میشلن و معرفی بادبان کشتی با بهبود 20 درصدی بهره‌وری سوخت (+فیلم و عکس)

این سامانه قابل باد شدن می تواند از باد که یک منبع انرژی رایگان، جهانی و اتمام ناپذیر است، استفاده کند.

---

عصر ایران – شرکت میشلن به تازگی پروژه ویسامو (WISAMO) را معرفی کرده است که راه حلی نوآورانه مرتبط با کاهش انتشار کربن از بخش حمل و نقل دریایی محسوب می شود. پروژه بال بادبان متحرک (Wing Sail Mobility) یا به اختصار ویسامو، یک سامانه بال بادبان خودکار، تلسکوپی و قابل باد شدن است که می تواند روی کشتی های تجاری و قایق های تفریحی نصب شود.

دانلود فیلم اصلی

این سامانه قابل باد شدن می تواند از باد که یک منبع انرژی رایگان، جهانی و اتمام ناپذیر است، استفاده کند. یک کمپرسور هوای کوچک در این سامانه قرار دارد که برای باد شدن بال بادبان استفاده می شود. پس از باد شدن کامل، بال بادبان می توان انرژی باد را برداشت کرده و نیروی محرک برای حرکت کشتی به سمت جلو را تامین کند. طراحی انقلابی این بال بادبان می تواند به کاهش مصرف سوخت کشتی کمک کرده و در نتیجه با کاهش انتشار دی اکسید کربن اثر مثبتی بر محیط زیست داشته باشد.

همانگونه که اشاره شد پروژه ویسامو برای کشتی های تجاری و قایق های تفریحی قابل استفاده است و به ویژه می تواند برای کشتی های رول آن-رول آف، کشتی های باربری و تانکرهای نفت و گاز مناسب باشد. سامانه ویسامو محصول همکاری بین بخش پژوهش و توسعه میشلین و دو مخترع سوئیسی است.

این بادبان می تواند به عنوان یکی از تجهیزات اصلی روی کشتی های در حال ساخت نصب شود یا به عنوان یک بروزرسانی در کشتی های موجود بکار گرفته شود. دکل تلسکوپی این بال بادبان قابل جمع شدن است که می تواند ورود کشتی ها به بندرگاه و عبور آنها از زیر پل ها را تسهیل کند. میشلن مدعی است که این سامانه می تواند بهره‌وری سوخت یک کشتی را تا 20 درصد بهبود ببخشد.

به گفته میشل دژوآیو (Michel Desjoyaux)، دریانورد شناخته شده و سفیر پروژه ویسامو که در توسعه آن با تیم پژوهشی میشلن همکاری داشته است، مزیت نیروی محرکه بادی این است که از یک منبع انرژی پاک، رایگان، جهانی و گزینه ای که هیچ بحث و جدلی درباره آن وجود ندارد، استفاده می کند. این پروژه نوآورانه گزینه ای امیدوارکننده برای بهبود اثر زیست محیطی کشتی های تجاری و حمل نقل دریایی محسوب می شود.

در حال حاضر، حمل نقل دریایی 90 درصد از تجارت جهانی را در بر می گیرد و پیش بینی می شود تقاضا در این بخش تا سال 2050 سه برابر شود. بر همین اساس سازمان بین المللی دریانوردی طرحی را برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای به میزان 50 درصد تا سال 2050 در دستور کار خود قرار داده است.

سامانه ویسامو قرار است ابتدا در سال 2022 روی یک کشتی تجاری بکار گرفته شود. میشلن انتظار دارد پس از تکمیل مرحله آزمایشی، در این سال تولید انبوه سامانه ویسامو را آغاز کند.

کروزر برفی جنوبگان؛ یک خودروی غول پیکر با سرانجامی مرموز! (+عکس و فیلم)

کروزر برفی جنوبگان زیر نظر دریادار ریچارد برد توسعه یافت. فرمانده دوم وی، دکتر توماس پولتر از سفر اکتشافی پیشین در سال 1934 با ایده ساخت یک وسیله نقلیه عظیم برای کاوش در جنوبگان به آمریکا بازگشته بود.

عصر ایران - تمام آنچه از پایگاه آمریکای کوچک در جنوبگان باقی مانده زیر صدها متر برف مدفون شده است. این مکان دورافتاده در جنوب خلیج نهنگ‌ ها در یخ‌تاق راس نه تنها میزبان برخی اقامتگاه های دائمی با سرنوشتی تلخ بوده، بلکه یک سری از پایگاه های اکتشافی آمریکا بین سال های دهه 1930 تا دهه 1950 نیز در آنجا قرار داشتند.

البته، این پایگاه ها مدتهاست که متروکه شده اند. اما در جایی شاید زیر برف و یخ یا در اعماق اقیانوس، یک وسیله نقلیه عظیم با 37 تن وزن، 55 فوت درازا (17 متر)، و 12 فوت (3.65 متر) ارتفاع به خواب رفته که به نام کروزر برفی جنوبگان شناخته می شد.

کروزر برفی جنوبگان زیر نظر دریادار ریچارد برد توسعه یافت. همکار وی، دکتر توماس پولتر از سفر اکتشافی پیشین در سال 1934 با ایده ساخت یک وسیله نقلیه عظیم برای کاوش در جنوبگان به آمریکا بازگشته بود.

این وسیله نقلیه به عنوان گزینه ای برای طی مسافت های طولانی روی برف و یخ بی پایان جنوبگان در نظر گرفته شده بود. پولتر به عنوان مدیر علمی بنیاد پژوهشی موسسه فناوری آرمور شیکاگو، همکاران خود را برای طراحی کروزر برفی جنوبگان متقاعد کرد.

در شرایطی که دریادار برد سومین سفر اکتشافی خود را برنامه ریزی می کرد، پولتر و هارولد واگتبورگ، مدیر بنیاد پژوهشی شیکاگو، برنامه های مربوط به ساخت کروزر برفی را به مقامات دولتی ناظر بر خدمات جنوبگان آمریکا ارائه کردند.

بنیاد پژوهشی شیکاگو ساخت کروزر برفی را در هشتم آگوست 1939 آغاز کرد، روندی که حدود 11 هفته طول کشید. این وسیله نقلیه که برای عبور از شکاف های یخچالی طراحی شده بود دارای دو پیش آمدگی در دو انتهای خود و چرخ های جمع شونده بود. چرخ های جمع شونده موجب قرار گیری آنها در محفظه هایی می شد که با گازهای خروجی پیشرانه گرم شده و از تایرهای بدون آج 10 فوتی گودیر برای حرکت روی برف و یخ در آنها استفاده شده بود.

این خودرو می توانست چهار یا پنج نفر را در خود جای دهد و قسمت صاف بالای آن برای حمل هواپیمایی کوچک با هدف بررسی هوایی زمین های قطبی در نظر گرفته شده بود. در قسمت جلو این وسیله نقلیه، اتاق کنترل در سطحی بالاتر قرار گرفته و راننده و یک خدمه دیگر در آن قرار می گرفتند. کروزر برفی به یک جفت پیشرانه شش سیلندر دیزل که در مجموع 300 اسب بخار نیرو تولید می کردند، مجهز شده بود. پیشرانه ها با دو ژنراتور و چهار موتور الکتریکی جفت شده بودند که آنها نیز در مجموع 300 اسب بخار نیرو تولید می کردند. پشت چرخ های جلو اتاق تاریک عکس و گالری، و پس از آن فضای حضور خدمه و محل خواب آنها قرار داشت. در عقب خودرو نیز انباری، مخازن سوخت و فضایی برای حمل دو تایر یدکی در نظر گرفته شده بود.

دانلود ویدیو

پس از تکمیل ساخت خودرو، کروزر برفی جنوبگان باید سفری طولانی از شیکاگو به بوستون را انجام می داد تا برای انتقال به جنوبگان در کشتی ستاره شمالی قرار بگیرد. در همین سفر زمینی نیز کروزر برفی با برخی مسائل مانند بروز مشکل در پمپ سوخت یا گرفتار شدن در یک نهر آب مواجه شد و این پرسش در ذهن برخی شکل گرفت که اگر این خودرو نمی تواند از پس چنین شرایطی برآید چگونه می تواند در جنوبگان دوام بیاورد. اما هیجان ایجاد شده توسط مطبوعات این قبیل پرسش ها را به حاشیه رانده و مردم بسیاری در طول مسیر برای دیدن این خودرو عظیم گرد هم می آمدند.

در دوازدهم نوامبر 1939 کروزر برفی خود را به بوستون رساند، پیش از آن که کشتی ستاره شمالی این شهر را ترک کند. سفر به جنوبگان نیز موفق بود و کشتی در پانزدهم ژانویه در خلیج نهنگ ها لنگر انداخت و آماده تخلیه بار خود در ساحل جنوبگان در پایگاه سوم آمریکای کوچک شد. هنگام خارج شدن خودرو از کشتی سطح شیب داری که برای این کار در نظر گرفته شده بود دچار مشکل شد، اما کروزر برفی موفق شد تا به سلامت از آن عبور کند.

دانلود فیلم اصلی

این آخرین لحظه پیروزی برای کروزر برفی بود زیرا پیش از آن که خیلی دور شود با تایرهای لاستیکی بدون آج خود چندین فوت در برف فرو رفت. خدمه دریافتند که حرکت به سمت عقب با این خودرو بسیار ساده‌تر است و حتی سفری 92 مایلی (148 کیلومتر) را با حرکت به سمت عقب انجام دادند. در 27 ژانویه، پولتر آمریکای کوچک را به مقصد آمریکای بزرگ ترک کرد و تیم کوچکی مسئول سفرهای اکتشافی در جنوبگان باقی ماندند.

اگرچه کروزر برفی یک شکست کامل برای سفر و اکتشاف در جنوبگان بود، اما به یک پایگاه عملیاتی و محل زندگی تمام وقت برای کاوشگران تبدیل شد. پیشرانه که از ساختار کابین عبور می کرد حتی در شرایط آب وهوایی بسیار سخت و دمای تا منفی 50 درجه فارنهایت (منفی 45.5 درجه سلسیوس) نیز به خوبی محیط داخلی خودرو را گرم می کرد. پولتر قصد داشت تا به جنوبگان بازگشته و کروزر برفی را با قطعاتی بروزرسانی کند، اما با درگیر شدن آمریکا در جنگ جهانی دوم، دولت بودجه خود را معطوف جنگ کرد. کروزر برفی در 22 دسامبر 1940 در پایگاه سوم آمریکای کوچک در جنوبگان رها شد.

به واسطه پیشرفت های چشمگیر در زمینه فناوری و نوآوری های پس از جنگ نیز کروزر برفی هرگز دوباره به صورت جدی به عنوان یک پروژه کاربردی و قابل اجرا در نظر گرفته نشد. گروه های تحقیقاتی دیگر در سال های 1946 و 1958 موقعیت مکانی آن را مشخص کردند. در مورد دوم خودرو زیر چند متر برف دفن شده بود و تنها یک تیر بامبو که محل آن را علامت گذاری می کرد، قابل تشخیص بود. کروزر برفی با کمک یک بولدوزر از دل برف بیرون کشیده شد. در داخل آن همه چیز دست نخورده باقی مانده بود. این آخرین باری بود که کروزر برفی مشاهده شد، اگرچه برخی نظریه های توطئه به این نکته اشاره دارند که اتحاد جماهیر شوروی طی جنگ سرد آن را کشف کرده و برای بررسی بیشتر به مکانی دیگر منتقل کرده است. اما آنچه به طور قطع می دانیم این است که در اواسط دهه 1960 بخش بزرگی از یخ‌تاق راس درست جایی که آمریکای کوچک قرار داشت، در اقیانوس جنوبی سقوط کرد.

امروز، از سرنوشت کروزر برفی جنوبگان اطلاعی در دست نیست. همانند پشه ای که در کهربا گرفتار می شود، این خودرو ممکن است زیر لایه های برف دفن شده و به خوبی حفظ شده باشد یا در اقیانوس سقوط کرده و به اعماق آب رفته باشد.

محمدمهدی حیدرپور

بیشتر بخوانید: 

*کشف موجوداتی عجیب در قطب جنوب

*اهمیت نهنگ های قطب جنوب برای نازی ها!(+تصاویر)

*بیش از یک سوم یخ‌تاق‌های قطب جنوب در معرض فروپاشی

قایقی که بالاتر از سطح آب حرکت می‌کند (+عکس)

اولین قایق باله‌دار(هیدروفویل) تماما برقی که با هوش مصنوعی کار می‌کند در نمایشگاه قایق‌ ونیز رونمایی شد.

به گزارش ایسنا و به نقل از دیلی‌میل، این قایق که "کندلا C-۷" نام دارد در دومین رویداد دریایی که در منطقه‌ی آرسنال ونیز برگزار می‌شود رونمایی شد. این رویداد تا تاریخ شش ژوئن ادامه خواهد یافت.

این قایق دوربرد که بردی برابر با ۵۰ مایل دارد(۸۰ کیلومتر) می‌تواند با استفاده از باله‌های خود بالاتر از سطح آب قرار بگیرد و اصطکاک با آب را تا ۸۰ درصد کاهش دهد.

این قابلیت باعث می‌شود که این قایق نسبت به سایر قایق‌هایی که با سوخت فسیلی کار می‌کنند سریع‌تر حرکت کند و حداکثر سرعت ۳۰ گره را داشته باشد.

به گفته‌ی تولید کننده‌ی این قایق در سوئد "سیستم باله‌های این قایق که با رایانه هدایت می‌شود به حرکت نرم و آرام قایق روی آب حتی در شرایط نامناسب کمک می‌کند. ما با بهره‌گیری از فناوری جت‌های جنگنده و هواپیماها، قایق کندلا C-۷ را در عین محکم بودن بسیار سبک طراحی کرده‌ایم."

حرکت قایق با کمک رایانه کنترل آن را حتی در شرایط نامساعد راحت می‌کند.

سیستم کنترل لمسی این قایق نیز قابل کنترل از راه دور و به روزرسانی به وسیله‌ی امواج بی‌سیم است.

به گفته‌ی شرکت سازنده بدنه‌ی این قایق از فیبرکربن ساخته شده است که باعث می‌شود وزنی بسیار کمتر از نمونه‌های مشابه داشته باشد.

باله‌های جلو و عقب قایق را می‌توان جمع کرد تا حمل و انتقال آن راحت‌تر باشد. همچنین برای اینکه قایق بتواند در آب‌های کم‌عمق نیز حرکت کند.

سیستم باله‌های این قایق کمک می‌کند تا صدای کمتری هنگام حرکت تولید کند و آشفتگی کمتری ایجاد کند. به همین دلیل این قایق برای آب‌های ونیز بسیار مناسب است.

این شرکت قصد دارد با مقامات محلی در استکهلم برای ایجاد تاکسی آبی همکاری کند و از یک قایق باله‌دار بزرگ به نام "کندلا P-۳۰" با قابلیت حمل ۳۰ مسافر استفاده کند. سرعت این قایق ۳۷ مایل بر ساعت(۶۰ کیلومتر بر ساعت) خواهد بود.

اتصال اینترنت Starlink به وسایل نقلیه تا پایان سال ۲۰۲۱

ایلان ماسک با انتشار توئیتی اعلام کرد که اینترنت ماهواره استارلینک تا پایان سال جاری میلادی به وسایل نقلیه خواهد آمد.

به گزارش باشگاه خبرنگاران جوان، به نقل از ورج؛ سرویس اینترنت ماهواره‌ای Starlink جدید SpaceX در حال حاضر در حال سپری کردن یک دوره آزمایش بتا بسیار محدود است، اما این شرکت با مدیریت ایلان ماسک در حال فکر کردن به آینده است.

همانطور که برای اولین بار توسط CNBC اشاره شد، ماه گذشته شرکت اسپیس ایکس، درخواستی را برای صدور مجوز اتصال اینترنت ماهواره‌ای به ایستگاه‌های در حال حرکت به کمیسیون ارتباطات فدرال آمریکا فرستاده بود. ایستگاه‌های در حال حرکت، اتومبیل‌ها، کامیون‌ها، کشتی‌ها و هواپیما‌ها هستند.

البته همانطور که در گزارش قبلی هم گفته شد خودرو‌های کوچک‌تر و اتومبیل‌های تسلا هنوز برای برخورداری از این قابلیت باید صبر کنند، ایلان ماسک در این باره توئیتی را منتشر کرد و نوشت: " ترمینال استارلینک «بسیار بزرگ» است و برای نصب روی هواپیما، کشتی، کامیون و کاروان در نظر گرفته شده است. "

این یک تغییر بزرگ برای Starlink است، استارلینک که در حال حاضر حتی به مشتریان اجازه نمی‌دهد سخت افزار موجود را از محلی به محل دیگر منتقل کنند، اگر کسی می‌خواهد از این نسخه بتا استفاده کند، به او اعلام می‌شود که این سرویس محدود به مکانی است که کاربر در هنگام ثبت نام و پرداخت هزینه آدرس آن را وارد کرده، دلیل این امر این است که صورت فلکی ماهواره Starlink هنوز کاملاً ساخته نشده، این موضوع یک محدودیت دائمی نیست، ایلان ماسک بار دیگر با انتشار توئیتی در این باره نوشت: " این محدودیت به‌زودی برطرف می‌شود و امکان استفاده از اینترنت ماهواره‌ای در حین حرکت را فراهم می‌کند."

اتصال اینترنت Starlink به وسایل نقلیه تا پایان سال ۲۰۲۱

ماسک می‌گوید برای اینکه اینترنت استارلینک قابلیت جا به جایی پیدا کند باید چند ماهواره دیگر به فضا فرستاده و به روز رسانی‌های سخت افزاری دیگری نیز توسط این شرکت منتشر شود. او ادعا کرد که تا پایان سال جاری میلادی می‌توان انتظار حمل پذیری این سرویس اینترنتی را داشت.

تجربه ای که زیردریایی هسته ای آمریکا را نجات داد! (+تصاویر)

به گفته فرماندهی نیروی دریایی آمریکا اگر توسعه برنامه SUBSAFE نبود، یو اس اس سان فرانسیسکو قطعا از میان رفته بود.

عصرایران؛ مجله تصویری سلاح- در سال 2005، زیردریایی یو اس اس سان فرانسیسکو که عضوی از خانواده زیردریایی های تهاجمی هسته ای آمریکا به شمار می رفت به طرزی عجیب و ناگهانی دچار سانحه شد.

برخی از خدمه های این زیردریایی تا فاصله حدودا 6 متر دورتر از یو اس اس پرتاب و طبق گزارش های به دست آمده هر یک از 137 نفر خدمه حاضر در زیردریایی مذکور، حداقل دچار یک جراحت متوسط تا شدید (با احتمال خطر جانی) شده بودند.

بررسی های بعدی پیرامون علل و چگونگی وقوع این حادثه نشان دادند که قوس قدامی زیردریایی شباهت زیادی به یک قوطی نوشابه فشرده شده داشته است. شواهد حاکی از این موضوع هستند که یو اس اس سان فرانسیسکو به یک دریاکوه (کوه هایی که از بستر اقیانوس ها بر می خیزند) برخورد کرده است. 

سرنوشت

در آن روز یعنی 8 ام ژانویه سال 2005، زیردریایی یو اس اس سان فرانسیسکو در موقعیت حدودی 579 کیلومتری جنوب شرق گوآم با سرعتی بالغ بر 30 گره دریایی معادل 55.5 کیلومتر بر ساعت در حال حرکت بود. سیستم های دریانوردی مورد استفاده خدمه زیردریایی موفق نشدند دریاکوهی که از بستر اقیانوس بیرون زده بود را شناسایی کنند و به همین دلیل نیز نتوانستند از اصابت دماغه یو اس اس سان فرانسیسکو به آن پیشگیری به عمل آورند.

اما نکته ای جالب در مورد این حادثه وجود دارد: با وجود اصابت به جسمی ثابت با سرعت بالاتر از 55 کیلومتر بر ساعت در عمق 160 متری، زیردریایی آمریکایی مورد بحث نه غرق نشد و نه نقصی در عملکرد رآکتور به وجود آمد. از همه عجیب تر آن که یو اس اس سان فرانسیسکو پس از این اتفاق ناگوار قادر بود تا با استفاده از نیروی محرکه خود به بندر جزیره گوآم باز گردد.

متخصصین دلیل تمامی این خوش شانسی ها را اقدامات ایمنی نیروی دریایی آمریکا طی چهار دهه گذشته می دانند.

کمی قبل تر...

زیردریایی هسته ای یو اس‌ اس ترشر در سال 1963 در یکی از آزمایشهای نیروی دریایی در اقیانوس اطلس ناپدید شد.

با وجود آن که تا مدت زمان زیادی هیچ کس از علت اصلی بحران اولیه ترشر اطلاعی نداشت اما چندی بعد مشخص شد که محفظه بالاست (بخشی از یک قایق، کشتی، زیردریایی و یا هر ساختار شناور دیگری است که آب را داخل یک محفظه نگاه می دارد و از آن به منظور حفظ تعادل استفاده می کند. در روندی که به دمیدن محفظه بالاست معروف است، هوا با فشار بالا، آب بالاست را وادار به حرکت می کند و باعث می شود که به تدریج از وزن زیردریایی کاسته شده و به سطح دریا نزدیک شود) دچار مشکل شده بود و بدین ترتیب زیردریایی مذکور نتوانست خود را به سطح آب برساند. این اختلال در نهایت باعث شد که زیردریایی نام برده از دست برود.

 زیردریایی یو اس اس ترشر

در ادامه با توجه به حادثه رخ داده، ظرف مدت زمان 2 ماه نیروی دریایی اقدام به راه اندازی برنامه ایمنی زیردریایی یا به اختصار SUBSAFE کرد. هدف برنامه تضمین این موضوع بود که فارغ از نوع وضعیت ایجاد کننده بحران، بدنه زیردریایی های نیروی دریایی آمریکا قادر به حفظ یکپارچگی ساختاری خود تحت فشار باشد و بتواند حداقل به سمت سطح دریا بالا بیاید.

علاوه بر این طبق برنامه نیروی محرکه هسته ای دریایی نیز قرار شد تا از رآکتورهای اتمی ایمن تری استفاده شود. در واقع اگر رآکتور، سیستم های بالاست و بدنه به درستی عمل کنند، خدمه این فرصت را خواهند داشت تا حداقل برای نجات جان خود تلاشی کرده باشند!

در مورد یو اس اس سان فرانسیسکو با وجود رخداد سانحه در اعماق آب، مابقی اجزای بدنه فشار را به خوبی توزیع کرده و از غرق شدن زیردریایی جلوگیری به عمل آوردند. علاوه بر این سیستم های بالاست هم عملکرد صحیح خود را حفظ کردند و موفق شدند زیردریایی را به سطح آب برسانند. به گفته فرماندهی نیروی دریایی آمریکا اگر توسعه برنامه SUBSAFE نبود، یو اس اس سان فرانسیسکو قطعا از میان رفته بود.

سه سال پس از وقوع حادثه برای یو اس اس سان فرانسیسکو این زیردریایی با تجهیز به کمان قدامی یو اس ‌اس هونولولو که قرار بود از خدمت عملیاتی کنار گذاشته شود، به دریا بازگشت. به دنبال این عملیات بازسازی، یو اس اس سان فرانسیسکو برای 8 سال دیگر نیز به عنوان زیردریایی رسمی نیروی دریایی آمریکا خدمت کرد.

 زیردریایی یو اس اس هونولولو

بیشتر بخوانید:

تشعشع مواد رادیو اکتیو از زیردریایی شوروی سابق پس از 30 سال! (+تصاویر و فیلم)

USS پنسیلوانیا؛ غول بزرگ کلاس اوهایو(+تصاویر)

زیردریایی هسته ای جدید فرانسه(+تصاویر)

10 زیردریایی تهاجمی برتر دنیا (+تصاویر)

 

مطالب مجله تصویری سلاح را در این لینک دنبال کنید.