برنامه 4 ساله ایلان ماسک برای اسکان بشر در مریخ / آیا می توان مریخ را سکونتپذیرساخت؟***

گام تازه ایلان ماسک برای اسکان بشر در مریخ / برنامه 4 ساله

آقای ماسک نوید داد که در صورت کسب تجربه فرود موفقیت‌آمیز بر سطح مریخ، نخستین گروه از انسان‌ها ظرف چهار سال آینده راهی مریخ شوند.

 قدرتمندترین موشک ساخت بشر با وجود تجربه پرتاب‌های ناموفق برای انجام پنجمین ماموریت خود آماده می‌شود، ماموریتی که در پی ثبت شلیک موفق چهارم توسط استارشیپ، ایلان ماسک را بیش از پیش برای تحقق رویای سکونت انسان در مریخ امیدوار کرده است.

به گزارش عصرایران به نقل از یورونیوز، ایلان ماسک با انتشار پیامی در شبکه اجتماعی ایکس نوشت: «نخستین پرتاب استارشیپ به مریخ در دو سال آینده رخ می‌دهد و دریچه‌ای تازه در زمینه انتقال (انسان) از زمین به مریخ باز می‌شود.»

کانال عصر ایران در تلگرام

مدیرعامل شرکت فضایی اسپیس‌ایکس تاکید کرد: «این پرتاب که با هدف واقعیت‌بخشی به فرود بر مریخ انجام می‌شود بدون خدمه خواهد بود.»

آقای ماسک نوید داد که در صورت کسب تجربه فرود موفقیت‌آمیز بر سطح مریخ، نخستین گروه از انسان‌ها ظرف چهار سال آینده راهی مریخ شوند.

ثروتمند‌ترین فرد جهان توضیح داد: «شمار پروازها (به مریخ) از آنجا به بعد روندی تصاعدی پیدا می‌کند تا هدف ساختن شهری خودکفا (بر سطح مریخ) در حدود ۲۰ سال آینده محقق شود.»

استارشیپ بزرگترین و قدرتمندترین موشکی است که بشر تاکنون ساخته است. این موشک حدود ۱۲۲ متر طول دارد و در هنگام پرتاب نیروی رانشی تقریبا دو برابر موشک برنامه ماه (آرتمیس) ناسا ایجاد می‌کند.

اسپیس‌ایکس بر این باور است که استارشیپ سرانجام می‌تواند رویای دیرینه آقای ماسک را در مورد اسکان بشر در مریخ محقق کند.

او زمانی که در سال ۲۰۰۲ شرکت اسپیس‌ایکس را تاسیس کرد، وعده داد که نخستین انسان‌ها در عرض هفت سال روی مریخ فرود خواهند آمد.

استارشیپ تا به امروز چهار ماموریت آزمایشی انجام داده است، در آوریل و نوامبر سال پیش و مارس و ژوئن سال جاری. این موشک غول پیکر با وجود تجربه‌های ناموفق ولی در هر پرتاب عملکرد بهتری داشته است.

در ماه ژوئن، یک فروند موشک استارشیپ از بازگشت آتشین از فضا به زمین جان سالم به در برد و فرودی موفقیت آمیز در اقیانوس هند را تجربه کرد و در چهارمین آزمایش نیز یک ماموریت کامل را به پایان برد.

اسپیس‌ایکس در حال حاضر خود را برای پنجمین پرواز آزمایشی استارشیپ آماده می‌کند.

---

---

---

آیا می توان محیط سیاره مریخ را قابل سکونت و مانند سیاره زمین ساخت؟

تبدیل مریخ به دنیایی دوستدار حیات باید تلاشی در سطح کل سیاره باشد و از این رو، جامعه علمی و کاوشگران سیاره با چالش های زیادی روبرو هستند...

عصر ایران - سیاره زمین تنها مکان شناخته شده در کیهان به عنوان پناهگاه حیات است. پس از زمین، سیاره مریخ به دلایل مختلفی قابل سکونت ترین سیاره منظومه شمسی در نظر گرفته می شود؛ خاک مریخ حاوی آب برای استخراج است. دمای این سیاره بیش از حد سرد یا گرم نیست. نیروی گرانش روی مریخ 38 درصد نیروی گرانش سیاره زمین است که به باور برخی برای سازگاری بدن انسان کفایت می کند.

چالش ها و خطرات حضور در سیاره مریخ

اتمسفر مریخ زیر سلطه دی اکسید کربن با غلظت 96 درصد است. اکسیژن تنها 0.13 درصد است که در مقایسه با 21 درصد اتمسفر زمین اختلاف قابل توجهی دارد. همچنین، اتمسفر مریخ 100 برابر نازک تر از اتمسفر زمین است، از این رو انسان ها قادر به تنفس برای بقا نخواهند بود. حتی اگر فضانوردان را برای کاوش به مریخ بفرستیم، آنها باید اکسیژن مورد نیازشان را همراه داشته باشند.

از دیگر مشکلات و خطرات حضور روی سیاره سرخ می توان به قرار گرفتن در معرض تشعشعات در سطح آن، خاک سمی، نیروی گرانش کم، انزوا از زمین، کمبود آب و دماهای متغیر اشاره کرد.

افزون بر این، مریخ فاقد یک دینام داخلی برای ایجاد یک میدان مغناطیسی بزرگ جهانی است. این بدان معناست که مریخ دارای یک مغناطیس ‌سپهر (مگنتوسفر) است که گستردگی کمتری دارد و بسیار ساده تر از میدان مغناطیسی سیاره زمین است.

بنابر یک مطالعه شبیه سازی کامپیوتری که این باور قدیمی را تایید می کند که سیاره ها به یک میدان مغناطیسی محافظ برای جلوگیری از تشعشعات مضر، خطرات و غیره برای حفظ حیات نیاز دارند، مریخ اتمسفر خود را از دست داده و بادهای خورشیدی ممکن است به از دست رفتن اتمسفر مریخ منجر شده باشند.

تا به امروز، هیج مدرکی دال بر وجود حیات در گذشته روی سیاره مریخ یافت نشده است. شواهد نشان می دهد که در دوران باستان، محیط سطحی مریخ دارای آب مایع بوده و ممکن است برای میکروارگانیسم ها قابل سکونت بوده باشد.

تبدیل مریخ به مکانی مناسب برای پشتیبانی از حیات

تبدیل مریخ به دنیایی دوستدار حیات باید تلاشی در سطح کل سیاره باشد و از این رو، جامعه علمی و کاوشگران سیاره با چالش های زیادی روبرو هستند. دانشمندان و پژوهشگران باید به این چالش ها رسیدگی کنند تا اتمسفری شبیه به سیاره زمین شکل بگیرد. از جمله روش هایی که برای مسکونی سازی سیاره مریخ مطرح شده اند می توان به موارد زیر اشاره کرد:

یک مطالعه نشان داده است که بشریت می تواند با استفاده از لایه های نازک از هواژل سیلیکا در یا روی سطح مریخ می تواند به ورشی نسبتا ارزان و کارآمد سیاره سرخ راقابل سکونت سازد. پژوهشگران دانشگاه هاروارد نشان داده‌ اند که لایه‌های نازکی از هواژل سیلیکا می‌تواند هم سطح مریخ را گرم کند و هم جلوی اشعه فرابنفش را بگیرد، در شرایطی که مانع نور مرئی نمی‌شود. این هواژل می‌تواند شرایط لازم برای مایع ماندن آب را فراهم کند و به گیاهان اجازه فتوسنتز دهد.

یکی دیگر از گزینه های مطرح برای قابل سکونت کردن سیاره مریخ تزریق گازهای گلخانه ای مصنوعی به اتمسفر آن است. گازهای گلخانه ای را می توان به مریخ ارسال کرد یا در خود سیاره تولید کرد.

پژوهشی دیگر بازیابی اتسمفر مریخ را پیشنهاد داده است و این امر می تواند با استفاده از آهن ربایی با قدرت 1 تا 2 تسلا (10000 تا 20000 گاوس) محقق شود. اگر این سپر مغناطیسی ساخته شود، ممکن است به سیاره اجازه دهد تا اتمسفر خود را احیا کند. شبیه سازی ها نشان داده اند که طی چند سال، این سیاره می تواند به نیمی از فشار اتمسفری سیاره زمین برسد.

اتمسفر مریخ بیش از حد نازک و سرد است تا از آب مایع روی سطح پشتیبانی کند. با فشار اتسمفری تنها 0.6 درصد سیاره زمین، هر آب سطحی به سرعت تبخیر یا منجمد می شود. برای گرم تر کردن مریخ و مهمان نواز کردن آن برای حیات در حال حاضر روش های زیادی وجود ندارند. به عنوان نمونه، ایلان ماسک انفجار بمب های هسته ای بر فراز قطب های مریخ را پیشنهاد داده است. به گفته وی، تشعشع مشکلی ایجاد نخواهد کرد، زیرا انفجار بر فراز قطب های سیاره انجام می شود، اما انتشار گرما دی اکسید کربن منجمد را تبخیر می کند تا گرمای گلخانه ای سیاره به ذوب شدن یخ آبی منجر شود.

پراکنده کردن ذرات غبار مهندسی شده در سراسر اتسمفر مریخ برای گرم کردن این سیاره و قابل سکونت کردن آن یکی دیگر از روش هایی است که پژوهشگران دانشگاه شیکاگو مطرح کرده اند.

این روش از منابع موجود در سیاره مریخ استفاده می کند بدون آن که نیاز باشد مواد از زمین منتقل شوند یا از خاک مریخ استخراج شوند. در این روش از آهن و آلومینیوم استفاده می شود که به لطف ماموریت هایی مانند مریخ نوردهای کنجکاوی و استقامت می دانیم دانه های غبار مریخ سرشار از این دو ماده هستند. این ذرات به صورت نانومیله های رسانا با طولی حدود 9 میکرومتر ساخته می شوند و در پیکربندی های مختلف چیده می شوند. این ذرات را می توان در اتمسفر مریخ آزاد کرد تا گرما را هنگام خروج از سیاره به دام انداخته و نور خورشید را به سطح بازتاب دهند و به نوعی اثر گلخانه ای ایجاد کنند.

به طور خلاصه، در حال حاضر این که بتوانیم سیاره مریخ را به سیاره ای شبیه به زمین تبدیل کنیم، بعید به نظر می رسد. این در شرایطی است که برنامه مریخ ناسا با عمر بیش از چند دهه همچنان به دنبال درک مناسب بودن این سیاره برای میزبانی از حیات در گذشته یا حال است. کاوشگران مریخ در آینده نزدیک نیز احتمالا در ساختارهایی محصور روی سطح یا زیر سطح سیاره زندگی خواهند کرد.