واحد مشترک کمکی پژوهش و مهندسی «هوش یار-تواندار» (HT-CSURE)
Hooshyar-Tavandar Common Subsidiary Unit for Research & Engineering
واحد مشترک کمکی پژوهش و مهندسی «هوش یار-تواندار» (HT-CSURE)
Hooshyar-Tavandar Common Subsidiary Unit for Research & Engineeringیک سفره یخی زیر پوست منطقه ای از مریخ است
یخ زیر پوست مریخ است
سازمان فضایی آمریکا یک گستره یخی مهم در زیر خاک مناطق غیرقطبی مریخ کشف کرده است که می‌تواند آینده سفر به این سیاره را تغییر دهد.
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی آب ایران به‌نقل
از نیویورک‌تایمز، سفر و سکونت به مریخ هنوز هم یک رویا محسوب می‌شود
چراکه حمل مقدار تجهیزات و آب و آذوقه مورد نیاز برای اقامت در این سیاره
قرمز رنگ، هنوز هم غیرممکن است. برای غلبه بر این موانع و تامین مایحتاج
مورد نیاز برای سکونت فضانوردان روی این سیاره، باید منابع را از خود آن
تامین کرد اما نبود آب قابل آشامیدن اصلی‌ترین دغدغه سازمان‌هایی فضایی بود
که اکنون با کشف تازه ناسا ممکن است این دغدغه نیز رفع شود.
تا پیش از این تصور می‌شد که آب به صورت یخ‌های ناخالص تنها در قطب‌های
مریخ وجود دارد اما مدارگرد ناسا که قابلیت بررسی چگالی و ترکیب خاک از
ارتفاع را دارد پس از بررسی ناحیه «اوتوپیا پلنیتیا» (Utopia Planitia)
کشف کرد که یک لایه یخی به قطر 80 تا 180 متر زیر خاک پوسته این ناحیه وجود
دارد.
نکته هیجان‌انگیز‌تر این است که این منبع یخی حاوی آبی با خلوص دست کم 50 درصد است که می‌تواند با کمی تصفیه برای آشامیدن نیز استفاده شود. در صورتی که این کشف در مراحل بعدی مورد تائید قرار گیرد، می‌توان امیدوار بود که آب آشامیدنی و سوخت مورد نیاز برای استفاده در مریخ در دسترس خواهد بود.
محققان ناسا منشاء این یخ را دوران یخبندان مریخ ذکر کرده‌اند و توضیح دادند که در پایان عصر یخبندان مریخ، این سفره یخی قبل از ذوب و جاری شدن به سوی دریاچه‌ها، زیر لایه‌ای از خاک مدفون شده است و همین موجب دوام آن تا به امروز شده است.
پس از دوران یخبندان مریخ، یخ‌های سطحی این سیاره سریعا ذوب و به دریاچه‌ها سرازیر و طی مدت کوتاهی نیز یا به صورت بخار یا به صورت تعلیق از این سیاره خارج شدند. وسعت میدان یخی کشف‌شده به اندازه ایالت نیومکزیکو آمریکا برآورد می‌شود.
مدارگردهای قبلی ناسا مانند «اودیسه مریخ»، توانایی بررسی زیر سطحی را نداشتند و این تکنولوژی در آخرین فضاپیماهای این سازمان فضایی گنجانده شده است.
منبع: آنا
ثبت‌نام رسمی برای اقامت در یک کشور فضایی آغاز شد
لایوساینس گزارش داده است، پروژه‌ای موسوم به اسگاردیا که بر گرفته از نام شهری باستانی در افسانه‌های اسکاندیناوی است، به طور رسمی کار خود را آغاز کرده است. رهبران این پروژه در کنفرانس خبری که در شهر پاریس برگزار شد، جزییات مربوط به این کشور فضایی را فاش کردند. ماهواره مربوط به این پروژه سال آینده میلادی به فضا پرتاب خواهد شد.
مالکان این پروژه در ادامه یک ایستگاه فضایی را تاسیس خواهند کرد. مکانی که میزبان بیش از 150 میلیون نفر از ساکنینی خواهد بود که در این کشور زندگی کرده و به دادو ستد خواهند پرداخت. ایگور آشوربیلی ایده‌پرداز اصلی و بنیان‌گذار این پروژه هدف از تاسیس این کشور فضایی را این‌گونه بر شمرده است: « استقرار صلح در فضا، ممانعت از تاثیرگذاری هرگونه کشمکش‌های زمینی به فضا و در نهایت استقرار انسان‌ها در فضای خارج از جو زمین که هیچ‌گونه تعصبات و تقسیم‌بندی‌ها در آن جایی ندارد از ایدئولوژی‌های اولیه اسگاردیا است.
این کشور قرار است به عنوان یک سپر دفاعی در برابر انواع مختلفی از تهدیدات خارجی همچون برخورد ستاره‌های دنباله‌دار، اجزای باقی مانده از انفجار ستاره‌ها، تشعشعات کیهانی و آلودگی‌های میکروارگانیسم فرازمینی از کره زمین محافظت به عمل آورد. این کشور قوانین خاص خود را خواهد داشت و به منظور توسعه فناوری‌های فضایی مورد استفاده قرار خواهد گرفت. افرادی که تمایل دارند در این کشور فضایی مستقر شوند، کافی است به سایت این پروژه asgardia.space مراجعه کرده تا جزء صد هزار شهروند اولیه این کشور قرار گرفته و مجوز مربوطه را به دست آورند.»
مسئولان این پروژه اعلام کرده‌اند: «تاکنون بیش از 84 هزار درخواست شهروندی دریافت شده است. ما زمانی درخواست ثبت این کشور را به طور رسمی به سازمان ملل ارسال خواهیم کرد که جمعیت این کشور به حداقل مورد انتظار ما برسد.» شهر اسگاردیا قرار است در مدار پایینی یا بالایی زمین استقرار یابد. آشور بیلی در ارتباط با وضعیت شهروندی این کشور گفته است: «شهروندان این کشور از قاره‌های مختلف خواهند بود. اما لزومی ندارد همه این افراد در این کشور مستقر باشند، آنها می‌توانند در زمین زندگی کرده و به فعالیت‌های خود بپردازند، در حالی که به طور همزمان تابعیت کشور اسگاردیا را نیز خواهند داشت. این کشور به قوانین جدید و منطبق با کیهان نیاز خواهد داشت. امیدوار هستم حداقل دو درصد از افرادی که درخواست شهروندی ارائه می‌دهند از افراد خلاق و تاثیرگذار زمین باشند.»
این کشور زمانی که هر چهار شرط سازمان ملل را داشته باشد به رسمیت شناخته خواهد شد. هر چند این ایده کمی رویاپردازانه به نظر می‌رسد، اما واقعیت این است که فاز اجرایی آن آغاز شده و به مرور زمان تکمیل خواهد شد.
برچسب:
- کشور فضایی - اسگاردیا - فضا - سکونت
معرفی آئروژل‌ها؛ خواص و کاربرد
(قسمت اول)
از لحاظ فنی و فناورانه آئروژل ها در حوزه های مختلف می توانند کاربرد داشته باشند که عبارتند از: میکروالکترونیک، مهندسی برق، در کشاورزی و داروسازی، در صنعت نفت و گاز یا در مهندسی معماری و ... . در این مطلب قصد داریم به معرفی، خواص و کاربردهای آئروژل ها بپردازیم.
آئروژل ها از مواد خاص به شمار می روند که خواص خیره کننده ای در مقابل حرارت نشان می دهند. آئروژل ها را می توان به عنوان موادی با پایین ترین چگالی نسبت به هر ماده شناخته شده دیگر تعریف نمود. این مواد بسیار سبک با ساختار نانو می باشند. در واقع آئروژل ها مواد جامد متخلخلی هستندکه از طریق یک فرایند سل-ژل (Sol-Gel) همراه با یک مرحله خشک کردن ویژه بدست می آیند. در اثر یکپارچگی، مواد متخلخل از نظر ریخت شناسی ، مشابه با رشته های مرواریدی هستند. این مواد نسبت جرم به سطح کوچک در محدوده 300-1000گرم برمترمربع دارند و هدایت حرارتی پایین دارند.
معرفی آئروژل ها
واژه ی آئروژل از دو کلمه هوا Air و ژل Gel تشکیل شده است، ژل شامل دوجزء است: 1-چارچوب ژل 2-ماتریس پرکننده آن. درمورد آئروژل پرکننده آن هواست.
آئروژل ها مواد جامد با تخلخل بالا (منافذ باز زیاد) ، مساحت سطح داخلی بالا و هدایت گرمایی پایین هستند، به همین دلیل دارای خصوصیات استثنایی و منحصر به فردی هستند. این مواد سرعت صوت پایین (عایق صوتی) و گذردهی اپتیکی یا نوری بالا دارند و به دلیل داشتن چگالی پایین به عنوان سبک ترین مواد جامد شناخته می شوند. آئروژل ها شامل نانوذراتی هستند که در یک شبکه سه بعدی با درجه تخلخل بالا قرار دارند.
این حفره ها قطرهای متفاوتی دارند و از چند نانومتر تا چند میکرومتر متغیر است. اندازه قطر حفره های مذکور معمولا در حد 10 نانومتر است. تقریبا 95 درصد حجم آئروژل ها را تخلخل یا حفره ها تشکیل می دهند.
آئروژل ها با نام بخار یخ زده، بخار جامد یا بخار آبی نیز نامیده می شوند. علت نامگذاری آئروژل ها به بخار آبی این است که آئروژل ها خاصیت عبور دهی نوری و پخش نور را دارا هستند. آئروژل ها بسیار متنوع هستند. آئرو ژل های ساخته شده از کوارتز، سیلیکا آئروژل نامیده می شوند. سیلیکا آئروژل حاوی ذراتی به قطر 2-5 نانومتر هستند. این ترکیبات دارای نسبت سطح به حجم بسیار بالا و مساحت سطح ویژه بالا هستند. تولید سیلیکا آئروژل ها کاربرد های فراوانی دارد مانند حامل های دارو. آئروژل های کربنی و آئروژل های کامپوزیتی با اجزایی شامل فلزات و پلیمر ها نیز مورد توجه هستند.
خواص آئروژل ها
خواص عایق بودن آئروژل ها: آئروژل ها بهترین مواد عایق حرارتی شناخته شده هستند. آئروژل ها کمترین میزان هدایت گرمایی را نسبت به دیگر عایق ها دارند. آئروژل‌ها اگر چه بسیار ترد هستند، می توانند بسیار شفاف ساخته شوند. هدایت پایین آئروژل ها از بافت متخلخل آنها سرچشمه می گیرد.
سیلیکا آئروژل ها در پنجره های عایق کاربرد دارند که مانع از ورود و خروج گرما می شوند.
از جمله مزایای دیگر آئروژل ها آتشگیر نبودن آن هاست. این عایق ها در سیستم های گرمایش و سرمایش، باتری های با کاربرد دمای بالا، عایق لوله ها، مخازن تحت گرما و سرما، لوله اگزوز ماشین، به عنوان پوشش جاذب انرژی خورشید در سلول های خورشیدی جهت ذخیره سازی انرژی و... می توانند به کار برده شوند.
خواص نوری : خواص نوری آئروژل ها به شرایط تولید آنها بستگی دارد. این مواد در روشنایی به رنگ زرد و در تاریکی به رنگ آبی دیده می شوند. روش های مختلف حذف حلال، حذف آب یا رطوبت از ساختار آئروژل و شرایط واکنش از جمله پارامترهای مهم و موثر در خاصیت نوری آئروژل ها مطرح هستند.
خواص اکوستیک (صوتی) : ساختار شبکه ای ویژه آئروژل ها در کارایی آکوستیک آن ها بسیار موثر است و تا حدودی به خواص الاستیکی آن ها نیز بستگی دارد. سرعت سیلیکا آئروژل در حدود 100-300 m/s است که کمترین مقدار در میان مواد جامد معدنی است. این مقدار در شیشه کوارتز 500m/s است.
هدایت گرمایی : هدایت گرمایی آئروژل ها تابعی از پارامترهای زیر است: 1-انتقال گرما بوسیله فازجامد 2-انتقال گرما بوسیله فازگازی 3-انتقال گرما بوسیله بازتابش. هدایت گرمایی فاز جامد با افزایش چگالی ،افزایش می یابد در حالی که هدایت گرمایی فاز گازی با افزایش چگالی کاهش می یابد و انتقال گرما از طریق تشعشع مستقل از چگالی آئروژل است. کمترین مقدار هدایت گرمایی آئروژل ها در چگالی 0.15 میلی‌گرم بر سانتی متر مکعب است. با توجه به مقدار کم ماده جامد و ساختار غیرمستقیم آئروژل هدایت جامد و گاز به شکل بارزی محدود می شود. در دماهای بالا عبور تابش قابلیت عایق حرارتی آئروژل را کاهش می دهد.
شیمی یکپارچگی آئروژل ها
خواص شیمیایی آئروژل ها به طبیعت گروه های سطحی بستگی دارد که تعیین کننده طبیعت آب دوست/آب گریز بودن آن هاست. از نظر شیمی تقویت خواص فیزیکی سیلیکا آئروژل ها بدون از بین رفتن دیگر خواص آنها لازم و ضروری است، بویژه وقتی که از اینها در ابر عایق ها حرارتی و ... استفاده می شود. شفافیت سیلیکا آئروژل ها مزیت مهم آنها در کاربردهای مختلف است.
برای این منظور دو فرایند قبل از خشکاندن آئروژل صورت می گیرد:
1- شستن ژل مرطوب با محلول اتانول و آب
2- مرحله پیرسازی (Aging) یعنی قرار دان ژل شسته شده در تماس با محلول اتانولی که شامل پیش ماده سیلیکونی مثلا تترامتیل ارتوسیلیکات است. با این فرایندها بدون اینکه خواص تراوایی آئروژل ها از بین برود، سختی آنها افزایش می یابد.
شیمی آبگریزی آئروژل ها
سیلیکا آئروژل ها خواص آبگریزی (Hydrophobicity) زیادی از خود نشان می دهند. ساختارهای آبگریز آئروژلی بوسیله Schwertfeger از متیل تری متوکسی سیلان و تترامتوکسی سیلان در شرایط بازی سنتز شدند و در متانول فوق بحرانی خشک شدند. در این روش خشکاندن با حرارت بالا منجر به آب گریز شدن سطح آئروژل ها می شود. آئروژل هایی که از 20 درصد متیل تری متوکسی سیلان تشکیل شده اند روی آب شناور می مانند وبنابراین آبگریز هستند. آبگریز کردن سیلیکا آئروژل بوسیله متیل تری-متوکسی سیلان در شکل 1 نشان داده شده است.
خواص مکانیکی آئروژل ها: یکی از مشخصات بارز آئروژل ها، سبکی و شکندگی آنهاست. در عین‌حال این مواد به اندازه کافی محکم هستند که بتوان آنها را با دست حمل کرد. قدرت فشردگی، قدرت کششی و الاستیسیته (Elasticity) آنها بسیار پایین است و بزرگی این خواص وابسته به بهم پیوستگی شبکه آئروژل و دانسیته پایین آن است. شکنندگی،انعطاف پذیری وپایداری ابعادی ازجمله پارامترهای مهم درخواص مکانیکی آئروژل هستند.
طی فرایند پیرسازی (Aging)، ژل های در محلول های الکوکسید قرار می گیرند و شبکه محکم تری می یابند. این فرایند، ژل ها را در مقابل فشار موئینگی مقاومتر می سازد و خواص مکانیکی آنها را بهبود می بخشد.
ادامه دارد...
مریم نایب زاده
بخش دانش و زندگی تبیان
سفر به مریخ مغز انسان را نابود می‌کند
** DARPA Falcon & Hypersonic Technology Vehicle 2 Projects
DARPA Falcon Project
The DARPA Falcon Project (Force Application and Launch from CONtinental United States) is a two-part joint project between the Defense Advanced Research Projects Agency (DARPA) and the United States Air Force (USAF) and is part of Prompt Global Strike.[1] One part of the program aims to develop a reusable, rapid-strike Hypersonic Weapon System (HWS), now retitled the Hypersonic Cruise Vehicle (HCV), and the other is for the development of a launch system capable of accelerating an HCV to cruise speeds, as well as launching small satellites into earth orbit. This two-part program was announced in 2003 and continued into 2006.[2]
Blackswift was a project announced under the Falcon banner using a fighter-sized unmanned aircraft which would take off from a runway and accelerate to Mach 6 before completing its mission and landing again. The memo of understanding between DARPA and the USAF on Blackswift—also known as the HTV-3X—was signed in September 2007. The Blackswift HTV-3X did not receive needed funding and was canceled in October 2008.[3]
Current research under FALCON program is centered on X-41 Common Aero Vehicle (CAV), a common aerial platform for hypersonic ICBMs and cruise missiles, as well as civilian RLVs and ELVs. The prototype Hypersonic Technology Vehicle 2 (HTV-2) first flew on 22 April 2010; the second test flew 11 August 2011. Both flights ended prematurely.
Contents
Design and development
Past projects
The aim was always to be able to deploy a craft from the continental United States, which could reach anywhere on the planet within one to two hours. The X-20 Dyna-Soar in 1957 was the first publicly acknowledged program—although this would have been launched vertically on a rocket and then glided back to Earth, as the Space Shuttle does, rather than taking off from a runway. Originally, the Shuttle was envisaged as a part-USAF operation, and separate military launch facilities were built at Vandenberg AFB at great cost, though never used. After the open DynaSoar USAF program from 1957–1963, spaceplanes went black. In the mid-1960s, the CIA began work on a high-Mach spyplane called Project Isinglass. This developed into Rheinberry, a design for a Mach-17 air-launched reconnaissance aircraft, which was later canceled.[4]
According to Henry F. Cooper, who was the Director of the Strategic Defense Initiative ("Star Wars") under President Reagan, spaceplane projects consumed $4 billion of funding in the 1970s, 1980s and 1990s (excluding the Space Shuttle). This does not include the 1950 and 1960s budgets for the Dynasoar, ISINGLASS, Rheinberry, and any 21st-century spaceplane project which might emerge under Falcon. He told the United States Congress in 2001 that all the United States had in return for those billions of dollars was "one crashed vehicle, a hangar queen, some drop-test articles and static displays".[5] Falcon was allocated US$170 million for budget year 2008.[6]
HyperSoar
The HyperSoar was an American hypersonic aircraft project developed at Lawrence Livermore National Laboratory (LLNL). It was to be capable of flying at around Mach 12 (9,200 mph, 14,700 km/h), allowing it to transit between any two points on the globe in under two hours. The HyperSoar is predicted to be a passenger plane capable of skipping outside the atmosphere to prevent it from burning up in the atmosphere. A trip from Chicago to Tokyo (10,123 kilometers) would take 18 skips, or 72 minutes. It was planned to use hydrocarbon-based engines outside the atmosphere and experimental jet engine technology with testing to begin by 2010. Later, the Hypersoar concept was acquired from LLNL by DARPA,[7] and in 2002 it was combined with the USAF X-41 Common Aero Vehicle to form the Falcon program.[8]
FALCON
The overall FALCON (Force Application and Launch from CONtinental United States) program announced in 2003 had two major components: a small launch vehicle for carrying payloads to orbit or launching the hypersonic weapons platform payload, and the hypersonic vehicle itself.[2]
Small Launch Vehicle
The DARPA FALCON solicitation in 2003 asked for bidders to do development work on proposed vehicles in a first phase of work, then one or more vendors would be selected to build and fly an actual launch vehicle. Companies which won first phase development contracts of $350,000 to $540,000 in November 2003 included:[9]
- AirLaunch LLC, Reno Nevada
- Andrews Space Inc., Seattle Washington
- Exquadrum Inc., Victorville California
- KT Engineering, Huntsville Alabama
- Lockheed Martin Corp., New Orleans Louisiana
- Microcosm Inc., El Segundo California
- Orbital Sciences Corp., Dulles Virginia
- Schafer Corp., Chelmsford Massachusetts
- Space Exploration Technologies, Hawthorne California
Hypersonic Weapon System
The first phase of the hypersonic weapon system development was won by three bidders in 2003, each receiving a $1.2 to $1.5 million contract for hypersonic vehicle development:[9]
- Andrews Space Inc., Seattle, Wash.
- Lockheed Martin Corp., Lockheed Martin Aeronautics Co., Palmdale, Calif.
- Northrop Grumman Corp., Air Combat Systems, El Segundo, Calif.
Lockheed Martin received the only Phase 2 HWS contract in 2004, to develop technologies further and reduce technology risk on the program.[9]
Follow-on hypersonic program
Following the Phase 2 contract, DARPA and the US Air Force continued to develop the hypersonic vehicle platform.
The program was to follow a set of flight tests with a series of hypersonic technology vehicles.[10]
The FALCON project includes:
- X-41 Common Aero Vehicle (CAV): a common aerial platform for hypersonic ICBMs and cruise missiles, as well as civilian RLVs and ELVs.
- Hypersonic Technology Vehicle 1 (HTV-1): a test concept, originally planned to fly in September 2007, now canceled.[11]
- Hypersonic Technology Vehicle 2 (HTV-2): first flew on 22 April 2010, but contact was lost soon after booster separation[12][13][14]
- HTV-3X: Blackswift, now canceled
The Hypersonic Cruise Vehicle (HCV) would be able to fly 9,000 nautical miles (17,000 km) in 2 hours with a payload of 12,000 lb (5,500 kg).[15] It would fly at a high altitude and achieve speeds of up to Mach 20.[16]
Blackswift
The Blackswift was a proposed aircraft capable of hypersonic flight designed by the Lockheed Martin Skunk Works, Boeing, and ATK.[17]
The USAF states that the "Blackswift flight demonstration vehicle will be powered by a combination turbine engine and ramjet, an all-in-one power plant. The turbine engine accelerates the vehicle to around Mach 3 before the ramjet takes over and boosts the vehicle up to Mach 6."[18] Dr. Stephen Walker, the Deputy Director of DARPA's Tactical Technology Office, will be coordinating the project. He told the USAF website,
I will also be communicating to Lockheed Martin and Pratt & Whitney on how important it is that we get the technical plan in place ... I'm trying to build the bridge at the beginning of the program—to get the communication path flowing.
The Falcon program has announced the hypersonic horizontal take-off Blackswift/HTV-3X. It is also launching the HTV-2 off the top of a rocket booster.[19] Falcon seems to be converging from two directions, on the ultimate goal of producing a hypersonic aircraft which can take off and land from a runway in the USA, and be anywhere in the world in an hour or two. Falcon is methodically proceeding toward a Hypersonic Cruise Vehicle. Dr. Walker stated,
We need to fly some hypersonic vehicles—first the expendables, then the reusables—in order to prove to decision makers that this isn't just a dream… We won't overcome the skepticism until we see some hypersonic vehicles flying.
|
The HTV-3X activates its turbojets in transonic flight…
|
|
…then ignites its scramjets for the hypersonic phase
|
|
Simulation of the Falcon HTV-3X[20]
|
|
HTV-3X on approach to Edwards Air Force Base
|
In October 2008 it was announced that HTV-3X or Blackswift did not receive needed funding in the fiscal year 2009 defense budget and had been canceled. The Hypersonic Cruise Vehicle program will continue with reduced funding.[3][21]
Flight testing
DARPA had two HTV-2s built for two flight tests in 2010 and 2011. The Minotaur IV light rocket is the booster for the HTV-2 with Vandenberg Air Force Base serving as the launch site. DARPA planned the flights to demonstrate thermal protection systems and aerodynamic control features.[3][12] Test flights were supported by NASA, the Space and Missile Systems Center, Lockheed Martin, Sandia National Laboratories and the Air Force Research Laboratory's (AFRL) Air Vehicles and Space Vehicles Directorates.
The first HTV-2 flight was launched on 22 April 2010.[12] The HTV-2 glider was to fly 4,800 miles (7,700 km) across the Pacific to Kwajalein at Mach 20.[19] The launch was successful, but the first mission was not completed as planned. Reports stated that contact had been lost with the vehicle nine minutes into the mission.[22][23] In mid-November, DARPA revealed that the test flight had ended when the computer autopilot had "commanded flight termination". According to a DARPA spokesman, "When the onboard system detects [undesirable or unsafe flight] behavior, it forces itself into a controlled roll and pitchover to descend directly into the ocean." Reviews found that the craft had begun to roll violently.[24]
A second flight was launched on 11 August 2011. The unmanned Falcon HTV-2 successfully separated from the booster and entered the mission's glide phase, but again lost contact with control about nine minutes into its planned 30-minute Mach 20[citation needed] glide flight. Initial reports indicated it purposely impacted the Pacific Ocean along its planned flight path as a safety precaution.[25][26][27] Some analysts thought that the second failure would result in an overhaul of the Falcon program.[28]
Refocus
In July 2013, DARPA decided it would not conduct a third flight test of the HTV-2 because enough data had been collected from the first two flights, and another test was not thought to provide any more usable data for the cost. The tests provided data on flight aerodynamics and high-temperature effects on the aeroshell. Work on the HTV-2 would continue to summer 2014 to provide more study on hypersonic flight. The HTV-2 was the last active part of the Falcon program. DARPA has now changed its focus for the program from global/strategic strike to high-speed tactical deployment to penetrate air defenses and hit targets quickly from a safe distance.[29]
See also
- Boeing X-51
- Prompt Global Strike, a follow-on military project
- Rockwell X-30 (National AeroSpace Plane)
- Lockheed Martin SR-72
References
- Darpa Refocuses Hypersonics Research On Tactical Missions - Aviationweek.com, 8 July 2013
External links
 |
Wikimedia Commons has media related to HTV-2 (DARPA). |
- Falcon page on Darpa.mil
- HCV page on Globalsecurity.org
- "Air Drops Dummy Rocket for Darpa's Falcon", Aviation Week,
- "Hypersonics Back in the News" on Defensetech.org
- "Going Hypersonic: Flying FALCON for Defense" and "Air Force Plans Flight Tests Of Hypersonic Vehicle" on Space.com
- "Pentagon Has Far-Reaching Defense Spacecraft in Works", Washington Post, March 16, 2005
- "US hypersonic aircraft projects face change as Congress urges joint technology office", Flight International, 30 May 2006
Hypersonic Technology Vehicle 2
Hypersonic Technology Vehicle 2 (HTV-2) is a crewless,[1] experimental rocket glider developed as part of the DARPA Falcon Project capable of flying at 13,000 mph (21,000 km/h).[2] It is a test bed for technologies to provide the United States with the capability to reach any target in the world within one hour using an unmanned hypersonic bomber aircraft.[3]
Contents
Development
The Falcon HTV-1 program, which preceded the Falcon HTV-2 program, was conducted in April, 2010. The mission ended within nine minutes from launch.[3] Both these missions are funded by the US Defense Advanced Research Projects Agency (DARPA) to help develop hypersonic technologies and to demonstrate its effectiveness.[4] Under the original plan, HTV-1 was to feature a hypersonic lift-to-drag ratio (L/D) of 2.5, increasing to 3.5-4 for the HTV-2 and 4-5 for the HTV-3. The actual ratio of HTV-2 was estimated to be 2.6.[5]
HTV-2 was to lead to the development of an HTV-3X vehicle, known as Blackswift, which would have formed the basis for deployment around 2025 of a reusable Hypersonic Cruise Vehicle, an unmanned aircraft capable of taking off from a conventional runway with a 5,400 kg (12,000 lb) payload to strike targets 16,650 km away in under 2h. The HCV would have required an L/D of 6-7 at M10 and 130,000 ft (40,000m).[6]
Design
Development of protection structures that are tough and light-weight, development of an aerodynamic shape that has a high lift to drag ratio, development of automatic navigation control systems etc. were some of the initial technical challenges that had been overcome in the final design.[4] The various departments involved in designing the vehicle included aerothermodynamics, materials science, hypersonic navigation, guidance and control systems, endo- and exo-atmospheric flight dynamics, telemetry and range safety analysis. The craft could cover 17,000 kilometres, the distance between London and Sydney, in 49 minutes.[3]
Flight testing
The HTV-2's first flight was launched on 22 April 2010.[7] The HTV-2 glider was to fly 4,800 miles (7,700 km) across the Pacific to Kwajalein at Mach 20.[8] The HTV-2 was boosted by a Minotaur IV Lite rocket launched from Vandenberg Air Force Base, California. The flight plan called for the craft to separate from the launch vehicle, level out and glide above the Pacific at Mach 20.[1][3] Contact was lost with the vehicle nine minutes into the 30-minute mission.[3][9][10] In mid-November, DARPA stated that the first test flight ended when the computer autopilot "commanded flight termination" after the vehicle began to roll violently.[11]
A second flight was initially scheduled to be launched on August 10, 2011, but bad weather forced a delay.[12] The flight was launched the following day, on 11 August 2011. The unmanned Falcon HTV-2 successfully separated from the booster and entered the mission's glide phase, but again lost contact with control about nine minutes into its planned 30-minute Mach 20 glide flight. Initial reports indicated it purposely impacted the Pacific Ocean along its planned flight path as a safety precaution.[13][14][15]
Future development
DARPA does not plan to conduct a third flight test of the HTV-2. The decision was made because substantial data was collected from the first two flights, and a third was not thought likely to provide any additional valuable data for the cost. The first flight provided data in aerodynamics and flight performance, while the second provided information about structures and high temperatures. Experience gained from the HTV-2 will be used to improve hypersonic flight.
Work on the HTV-2 will continue to Summer 2014 to capture technology lessons and improve design tools and methods for high-temperature composite aeroshells.[16][needs update]
See also
- Rockwell X-30
- Boeing X-51
- Prompt Global Strike
- WU-14 – a similar Chinese system
- Yu-71 – a similar Russian system
- Hypersonic Technology Demonstrator Vehicle - a similar Indian system
References
- Darpa Refocuses Hypersonics Research On Tactical Missions - Aviationweek.com, 8 July 2013
External links