مقام مسئول: برخی کرونا را ساده گرفته‌اند/بیماران هر روز بیشتر می شوند/ پرستاران و پزشکان دچار فرسایش شده‌اند

مقام مسئول: مراجعه بیماران به مراکز درمانی هر روز بیشتر می شود/ پرستاران و پزشکان دچار فرسایش شده‌اند

فرمانده ستاد مدیریت بیماری کرونا در تهران گفت: همچنان برخی از مردم و مسئولان موضوع کرونا را ساده گرفته‌اند، این سهل انگاری بسیار هولناک است و می‌تواند سبب تلف شدن عده‌ای شود.

به گزارش ایلنا، علیرضا زالی با ابراز تاسف از اینکه همچنان برخی از مردم و مسئولان موضوع کرونا را ساده گرفته‌اند، گفت: این سهل انگاری بسیار هولناک است و می‌تواند سبب تلف شدن عده‌ای شود. کرونا یک سرماخوردگی ساده نیست و می‌تواند افراد زیادی را به کام مرگ بکشاند.

وی افزود: عمده‌ گلایه کادر درمانی نیز به این موضوع برمی گردد که معتقد هستند برخی از مردم کروناویروس را شوخی گرفته‌اند. پرستاران و پزشکان نیز دچار فرسایش شدند چراکه هر روز تعداد بیمار بیشتری به مراکز درمانی مراجعه می‌کنند؛ اگر می‌خواهیم نیروهای پزشکی و پرستاری بتوانند استراحت بهتری داشته باشند تا خدمات بهتری ارائه دهند باید بیمار دهی به بیمارستان را کم کنیم و جز در موارد ضروری از تردد در سطح شهر خودداری کنیم.

او در ادامه به برگزاری جلسه مجدد با تیم اعزامی سازمان بهداشت جهانی اشاره کرد و افزود: این تیم در حال ارزیابی دقیق وضعیت درمانی کشورمان هستند و امروز چندین واحد مراقبتی با حضور این دوستان بررسی شد. این واحدهای مراقبتی برای بیمارانی طراحی شده است که نیاز به مراقبت بیمارستانی ندارند ولی بهتر است به جای منزل در این مراکز از آنها نگه‌داری شود.

فرمانده ستاد مدیریت بیماری کرونا در تهران، ادامه داد: در ادامه بازدیدهای این هیئت اعزامی چند مرکز بهداشتی مورد بازدید قرار گرفت. کاری که اکنون به صورت فعال در حال انجام آن هستیم این است که گروه‌های پر خطر جامعه که در سامانه سیب اطلاعاتشان ثبت شده است را بررسی می‌کنیم تا وضعیت آن‌ها را پس از شیوع کرونا بسنجیم و در صورتی که به بیماری مبتلا شده و اکنون بهبود یافته باشند انهارا مورد پیگیری قرار می‌دهیم.

---

---

---

جان شیرین خودمان و دیگران را به خطر نیندازیم

سید مهدی حسینی دورود 

- آن گونه که انتظار می‎رفت کرونا آمد و مدام جان می‎ستاند. اگر باارزش‎ترین موجود هستی انسان است، ارزش اصلی انسان نیز وابسته به گوهر جان اوست.

به تعبیر زیبای مولانا: مقصود از «أَحْسَنِ تَقْوِیمٍ» در «لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ فِی أَحْسَنِ تَقْوِیمٍ» همانا جان آدمی است.

احسن التقویم در والتین بخوان
که گرامی گوهرست ای دوست جان

احسن التقویم از عرش او فزون
احسن التقویم از فکرت برون

گر بگویم قیمت این ممتنع
من بسوزم هم بسوزد مستمع

هر جا سخن از وحی و الهام است، گیرندۀ آن همین گوهر جان است. جان ملهم از جانان است و متکی به حق! جان عیسایی است که به دریای معنا رو کرده است و اگر دیده نمی‎شود از شدت پیدایی اوست.

همچنان که قدر تن از جان بود

  قدر جان از پرتو جانان بود

جان خوی کبریایی دارد و عمر خوش در کنار پرورش جان معنا پیدا می‎کند و اگر جز این باشد، عمر زاغ است که به مردار خواری و نجاست طلبی گذشته است. باید به درخت عمر آب زندگی داد و آن را با خدمت به خلق و بندگی حق جاودانه ساخت. اگر عمر بدون این سعی ارزشمند بگذرد ناخوش است و عقیم. چنان‎که آب حیات بدون مظهر حق آتش سوزنده است. چنین جانی با چنین عمری پس شیرین است و باارزش که مستحق تکریم، توجه و محبت است.

اگر جان خوی کبریایی نداشت و با آب حیات (طاعت حق و خدمت خلق) آمیخته نمی‎شد سپید پوشان عزیز، عاشقانه آن را در طبق اخلاص نمی‎گذاشتند و برای نجات هم‎میهنان در خط مقدم جهاد علیه کرونا قرار نمی‎گرفتند.
راستی مگر از جان عزیزتر و از زندگی شیرین‎تر هم داریم؟

مگر نه اینکه «مَنْ قَتَلَ نَفْسًا بِغَیْرِ نَفْسٍ أَوْ فَسَادٍ فِی الْأَرْضِ فَکَأَنَّمَا قَتَلَ النَّاسَ جَمِیعًا وَمَنْ أَحْیَاهَا فَکَأَنَّمَا أَحْیَا النَّاسَ جَمِیعًا» هر کس جانی را بگیرد گویی جان همه مردم را گرفته است و هر کس جانی را زنده نگه بدارد، گویی همۀ عالم را زنده نگاه داشته است.

با این فرض چه جرمی بالاتر از بی‎تفاوتی در برابر جان خود و جان دیگران است؟ چه گناهی نابخشوده‎تر از گناه به خطر انداختن جان پزشکان و پرستاران و سپیدپوشان فداکار است؟

انسان شریف در قبال آلوده کردن جامعه و به خطر انداختن همنوعان و از همه مهم‎تر به خطر انداختن فرشتگان سپیدپوش دغدغه دارد و در این لحظات دشوار، به جای گمانه‎زنی سیاسی و نقشه‎خوانی‎های مرسوم، با همه وجود و به دور از شعار و لقلقه زبان به دنبال کاهش ابتلا و سرایت و مرگ‌ومیر است.

انسان شریف در این لحظات پر از وحشت و اضطراب به جای ظلم و احتکار و به جای سفر کردن به همان قدر که برای جان خود و خانواده‌‎اش نگران است، نگران مردم و نگران کادر زحمتکش، پزشکان، پرستاران، داروسازان و کادر فداکار آزمایشگاهی، آشپز، نظافتچی و خدمتگزاران بیمارستان‎ها است.

عزیزانی که به این مقدار خدمت بسنده نمی‎کنند و با همۀ رنج‎ها و غم‎های نهفته در دل خود، رقص‎کنان طعنه‎ها را بر جان شیرین خود می‎خرند وامید می‎آفرینند تا جانی دوباره در بیماران جاری کنند و احیای جان نمایند.

در پایان خالی از لطف نیست که از فداکاران عرصۀ رسانه و خبرنگاران که دوشادوش پزشکان مردم را نسبت به این خطر عظیم آگاهی می‎بخشند یادی کنیم و بگوییم که قدردان و دعاگوی شما نیز هستیم.