واحد مشترک کمکی پژوهش و مهندسی «هوش یار-تواندار» (HT-CSURE)
Hooshyar-Tavandar Common Subsidiary Unit for Research & Engineering
واحد مشترک کمکی پژوهش و مهندسی «هوش یار-تواندار» (HT-CSURE)
Hooshyar-Tavandar Common Subsidiary Unit for Research & Engineeringورزشِ تا اندازه ای پرزور (شدید) و تند دستاورد تندرستی بیشتری دارد
کسانی که در برخی از انواع ورزش‌های شدید مانند تنیس رقابتی، آهسته دویدن یا ایروبیک شرکت می‌کنند، نسبت به آن‌هایی که فعالیت‌های متوسطی مانند تنیس دوستانه، کارهای خانه یا شنا انجام می‌دهند، بیشتر عمر می‌کنند.
این یافته حاصل نتایج مطالعه بزرگ استرالیایی است که ۲۰۴ هزار و ۵۴۲ فرد میانسال و مسن را طی ۶ سال مورد بررسی قرار داده است.
آنان پیشنهاد کردند سطوح بالاتر فعالیت شدید تاثیر بسیار بهتری نسبت به فعالیت متوسط بر سلامت انسان دارد.
نتایج آن‌ها نشان می‌دهد خطر مرگ زودهنگام در کسانی که ورزش‌های شدید انجام می‌دهند، در مقایسه با آنانی که فقط ورزش متوسط انجام می‌دهند، ۱۳ درصد کمتر است.
دکتر کلاوس گبل، محقق ارشد این تحقیق، گفت: مزایای فعالیت شدید برای مردان و زنان در تمام سنین صادق و مستقل از کل زمان صرف شده برای فعالیت است.
نتایج نشان می‌دهد که چه چاق باشید، چه لاغر و چه بیماری قلبی یا دیابت داشته باشید یا خیر، اگر بتوانید فعالیت‌های شدید را مدیریت کنید، این موضوع می‌تواند مزایای قابل توجهی برای طول عمر داشته باشد.
در حال حاضر سازمان بهداشت جهانی و مقامات بهداشتی در ایالات متحده، استرالیا و بریتانیا به جمعیت بزرگسال توصیه می‌کنند که حداقل ۷۵ دقیقه فعالیت شدید یا ۱۵۰ دقیقه فعالیت متوسط در هفته انجام دهند.
محققان پیشنهاد می‌کنند دستورالعمل‌های بالینی و بهداشت عمومی باید تمرینات با شدت شدید را برای بهبود امید به زندگی افراد توصیه کنند.
شرکت‌کنندگان در این مطالعه به دو گروه تقسیم شدند؛ کسانی که ورزش متوسط داشتند و کسانی که حداقل ۳۰ درصد از تمرینات خود را با شدت بالا انجام می دادند.
خطر مرگ و میر در افرادی که کمی فعالیت شدید انجام می‌دادند، در مقایسه با افرادی که ورزش شدید انجام نمی‌دادند، ۹ درصد کمتر بود.
کسانی که بیش از ۳۰ درصد ورزش با شدت بالا انجام دادند، ۱۳ درصد کمتر از میزان معمول مرگ و میر را نشان دادند.
دکتر گبل گفت: نتایج تحقیقات ما نشان می‌دهد که حتی مقدار کمی از فعالیت شدید می‌تواند به کاهش خطر مرگ زودهنگام کمک کند.
نتایج مطالعات قبلی نشان می‌دهد که تمرینات اینتروال با تلاش‌های شدید کوتاه اغلب برای افراد مسن از جمله کسانی که اضافه وزن دارند یا چاق هستند، مناسب است.
نتایج این مطالعه در نشریه JAMA Internal Medicine منتشر شده است.
منبع: ایسنا
محققان دریافتند که ۷۵ دقیقه در هفته (۱۱ دقیقه در روز) فعالیت بدنی با شدت متوسط برای کاهش خطر ابتلاء به بیماری قلبی، سکته و سرطان در فرد کافی است.
محققین تخمین زدند که در صورت انجام این میزان ورزش که نصف میزان توصیه شده در دستورالعمل‌های ایالات متحده و بریتانیا است، از هر ۱۰ مرگ زودرس ۱ مورد قابل پیشگیری می‌شود.
دکتر «سورن بریج»، یکی از محققین از شورای تحقیقات پزشکی دانشگاه، می‌گوید: «انجام برخی فعالیت‌های بدنی بهتر از انجام ندادن هیچ‌کدام است. این هم یک موقعیت شروع خوب است. اگر متوجه شدید که ۷۵ دقیقه در هفته قابل کنترل است، می‌توانید آن را به تدریج به میزان کامل توصیه‌شده افزایش دهید.»
بیماری‌های قلبی عروقی (بیماری قلبی و سکته مغزی) عامل اصلی مرگ و میر در سراسر جهان و عامل نزدیک به ۱۸ میلیون مرگ در سال ۲۰۱۹ بودند. سرطان‌ها مسئول ۹.۶ میلیون مرگ در سال ۲۰۱۷ بودند.
برای بررسی اینکه چقدر ورزش می‌تواند در این اعداد تاثیر بگذارد، محققان داده‌های ۹۴ مطالعه بزرگ را که بیش از ۳۰ میلیون نفر در آن شرکت داشتند، گردآوری و تجزیه و تحلیل کردند.
یافته‌ها نشان داد که از هر ۳ نفر، ۲ نفر به مدت ۱۵۰ دقیقه در هفته ورزش با شدت متوسط انجام نمی‌دهند و از هر ۱۰ نفر کمتر از ۱ نفر بیش از ۳۰۰ دقیقه فعالیت در هفته داشتند.
به طور کلی، محققان به این نتیجه رسیدند که انجام بیش از ۱۵۰ دقیقه ورزش در هفته فواید حاشیه‌ای را از نظر کاهش خطر بیماری یا مرگ به همراه دارد.
این تیم گزارش داد، اما حتی نیمی از این میزان هم با مزایای قابل توجهی همراه بود.
به عنوان مثال، ۷۵ دقیقه ورزش با شدت متوسط در هفته، خطر مرگ زودهنگام را تا ۲۳ درصد کاهش داد. همچنین برای کاهش خطر بیماری قلبی و سکته تا ۱۷ درصد و سرطان تا ۷ درصد کافی بود.
برای برخی از سرطان‌های خاص، کاهش خطر حتی بیشتر بود. انجام این مقدار ورزش خطر ابتلاء به سرطان‌های سر و گردن، لوسمی میلوئیدی، میلوما و سرطان‌های کاردیای معده را بین ۱۴ تا ۲۶ درصد کاهش می‌دهد.
محققان محاسبه کردند که اگر افراد ۱۵۰ دقیقه ورزش توصیه شده در هفته را انجام دهند، از حدود ۱۶ درصد از مرگ‌های زودهنگام پیشگیری می‌شود. همچنین از ۱۱ درصد موارد بیماری‌های قلبی عروقی و ۵ درصد موارد سرطان پیشگیری می‌شود.
اما اگر افراد حداقل ۷۵ دقیقه در هفته فعالیت بدنی با شدت متوسط داشته باشند، از حدود ۱۰ درصد از مرگ‌های زودهنگام پیشگیری می‌شود. و از ۵ درصد موارد بیماری‌های قلبی عروقی و ۳ درصد موارد سرطان پیشگیری می‌شود.
به‌علاوه، محققان خاطرنشان کردند، در ورزش با شدت متوسط، ضربان قلب شما افزایش یافته و باعث می‌شود سریع‌تر نفس بکشید، اما همچنان می‌توانید در طول فعالیت صحبت کنید.
نمونه‌های دیگر عبارتند از رقص، دوچرخه سواری، بازی تنیس و پیاده روی.
دیدگاههای تازه گفته بیل گیتس درباره هوش مصنوعی
چرا ChatGPT را احمق جلوه می‌دهید؟!
به گفته مایکروسافت، اگر کاربران برای مدت طولانی با Bing صحبت کنند، ممکن است تحریک شود و پاسخ‌های غیرمنتظره بدهد.بیل گیتس در این مصاحبه خاطرنشان کرد که «بینگ» همچنان اشتباه می‌کند و چیزهای احمقانه می‌گوید، اما برای این کار شما باید کمی آن را تحریک کنید. نقش بزرگ هوش مصنوعی
بیل گیتس فکر می‌کند که اگرچه پیش‌بینی می‌شود هوش مصنوعی منجر به جابجایی‌های زیادی در نیروی کار شود، اما همچنین موجب افزایش کارایی خواهد شد و نقش مهمی در منابع انرژی تجدیدپذیر خواهد داشت.
طبق گفته وی، طی دو سال آینده پیش‌بینی می‌شود که دقت و قابلیت‌های هوش مصنوعی به سرعت افزایش یابد.
گیتس مشارکت فعال خود در خدمات‌دهی شرکت OpenAI به مایکروسافت را فاش کرد که به کسب و کارها امکان می‌دهد از فناوری ChatGPT و سایر قابلیت‌های هوش مصنوعی استفاده کنند. وی می‌گوید: هوش مصنوعی نقش بزرگی ایفا خواهد کرد و من بسیار درگیر هوش مصنوعی توسعه یافته توسط مایکروسافت و OpenAI هستم.
وی افزود: در مورد این ایده که رایانه‌ها قادر به خواندن و نوشتن شوند، هیچ کس نمی‌دانست که چه زمانی به وجود می‌آید و اکنون فرا رسیده است.
ایجاد کنترل بیشتر توسط مایکروسافت
شرکت مایکروسافت به تازگی اعلام کرده است که قابلیت‌های جدیدی را برای ربات هوش مصنوعی خود معرفی می‌کند، از جمله این که کاربران می‌توانند نوع شخصیتی را که می‌خواهند با آن ارتباط برقرار کنند، انتخاب کنند. پس از انتشار ChatGPT توسط شرکت OpenAI ، رقابت در عرصه راه‌اندازی و توسعه ربات‌های گفتگوگر افزایش یافته است و تقریباً همه شرکت‌های دیجیتال برتر سکوهای رسانه‌های اجتماعی خود را با هوش مصنوعی، ابزارگذاری (مجهز) کرده‌اند.
ظهور کامپیوترهای برپایه سلولهای مغز انسان
ظهور کامپیوترهای مبتنی بر مغز انسان
فناوری موردنظر دانشمندان دانشگاه جان هاپکینز، هوش ارگانوئیدی یا OI نامیده می‌شود و برای ایجاد محاسبات شبیه مغز انسان از سلولهای واقعی مغز انسان بهره می‌برد. OI از ارگانوئیدها یا خوشه‌های بافت زنده‌ی رشدیافته از سلولهای بنیادی که رفتاری مشابه اندام‌ها دارند بهره می‌برد و به‌عنوان سخت‌افزار بیولوژیکی، سیستم‌های الگوریتمی را نیز تقویت می‌کند. به گفته‌ی محققان جان هاپکینز این فناوری می‌تواند یادگیری پیشرفته‌تر را نسبت به کامپیوترهای معمولی آسان‌تر کند و همین امر باعث ایجاد بازخوردی غنی‌تر و تصمیم‌گیری بهتر نسبت به هوش مصنوعی خواهد شد.
محققان با انتشار مقاله‌ای در مجله‌ی Frontiers in Science یک زیست‌کامپیوتر ساخته‌شده با ارگانوئید مغز را توصیف کرده‌اند که در محیط آزمایشگاهی ساخته شده است. این فناوری به‌لطف بهره‌گرفتن از شکل حجیم‌تر ارگانوئیدهای مغز نسبت به بافت‌های مسطح بین نورون‌ها، سیناپس‌های بیشتری دارد. اکستریم‌تِک می‌نویسد این تیم به‌دنبال راهکاری برای برقراری ارتباط با ارگانوئیدها و ارسال و دریافت اطلاعات از آن‌ها هستند. تیم تحقیقاتی برای دستیابی به هدف خود آزمایشی را روی دستگاه رابط مغز و کامپیوتر انجام می‌دهد. پوسته‌ی انعطاف‌پذیر این دستگاه از الکترودهای کوچک برای دریافت سیگنال از ارگانوئید و ارسال سیگنال به آن‌ها استفاده می‌کند.
درحال‌حاضر هوش OI جان هاپکینز برای ارائه‌ی نتایج موردنظر محققان بسیار کوچک است. ارگانوئیدهای کنونی حدود ۵۰ هزار سلول را درخود جای می‌دهند، درحالی‌که برای کسب نتیجه‌ی دلخواه، باید نزدیک به ۱۰ میلیون سلول را در خود نگه دارند. هنگامی که این ارگانوئیدها به چنین سطحی از سلول‌ها دست یابند، تقریباً حاوی ۱۲۵ تریلیون سیناپس خواهند بود که هرکدام از آن‌ها می‌توانند ۴٫۷ بیت اطلاعات را در خود ذخیره کنند. در مقام مقایسه، سریع‌ترین ابررایانه‌ی جهان ۵۸ میلیارد ترانزیستور دارد که هرکدام از آن‌ها ۴ بیت اطلاعات را ذخیره می‌کنند.
استفاده از سلولهای مغز انسان برای تأمین انرژی کامپیوترها، پیامدهای اخلاقی آشکاری دارد که محققان نیز آن‌ها را به‌وضوح تأیید می‌کنند. دانشمندان دانشگاه جان هاپکینز در مقاله‌ی خود توضیحاتی درمورد نظارت بر توسعه‌ی فناوری OI و نگرانی‌های مربوط به حفاظت از حریم خصوصی اهداکنندگان سلولهای بنیادی ارائه داده‌اند.
دیدگاه یک اقتصاددان مشهور: بدترین سقوط اقتصادی جهانی تاریخ در راه است
اقتصاددان مشهور و استاد دانشگاه نیویورک معروف به "دکتر عذاب" طی اظهاراتی هشدار داد که جهان در سال ۲۰۲۳ با یک "طوفان کامل" از تورم بالا، افزایش نرخ بهره و رکود اقتصادی مواجه است.
به گزارش تسنیم، نوریل روبینی، اقتصاددان مشهور و استاد دانشگاه نیویورک، در گفتگو با شبکه ای‌بی‌سی استرالیا هشدار داد که جهان در سال 2023 با یک "طوفان کامل" از تورم بالا، افزایش نرخ بهره و رکود اقتصادی مواجه است و افرادی که در حال حاضر شاغل هستند احتمالاً بیشترین آسیب را از این بحران خواهند دید.
روبینی که توسط وال استریت به دلیل پیش‌بینی‌های اقتصادی وحشتناکش "دکتر عذاب" نامیده می‌شود، یکی از اولین اقتصاددانانی بود که بحران مالی 09-2008 را پیش‌بینی کرده بود.
وی ماه‌هاست که درباره یک بحران بدهی و رکود تورمی همزمان هشدار می‌دهد؛ بحرانی که ترکیب بدترین عوامل رکود تورمی دهه 1970 و بحران بدهی سال 2008 را با هم در خود دارد.
این اقتصاددان در ادامه به این موضوع اشاره کرد که نسبت بدهی در اقتصادهای پیشرفته در دهه 1970 تنها 100 درصد تولید ناخالص داخلی بود، در حالی که در حال حاضر 420 درصد تولید ناخالص داخلی در بخش خصوصی و دولتی است.
وی گفت: من معتقدم که امسال یک بحران بدهی همراه با رکود تورمی ظاهر خواهد شد.
روبینی افزود: بنابراین، در این مورد، اگر ما آن شوک‌ها را مثلاً برای قیمت نفت داشته باشیم، نه تنها دچار تورم می‌شویم، نه تنها دچار رکود و رکود تورمی می‌شویم، بلکه چیزی را شاهد خواهیم بود که من آن را بحران بدهی رکود تورمی بزرگ می‌نامم زیرا با نرخ بهره بسیار بالا، نسبت (بدهی) ناپایدار خواهد شد.
روبینی پیشنهاد کرد که همه این‌ها فدرال رزرو و سایر بانک‌های مرکزی در ایالات متحده را مجبور می‌کند تا نرخ بهره را تا زمانی که اقتصادشان وارد رکود شود ، افزایش دهند.
وی گفت: من فکر می‌کنم که نرخ وجوه فدرال رزرو باید حتماً بالای 6 درصد باشد تا به هدف تورم 2 درصدی دست یابد. اما اگر نرخ بهره را تا 6 درصد افزایش دهید، یک فرود واقعی سخت خواهید داشت.
به گفته این اقتصاددان، این امر منجر به اصلاح شدید در بازارهای سهام، افزایش بازده اوراق، افزایش اسپرد اعتبار برای بدهی بخش خصوصی و در نهایت منجر به مشکلات مالی شدید خواهد شد.
وی افزود: این مشکلات مالی رکود را شدیدتر می‌کند و رکود شدیدتر با کاهش درآمد و تولید، تعداد نکول بدهی خانوارها، مشاغل، شرکت‌ها و حتی برخی مؤسسات مالی و برخی از دولت‌ها در کشورهای فقیری که مشکلات جدی بدهی دارند، را افزایش می‌دهد.
چرا نمی توانیم تصمیمات مان را عملی کنیم؟ روش "عدد یک" به ما کمک می کند
- صبح ها نرمش کنیم
- زبان انگلیسی یاد بگیریم
- کمتر غذا بخوریم تا به وزن دلخواه برسیم
- هر روز کمی پیاده روی کنیم
- کتاب خواندن را شروع کنیم
- ...
اما هر بار یکی از این دو اتفاق برایمان افتاده است:
- یا اصلاً شروع نکرده ایم
- یا اندکی بعد از شروع، ادامه اش نداده ایم
1 - مشکل ما، نداشتن اراده نیست. پس به خودمان انگ بی ارادگی نزنیم. اگر بی اراده بودیم، تمام کارهای بزرگی که در زندگی انجام دادیم - مانند تحصیل، ازدواج، راه اندازی یک کار و کسب و ... - را نمی توانستیم محقق کنیم.
"دارن هاردی"، نویسنده کتاب "اثر مرکب" می گوید که مشکل ما در عملی نکردن تصمیمات مان، به این برمی گردد که "انگیزه کافی" نداریم.
اگر قرار باشد یک سال دیگر به یک کشور انگلیسی زبان مهاجرت کنیم، به احتمال قوی، خواهیم توانست ظرف 12 ماه آینده، زبان انگلیسی را یاد بگیریم، کاری که در 12 سال گذشته نتوانستیم؛ چرا؟ چون قبلاً موتور محرکه ای به نام "انگیزه" نداشتیم ولی الان داریم چون می دانیم سال آینده همین موقع، برای سوار شدن به تاکسی هم نیازمند زبان انگلیسی خواهیم بود.
بنابر این، در بطن هر تصمیمی، باید انگیزه ای قوی نیز تعریف شود (درباره انگیزه بعدها بیشتر صحبت خواهیم کرد).
2 - بعد از تعریف انگیزه، پیشنهاد مشخص من استفاده از روشی است که آن را "روش عدد یک" نامیده ام.
هر کاری را از کوچک ترین واحد آن که "یک" هست، شروع کنیم. مثلاً از همان روز اولی که تصمیم به نرمش صبحگاهی گرفتیم، نیازی نیست نیم ساعت نرمش کنیم بلکه کافی است روز اول، فقط "یک دقیقه" نرمش کنیم؛ بله، فقط یک دقیقه.
اگر می خواهیم زبان خارجی یاد بگیریم، نیازی نیست از همان اول کار، خودمان را درگیر انواع کلاس ها و کتاب ها بکنیم. کافی است تصمیم بگیریم هر روز "یک واحد" لغت یاد بگیریم. منظور از "یک واحد" کمترین تعداد لغتی است که می توانیم در یک روز بخوانیم. این یک واحد می تواند حتی یک کلمه باشد (در اینجا کاری با این که حفظ لغت روش خوبی برای یادگیری زبان هست یا نه ندارم).
اگر می خواهیم از حجم غذایمان بکاهیم، نیازی نیست فوراً درگیر یک رژیم غذایی سختگیرانه شویم. کافی است روز اول، تنها یک قاشق از غذای مان را کم کنیم.
اگر می خواهیم پیاده روی کنیم، روز اول به اندازه "یک واحد" پیاده روی کنیم. یک واحد من می تواند فقط 100 متر باشد و یک واحد شخص دیگری 200 متر. مهم این است که از عددی شروع کنیم که به هیچ عنوان - تأکید می کنم به هیچ عنوان - فشار و سختی بر ما تحمیل نکند.
بعد از این که کارمان را با یک واحد شروع کردیم، کافی است بسته به نوع تصمیم و مقتضیات آن یکی از این دو کار را انجام دهیم:
الف) همان یک واحد را در روزهای بعد نیز ادامه دهیم؛ مثلاً هر روز فقط 5 لغت حفظ کنیم. هر روز دو بیت شعر بخوانیم و ...
ب) آرام آرام و بعد از تثبیت واقعی در مرحله اول، کمی بر آن یک واحد اولیه، بیفزاییم؛ مثلاً اگر روزهای اول، تنها یک صفحه کتاب می خواندیم، در هفته بعد روزانه 7 صفحه و چند روز بعد روزانه 12 صفحه بخوانیم و همین طور الی آخر.
یا اگر روزهای اول، روزی 100 قدم پیاده روی می کردیم، رفته رفته بر آن بیفزاییم و روزانه 200 متر و 300 متر و 500 متر و ... پیاده روی کنیم تا به سقف مورد نظرمان که روزی 2 کیلومتر است برسیم و همان را تثبیت کنیم.
یا اگر می خواهیم مصرف برنج مان را به نصف کاهش دهیم، روزهای اول، قبل از شروع به غذا خوردن، یک قاشق برنج از بشقاب مان را برداریم و بیرون بگذاریم. بعد از آن که یک قاشق کمتر برایمان عادی شد، دو قاشق کم کنیم، بعد از چند روز 4 قاشق کم کنیم تا این که مثلاً در یک ماه به نصف بشقاب برسیم.
اگر کسی نمی تواند تصمیمات اش را با کمترین واحد آن شروع کند، مثلاً نمی تواند روزی یک دقیقه نرمش کند یا فقط یک لغت حفظ کند، من هیچ راه حلی برای او سراغ ندارم. اما فارغ از این کنایه(!) مطمئن هستم در هر انسانی این توانایی حداقلی وجود دارد که از روش "عدد یک" استفاده کند و موفق هم بشود.
