در دشت طُویٰ

با من صنما ، دل یک‌دله کن		گر سر ننهم ، آنگه گله کن
مجنون شده‌ام ؛ از بهر خدا،		زآن زلف خوشت ، یک سلسله کن
سی‌پاره به کف در چلّه شدی		سی‌پاره منم ! ترک چله کن
مجهول مرو ، با غول مرو		زنهار ! سفر با قافله کن
ای مطرب دل زآن نغمهٔ خوش		این مغز مرا پُرمشغله کن
ای زهره و مه زان شعلهٔ رو		دو چشم مرا دو مَشعله کن
ای موسی جان ، شُوْبان شده‌ای		بر طور برو ، ترک گَله کن!
نعلین ز دو پا ، بیرون کن و رو		در دشت طُویٰ پا آبله کن
تکیه‌گه تو ، حق شد نه عصا		انداز عصا ! وآن را یله کن
فرعون هَویٰ چون شد حَیَوان		در گردن او ، رو زنگله کن