دعای افتتاح

دعای افتتاح 

( از سایت استاد انصاریان + اصلاح و دقیقترسازی معنی از واحد با کمک  متن و ترجمه دعای افتتاح و دیگر منابع)

اللَّهُمَّ إِنِّی أَفْتَتِحُ الثَّنَاءَ بِحَمْدِکَ، وَ أَنْتَ مُسَدِّدٌ لِلصَّوَابِ بِمَنِّکَ، وَ أَیْقَنْتُ أَنَّکَ أَنْتَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ فِی مَوْضِعِ الْعَفْوِ وَ الرَّحْمَةِ، وَ أَشَدُّ الْمُعَاقِبِینَ فِی مَوْضِعِ النَّکَالِ وَ النَّقِمَةِ، وَ أَعْظَمُ الْمُتَجَبِّرِینَ فِی مَوْضِعِ الْکِبْرِیَاءِ وَ الْعَظَمَةِ.
اللَّهُمَّ أَذِنْتَ لِی فِی دُعَائِکَ وَ مَسْأَلَتِکَ، فَاسْمَعْ یَا سَمِیعُ مِدْحَتِی، وَ أَجِبْ یَا رَحِیمُ دَعْوَتِی، وَ أَقِلْ یَا غَفُورُ عَثْرَتِی، فَکَمْ یَا إِلَهِی مِنْ کُرْبَةٍ قَدْ فَرَّجْتَهَا، وَ هُمُومٍ [غُمُومٍ ] قَدْ کَشَفْتَهَا، وَ عَثْرَةٍ قَدْ أَقَلْتَهَا، وَ رَحْمَةٍ قَدْ نَشَرْتَهَا، وَ حَلْقَةِ بَلاءٍ قَدْ فَکَکْتَهَا.
الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی لَمْ یَتَّخِذْ صَاحِبَةً وَ لا وَلَداً، وَ لَمْ یَکُنْ لَهُ شَرِیکٌ فِی الْمُلْکِ، وَ لَمْ یَکُنْ لَهُ وَلِیٌّ مِنَ الذُّلِّ وَ کَبِّرْهُ تَکْبِیراً.

خدایا، من با ستایش تو ستایش را آغاز مى‏ کنم و تویى که با کرمت به‏ سوى درستى توجّه دهى، و یقین دارم که در جاى عفو و رحمت مهربان‏ترین مهربانانى. و در جایگاه مجازات و انتقام، سخت‏ترین کیفرکننده اى، و در موضع بزرگ‏ى‏ و عظمت بزرگ‏ترین جبّارى،

 خدایا در خواندنت، و در درخواست از حضرتت به من اذن دادى، پس اى شنوا بشنو ستودنم را، و اى مهربان اجابت کن دعایم را، و اى آمرزنده بیامرز لغزشم را، اى خداى من چه بسیار سختیهایى که گره گشودى، و اندوهها که برطرف کردى، و لغزشها که آمرزیدى، و رحمت که گستردى، و زنجیر بلا که باز کردى،

ستایش‏ خداى را که همسر و فرزندى برنگرفته، و در فرمانروایى شریکى برایش نیست، و سرپرستى از روى‏ ناتوانى نداشته است، و او را بزرگ شمار بسیار بزرگ.

الْحَمْدُ لِلَّهِ بِجَمِیعِ مَحَامِدِهِ کُلِّهَا عَلَى جَمِیعِ نِعَمِهِ کُلِّهَا الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی لا مُضَادَّ لَهُ فِی مُلْکِهِ وَ لا مُنَازِعَ لَهُ فِی أَمْرِهِ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی لا شَرِیکَ لَهُ فِی خَلْقِهِ وَ لا شَبِیهَ [شِبْهَ‏] لَهُ فِی عَظَمَتِهِ الْحَمْدُ لِلَّهِ الْفَاشِی فِی الْخَلْقِ أَمْرُهُ وَ حَمْدُهُ الظَّاهِرِ بِالْکَرَمِ مَجْدُهُ الْبَاسِطِ بِالْجُودِ یَدَهُ الَّذِی لا تَنْقُصُ خَزَائِنُهُ وَ لا تَزِیدُهُ [یَزِیدُهُ‏] کَثْرَةُ الْعَطَاءِ إِلا جُوداً وَ کَرَماً إِنَّهُ هُوَ الْعَزِیزُ الْوَهَّابُ

اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ قَلِیلا مِنْ کَثِیرٍ مَعَ حَاجَةٍ بِی إِلَیْهِ عَظِیمَةٍ وَ غِنَاکَ عَنْهُ قَدِیمٌ وَ هُوَ عِنْدِی کَثِیرٌ وَ هُوَ عَلَیْکَ سَهْلٌ یَسِیرٌ.

ستایش خداى را با همه ستودنیهایش، بر تمام نعمتهایش، ستایش خداى را که در فرمانروایى رقیبى ندارد، و براى او در کارش نزاع‏ کننده اى نیست، ستایش خداى را که در آفرینش‏ شریکى ندارد، و در بزرگى شبیهى براى او نیست. ستایش خداى را که فرمان و سپاسش در آفریدگان جارى است‏ و بزرگواری اش با کرمش آشکار است، و دست لطفش به سخاوت گشوده، خدایى گنجینه هایش نقصان نپذیرد، و بخشش بسیارش جز جود و کرم بر او نیفزاید، همانا او عزیز و بسیار بخشنده است،

خدایا اندک از بسیار از تو درخواست مى‏ کنم، با نیاز شدیدى که مرا به آن است، و بى‏ نیازى تو از آن دیرینه است، و آن اندک نزد من بسیار است، و براى تو هموار و آسان.

اللَّهُمَّ إِنَّ عَفْوَکَ عَنْ ذَنْبِی وَ تَجَاوُزَکَ عَنْ خَطِیئَتِی وَ صَفْحَکَ عَنْ ظُلْمِی وَ سَتْرَکَ عَلَى [عَنْ‏] قَبِیحِ عَمَلِی وَ حِلْمَکَ عَنْ کَثِیرِ [کَبِیرِ] جُرْمِی عِنْدَ مَا کَانَ مِنْ خَطَایَ [خَطَئِی‏] وَ عَمْدِی أَطْمَعَنِی فِی أَنْ أَسْأَلَکَ مَا لا أَسْتَوْجِبُهُ مِنْکَ الَّذِی رَزَقْتَنِی مِنْ رَحْمَتِکَ وَ أَرَیْتَنِی مِنْ قُدْرَتِکَ وَ عَرَّفْتَنِی مِنْ إِجَابَتِکَ فَصِرْتُ أَدْعُوکَ آمِناً وَ أَسْأَلُکَ مُسْتَأْنِساً لا خَائِفاً وَ لا وَجِلاً مُدِلاً عَلَیْکَ فِیمَا قَصَدْتُ فِیهِ [بِهِ‏] إِلَیْکَ فَإِنْ أَبْطَأَ عَنِّی [عَلَیَ‏] عَتَبْتُ بِجَهْلِی عَلَیْکَ وَ لَعَلَّ الَّذِی أَبْطَأَ عَنِّی هُوَ خَیْرٌ لِی لِعِلْمِکَ بِعَاقِبَةِ الْأُمُورِ فَلَمْ أَرَ مَوْلًى [مُؤَمَّلا] کَرِیماً أَصْبَرَ عَلَى عَبْدٍ لَئِیمٍ مِنْکَ عَلَیَّ یَا رَبِّ إِنَّکَ تَدْعُونِی فَأُوَلِّی عَنْکَ وَ تَتَحَبَّبُ إِلَیَّ فَأَتَبَغَّضُ إِلَیْکَ وَ تَتَوَدَّدُ إِلَیَّ فَلا أَقْبَلُ مِنْکَ کَأَنَّ لِیَ التَّطَوُّلَ عَلَیْکَ،

خدایا بخششت از گناهم، و گذشتت از خطایم، و چشم‏پوشی ات از ستمم و پرده افکنی ات‏ بر کردار زشتم، و بردباری ات از فراوانى جرمم از آنچه که از خطا و گناه عمدی ام بود مرا به طمع انداخت، که از درگاهت چیزى را که شایسته آن از سوى تو نیستم درخواست کنم، آنچه که از رحمتت نصیبم نمودى‏ و از قدرتت نشانم دادى، و از اجابتت به من شناساندى، پس بر آن شدم که با اطمینان بخوانمت، و با انس و میل بدون ترس‏ و هراس از تو درخواست مى‏ کنم، و در آنچه به خاطر آن قصد پیشگاه تو نمودم بر تو ناز کنم، اگر برآورده شدن حاجتم تأخیر افتاد، از روى‏ نادانى بر تو عتاب ورزیدم، با آنکه شاید به تأخیر افتادن روا شدن حاجتم برایم بهتر باشد، چه تو به سرانجام امور آگاهى، پس هیچ‏ مولاى کریمى را بر بنده پستى، شکیباتر از تو بر خود ندیدم، اى پروردگار من، تو مرا مى‏ خوانى، و من از تو روى مى‏ گردانم، و با من دوستى مى ‏ورزى و من با تو دشمنى مى‏ کنم، به من محبّت مى‏ نمایى و از تو نمى ‏پذیرم، گویا مرا بر تو منّت است،

فَلَمْ [ثُمَّ لَمْ‏] یَمْنَعْکَ ذَلِکَ مِنَ الرَّحْمَةِ لِی وَ الْإِحْسَانِ إِلَیَّ وَ التَّفَضُّلِ عَلَیَّ بِجُودِکَ وَ کَرَمِکَ فَارْحَمْ عَبْدَکَ الْجَاهِلَ وَ جُدْ عَلَیْهِ بِفَضْلِ إِحْسَانِکَ إِنَّکَ جَوَادٌ کَرِیمٌ الْحَمْدُ لِلَّهِ مَالِکِ الْمُلْکِ مُجْرِی الْفُلْکِ مُسَخِّرِ الرِّیَاحِ فَالِقِ الْإِصْبَاحِ دَیَّانِ الدِّینِ رَبِّ الْعَالَمِینَ الْحَمْدُ لِلَّهِ عَلَى حِلْمِهِ بَعْدَ عِلْمِهِ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ عَلَى عَفْوِهِ بَعْدَ قُدْرَتِهِ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ عَلَى طُولِ أَنَاتِهِ فِی غَضَبِهِ وَ هُوَ قَادِرٌ [الْقَادِرُ] عَلَى مَا یُرِیدُ الْحَمْدُ لِلَّهِ خَالِقِ الْخَلْقِ بَاسِطِ الرِّزْقِ فَالِقِ الْإِصْبَاحِ ذِی الْجَلالِ وَ الْإِکْرَامِ وَ الْفَضْلِ [وَ التَّفَضُّلِ‏] وَ الْإِنْعَامِ [الْإِحْسَانِ‏] الَّذِی بَعُدَ فَلا یُرَى وَ قَرُبَ فَشَهِدَ النَّجْوَى تَبَارَکَ وَ تَعَالَى الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی لَیْسَ لَهُ مُنَازِعٌ یُعَادِلُهُ وَ لا شَبِیهٌ یُشَاکِلُهُ وَ لا ظَهِیرٌ یُعَاضِدُهُ قَهَرَ بِعِزَّتِهِ الْأَعِزَّاءَ وَ تَوَاضَعَ لِعَظَمَتِهِ الْعُظَمَاءُ فَبَلَغَ بِقُدْرَتِهِ مَا یَشَاءُ.

و با همه اینها چیزى تو را باز نمى‏ دارد از رحمت و احسان بر من، و تفضّل به جود و کرمت بر این بنده، بر بنده نادانت رحم کن، و با فزونى احسانت بر او جود آور، زیرا تو بخشنده کریمى، ستایش خداى را خداى مالک سلطنت، روان‏ کننده کشتى، تسخیرکننده بادها، شکافنده سپیده، حکمفرماى روز جزاء پروردگار جهانیان. ستایش خداى را بر بردباری اش پس از دانشش (به نافرمانى بنده)، و ستایش خداى را بر عفوش پس از قدرتش (بر عقاب)، و ستایش خداى را بر طول بردباری اش در وقت خشم، و حال آنکه او بر آنچه بخواهد تواناست. ستایش خداى را که آفریننده آفریدگان‏ گسترنده روزى، شکافنده سپیده، داراى بزرگی و بزرگوارى و فزونی و نعمت‏بخشى است‏ خدایى که از دیدگان دور است پس دیده نمى‏ شود، و به جانها نزدیک است پس شاهد گفتگوهاى پنهان است، فرخنده و برتر است. ستایش خداى را که ستیزه‏ جویى‏ ندارد تا با او برابرى نماید، و شبیهى ندارد که هم شکل او باشد، و پشتیبانى ندارد که او را یارى کند، با عزّتش همه عزیزان را مقهور ساخته‏ و در برابر بزرگیش بزرگان فروتن گشته اند، پس با قدرتش به هرچه خواهد رسد،

الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی یُجِیبُنِی حِینَ أُنَادِیهِ وَ یَسْتُرُ عَلَیَّ کُلَّ عَوْرَةٍ وَ أَنَا أَعْصِیهِ وَ یُعَظِّمُ النِّعْمَةَ عَلَیَّ فَلا أُجَازِیهِ فَکَمْ مِنْ مَوْهِبَةٍ هَنِیئَةٍ قَدْ أَعْطَانِی وَ عَظِیمَةٍ مَخُوفَةٍ قَدْ کَفَانِی وَ بَهْجَةٍ مُونِقَةٍ قَدْ أَرَانِی فَأُثْنِی عَلَیْهِ حَامِداً وَ أَذْکُرُهُ مُسَبِّحا الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی لا یُهْتَکُ حِجَابُهُ وَ لا یُغْلَقُ بَابُهُ وَ لا یُرَدُّ سَائِلُهُ وَ لا یُخَیَّبُ [یَخِیبُ‏] آمِلُهُ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی یُؤْمِنُ الْخَائِفِینَ وَ یُنَجِّی [یُنْجِی‏] الصَّالِحِینَ [الصَّادِقِینَ‏] وَ یَرْفَعُ الْمُسْتَضْعَفِینَ وَ یَضَعُ الْمُسْتَکْبِرِینَ وَ یُهْلِکُ مُلُوکاً وَ یَسْتَخْلِفُ آخَرِینَ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ قَاصِمِ الْجَبَّارِینَ مُبِیرِ الظَّالِمِینَ مُدْرِکِ الْهَارِبِینَ نَکَالِ الظَّالِمِینَ صَرِیخِ الْمُسْتَصْرِخِینَ مَوْضِعِ حَاجَاتِ الطَّالِبِینَ مُعْتَمَدِ الْمُؤْمِنِینَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی مِنْ خَشْیَتِهِ تَرْعَدُ السَّمَاءُ وَ سُکَّانُهَا وَ تَرْجُفُ الْأَرْضُ وَ عُمَّارُهَا وَ تَمُوجُ الْبِحَارُ وَ مَنْ یَسْبَحُ فِی غَمَرَاتِهَا.

ستایش خداى را که اجابتم مى‏ کند آن گاه که‏ صدایش مى ‏زنم، و هر زشتى را بر من مى‏ پوشاند درحالیکه من از او نافرمانى مى‏ کنم، و او نعمتش را بر من بزرگ مى‏ گرداند، پس من او را پاداش ندهم (شکر نمى‏ کنم)، چه بسیار موهبتهاى گوارایى که به من عطا فرمود، و حوادث وحشتناکى که مرا از آسیب آنها کفایت نمود، و چه بسیار خرّمى دلنشینى که به من نمایاند، او را ستایش‏گویان ستایش مى‏ کنم، و تسبیح‏گویان یادش مى‏ کنم، ستایش خداى را که پرده اش دریده نگردد، و در رحمتش بسته نشود، و پرسنده اش ردّ نگردد، و آرزومندش نومید نشود. ستایش خدایی را که هراسندگان را ایمنى بخشد، و شایستگان را نجات دهد، و ناتوان شمردگان را به رفعت رساند، و مستکبران را به خاک اندازد و پادشاهانى را نابود نماید، و دیگران را جانشین آنان سازد، ستایش خداى را که درهم شکننده گردنکشان، نابودکننده ستمکاران، دریابنده گریختگان، کیفردهنده‏ ستمگران، فریادرس دادجویان، حاجت‏بخش خواهندگان، تکیه‏ گاه مؤمنان است. ستایش خداى‏ را که از خشیت(ترس)ش آسمان و ساکنانش غرّش کنند، و زمین و آباد کنندگانش بلرزند، و دریاها و هرکه در اعماقش شناور است موج زنند.

الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی هَدَانَا لِهَذَا وَ مَا کُنَّا لِنَهْتَدِیَ لَوْ لا أَنْ هَدَانَا اللَّهُ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی یَخْلُقُ وَ لَمْ یُخْلَقْ وَ یَرْزُقُ وَ لا یُرْزَقُ وَ یُطْعِمُ وَ لا یُطْعَمُ وَ یُمِیتُ الْأَحْیَاءَ وَ یُحْیِی الْمَوْتَى وَ هُوَ حَیٌّ لا یَمُوتُ بِیَدِهِ الْخَیْرُ وَ هُوَ عَلَى کُلِّ شَیْ‏ءٍ قَدِیرٌ اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ عَبْدِکَ وَ رَسُولِکَ وَ أَمِینِکَ وَ صَفِیِّکَ وَ حَبِیبِکَ وَ خِیَرَتِکَ [خَلِیلِکَ‏] مِنْ خَلْقِکَ وَ حَافِظِ سِرِّکَ وَ مُبَلِّغِ رِسَالاتِکَ أَفْضَلَ وَ أَحْسَنَ وَ أَجْمَلَ وَ أَکْمَلَ وَ أَزْکَى وَ أَنْمَى وَ أَطْیَبَ وَ أَطْهَرَ وَ أَسْنَى وَ أَکْثَرَ [أَکْبَرَ] مَا صَلَّیْتَ وَ بَارَکْتَ وَ تَرَحَّمْتَ وَ تَحَنَّنْتَ وَ سَلَّمْتَ عَلَى أَحَدٍ مِنْ عِبَادِکَ [خَلْقِکَ‏] وَ أَنْبِیَائِکَ وَ رُسُلِکَ وَ صِفْوَتِکَ وَ أَهْلِ الْکَرَامَةِ عَلَیْکَ مِنْ خَلْقِکَ

ستایش خداى را که ما را به این (شناخت خویش) هدایت فرمود و اگر خدا ما را هدایت نکرده بود هرگز هدایت نمى ‏شدیم‏ ستایش خداى را که مى‏ آفریند و خود آفریده نشده، و روزى مى‏ دهد، و خود روزى داده نمى ‏شود و مى‏ خوراند و خود خورانده نمى‏ شود و زنده ها را مى‏ میراند، و مردگان را زنده مى‏ کند، و اوست زنده اى که هرگز نمى ‏میرد، خیر تنها به دست اوست، و او بر هر چیز تواناست. خدایا درود فرست بر محمّد بنده و فرستاده ات و امین و یار صمیمى و محبوب، و برگزیده ات‏ از خَلقت و حافظ راز و رساننده پیامهایت، برترین و بهترین و زیباترین‏ و کامل‏ترین و پاکیزه‏ ترین و پررشدترین و دلپسندترین و پاک‏ترین و بلندترین و بیشترین درودى که فرستادى و برکت دادى و ترحم نمودى‏ و مهر ورزیدى، و سلام دادى بر یکى از بندگان و پیامبران و رسولان و برگزیدگان و گرامیان تو از میان خلقت.

اللَّهُمَّ وَ صَلِّ عَلَى عَلِیٍّ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ وَ وَصِیِّ رَسُولِ رَبِّ الْعَالَمِینَ ، عَبْدِکَ وَ وَلِیِّکَ وَ أَخِی رَسُولِکَ وَ حُجَّتِکَ عَلَى خَلْقِکَ وَ آیَتِکَ الْکُبْرَى وَ النَّبَإِ الْعَظِیمِ وَ صَلِّ عَلَى الصِّدِّیقَةِ الطَّاهِرَةِ فَاطِمَةَ [الزَّهْرَاءِ] سَیِّدَةِ نِسَاءِ الْعَالَمِینَ وَ صَلِّ عَلَى سِبْطَیِ الرَّحْمَةِ وَ إِمَامَیِ الْهُدَى الْحَسَنِ وَ الْحُسَیْنِ سَیِّدَیْ شَبَابِ أَهْلِ الْجَنَّةِ وَ صَلِّ عَلَى أَئِمَّةِ الْمُسْلِمِینَ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ وَ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ وَ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ وَ مُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ وَ عَلِیِّ بْنِ مُوسَى وَ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ وَ عَلِیِّ بْنِ مُحَمَّدٍ وَ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ وَ الْخَلَفِ الْهَادِی الْمَهْدِیِّ حُجَجِکَ عَلَى عِبَادِکَ وَ أُمَنَائِکَ فِی بِلادِکَ صَلاةً کَثِیرَةً دَائِمَةً.

  اللَّهُمَّ وَ صَلِّ عَلَى وَلِیِّ أَمْرِکَ الْقَائِمِ الْمُؤَمَّلِ وَ الْعَدْلِ الْمُنْتَظَرِ وَ حُفَّهُ [وَ احْفُفْهُ‏] بِمَلائِکَتِکَ الْمُقَرَّبِینَ وَ أَیِّدْهُ بِرُوحِ الْقُدُسِ یَا رَبَّ الْعَالَمِینَ. اللَّهُمَّ اجْعَلْهُ الدَّاعِیَ إِلَى کِتَابِکَ وَ الْقَائِمَ بِدِینِکَ اسْتَخْلِفْهُ فِی الْأَرْضِ کَمَا اسْتَخْلَفْتَ الَّذِینَ مِنْ قَبْلِهِ. مَکِّنْ لَهُ دِینَهُ الَّذِی ارْتَضَیْتَهُ لَهُ، أَبْدِلْهُ مِنْ بَعْدِ خَوْفِهِ أَمْناً یَعْبُدُکَ لا یُشْرِکُ بِکَ شَیْئاً.

خدایا درود فرست بر على امیر مؤمنان، و جانشین‏ فرستاده پروردگار جهانیان، بنده و ولیّت و برادر رسولت، و حجّتت بر بندگان، و نشانه بزرگ‏ترت، و خبر عظیم، و درود فرست بر صدیقه طاهره فاطمه زهرا سرور زنان‏ جهانیان، و درود فرست بر دو فرزندزاده (پیامبر) رحمت، و دو پیشواى هدایت، حسن و حسین، دو سرور جوانان اهل بهشت، و درود فرست بر امامان مسلمانان، على بن الحسین و محمّد بن على، و جعفر بن محمّد، و موسى بن جعفر و على بن موسى و محمّد بن على و على بن محمّد، و حسن‏ بن على، و یادگار هدایتگر هدایت شده (مهدى)، حجّتهاى تو بر بندگانت، و امینهاى تو در سرزمینهایت‏ درودى بسیار و همیشگى.

خدایا و درود فرست بر ولى امرت (سرپرست دستورت)، آن قائم آرزو شده، و داد(گستر) مورد انتظار، و او را در حمایت فرشتگان مقرّبت قرار ده، و به روح القدس تأیید(یاری)ش کن اى پروردگار جهانیان. خدایا او را دعوت‏کننده به کتابت، و قیام ‏کننده به دینت قرار ده، و او را روى زمین جایگزین گردان چنانکه جایگزین کردى آنانکه پیش از او بودند. دینى را که برایش پسندیده اى به دست او پابرجا بدار، و پس از ترسش، امنیت را برگردان، تا تو را بپرستد و چیزی را شریکت نگذارد.

اللَّهُمَّ أَعِزَّهُ وَ أَعْزِزْ بِهِ وَ انْصُرْهُ وَ انْتَصِرْ بِهِ وَ انْصُرْهُ نَصْراً عَزِیزاً وَ افْتَحْ لَهُ فَتْحاً یَسِیراً وَ اجْعَلْ لَهُ مِنْ لَدُنْکَ سُلْطَاناً نَصِیراً اللَّهُمَّ أَظْهِرْ بِهِ دِینَکَ وَ سُنَّةَ نَبِیِّکَ حَتَّى لا یَسْتَخْفِیَ بِشَیْ‏ءٍ مِنَ الْحَقِّ مَخَافَةَ أَحَدٍ مِنَ الْخَلْقِ

اللَّهُمَّ إِنَّا نَرْغَبُ إِلَیْکَ فِی دَوْلَةٍ کَرِیمَةٍ تُعِزُّ بِهَا الْإِسْلامَ وَ أَهْلَهُ وَ تُذِلُّ بِهَا النِّفَاقَ وَ أَهْلَهُ وَ تَجْعَلُنَا فِیهَا مِنَ الدُّعَاةِ إِلَى طَاعَتِکَ وَ الْقَادَةِ إِلَى سَبِیلِکَ وَ تَرْزُقُنَا بِهَا کَرَامَةَ الدُّنْیَا وَ الآخِرَةِ .

خدایا عزیزش بدار، و به دیگران با او عزّت بده و یاری اش کن و به دیگران از سوى او یارى ده، یاری اش ده‏ یارى پیروزمندانه و بگشا برایش گشایشی آسان، و بگذار از پیش خود براى او چیرگیى پیروزى آفرین. خدایا با او دینت و روش (سنت)‏ پیامبرت را آشکار کن، تا چیزى از حق، از ترس کسى از خلق نخواهد پنهان بماند.

خدایا به سوى تو مشتاقیم‏ در دولت کریمه اى که اسلام و اهلش را با آن عزیز گردانى، و نفاق و اهلش را با آن خوار سازى، و ما را در آن دولت از دعوت‏کنندگان به سوى طاعتت، و رهبران به سوى راهت قرار دهى، و کرامت دنیا و آخرت را از برکت آن‏ روزیمان فرمایى.

اللَّهُمَّ مَا عَرَّفْتَنَا مِنَ الْحَقِّ فَحَمِّلْنَاهُ وَ مَا قَصُرْنَا عَنْهُ فَبَلِّغْنَاهُ اللَّهُمَّ الْمُمْ بِهِ شَعَثَنَا وَ اشْعَبْ بِهِ صَدْعَنَا وَ ارْتُقْ بِهِ فَتْقَنَا وَ کَثِّرْ بِهِ قِلَّتَنَا وَ أَعْزِزْ [أَعِزَّ] بِهِ ذِلَّتَنَا وَ أَغْنِ بِهِ عَائِلَنَا وَ اقْضِ بِهِ عَنْ مُغْرَمِنَا [مَغْرَمِنَا] وَ اجْبُرْ بِهِ فَقْرَنَا وَ سُدَّ بِهِ خَلَّتَنَا وَ یَسِّرْ بِهِ عُسْرَنَا وَ بَیِّضْ بِهِ وُجُوهَنَا وَ فُکَّ بِهِ أَسْرَنَا وَ أَنْجِحْ بِهِ طَلِبَتَنَا وَ أَنْجِزْ بِهِ مَوَاعِیدَنَا وَ اسْتَجِبْ بِهِ دَعْوَتَنَا وَ أَعْطِنَا بِهِ سُؤْلَنَا وَ بَلِّغْنَا بِهِ مِنَ الدُّنْیَا وَ الْآخِرَةِ آمَالَنَا وَ أَعْطِنَا بِهِ فَوْقَ رَغْبَتِنَا یَا خَیْرَ الْمَسْئُولِینَ وَ أَوْسَعَ الْمُعْطِینَ اشْفِ بِهِ صُدُورَنَا وَ أَذْهِبْ بِهِ غَیْظَ قُلُوبِنَا وَ اهْدِنَا بِهِ لِمَا اخْتُلِفَ فِیهِ مِنَ الْحَقِّ بِإِذْنِکَ إِنَّکَ تَهْدِی مَنْ تَشَاءُ إِلَى صِرَاطٍ مُسْتَقِیمٍ وَ انْصُرْنَا بِهِ عَلَى عَدُوِّکَ وَ عَدُوِّنَا إِلَهَ الْحَقِّ [الْخَلْقِ‏] آمِینَ.

خدایا آنچه از حق به ما شناساندى تابِ بُردنش را نیز عنایت کن، و آنچه را در رسیدن به آن کوتاهى کردیم، ما را به آن برسان، خدایا پریشانى‏ ما را به یارى او جمع کن، و پراکندگى ما را به او جمع کن، و گسیختگى ما را با او پیوند ده، و اندک ما را به او زیاد فرما، و خواری ما را به او سرافرازی (عزّت) ده‏ و تنگدستى ما را به او توانگرى بخش، و بدهى ما را از برکت او ادا کن، و فقر ما را به مدد او جبران فرما، و جدایى و دودستگى ما را به او برطرف کن، و دشوارى کار ما را به او آسان گردان، و روى ما را به او سپید کن، و اسیران ما را با او آزاد گردان، و درخواستهاى ما را با او برآور، و وعده هاى ما را با او تحقق بخش‏ و دعایمان را با او اجابت کن، و خواسته هایمان را با او عطا فرما، و ما را با او به آرزوهاى دنیا و آخرتمان برسان، و با او بالاتر از آرزویمان‏ به ما اعطا کن، اى بهترین خواسته‏ شدگان، و گشاده‏ دست‏ترین بخشندگان، سینه‏ هاى ما را به او شفا بخش، و کینه دلهایمان را به او برطرف‏ کن، و ما را با او به آنچه از حقیقت که در آن اختلاف افتاده به اذن خود راهنمایى فرما، همانا تو هرکه را بخواهى به راه راست‏ هدایت مى‏ کنى، و با او ما را بر دشمنانت و دشمنانمان یارى ده، اى معبود حق آمین.

اللَّهُمَّ إِنَّا نَشْکُو إِلَیْکَ فَقْدَ نَبِیِّنَا صَلَوَاتُکَ عَلَیْهِ وَ آلِهِ وَ غَیْبَةَ وَلِیِّنَا [إِمَامِنَا] وَ کَثْرَةَ عَدُوِّنَا وَ قِلَّةَ عَدَدِنَا، وَ شِدَّةَ الْفِتَنِ بِنَا وَ تَظَاهُرَ الزَّمَانِ عَلَیْنَا فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ [آلِ مُحَمَّدٍ] وَ أَعِنَّا عَلَى ذَلِکَ بِفَتْحٍ مِنْکَ تُعَجِّلُهُ وَ بِضُرٍّ تَکْشِفُهُ وَ نَصْرٍ تُعِزُّهُ وَ سُلْطَانِ حَقٍّ تُظْهِرُهُ وَ رَحْمَةٍ مِنْکَ تُجَلِّلُنَاهَا وَ عَافِیَةٍ مِنْکَ تُلْبِسُنَاهَا بِرَحْمَتِکَ یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ .

خدایا از نبود پیامبرمان‏ که درودهاى تو بر او و خاندانش باد و از ناپیدایى مولایمان، و بسیارى دشمنانمان و کمى‏ نفراتمان، و سختى فتنه ‏ها به سویمان، و از جریان زمان بر زیانمان به درگاه تو شکوه می آوریم، بر محمّد و خاندانش درود فرست‏ و ما را در برابر این همه یارى فرما به گشایشى از جانب خویش که زود برسانى، و بدحالى که برطرف کنى، و پیروزى با عزّت برایمان قرار دهى، و سلطنت (چیرگی) حقى که‏ آشکارش فرمایى، و به رحمتى که از سویت ما را فرا گیرد، و به سلامتى کاملى که از جانبت ما را بپوشاند، به مِهرت اى مهربان‏ترین مهربانان.

فردافکنی (کار امروز را به فردا انداختن) ساخت‌یافته

(تکمیل مطلب از واحد)

نوشته ای دیدم در وبلاگ «استادان علیه تقلب» با عنوان «فردافکنی ساخت‌یافته» که ابتدا یک مقدمه ای مربوط به موضوع وبلاگشان به قلم آقای پیامی هست و سپس مطلب اصلی. هم از نظر موضوعی جالب و مهم و مفید هست و هم از نظر سبک نگارش صادقانه و خنده دار. در پایان بخشی از پرسش و پاسخ را هم که مفید بوده آورده ام. ممنون از نگارنده و مشارکتگران آن. 

البته نظر خود من (مهندس شجاعی) این است که اکثر افراد کمابیش با این مسأله (کار امروز را به فردا انداختن) درگیر هستند و فقط اندازه ها و نحوه برخورد و مدیریت شرایط فرق می کند و با پیشنهاد آخر آقای پری نویسنده اصلی مطلب به عنوان راه دوم موافقم ولی راه اول و اصلی سعی مدام در  رفتن مستمر به سمت کارهای لازم است که یک سعی مستمر و بی پایان هست و باید باشد و نباید تأخیر افتادن و عقب ماندن کارها موجب فرار ذهنی آدم از آنها بشود تا مسأله تشدید شود. با این سعی مستمر، انضباط (دیسیپلین) آدم به مرور افزایش میابد و تبدیل به عادت و سپس شخصیت انسان می شود.

 روی موضوع برنامه ریزی و تجربیات خودم در برنامه ریزی موفق و عمل موفق به آن انشاءالله مطالبی خواهم نوشت و اصولا یکی از پروژه های مهم اکنون واحد ما، نرم افزاری برای ارتقاء قابلیت برنامه ریزی و اجرای برنامه های فردی هست که با کتاب یا نوشته هایی در این مورد از خود من انشاءالله همراه خواهد شد ولی فعلا خوب است مطلب زیر را بخوانید و به نتیجه گیری فعلی خود برسید.

ااا پیامی | پنجشنبه, ۱۸ اردیبهشت ۱۳۹۳

بعضی از کسانی که وارد تحصیلات تکمیلی می‌شوند به خوبی می‌دانند که با توجه به شرایط اجتماعی و اقتصادی خود وقتی برای درس خواندن و پژوهش ندارند و در واقع به صورت از پیش تعریف شده قصدشان بر این است که متقلبانه مدرکی بگیرند و بروند. اما همه متقبان در این گروه قرار ندارند. بسیارند کسانی که با شرایط مناسب و وقت کافی و انگیزه فراوان و استعداد بالا پا به دانشگاه می‌گذارند اما روزها، ماه‌ها و سال‌ها بر آنها می‌گذرد بدون آنکه قدم مفیدی در راه پژوهش خود بردارند. پس از گذر زمان روزی دانشجو به خود می‌‌آید و می‌بیند که دیگر زمانی برایش نمانده و باید یکی از دو راه را انتخاب کند: رهاکردن تحصیل و یا تقلب که متاسفانه اکثرا از بیچارگی راه دوم را انتخاب می‌کنند. در واقع خیلی از کسانی که الان در دخمه‌های روبروی دانشگاه تهران و نزد کسانی نشسته‌اند که تا دیروز کارشان تکثیر و فروش رستم‌التواریخ و ایرج میرزا و جزوه کنکور رزمندگان بود و امروز دکتر و پرفسورهای قلابی روانه بازار کار ایران می‌کنند، شاید چند سال قبل به خواب هم نمی‌دیدند که روزی به چنین خفت و خواری بیافتند تا بخواهند رساله و مقاله‌هایی (که نوشتن آنها موجب شعف و افتخار هر دانشجویی است) را از چنین موجوداتی طلب کنند، آنهم در شرایطی که می‌دانند فردا ممکن است تشت رسوایی‌شان از بام بیافتد چون به فروشنده هیچ کالای غیر قانونیاطمینان نتوان کرد (خواه پایان‌نامه باشد، خواه موادمخدر و خواه مشروبات‌الکلی، که اگر کالایشان تقلبی از آب درآید مرجعی برای رسیدگی به شکایت مال‌باخته و آبروباخته نیست). 

در واقع «فردافکنی» (کار امروز را به فردا انداختن چیزی که در دوران کارشناسی به نام «درس خواندن شب امتحان» شناخته می‌شود و بسیاری از دانشجویان از آن رنج می‌برند)، می‌تواند تیر خلاصی بر یک دانشجوی تحصیلات تکمیلی باشد. پروفسور جان پری استاد سرشناس فلسفه در دانشگاه استنفورد است. او در سال 1996 در این باره نوشتاری منتشر کرد. به دلیل ارائه نظریه «فردافکنی ساخت‌یافته» این نوشتار برنده جایزه ایگ‌نوبل در سال 2011 و شاخه ادبیات گردید! این نوشتار در سال 2014 تبدیل به فصل اول کتابی شد با نام «هنر فردافکنی» که نویسنده در آن به صورت جامع‌تر، با پرداختن به مسائل بیشتر و البته قدری جدی‌تر به بحث در مورد مشکل فردافکنی و همچنین به ارائه راهکارهایی برای آن پرداخته است. از آنجا که نویسنده خود دچار چنین مشکلی است، به حکم هر چه از دل برآید، بر دل نشیند، متن کتاب و نوشتار بسیار مفید و خواندنی است. نوشتار به این قرار است.

فردافکنی ساخت‌یافته

نوشته پروفسور جان پری، استاد دانشگاه استنفورد

  نویسنده در حال طناب بازی با جلبک‌های دریایی، در زمانی که کارهای انجام نشده‌ای دارد.

هر کس قادر به انجام دادن هر مقدار کار است، به شرط آنکه آنها کارهایی نباشد که قرار است در حال حاضر به انجام رساند. رابرت بنچلی. 1947.

من چند ماه بود که خیال داشتم به نوشتن این نوشتار بپردازم، اما چرا بالاخره حالا دارم این کار را می‌کنم؟ چون بالاخره قدری وقت آزاد پیدا کردم؟ خیر. من الان برگه‌های امتحانی تصحیح نشده دارم، برگه‌های سفارش کتاب برای کتابخانه را باید پر کنم، یک طرح پژوهشی است که باید آن را داوری کنم و نسخه‌های اولیه پایان‌نامه‌هایی هست که باید آنها را بخوانم. من دارم روی این نوشتار کار می‌کنم چون از این راه می‌توانم همه این کارها را انجام ندهم. این چکیده چیزی است که من آن را فردافکنی ساخت‌یافته می‌نامم. راهکاری اعجاب‌انگیز که من آن را کشف کرده‌ام که فردافکنان را تبدیل به انسان‌هایی مفید می‌کند. کسانی که به خاطر آنچه که انجام می‌دهند و بهره‌برداری‌ای که از وقت‌شان می‌کنند، مورد احترام و تحسین‌اند. تمامی فردافکنان کارهایی باید انجام دهند را از سر خودشان باز می‌کنند. فردافکنی ساخت‌یافته هنری است که به واسطه آن این عادت بد، به خدمت شما درمی‌آید. نکته کلیدی اینست که فردافکنی به معنای اینکه شخص هیچ کاری انجام ندهد نیست. فردافکنان به ندرت کاملا بیکارند؛ آنها کارهای تقریبا مفیدی انجام می‌دهند، مثلا باغبانی یا تراشیدن مدادها یا درست کردن نمودار برای اینکه هر وقت خیالش را داشتند چگونه پرونده‌هایشان را مرتب کنند. چرا فردافکنان این کارها را می‌کنند؟ برای اینکه از این راه می‌توانند کاری که مهمتر است را انجام ندهند. اگر تنها کار باقیمانده که باید یک فرافکن انجام دهد تراشیدن چند مداد باشد، هیچ نیرویی در زمین نیست که بتواند او را وادار به انجام این کار کند. با این حال، فرافکن می‌تواند انگیزه لازم برای انجام کارهای سخت، وقت‌گیر و مهم را داشته باشد، مادامی که این کارها راهی باشند که او را از انجام کاری مهم‌تر بازدارد.

فردافکنی ساخت‌یافته یعنی اینکه ساختار کارهای که لازم است انجام دهیم را به گونه‌ای تغییر دهیم تا این واقعیت بلا اثر گردد. لیستی را در نظر بگیرید که فرد از کارهایش در ذهن دارد و آنها را به ترتیب اهمیت مرتب کرده است. کارهایی که به نظر ضروری‌تر می‌رسند در بالای لیست هستند اما کارهای ارزنده‌ای نیز هستند که جایگاه پایین‌تری دارند. انجام این کارها معمولا راهی است برای انجام ندادن آنهایی که در بالای لیست قرار دارند. با این گونه سازمان‌دهی کارها، فردافکن تبدیل به شهروند مفیدی خواهد شد. در واقع فردافکن می‌تواند حتی تبدیل به کسی شود، همان‌طور که من شدم، که به انجام کارهای فراوان معروف است.

ایده‌آل‌ترین موقعیتی که من به عنوان یک فردافکن ساخت‌یافته داشته‌ام مربوط به زمانی است که من و همسرم در برنامه سکونت‌گاه همکاری مشارکت می‌کردیم. (سکونت‌گاه همکاری برنامه‌ای بود که در آن دانشگاه استنفورد منزل برخی استادان را در جوار خوابگاه دانشجویان قرار می‌داد تا با هم بیشتر در تماس باشند.) هر روز عصر من با فشار برگه‌هایی که باید تصحیح می‌شدند، درس‌هایی که باید برای ارائه آماده می‌شدند و کارهای شورای گروه که باید انجام می‌شدند، از در ویلایمان که مجاور خوابگاه بود خارج می‌شدم و به لابی خوابگاه می‌رفتم. در آنجا یا با ساکنان پینگ‌پونگ بازی می‌کردم یا برای حرف زدن به اتاق‌هایشان می‌رفتم یا اینکه فقط آنجا می‌نشستم و روزنامه می‌خواندم. به این صورت بود که من به عنوان یک عضو نمونه سکونتگاه همکاری معروف شدم و برای خودم اعتباری کسب کردم. یکی از نادر پرفسورهایی که برای دانشجویان غیرتکمیلی (لیسانس و فوق دیپلم) وقت می‌گذارد و به آنها نزدیک می‌شود و درک‌شان می‌کند. کاری که من انجام داده بودم این بود: پینگ‌پونگ بازی کردن با هدف انجام ندادن کارهای مهم‌تر و نتیجه نهایی کسب اعتباری همانند مستر چیپس (داستان و سریال تلویزیونی در مورد یک آموزگار دلسوز).

فردافکن‌ها خیلی وقت‌ها مسیر غلطی را انتخاب می‌کنند. آنها سعی می‌کنند که تعداد کارهایی که برای انجام دارند را به حداقل برسانند، با این پیش فرض که اگر کارهای کمی برای انجام داشته باشند، فردافکنی را کنار خواهند گذاشت و کارها را به خوبی انجام خواهند داد. ولی این رویه بر خلاف فطرت فردافکنان است و بزرگترین منبع انگیزه آنها را نابود می‌کند. داشتن تعداد اندکی کار در فهرست کارها که طبیعتا مهمترین کارها هستند و تنها راه برای انجام ندادن آنها این می‌تواند باشد که فرد هیچ کاری انجام ندهد. این روش به جای اینکه شخص را تبدیل به آدم موثری کند، او را تبدیل به یک سیب‌زمینی پشندی بی‌مصرف می‌کند.

در اینجا ممکن است بپرسید که تکلیف کارهای مهمی که در بالای لیست قرار دارند و هرگز انجام نمی‌شوند چیست؟ قبول می‌کنم که اینجا ممکن است مشکلی پیش بیاید.

ترفندی که در اینجا باید به کار گرفته شود این است که پروژه‌های مناسبی برای قرار گرفتن در بالای لیست انتخاب گردند. ایده‌آل آن است که این کارها دارای دو ویژگی باشند، یکم، چنین به نظر بیاید که موعد مشخصی دارند (در حالی که واقعا ندارند). دوم، چنین به نظر بیاید که بسیار پر اهمیت هستند (در حالی که واقعا نیستند). خوشبختانه چنین کارهایی زندگی ما را احاطه کرده‌اند. در دانشگاه‌ها بخش عمده‌ای از کارها در این رده قرار می‌گیرند و مطمئنم در سایر موسسات بزرگ هم وضع بر همین منوال است. مثلا چیزی که الان در بالای لیست کارهای من قرار دارد، به پایان بردن نوشتاری در مورد «فلسفه زبان». این کار بنا بود یازده ماه پیش انجام شود. من تعداد بسیاری از کارهایم را پیش بردم تا این یک کار را انجام ندهم. دو سه ماه پیش دچار احساس گناه شدم و نامه‌ای به سردبیر نوشتم و گفتم از این تاخیر بسیار متاسفم و قصد جدی دارم که این کار را به انجام برسانم. نوشتن این نامه، البته، راهی بود برای کار نکردن روی مقاله. این پوششی بود تا چنین جلوه دهد که من چندان از روند کار عقب نیستم، و در هر صورت این مقاله چقدر مهم است؟ آن قدر مهم که بالاخره یک زمانی یک کاری پیدا شود که به نظر مهم‌تر از آن بیاید، آن وقت روی آن کار خواهم کرد.

مثال دیگر فرم‌های سفارش کتاب برای کتابخانه دانشگاه است. الان که دارم این مقاله را می‌نویسم خرداد است. در ماه مهر من قرار است درس «معرفت شناسی» را ارائه دهم. مهلت سفارش کتاب هم، همین حالا گذشته است. برای من آسان است که این کار را عاجل در نظر بگیرم (توضیح برای کسانی که فردافکن نیستند، من زمانی مهلت چیزی را عاجل می‌بینم که یکی دوهفته از آن گذشته باشد). تقریبا هر روز منشی گروه به من یادآوری می‌کند و دانشجویان هم گاهی سوال می‌کنند بالاخره ما باید ترم بعد چه بخوانیم، و فرم‌های پر نشده درست وسط میز من هستند. دقیقا زیر کاغذ ساندویچی که چهارشنبه گذشته خوردم. این کار در نزدیکی بالای لیست من قرار دارد و دائم من را اذیت می‌کند و به من انگیزه می‌دهد که کارهای مفید ولی الکی کم اهمیت‌تر را انجام دهم. اما واقعیت قضیه، سر کتابفروشان الان گرم با فرم‌هایی است که نافردافکنان پر کرده‌اند. من می‌توانم کار خودم را وسط تابستان هم انجام دهم و مشکلی هم پیش نمی‌آید. کتاب‌های که من سفارش می‌دهم سرشناس و پرخواننده و از ناشران معتبر هستند. من از الان تا، فعلا می‌گویم، اول مرداد کارهایی پیدا خواهم کرد که به نظر مهم‌تر از اینها بیایند و آن وقت روانم احساس آسودگی خواهد کرد که با پرکردن این فرم‌ها، آن کارها را انجام ندهم.

خواننده ممکن است در اینجا احساس کند که فردافکنی ساخت‌یافته نیازمند مقدار مشخصی خودفریبی است، انگار که شخص دارد مرتبا شبکه (شرکت) هرمی را روی خودش پیاده می‌کند. دقیقا همین طور است. شخص باید دارای این توانایی باشد که کارهایی با اهمیت کاذب و موعد غیرواقعی را به رسمیت بشناسد و در خود این احساس را به وجود آورد که آنها واقعا مهم و ضروری هستند. این امر مشکلی نیست چرا که اکثریت قریب به اتفاق فردافکنان توانایی فوق‌العاده‌ای در خود فریبی دارند. و چه چیزی می‌تواند شکوهمندتر از آن باشد که انسان از یک نقص شخصیتی برای جبران نقصی دیگر بهره‌برداری نماید.

 ۳  ۲۹۳/۰۲/۱۸

ااا پیامی

نظرات (۸)

۲۶ اردیبهشت ۹۳ ، ۱۶:۲۶مجید

این پست بسیار عالی بود. مخصوصا جمله آخر. "چه چیزی می‌تواند شکوهمندتر از آن باشد که انسان از یک نقص شخصیتی برای جبران نقصی دیگر بهره‌برداری نماید."

در خودم این را دیدم. زمانی که نمی خواهم کاری انجام دهم کتاب می خوانم. با اینکه لیست بالایی از کارها مرا به سوی خود دعوت می کنند.

۲۶ اردیبهشت ۹۳ ، ۱۹:۴۱محمد رضا

همکار محترم ، جناب پیامی،  مواردی را که تحت عنوان فردا فکنی (procrastination) ذکر کردید بسیار جالب و مفید بود.  اما دو موضوع
اول- بسیاری از جماعت متقلب فردافکن نیستند. فقط به این نتیجه رسیده اند که در اوضاع فعلی مدرک دکتری حداقل مدرک تحصیلی محسوب می شود.  یعنی وقتی که مدرک دکتری را گرفتی و در یکی از هزاران "دانشگاه" کشور استخدام شدی دیگر کسی سئوال نمیکند که تز دکتری تو در مورد چه بود یا چند مقاله و با چه کیفیتی چاپ کردی.  سر کلاس میروی و دانشجوی بی علاقه به خزعبلاتت گوش خواهد داد و هر چه بیسواد تر باشی راضی تر خواهند بود. 
دوم- در مورد فردا فکنی کارها و تحقیقات بسیار زیادی در علوم روانکاوی شده است و دلایل آن عموما محدود و مشخص است. بهتر است فردافکن به فکر درمان اساسی این درد باشد تا دور زدن و تسکین آن.  
بهرحال از این نوشته تشکر می کنم.  اگر یک ویرایش هم بشود و غلطهای املایی رفع شود بسیار عالی میشود.  

پاسخ: 

در مورد اول، همانی است که در پست نوشته ام و شما هم همان را نوشته اید. همه متقلبان فردافکن نیستند و همه شان هم متقلبان بالفطره (که هدفشان استخدام یا افزایش پایه حقوق به هر قیمتی است) نیستند. البته با شما در موردی موافق نیستم. اگر نگاهی به محیط های دانشگاهی بیاندازیم محبوب ترین استادان، استادان باهوش و با سواد اند. اما استادان بی سواد بر خلاق گروه اول که امتحان گرفتنشان استاندارد و نرمال است بر دو دسته تقسیم می شوند. یا استادان بی سوادی که بسیار بر دانشجویان آسان می گیرند تا به طمع نمره کسی بر بی سوادی شان معترض نشود و یا امتحان را بیش از حد سخت می گیرند تا معترضان به بی سوادی شان را متهم به درس نخوانی کنند و تا حدودی شهرت به بی سوادی را از خود دور نمایند. اما در مورد دوم، به مسایلی چون روانشناسی و جامعه شناسی و حتی تا حدودی پزشکی دید مهندسی نتوان داشت و مراجعه به متخصص را معادل حل آسان و سریع مساله نتوان دانست. به هر حال شناخت درمانی یکی از روش های موثر و اثبات شده است که وقتی فرد مشکل خود را بشناسد و آنگاه احساس بد به خود (خود کم بینی) را از خود دور نموده و با درایت شرایط خود را بهبود خواهد داد. پیامی

۲۶ اردیبهشت ۹۳ ، ۲۰:۲۹پاپیون

بهترین مقاله ای که می شد در فصل امتحانات خواند و از آن بسیار انگیزه گرفت

تا بتوان تا حد ممکن از"فردا فکنی" اجتناب کرد.

۲۹ اردیبهشت ۹۳ ، ۲۰:۰۷رادمهر

من حدود بیست ساله که کارشناسی ارشد الکترونیک از یکی از دانشگاههای خیلی خوب ایرون گرفتم و تا حالا به عنوان مربی تو یکی از واحدهای دانشگاه آزاد مشغول بودم. همیشه سعی کردم که خوب درس بدم و مطالب جدید . حدود 4 ساله که شروع کردم به دکتری ولی از یه طرف کار و مشکلات زندگی فرصت کار روی رساله رو نمیده  و از یه طرفم استانداردام رو نمیخوام زیر پا بذارم.  از طرف دیگه خیلی هزینه کردم و دلم نمیاد دوره رو ول کنم.  تمام مدت وسوسه اینکه به یکی از این شماره تلفن توی اعلامیه ها زنگ بزنم داره منو میکشه.   خیلی از همکارام که از دانشگاهای ضعیف مدرک گرفته بودن یه جوری یه دکترا جور کردن و الان هم رئیس دانشکده و غیره شدن.  یکی میگفت باید اون هدف ایده آل که برای تزم گذاشتم رو یه کم بیارم پایین و خرده خرده روی موضوع کار کنم ولی از من که بر نمیاد.  آیا کسی پیشنهادی داره؟  

پاسخ: 
پیشنهادی که میتوان به شما داد این است که حتما نسخه ای از این کتاب را گیر بیاورید و بخوانید. و یا دست کم کتابی دیگر در باب همین موضوع. چرا که در این کتاب یکی از  اصلی ترین علل فردافکنی و شکست های ناشی از آن را ایده آل گرایی شناخته است. چند جمله از کتاب را اینجا می آورم (ترجمه نمی کنم فقط از آنچه در ذهن دارم نقل می کنم) 

   «همیشه می گفتند که یکی از عوامل این مشکل، ایده آل گرایی است اما من خودم را ایده آل گرا نمی دانستم، چرا که تا به حال هیچ کاری را بی نقص و ایده آل انجام نداده ام. اما واقعیت این است که چنین حسی در من هست. مثلا مقاله ای برای داوری برای من فرستاده شده است. من می خواهم تمام رفرنس های مقاله را در درجه اول و بعد از آن تمام مطالبی که مربوط به این مقاله است ولی به آنها ارجاع نشده را بخوانم و با نظراتی که در ذهنم دارم ادغام کنم و سپس اصلاحیه ای بر این مقاله بنویسم که دهان سردبیر ژورنال از دقت و جامعیت آن باز بماند. اصلاحات درخواستی من می تواند این مقاله را به یکی از بهترین مقالات ژورنال تبدیل کند و .... در نتیجه: گرچه این مقاله، مقاله خوبی به نظر می آید و من می توانم همین حالا چند تا از رفرنس هایش را چک کنم و نظرات اصلاحی هم که دارم را اضافه نمایم اما این کارها را انجام نمی دهم و الان مقاله چند ماه است دست نخورده مانده. چرا من اینطور شدم؟ نمی دانم. احتمالا علتش این است که من پدر و مادری داشتم که اصلا من را تشویق نمی کرده اند و یا به عبارت دیگر فقط وقتی تشویق می کردند که کار بسیار بسیار بزرگی انجام دهم...» پیامی

اما دوست عزیز، اگر شما فردی بودید که می گفتید من الان فلان قدر درآمد دارم و دلم می خواهد با گرفتن رتبه استاد یاری درآمدم بهمان قدر شود و اصلا هم درست و غلط و حلال و حرام برایم مهم نیست، شاید زنگ زدن به یکی از این موسسات می توانست یکی از انتخاب هایتان باشد. اما شما ظاهرا آدم دیگری هستید و اهداف دیگری دارید مثل مفید بودن برای دانشجویان و ارائه مطالب جدید و ... که مسلما از این را به هدفتان نخواهید رسید. شما الان مربی هستید، که خودتان را قبول دارید و می دانید فوق لیسانس تان را از یک دانشگاه خوب و با زحمت خودتان گرفته اید اما پس فردا یک استادیار بی سواد خواهید شد که چون خودش هرگز مراحل یک پژوهش جدی را طی نکرده نمی تواند راهنمای خوبی برای پایان نامه دانشجویان باشد و البته هر زمان کلمه «دکتر رادمهر» را می شنوید حس می کنید که دارند دستتان می اندازند چون می دانید که هرگز دکترا نگرفته اید.

۳۰ اردیبهشت ۹۳ ، ۱۰:۵۳زهره

تنها دلیلش اینه که توانایی انجام کارهای مهم رو در خودمون نبینیم یا اینکه راحت طلب باشیم و بخواهیم با انجام کارهای حاشیه ای از کار جدی فرار کنیم... اما... حضرت علی (ع) فرمودند: چون از کاری ترسیدی به همان کار بپرداز.

۳۱ اردیبهشت ۹۳ ، ۱۶:۱۰محمد رضا

آنچه که نویسنده کتاب راجع به خود و رفتار پدر و مادر ذکر کرده چیزیست که حدودا روانشناسان هم به آن اذعان دارند. درجایی میخواندم که  هر گاه قرار است فردافکن کاری را انجام دهد در واقع صدای پدر و مادر خود را میشنود که به او نهیب میزنند که این کار را به خوبی انجام بده.  از آنجا که در کودکی فرد جرعت نداشته که در مقابل والدین خود بایستد و بگوید که من آن کاری را انجام میدهم که دوست دارم الان فرصت پیدا کرده که در مقابل والدین بیاستد و کارهایی را که فکر میکند آنها به او تحمیل میکنند را انجام ندهد.  آنچه پیشنهاد کرده بودند این بود که باید به سراغ والدین رفت و به آنها این پیام را داد که من بالغ هستم و آنچه برای من صحیح است را انجام میدهم نه آنچه شما به من تحمیل میکنید.  (البته در مورد دوستی که 20 سال است مربی هست شاید برای والدین او شکه کننده باشد ).  یعنی نیاز است که فرد به این باور برسد که به تعویق انداختن امور لج بازی با والدین نیست بلکه لطمه به خود است.  

پاسخ: 
اتفاقا دو مقاله در تایم دیدم که هر چند چندان جامع نیستند اما به همین نکته ای که شما می فرمایید اشاره دارند:
http://time.com/109301/4-ways-to-stop-procrastinating

http://time.com/51883/procrastination-is-in-your-genes

اینهم یک مقاله جدید در گاردین

http://www.theguardian.com/education/mortarboard/2012/may/09/students-procrastinating-exams

پیامی