امتداد صفحه غدیر تا ظهور

امتداد صفحه غدیر تا ظهور

سلسله نوشتار حضرت آیت‌الله العظمی صافی به مناسبت دهه مبارکه ولایت/4

مکتب غدیر، مکتب جهاد، مکتب ایمان، مکتب قرآن و استمرار مکتب همه انبیاء است.

غدیر، صراطی است که رهپویان حقیقت باید از آن عبور کنند و گمشدگان در وادی خوف، خطر، تاریکی و ضلالت، راه خود را به آن مقصد به اتمام برسانند.

• نظامی که منقطع نخواهد شد.

نظامی که در غدیر به آن‌صورت عام و جلوه رسمی به همگان اعلام شد نظامی است که همواره استمرار داشته و هرگز منقطع نخواهد شد و زمین هیچ‌گاه از شخصی که صاحب، مدیر و رهبر آن نظام باشد خالی نخواهد ماند.

صفحه‌ غدیر هنوز پایان نیافته است و تا ظهور موفور السرور آخرین خورشید از سلاله غدیر ادامه دارد و عاشقان غدیر، منتظر جانفشانی در رکاب فرزند غدیر می‌باشند.

آری، غدیر روز میثاق و روز بیعت مجدد با مولای انسانیت و با یگانه‌امام دادگستر و مظلوم جهان بشریت است.

• از بعثت تا غدیر، از غدیر تا ظهور.

غدیر روزی است که در تعالی و عظمت، با روز بعثت حضرت خاتم الانبیاء‌ صلّی‌الله علیه و آله همطراز است. هر دو آغاز است و هر دو یوم الله الاکبر است.

برای این دو روز، روز سوم، روز ظهور مصلح یگانه آخر الزمان، منجی عالم بشریت، عدل کل و موعود رسل حضرت قائم آل محمد صلوات‌الله علیهم اجمعین است؛ شخصیت بلندپایه‌ای که انبیا و صحف آسمانی به ظهور او بشارت داده‌اند و «یمْلَأُ الأرْضَ قِسْطاً وَ عَدْلاً» ⁽¹⁾ از اوصاف مختصّه او است و «هُوَ الّذی یفْتَحُ اللهُ عَلى یدَیهِ مَشَارِقَ الأرْضِ وَ مَغَارِبَها» ⁽²⁾ برنامه قیام و اقدام او است.

• بشارت ظهور در خطبه غدیر.

همان گونه که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله در خطبه پر از معنا و مفهوم غدیر، بارها بشارت حکومت عدل حضرت ولی عصر عجل الله تعالی فرجه الشریف را می دهد، صاحب غدیر حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام نیز در مواضع و مواقع مختلف بارها و بارها این امتداد غدیری را اعلان نموده اند.

• خطبه مهمّ علوی در بشارت به وجود صاحب الامر علیه السلام.

به طور مثال آن حضرت در خطبه ای نورانی و معرفت بخش، به وجود استمرار دهنده راه غدیر یعنی حضرت بقیة الله الاعظم ارواح العالمین له الفدا بشارت می دهد که جا دارد مختصری از این خطبه بگوییم: مورّخ و دانشمند بزرگ مسعودی در مقدّمه کتاب مروج الذّهب - کتابی که شهرت جهانی دارد و مورد مراجعه علماء اسلام و محقّقین مسلمان و دیگران است، و از مصادر مهمّ به شمار می‌رود- از امیرالمؤمنین علیه السلام خطبه‌ای نقل کرده که مشتمل بر مطالب عالیه و مضامین شریفه است که البته بخش‌هائی از آن محتاج به تفسیر و شرح و بیان است که آن هم کار همه کس نیست، فقط رجال و بزرگانی در حدّی از عهده بر می‌آیند که همیشه انگشت‌شمار بوده‌اند.⁽³⁾

این خطبه که از آفرینش جهان و انسان شروع شده، و شأن و فضیلت حضرت رسول صلی الله علیه و آله را با جمله‌هایی بزرگ بیان فرموده است، سخن را به امتیاز نور وجود مبارک آن حضرت می‌رساند و این جمله را که خطاب خدا به آن حضرت است می‌فرماید:

« أنْتَ الْمُخْتَارُ الْمُنْتَخَبُ، وَ عِنْدَکَ مُسْتَوْدَعُ نُورِی‌ وَ کُنُوزُ هِدَایتِی‌. مِنْ أجْلِکَ اُسَطِّحُ الْبَطْحَاءَ، وَ اُمَوِّجُ الْمَاءَ، وَ أرْفَعُ السَّمَاءَ ....»

که از این جمله، جامع‌تر و کافی‌تر برای معرّفی مقامات و شئون ائمه اهل بیت علیهم السلام نیست؛ خطاب خدا و اعلام و ابلاغ خدا است.

سپس مطالب مهمّی را می‌فرماید تا به ظهور ظاهری نور آن حضرت و اهل بیت علیهم السلام منتهی می‌شود، و سخن به بشارت وجود حضرت صاحب الأمر می‌رسد که می‌فرماید: « فَنَحْنُ أنْوَارُ السَّمَاءِ وَ أنْوَارُ الارْضِ، فَبِنَا النَّجَاةُ، وَ مِنَّا مَکْنُونُ الْعِلْمِ، وَ إلَینَا مَصِیرُ الاُمُورِ، وَ بِمَهْدِینَا تَنْقَطِعُ الْحُجَجُ، خَاتِمَةُ الائِمَّةِ، وَ مُنْقِذُ الاُمَّةِ، وَ غَایةُ النُّورِ، وَ مَصْدَرُ الاُمُورِ »

می فرماید: ما نورهای آسمان و زمین هستیم، راه نجات در پیروی از ماست، سرمنشأ علم ماییم و عاقبت امر به سوی ماست. به مهدی ما حجّت ها تمام خواهد شد، همو که آخرین ائمه است و نجات دهنده امّت.

این خطبه و این جمله‌های زرّین و نورانی و معرفت‌آفرین را که مثل مسعودی آن را از حضرت صادق علیه‌السلام از آباء بزرگوارش از امیرالمؤمنین علیهم السلام روایت نموده است و بر آن اعتماد و استناد کرده است، باید تعلیم نمود، و قدر جمله‌های زرّین و معرفت‌بخش آن را گرامی داشت؛ و درس‌ها و پیام‌های بلند این جمله‌ها که تا قیامت، همه را مخاطب قرار می‌دهد بدانند و اهل بیت علیهم السلام را بشناسند و سزاوار است این جمله‌ها را که مسعودی این شخصیت بزرگ مطّلع به تاریخ و آثار روایت نموده است، همه حفظ کنند و به فرزندان خود بیاموزند.

• پی نوشت ها:
  1. مستدرک الوسائل، جلد 12، باب 31،‌ حدیث 14094.
  2. بحار الأنوار، جلد 26، باب 5، حدیث 47.
  3. مروج الذّهب مسعودی، ج1، ص24-22.