چرا خوابیدن مهم­تر از غذا خوردن است؟

---

کمپین آگاهی از مغز ۱۳۹۵/۰۸/۰۲ آخرین اخبار, پلاستیسیته عصبی, داروشناسی اعصاب و روان, شیمی اعصاب, علوم اعصاب بالینی, علوم اعصاب رفتاری, علوم اعصاب شناختی Leave a comment 184 Views

نوروسافاری| رندی گاردنر را به ­عنوان نمونه­ ای برای این مساله در نظر نگیرید. رندی گاردنر فرد ۱۷ ساله ­ای بود که برای شکستن رکورد ۲۶۰ ساعت و ۱۷ دقیقه بی­خوابی در سال ۱۹۶۴، ده روز نخوابید و بهترین مورد برای قرار گرفتن تحت مطالعه محققان محسوب می­شد.

البته در نهایت طبیعت بهترین تواناییهای گاردنر را ناگهان از او گرفت، از کسی که توانست ۲۶۴ ساعت و ۱۱ دقیقه را بدون خواب سپری کند. گاردنر پس از یک هفته و نیم بی­خوابی شروع به هذیان گفتن کرد و تمامی توانایی­های شناختی و تمرکز خود را از دست داد. بسیاری از ما پس از تنها یک روز بی­خوابی، با قرار گرفتن در چنین شرایطی تسلیم می­شویم که نشان می­دهد با گذشت زمان تا چه حد رفتار مهم است.

به گزارش نوروسافاری به نقل از مدیکال دیلی، جالب توجه است که درمورد غذا چنین تصوری وجود ندارد. ما هر روز از مواد غذایی استفاده می­کنیم، اما در عین حال می­توانیم تمام هفته را با تکیه بر ذخایر انرژی موجود فعلی در بدنمان بگذرانیم. در واقع، تصور ما درمورد غذا شبیه به تصور ما درمورد مصرف آب است. این مسئله بسیار ارزشمند است زیرا بدن ما همین حالا به آن احتیاج دارد. در عین حال، تصور ما از خواب شبیه به تصوری است که از کارمان داریم. ممکن است جایی یک ساعت را از دست بدهیم و جای دیگری یک ساعت را جایگزین کنیم. به این ترتیب کاستی­ها تسویه می­شود. اما این مسئله واقعیت ندارد و حقیقت این است که تفکر ما کاملاً با بیخوابی پسرفت می­کند.

چه چیزی مهم است؟

در وهله اول هنگامی که گفته می­شود اهمیت غذا کمتر از خواب است، لازم است تعریفی از اهمیت ارائه شود. در شرایط واقعی آنچه مهم است، اهمیت نسبی غذا و خواب می­باشد، به این معنی که تا چه مدت بدن ما می­توان با اجتناب از این موارد بدون این که نابود شود، به فعالیت ادامه دهد – تا جایی که دیگر واکنشی نشان ندهد و فرد بمیرد.

مایکل پیل، محقق ارشد پزشکی در بنیاد پزشکی برای مراقبت از قربانیان شکنجه، در سال ۱۹۹۷ مطالعه­ ای از افراد اعتصاب کننده از غذا منتشر و در آن افرادی را معرفی کرد که ۲۸، ۳۶ گاهی تا ۴۰ روز را بدون غذا سپری کرده ­بودند. نشان دادن چنین استقامتی اکثراً ماهیت مذهبی داشته و برای اعلام پیامی به­ صورت نمادین طراحی می­شد. برای مثال مهاتما گاندی ۲۱ روز را بدون غذا سپری کرد و درطول این مدت تنها جرعه­ های کوچکی از آب می­نوشید.

از سوی دیگر، محرومیت از خواب بلافاصله اثرات مخرب خود را بر جای می­گذارد. درطول ۲۴ ساعت، فشار خون شما در اثر افزایش شدید کورتیزول، افزایش می­ یابد. درطول تقریباً یک هفته، شروع به هذیان گفتن می­کنید و تقریباً تمامی توانایی تمرکز خود را از دست می­دهید. مطالعات انجام شده بر روی موش­های صحرایی به­ عنوان نزدیک­ترین و شبیه­ ترین نمونه به نمونه­ های انسانی نشان داده ­اند که ۳۲ روز تقریباً بالاترین آستانه قبل از مرگ برای محرومیت از خواب می­ باشد. در حالی که برخی معتقدند مرگ موش­ها ناشی از هیپوترمی می­ باشد؛ دیگران بیان می­ کنند که سیستم ایمنی بدن آنان عملکردی بر علیه آن­ها داشته است. در عین حال نیز برخی بر این باورند که استرس دلیل اصلی مرگ بوده است.

---

بیشتر بخوانید:  ناحیهٔ CA2 هیپوکمپ مسئول تمایز محیط آشنا از محیط جدید و تجربه نشده است.

---

---

---

---

چه چیزی در خطر است؟

جای تعجب نیست که محرومیت از خواب به­ عنوان نوعی از شکنجه شناخته می­ شود.  یکی از زندانیان محروم از خواب در کتاب خاطرات خود، درمورد ناامیدی بی­ پایان خود از این که مجبور بوده در زندان بیدار بماند، این چنین می­نویسد: «اغتشاشات فکری در ذهن زندانی تحت بازجویی در حال شکل­ گیری بود. روح او تا حد مرگ خسته بود، پاهایش رمق ایستادگی نداشت و تنها یک درخواست داشت: این که بخوابد … هرکس چنین میلی را تجربه کرده باشد می­داند که حتی گرسنگی و تشنگی با این خواسته قابل مقایسه نیست.»

محرومیت از خواب ذهن را به خطر می­ اندازد. گرسنگی فرآیند طولانی­تری را طی می­ کند، عملکرد اعضای حیاتی بدن را تخریب می­ کند تا جایی که بدن دیگر نمی­ تواند ادامه دهد. محرومیت از خواب مغز را که منبع اصلی توانایی اجرای عملکردهای بدن است، می­ رباید.

همه نشانه­ ها حاکی از آن است که سلامت روانی ما ازطریق خواب بیشتر حفظ می­ شود، اما حقیقت نگران­ کننده این است که ما همچنان اولویت بیشتری برای سلامت جسمانی نسبت به سلامت روانی قائل هستیم. نظرسنجی اخیر گالوپ نشان می دهد که هر ساله میزان خواب آمریکایی­ها کاهش می­ یابد. در حال حاضر تنها ۴۰ درصد از مردم ایالات متحده از خواب ۸ ساعته توصیه شده برخوردار هستند، در حالی که باقی افراد به­ طور متوسط تنها از ۶.۸ ساعت در هر شب برخوردارند.

با این حال، افراد چاق آمریکایی به­ ندرت موفق به رفع کامل گرسنگی می­شوند. چاقی در ایالات متحده با توجه به آمار مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری، به میزان شیوع ۳۴.۹ درصدی رسیده است. ما مدت زمانی طولانی در روز، پشت میز و بدون استفاده از پاهایمان کار می­کنیم مگر اینکه زمان کافی برای بازگشت به خانه و شروع کارهای منزل داشته باشیم. پس از تمامی این کارها، به ­دلیل دوختن چشمانمان به صفحه نمایش ال سی دی کامپیوتر تولید ملاتونین در مغز مختل شده و منجر به اختلال در خواب شبانه می­شود و احساس خستگی در روز بعد را برای فرد به جای می­گذارد.

غذا منبعی است که ما به وفور از آن بهره­ مند هستیم. اما چنین مسئله­ ای درمورد زمان صادق نیست (برای همین کمتر می خوابیم-مترجم). و اگر ما اهمیت خواب را دست کم بگیریم، حتی زمان کمتری در اختیار خواهیم داشت!

---

ترجمه و تلخیص: مریم شجاعی – وبسایت نوروسافاری

لینک منابع:

No More Late-Night Snacks: Why Sleep Is More Important Than Food

Hunger strikes | The BMJ

Awakening to Sleep – The New York Times

Sleep is More Important than Food

In U.S., 40% Get Less Than Recommended Amount of Sleep | Gallup