely that the conditions of how things are designed and built will be altered and hence resulting in new forms of architectural materialization," says Ammar. "History suggests that new tools and technologies often shift existing processes. Drones in construction will enable architectural materialization in ways we cannot imagine."
So while architectural practices may be adapted to suit the capabilities of drones in the future – optimizing a system by which they can work productively with lightweight materials is one way of overcoming the payload problem – it's not the only way researchers are approaching this dilemma.
In February of 2012, Indian roboticist Dr Vijay Kumar delivered a TED Talk revealing the work of his engineering team at the University of Pennsylvania robotics lab. He presented a video demonstrating a fleet of robots flying in tight, centimeter-perfect formations, requiring them to calculate control commands 100 times per second to avoid crashing into one another. Banding together to form neat squares, rolling figure eights and various other patterns, the choreography on show certainly made for an impressive spectacle, but held more value than was reflected by the wows in the audience. As explained by Kumar, with an ability to fly in effect as one solid shape, it follows that the strength and carrying capacity of the drones multiplies.
Among the research currently underway at the Vijay Kumar Lab at the University of Pennsylvania is a project called "Cooperative Manipulation and Transport." This seeks to solve the problem of how autonomous robots can be made to work together to move large payloads by looking to nature. The team draws inspiration from ants and the way they collaborate to transport items of food much larger than the individual ants themselves. Kumar tells us that since his presentation in 2012, his team has improved the system in two ways. The first is the use of sensors, such as cameras, to determine the position of the neighboring robot, negating the need for communication between vehicles. The second is an ability to enroll larger numbers of small, ant-like robots in cooperative tasks. "Now theoretically, we can do hundreds," he says.
When it comes to overcoming the payload limitations of drones with a view to using them in construction, Kumar believes having them work together is the best way forward. While scaling the vehicles up could render them capable of moving heavy materials like girders and beams, this will also make them more cumbersome and sacrifice one of their key strengths: agility.
"Making individuals more powerful or stronger is possible, although this would make this large, unwieldy, heavy and awkward, especially when there might be need to maneuver in tight spaces and or adapt to differently sized payloads," he says. "This is why we prefer the small, modular solution. It is not only bio-inspired and elegant, it is also more practical and economical."
In Europe, a consortium of robotics professors from across the continent have come together to put this thinking into action. The Aerial Robotics Cooperative Assembly System (ARCAS) project is aimed at taking cooperative robot flight and using it to build real world structures. First though, it must establish solid scientific grounding for real world deployment of a flying robot workforce, and like other research efforts, is creating and solving new problems as it goes through the process.
"By using the cooperative control techniques we are developing in the ARCAS project, it will be possible to share the weight of the carried structures over a platoon of robots, hence further increasing the overall payload capacity," says Professor Vincenzo Lippiello from the University of Naples Federico II and one of the ARCAS researchers.
But Lippiello says this brings on another set of challenges, including designing control laws that take into account the destabilizing effect of having several drones hold onto the same object in the air and how sensing capabilities might be best integrated.
Another hurdle that the ARCAS project is working on overcoming is determining the ideal payload for the drones, a predicament that pretty well seems to hang over all researchers working in this area. Its first prototype tested indoors had a payload capacity of 6 kg (13.22 lb), the second saw this increased to 9 kg (20 lb) per vehicle. An upcoming prototype drone will have a total payload of between 15 and 20 kg (33 and 44 lb). It does say, however, that external factors could bring about advances in the carrying capacity.
"It is true that technological limitations exist and are mainly linked to the power to weight ratio of the current batteries," says Lippiello. "But the recent improvements of battery technology, mainly related to the cellular business, have also generated benefits for the drones performance in terms of autonomy and or payload."
So the value of drones in construction in terms of aerial mapping and surveying is pretty well established, if not yet entirely realized by the industry. As successful firms such as Komatsu, Siemens and Soto Engineering continue to lead the way, it seems logical that there will be more to follow, especially when we consider that the technology is only becoming cheaper and its benefits harder to ignore.
But for actually building the structures themselves? The general line of thinking among the experts we've spoken to for this story is that the technology is at least five to ten years away. But it appears that if it does come to fruition, it will come with its share of limitations. Drones as construction machines may spawn a new niche in architectural design just as the team at ETH Zürich anticipate, or they may cooperate to make light work of moving heavy materials, but even then it seems they will only amount to a technology that complements the construction industry, rather than truly disrupts it.
What we also know is there will need to be a serious economic case to get the drones out of the lab and onto construction sites. Delivery drones were unheard of until Amazon came along and professed that they had the potential to turn its business model on its head, and now here we are, with the technology more or less there and pilots projects being carried out all around the world. For flying robots to form part of construction sites of the future, their capabilities will need to align with the private interests behind them. This might involve scenarios where it is just not cost effective or physically possible to put human workers on the job.
"It's likely to be somewhere where labor is prohibitively expensive, or workers cannot go there," imagines Dr Kumar. "Think of us colonizing Mars. The first things that build for us there will be robots."
So if you think that using drones in construction is a pretty out of this world idea, in the end, you may just be proven right.
Nick was born outside of Melbourne, Australia, with a general curiosity that has drawn him to some distant (and very cold) places. Somewhere between enduring a winter in the Canadian Rockies and trekking through Chilean Patagonia, he graduated from university and pursued a career in journalism. He now writes for Gizmag, excited by tech and all forms of innovation, Melbourne's bizarre weather and curried egg sandwiches. All articles by Nick Lavars
Explore photos and videos for the Transition® and TF-X™ below. More information about each aircraft is available through the links at the left. Clicking on an image will open a larger version.
In the air, the Transition® is easy and fun to fly:
The Transition® flies near a marina on Lake Champlain with sail boats enjoying the weather on the lake.
The Transition® lets you fly over traffic, point-to-point between over 5,000 community airports around the U.S.
The Transition® makes a banking turn with its chase aircraft during testing in upstate New York.
The Transition® during a climb to altitude before undertaking maneuvers during a test flight.
Our ground support team snapped this photo of the Transition® from near the runway during a low approach.
The Transition® is the perfect 'weekend at the lake' getaway vehicle, letting you fly when the weather's nice and drive if it's not.
The first flight of the second generation Transition® prototype took place from Plattsburgh International Airport, in Plattsburgh, NY in March 2012.
The Transition® has undergone flight testing in a wide range of conditions, including this January 2013 deployment at Lawrence Municipal Airport in North Andover, MA.
Converting between modes in the Transition® is simple:
Converting from car to plane mode in the Transition® is as simple as putting down the top on a convertable and is done without leaving the cockpit.
The wings of the Transition® unfold electromechanically from inside the cockpit; shifting from propeller power to rear wheel drive is as simple as putting it in reverse.
On the ground, the Transition® is street legal, highway capable, and fits in a single car garage:
The Terrafugia Transition® fits in a standard construction single car garage.
The Transition® is fully street legal and is designed to meet all applicable Federal Motor Vehicle Safety Standards.
The license plate on the Transition® is stowed against the bottom of the stabilator in flight but deploys automatically when the wings are folded.
When the weather is bad or marginal, in a Transition® you can just land and drive instead of taking an unnecessary risk in the air or getting stuck on the ground.
The Transition® runs on high octane unleaded automotive gasoline, which is cheaper and better for the environment than traditional aviation fuel.
Gate access already exists at most community airports; just drive the Transition® onto the field to deploy the wings and get ready to fly.
Extensive drive testing is conducted at the New Hampshire Motor Speedway to ensure the Transition® is ready for road use.
Using the turn signals is optional in the pattern in flight, but a must on the road. The Transition® also has brake and reverse lights just like a normal car.
Terrafugia also occasionally uses Flickr and YouTube for photos and videos. You can check us out there for more media.
High resolution images for press use may be obtained by emailing press@terrafugia.com Please tell us which outlet you are affiliated with when making your request.
- See more at: http://www.terrafugia.com/aircraft/image-gallery?sthash.ZKCxQX3N.mjjo#sthash.ZKCxQX3N.1rwHTVtj.dpuf
