یک زنگ خطر دائمی برای «آهن» این است که به راحتی در هوا و آب اکسید میشود. حتی فولاد (آلیاژ سخت آهن با آثار کربن) به راحتی زنگ میزند، به این معنا که اکسیداسیون به فولاد در ساختمانها، اتومبیلها و لوازم خانگی آسیب میرساند. اما همانطور که از نام «فولاد ضدزنگ» یا همان «استنلس استیل» پیداست، به نظر نمیرسد زنگ بزند. اما راز این زنگ نزدن چیست؟
به گزارش فرادید، به زبان ساده، شیمی فولاد ضد زنگ، اکسیژن موجود در هوا و محیط را از رسیدن به آهن فولاد باز میدارد و از واکنش اکسیداسیون مضر جلوگیری میکند.
وقتی آهن با اکسیژن واکنش شیمیایی نشان میدهد تا اکسید آهن را شکل دهد، فولاد معمولی زنگ میزند. اگرچه زنگزدگی در کل برای انسان ضرری ندارد، اما میتواند آهن را به شدت خورده و آن را ناایمن و زشت کند.
فولاد معمولی آلیاژی از ۹۹٪ آهن و بین ۰.۲٪ تا ۱٪ کربن است، در حالی که فولاد ضدزنگ معمولاً بین ۶۲٪ تا ۷۵٪ آهن، تا ۱٪ کربن و بیش از ۱۰.۵٪ کروم دارد. فولاد ضدزنگ همچنین معمولاً دارای چند درصد نیکل است که میتواند کار با آن را هم سختتر و هم آسانتر کند.
کروم کلید مقاومت در برابر زنگزدگی فولاد ضدزنگ است. کروم با اکسیژن موجود در محیط (معمولاً در هوا و همچنین زیر آب) واکنش میدهد تا یک «لایه غیرفعال» از اکسید کروم (Cr2O3) روی سطح فلز ایجاد کند. این لایه از رسیدن اکسیژن به آهن در فولاد برای ایجاد زنگ جلوگیری میکند.
لایهی غیرفعال روی فولاد ضدزنگ تنها چند نانومتر ضخامت دارد، پس «نامرئی» است. لایهی اکسید کروم همچنین میتواند در صورت آسیب خودش را ترمیم کند. لایهی اکسید کروم خنثی یا بیاثر است، به این معنا که از نظر شیمیایی با مواد دیگر واکنش نشان نمیدهد و از سطح فلز خارج نمیشود و همین امر سبب میشود فولاد ضد زنگ برای تولید مواد غذایی، جراحی و سایر کاربردها مناسب باشد.
فولاد ضد زنگ مدرن سال ۱۹۱۲ توسط متخصص ذوب فلزات انگلیسی، هَری برِرلی که در حال مطالعه آلیاژهای فولادی برای جلوگیری از خوردگی در لولههای تفنگ بود، ساخته شد.
بررلی آلیاژی از آهن، کربن، کروم و نیکل ایجاد کرد، اما این آلیاژ برای لوله تفنگ مناسب نبود، بنابراین آن را در حیاط خلوت خود انداخت. چند هفته بعد، برلی متوجه شد آلیاژ براق حیاط خانهاش زنگ نزده، بنابراین روی این ماده کار کرد و سال ۱۹۱۵ آن را به دنیا معرفی کرد.
فولاد ضدزنگ در حال حاضر سالانه حدود ۴ درصد از فولاد مصرفی سراسر جهان را تشکیل میدهد: تقریباً ۲ میلیارد تن.
اما ساخت فولاد ضدزنگ پیچیده و پرهزینه است (معمولاً بین سه تا پنج برابر هزینه تولید فولاد معمولی) و گنجاندن عناصر فلزی خاص در آلیاژها (مانند مولیبدنوم برای کاربردهای زیر آبی) میتواند آن را همچنان گرانتر کند.
در نتیجه، بیشتر کاربردهایی که به فولاد نیاز دارند، از فولاد معمولی یا کربنی استفاده میکنند، چه در شرایطی که زنگ نمیزند یا جایی که با یک لایه بیرونی رنگ یا پوشش دیگر محافظت میشود.
با این حال فولاد ضدزنگ امروزه بیش از همیشه کاربرد دارد، از جمله در تولید مواد غذایی و ایمنی مواد غذایی.
فولاد ضدزنگ مزایای زیادی نسبت به جایگزینها دارد: در برابر خوردگی ناشی از اسیدهای غذا و مواد شیمیایی پاککننده (بر خلاف آلومینیوم و مس) مقاوم است و غذایی را که با آن تماس داشته باشد، آلوده نمیکند.
فولاد ضدزنگ بادوام، قویتر از آلومینیوم و بهداشتی است و سطحی غیر متخلخل دارد که میتوان آن را به راحتی تمیز و ضدعفونی کرد.
نیروهای اوکراینی بیش از ۳۰ دستگاه از این سگها را که در واقع پهپادهای
زمینی پیچیدهای هستند، در اختیار دارند. هزینه تولید هر واحد حدود ۹ هزار
دلار است و بریت آلیانس وعده داده که این رباتها را بر اساس بازخوردهای
نیروهای اوکراینی به روز کند.
این شرکت بریتانیایی معتقد است این سگها میتوانند به مدرن شدن لجستیک
میدان نظامی کمک کنند. این سگها قادرند با سرعتی بیش از ۱۴ و نیم کیلومتر
در ساعت حرکت کنند و به مدت ۵ ساعت تا مسافتی بیش از ۳ کیلومتر به حرکت خود
ادامه دهند.نیروهای اوکراینی تلاش میکنند از این سگها به عنوان یک پهپاد
زمینی علیه خودروها یا سربازان دشمن استفاده کنند هرچند کارهای دیگری چون
نجات جان سربازان خودی هم در کارهایی که از این رباتها انتظار میرود،
پیشبینی شده است.
استفاده از این رباتها در حالی است که جنگ پهپادی میان اوکراین و روسیه
پیشتر بالا گرفته بود. هواپیماهای بدون سرنشین به طور فزاینده ای نقش محوری
را در درگیری برای اوکراین ایفا کرده اند، هم کییف و هم مسکو به شکلهای
مختلف تلاش میکنند با استفاده از پهپادها به دشمن خود ضربه میزنند.
حالا سگهای ربات میتوانند از مزایای مشابه با پهپادها برخوردار باشند با
این تفاوت که این سگها امتیازهایی دارند که پهپادها ندارند که همانا
مانورپذیری بهتر و حرکت بر روی زمین است.
نتایج یک بررسی جدید نشان میدهد دریافت بیش از اندازه آهن موجود در گوشت قرمز که به «آهن هِم» معروف است میتواند خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ را افزایش دهد.
به گزارش ایسنا، متخصصان آمریکایی با انجام آزمایشاتی تازه دریافتهاند افرادی که بیشترین مواد غذایی سرشار از آهن هِم (که به طور عمده در گوشت قرمز و سایر فرآوردههای حیوانی موجود است) مصرف میکنند، ۲۶ درصد بیشتر از سایرین در معرض خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ قرار دارند.
این مطالعه که ۱۳ اوت در مجله تخصصی Nature Metabolism منتشر شد به تجزیه و تحلیل نمونه خون بیش از ۳۷۵ هزار نفر پرداخته است.
نتایج همچنین نشان داد آهن غیر هِم که در غذاهای گیاهی یافت میشود، هیچ ارتباطی با دیابت نوع ۲ ندارد.
«فرانک هو»، پروفسور تغذیه و اپیدمیولوژی در دانشگاه هاروارد معتقد است این مطالعه بر اهمیت انتخابهای غذایی سالم در پیشگیری از دیابت تأکید میکند.
به گفته او، کاهش دریافت آهن هِم به ویژه از طریق گوشت قرمز و اتخاذ یک رژیم غذایی گیاهی میتواند راهبرد موثری در کاهش خطر ابتلا به دیابت باشد.
به گزارش دویچهوله به نقل از نشریه پزشکی Health Day، آهن هِم از «هموگلوبین»، پروتئین خون که انتقال اکسیژن در گلبولهای قرمز را تسهیل میکند به دست میآید. این نوع آهن معمولا در گوشت، مرغ و غذاهای دریایی یافت میشود و راحتتر از آهن غیرهِم جذب بدن میشود.
دانشمندان دانشگاه کانکتیکات به پیشرفت قابل توجهی در تلاش برای زندگی طولانیتر و سالمتر دست یافتهاند. در یک مطالعه بزرگ، محققان با هدف قرار دادن سلولهای خاص در بدن موشها، طول عمر و سلامتی آنها را با موفقیت افزایش دادند.
به گزارش ایسنا، این مطالعه که در مجله Cell Metabolism منتشر شده است، بر سلولهایی متمرکز است که پروتئینی به نام p ۲۱ را به شدت بیان میکنند. این سلولها با افزایش سن در بافتهای مختلف تجمع مییابند و به نظر میرسد که به زوال مرتبط با افزایش سن کمک میکنند.
با از بین بردن دورهای این سلولها در موشها، دانشمندان توانستند به طور متوسط ۹ درصد عمر این حیوانات را افزایش دهند. این معادل حدود هفت سال در انسان است. مهمتر از آن، موشها در طول عمر خود سالمتر شدند و از نظر جسمی توانایی بیشتری داشتند.
این یافته به یک چالش حیاتی در علم پیری میپردازد؛ اینکه چگونه میتوان طول عمر را افزایش داد و به طور همزمان کیفیت زندگی را بهبود بخشید. در حال حاضر، اغلب بین مدت زمان زندگی افراد و مدت زمانی که در سلامت کامل زندگی میکنند، فاصله وجود دارد. در برخی از کشورها، امید به زندگی سریعتر از طول عمر در حال افزایش است، به این معنی که مردم عمر طولانیتری دارند، اما زمان بیشتری را با شرایط سلامتی ضعیف میگذرانند.
آنچه این مطالعه را به طور ویژهای قابل توجه میکند، روش جامعی است که محققان سلامت موشها را با آن ارزیابی کردند. آنها به جای اندازهگیری طول عمر یا بررسی سلامت در یک مقطع زمانی، عملکرد فیزیکی موشها را تا زمان مرگ طبیعی هر ماه پیگیری کردند. این به آنها اجازه داد تا نشان دهند که این درمان باعث بهبود سلامت در تمام طول عمر باقیمانده و نه فقط به طور موقت، شده است.
برای دستیابی به این نتایج قابل توجه، محققان از یک رویکرد نوآورانه استفاده کردند. آنها از موشهای اصلاحشده ژنتیکی استفاده کردند که به آنها اجازه میدهد به طور خاص سلولهای p ۲۱ را هدف قرار داده و از بین ببرند. این موشها با یک اصلاح ژنتیکی طراحی شدهاند که وقتی فعال میشود، باعث میشود سلولهای p ۲۱ تخریب شوند. دانشمندان مداخله خود را زمانی آغاز کردند که موشها ۲۰ ماهه بودند که معادل حدود ۶۰ تا ۶۵ سالگی انسان است.
یک بار در ماه، محققان دارویی به نام تاموکسیفن را به موشها تزریق میکردند. در موشهای تحت درمان، این دارو باعث از بین رفتن سلولهای p ۲۱ شد. موشهای گروه کنترل همان دارو را دریافت کردند، اما فاقد اصلاح ژنتیکی بودند، بنابراین سلولهای p ۲۱ دست نخورده باقی ماندند.
موشهای تحت درمان در مقایسه با موشهای درمان نشده، قدرت بیشتر و سرعت بالاتر نشان دادند. همچنین عملکرد قلب آنها بهبود یافته، تحمل گلوکز و حساسیت به انسولین بهتر و کبد سالمتری داشتند. همه این مزایا حتی تا ماههای آخر زندگی ادامه یافت و نشاندهنده افزایش واقعی طول عمر بود.
جالب اینجاست که به نظر نمیرسد این درمان از هیچ بیماری خاصی جلوگیری کند. در عوض، به نظر میرسد که روند کلی پیری را آهسته میکند و منجر به سلامت بهتر در سیستمهای مختلف بدن میشود. این نتایج با این ایده که هدف قرار دادن فرآیندهای اساسی پیری میتواند مؤثرتر از تلاش برای درمان بیماریهای مرتبط با سن باشد، مطابقت دارد.
محققان معتقدند رویکرد آنها با کاهش التهاب مزمن مرتبط با افزایش سن کار میکند. به نظر میرسد سلولهای p ۲۱ سیگنالهای التهابی تولید میکنند که میتوانند التهاب را در سراسر بدن گسترش داده و تقویت کنند. با از بین بردن دورهای این سلولها، درمان ممکن است این التهاب مضر را کاهش دهد.
اگر بتوان نتایج مشابهی را در انسانها به دست آورد، این یافتهها میتواند منجر به بهبود قابل توجهی در کیفیت زندگی افراد مسن شود. تصور کنید که بتوانید سالها بیشتر از آنچه در حال حاضر ممکن است از نظر جسمی فعال و از نظر ذهنی آماده و مستقل بمانید. تأثیرات اقتصادی و اجتماعی آن نیز بسیار زیاد خواهد بود و به طور بالقوه هزینههای مراقبتهای بهداشتی کاهش خواهد یافت.
البته ما هنوز تا رسیدن به این هدف در انسان فاصله زیادی داریم. اما این مطالعه جهتگیری جدید و هیجان انگیزی را برای تحقیقات ضد پیری ارائه میدهد.