براساس گزارش گاردین، طی سالهای اخیر، تعداد دانشمندان، کیهانشناسان و فضانوردانی که به لزوم سکنی گزیدن انسان در خارج از زمین تاکید میکنند، روز به روز افزوده میشود، گویی از نظر متخصصان علوم فضایی و کیهانی، خطری بزرگ نسل بشر را روز زمین تهدید میکند که از دید بسیاری از انسانهای معمولی، پنهان است.
استفانهاوکینگ، فیزیکدان و کیهانشناس
ماموریتهای فضایی روباتیک بسیار کمهزینه تر بوده و میتوانند اطلاعات علمی بیشتری را فراهم آورند، اما به اندازه ماموریتهایی که انسان در آنها حضور دارد نمیتوانند تخیلات عمومی را درگیر خود سازند و علاوه براین نمیتوانند نسل بشر را در دیگر سیارهها سکنی دهند، رویدادی که از نظر من باید استراتژی طولانی مدت بشر باشد. اگر بشر میخواهد برای چندین میلیون سال آینده نیز زندگی کندّ باید بتواند خود را به جایی برساند که تاکنون پای هیچکس به آن نرسیدهاست. حیات زمین بیشتر از همیشه در آستانه نابودی به واسطه فجایعی از قبیل گرمای جهانی، جنگهای اتمی، ویروسهای مهندسی شده ژنتیکی، و دیگر انواع خطرها قرار گرفتهاست. فکر میکنم نسل بشر درصورتی که خود را به فضا نرساند، هیچ آیندهای نخواهدداشت.
تیم پیک، فضانورد بریتانیایی
روی زمین هیچ آیندهای در انتظار ما نیست. اگر به عنوان گونهای از نسل بشر نجات یابیم، ترک کردن سیاره زمین برای ما امری اجتنابناپذیر است. امیدوارم که تا آن زمان مدت طولانی باقی ماندهباشد، اما در نهایت زمانی باید این قدم برداشته شود و ما باید به دیگر منابع جهان هستی دسترسی یابیم، و این فرایند هم اکنون باید آغاز شود. به نظر من این یک سیاست تضمینی است. همچنین این روند به میل درونی ما به اکتشافات تکیه دارد، میل به فراتر رفتن از مرزها و برداشتن قدمهای بعدی.
جیمز ونالن، دانشمند فضایی آمریکایی و کاشف کمربند ونالن دور سیاره زمین
تنها بخش کوچکی از جمعیت 6 میلیاردی زمین در پروازهای فضایی بشر مشارکت دارند. مابقی انسانها این ماجراجویی را از طریق تصورکردن تجربیات آن بخش کوچک درک میکنند. همواره این پرسش را از خود میپرسم که آیا پایبندی شدید به پروازهای فضایی انسانی و تهدید بالقوه و همیشگی از دست رفتن جان ارزشمند انسانها قابل توجیه هستند؟
جرالد دگروت، تاریخدان
ماموریتهای انسانی فضایی به شدت گرانقیمت به آن معنی است که دانش زمینی و عملی بشر، مانند مطالعات ارزشمند ماهوارهای که برای زندگی بشر بسیار حیاتی بهشمار میروند، دچار نقصان شدید است. از این رو نباید تعجب کرد که اثرگذارترین مخالفتها با ماموریتهای آپولو از سوی دانشمندان مطرحی عنوان شود که نحوه بههدر دادن بودجه مطالعاتیشان را برای تامین هزینه سفری خودستایانه به ماه، مورد انتقاد قرار دادند.