در این ویدئو یک مهندس برق سنگاپوری به روشی ساده و قابل انجام چگونگی ساخت توربین بادی ساده و کم هزینه برای تولید برق رایگان را به نمایش میگذارد.
NIF در سال ۲۰۲۳ موفق شده است چندینبار این دستاورد را تکرار کند و قدم مهمی درزمینه حرکت بهسمت تولید انرژی پاک بردارد. «ریچارد تاون»، فیزیکدان آزمایشگاه ملی لارنس لیورمور که پارسال برای اولینبار به این موفقیت دست یافته بود، درباره این خبر میگوید: «حس بسیار خوبی دارم. فکر میکنم همه ما باید به این دستاورد افتخار کنیم.»
به گزارش دیجیاتو، NIF بهعنوان یک نیروگاه ساخته نشده، درعوض یک تأسیسات تحقیقاتی برای بازتولید و مطالعه واکنشهایی است که حین انفجارهای گرماهستهای رخ میدهد.
این تأسیسات دستیابی به نرخ بازدهی بالاتر درزمینه همجوشی را ممکن کرده و اشتیاق نسبت به استفاده از این روش برای تولید انرژی پاک را افزایش داده است.
در NIF از ۱۹۲ پرتو لیزری برای شلیک به قرص یخزدهای از دوتریوم و تریتیوم استفاده میشود که دو ایزوتوپ هیدروژن هستند. این تأسیسات در آزمایشی در تاریخ ۵ دسامبر ۲۰۲۲، در واکنش همجوشی توانست تقریباً ۵۴ درصد بیشتر از انرژی پرتوهای لیزر ورودی، انرژی تولید کند. مقدار این انرژی ۲.۰۵ مگاژول بود.
در ادامه، در ۳۰ ژوئیه ۲۰۲۳، این تأسیسات با تولید ۳.۸۸ مگاژول رکورد قبلی خود را شکست. این آزمایش از افزایش ۸۹ درصدی انرژی خروجی نسبت به انرژی ورودی خبر میداد.
دانشمندان سپس در دو آزمایش دیگر در اکتبر ۲۰۲۳، بازهم به احتراق دست پیدا کردند. همچنین محاسبات این آزمایشگاه نشان میدهد که دو اقدام دیگر در ماه ژوئن و سپتامبر ۲۰۲۳ نیز منجر به دستیابی به خالص انرژی مثبت شد، اما این انرژی خروجی آنقدر زیاد نبود که تحت عنوان احتراق تأیید شود.
اگرچه دستاورد دانشمندان در این زمینه هنوز نقایصی دارد، اما آنها حالا به آینده امیدوارترند. بسیاری از کارشناسان اعتقاد دارند که با دستاوردهای دو سال اخیر، حوزه تولید انرژی از طریق رآکتورهای همجوشی وارد عصر جدیدی شده است.
عصر ایران - یک کشتی باری شرکت میتسوبیشی پس از مجهز شدن به دو بادبان سخت به ارتفاع 37.5 متر فعالیت خود را آغاز کرده که می تواند گامی مهم در جهت کربن زدایی صنعت دریایی باشد.
کشتری باری "پیکسیس اوشن" (Pyxis Ocean) که می تواند نزدیک به 81 هزار تن بار را حمل کند، روز دوشنبه از سنگاپور به سمت برزیل حرکت کرد. این کشتی به بادبان هایی از جنس فولاد و فایبرگلاس مجهز شده که به نام "ویند وینگز" (WindWings) یا بال های باد شناخته می شوند. این بادبان های ویژه توسط شرکت مهندسی بار تکنولوجیز (BAR Technologies) و شرکت یارا مارین تکنولوجیز (Yara Marine Technologies) ساخته شده اند.
ویند وینگز برای بهره بردن از نیروی باد هنگام حرکت کشتی طراحی شده تا کشتی تنها به نیروی پیشرانه خود متکی نباشد. به گفته سازندگان، این بادبان ها می توانند به کاهش تا 30 درصدی مصرف سوخت و در نتیجه کاهش آلایندگی کمک کنند.
در ترکیب با سوخت های بدون آلایندگی، سازندگان عنوان کرده اند که فناوری ویند وینگز می تواند به کربن زدایی صنعت کشتیرانی کمک کند. این صنعت از نظر حجم مسئول حمل و نقل بیش از 80 درصد کل کالاها در سطح بین المللی است، در شرایطی که تقریبا به طور کامل از سوخت های فسیلی استفاده می کند.
به گفته جان کوپر، مدیرعامل شرکت بار تکنولوجیز، کاهش مصرف سوخت از طریق بهره برداری از انرژی باد به عنوان سوختی رایگان دو مزیت کاهش هزینه های سوخت و آلایندگی کمتر را به همراه دارد. همچنین، می تواند ناوگان جهانی را با قیمتی مقرون به صرفه در مسیر کربن زدایی پیش ببرد.
مانند توربین های بادی، بادبان های به کار گرفته شده در کشتی پیکسیس اوشن میتسوبیشی از فولاد و فایبرگلاس ساخته شده اند. آنها از سه بخش تشکیل شده اند که شامل یک بخش مرکزی با پهنای 10 متر و دو بال با پهنای پنج متر در دو طرف می شود و هر کدام دارای یک محور مرکزی هستند.
کل بال می تواند بچرخد تا با توجه به زاویه و سرعت باد موقعیت خود را تغییر دهد. همچنین، امکان تا شدن آن روی عرشه کشتی وجود دارد تا هنگام رسیدن به بندر و برای عبور از پل ها یا کانال ها مشکلی ایجاد نشود.
به گفته شرکت بار تکنولوجیز، بادبان های خودکار ویند وینگز می توانند به طور متوسط تا 30 درصد صرفه جویی مصرف سوخت در کشتی های جدید را به همراه داشته باشند و هر ویند وینگز در یک مسیر متوسط جهانی می تواند صرفه جویی روزانه تا 1.5 تن سوخت را موجب شود.
بادبان ها را می توان برای کشتی های جدید نصب کرد یا آنها را متناسب با کشتی های موجود تولید کرد که برای کشتی باری پیکسیس اوشن با عمر پنج سال همین کار انجام شده است.
به گفته شرکت بار تکنولوجیز، عملکرد ویندوینگز طی ماه های پیش رو به دقت زیر نظر خواهد بود تا طراحی و عملکرد آن هرچه بیشتر ارتقا یابد.
بار تکنولوجیز و یارا مارین تکنولوجیز ساخت صدها ویند وینگز طی چهار سال آینده را برنامه ریزی کرده اند.
صنعت کشتیرانی جهانی تاکنون از ارائه تعهدی قاطع برای رسیدن به آلایندگی صفر تا سال 2050 مطابق با توافقنامه پاریس خودداری کرده است. اما در ماه میلادی گذشته، سازمان بین المللی دریانوردی با هدف کاهش خداقل 20 درصدی انتشار گازهای گلخانه ای مرتبط با کشتیرانی تا سال 2030 و حداقل کاهش 70 درصدی تا سال 2040 موافقت کرد.
عصر ایران - آهنربا ماده یا جسمی است که میدان مغناطیسی تولید می کند. این میدان مغناطیسی نامرئی مسئول قابل توجهترین ویژگی آهنربا است: نیرویی که به مواد فرومغناطیس دیگر مانند آهن، فولاد، نیکل، کبالت و غیره وارد می شود و آهنرباهای دیگر را جذب یا دفع می کند.
آهنربا می تواند دائمی باشد که میدان مغناطیسی ثابت دارد، یا الکترومگنت (آهنربای الکتریکی) باشد که با اعمال جریان الکتریکی ایجاد می شود.
اَبَرآهنربا (Super magnet) به طور کلی اصطلاحی است که برای آهنربای نئودیمیوم (Neodymium magnet)، قویترین آهنرباهای دائمی که به صورت تجاری در دسترس است، استفاده می شود. همچنین، اَبَرآهنربا می تواند به یک آهنربای الکتریکی قدرتمند اشاره داشته باشد.
دو اَبَرآهنربا را به هم نزدیک نکنید!
آهنرباهای نئودیمیوم به اندازه ای قوی هستند که عدم رعایت نکات ایمنی هنگام کار با آنها می تواند به بروز آسیب دیدگی برای انسان منجر شود.
آهنرباهای نئودیمیوم شناخته شدهترین و پر استفادهترین اَبَرآهنربا هستند که از آلیاژ نئودیمیوم، آهن، و بور برای شکل گیری ساختار Nd2Fe14B ساخته می شوند.
یک آهنربای نئودیمیوم به طور معمول ظاهری شبیه فولاد ضدزنگ پولیش خورده دارد. این آهنربا می توانند تا 1300 برابر وزن خود را نگه دارند. این به معنای آن است که یک آهنربای نئودیمیوم یک گرمی می تواند یک کره آهنی تا وزن 1.3 کیلوگرم را نگه دارد.
برخورد دو اَبَرآهنربا با یکدیگر می تواند موجب بروز جرقه شود زیرا میدان های مغناطیسی با هم ترکیب شده و موجب حرکت بارهای الکتریکی می شود. اما باید به این نکته اشاره داشت که خود اَبَرآهنرباها هنگام برخورد آتش نمی گیرند یا نمی سوزند. جرقه ها پدیده ای کوتاه مدت هستند و همانگونه که اشاره شد حاصل تعامل میدان های مغناطیسی و حرکت بار است.