نتایج حاصله از نشانگرها و اطلاعات مخابره شده از ماهواره ها نشان دهنده کند شدن روند بالا آمدن آب دریاها در 20 سال گذشته بود اما با جدا شدن صخره های یخی موجود در قسمت غربی قطب جنوب و گرینلند سطح آب دریاها بالا آمد و روند سابق بر عکس شد.
به گفته دکتر کریستوفر واتسن از دانشگاه تاسمانیا چیزی که باعث سر در گم شدن محققان شده شیب کم افزایش سطح آب در مقایسه با یک دهه گذشته است. دکتر واتسن و تیم تحقیقاتی وی کشف کردند که افزایش سطح آب در اوایل دهه 90 به شدت بالا بوده اما اشتباه ایجاد شده نشان می داد که سطح آب بین سال های 1993 تا 2014 سالانه با کاهش 0.058 میلی متری رو به رو بوده و در واقع این کاهش هرگز روی نداده است , بین این سال ها سرعت بالا رفتن سطح آب افزایش یافت و از 0.041 به 0.058 میلی متر در سال رسیده بود.
نکته جالب در مورد افزایش مشاهده شده مداوم بودن آن بود که از مقایسه داده های ارائه شده توسط IPCC بدست آمد. افزایش سطح آب های آزاد با سرعت بیش تری نسبت به گذشته در حال وقوع است و پیش بینی می شود که این افزایش در سال های پیش رو سرعت بیش تری به خود بگیرد.
سطح آب اقیانوس ها از دو طریق یکی توسط نشانگرهایی که در نواحی ساحلی مناطق مختلف جهان قرار داشتند و دیگری به وسیله ماهواره های فضایی از سال 1993 اندازه گیری شده است که البته هر دوی این روش ها دارای نواقصی بودند. نشانگرها روی زمینی قرار داشتند که پیوسته در حال جا به جایی بود , اندازه گیری های انجام شده در آلاسکا با جا به جا شدن صفحه این قاره بعد گذر از عصر یخبندان و همچنین جا به جا شدن صفحه ای که استرالیا و شهر پرث روی آن قرار دارند به نوعی باعث بر هم زدن دقت این نشانگرها شد, علاوه بر این ماهواره ها که روی مداری در فاصله 746 مایلی از سطح زمین قرار داشتند با سرعت 4 مایل در ثانیه حرکت می کردند و با ارسال اشعه های لیزر به سمت سطح آزاد اقیانوس ها و اندازه گیری زمان بازگشت آن ها عمق های مختلف را اندازه گیری می کردند ,این روش بسیار دقیق است اما تغییر سطح آب دریاها و اقیانوس ها به علت تغییرات جوی دقت این روش را بر هم می زند.
در سال 2013 گزارش سازمان IPCC نشان می دهد که تا سال 2100 بسته به میزان کربن تولید شده توسط بشر سطح آب دریا ها به اندازه 28 تا 98 سانتی متر افزایش می یابد.