محصول قطب تولید سیب کشور خریدار ندارد (+عکس)

ایسنا - آذربایجان غربی قطب تولید سیب کشور با تولید حدود یک سوم سیب کشور در رده اول تولید این محصول پر آب قرار دارد که برای تولید هر صد گرم سیب درختی ۷۰ لیتر آب شیرین مصرف می شود که این امر باعث ایجاد بحران کم آبی در دومین استان پر آب کشور شده است.

 

امسال یک میلیون و ۲۰۰ هزار تن سیب در آذربایجان غربی تولید شده در حالی که بنا به اعلام مسئولین گمرک فقط ۲۰ هزار تن صادر شده است. صادر نشدن این محصول باعث شده کشاورزان محصولات باغی بویژه سیب را پیش از موعد چیده و آن را کنار جاده‌ها بریزند تا به نام زیر درختی به نازل‌ترین قیمت آن را بفروشند و گاهی با شرایط نسیه چندین ماهه محصولات خود را وارد بازار کنند.

نمونه ای از شوری زدایی از ۳۰۰ هکتار زمین لم یزرع

نمونه‌ای موفق از اجرای یک پروژه اقتصادی دانش بنیان و متکی به درون؛

شوری زدایی از ۳۰۰ هکتار زمین لم یزرع و کسب درآمد سالانه ۷۰۰ میلیون تومان/ مسئول اجرای پروژه: می گفتند با این کار پول بیت‌المال را هدر می‌دهید، در همان سال اول به سود 160 میلیونی رسیدیم 

بسیج سازندگی سپاه نینوای استان گلستان اخیرا با اجرای یک پروژه دقیق علمی و محاسبه شده موفق به شوری زدایی از ۳۰۰ هکتار از اراضی تحت تملک خویش و تبدیل آن ها به زمین های حاصیلخیز شده است. سپاه استان گلستان مدیریت این پروژه را برعهده یکی از رزمندگان دفاع مقدس که اکنون دوران بازنشستگی اش را سپری می کند، قرار داد بود.

گروه اقتصاد - رجانیوز: غلبه اقلیم گرم و خشک بر بخش عمده جغرافیای ایران، از جمله چالش های توسعه کشاورزی در کشور محسوب می شود. علاوه بر این، برداشت بی رویه از ذخایر آب های زیر زمینی، موجب فرو رفتن آب های سطحی و در نتیجه شور شدن سطح خاک در نقاط مختلف کشور شده است. در خاک های شور حرکت آب برعکس می شود و آب از ریشه گیاه به طرف خاک جریان پیدا می کند، در نتیجه زمین به منطقه ای لم یزرع و بایر تبدیل می شود.

 

به گزارش رجانیوز، تراکم و انباشت نمک بر ویژگی های فیزیکی و شیمیایی خاک از جمله، فشار اسمزی، نفوذپذیری و هدایت هیدرولیکی، چنان اثری باقی می گذارد که در نتیجه آن ممکن است رشد و نمو بیشتر گیاهان زراعی و باغی دچار اختلال جدی و یا به طور کامل متوقف شود.

 

از نظر عملی و تجربی می توان آبشویی نمک های محلول از خاک های شور و سدیمی را با استفاده از روش های غرقاب دائم یا متناوب یا آبیاری بارانی انجام داد که البته هر روش محدودیت ها و مزیت های خاص خود را دارد. به طورکلی، اصلاح خاک های شور کار پیچیده ای به شمار نمی رود، زیرا با به کارگیری مقدار مورد نیاز آب آبشویی با کیفیت مناسب، می توان نمک های اضافی را از نیمرخ خاک ها آبشویی کرد، مگر اینکه ویژگی های زهکشی داخلی خاک به هر دلیلی نامناسب یا بافت خاک بسیار سنگین باشد، به هرحال برای نفوذ و تحرک آب در خاک های شور در شرایط متعارف مشکل خاصی وجود ندارد.

 

 

پیش نیاز موفقیت برنامه های آبشویی و اصلاحی خاک های شور، به شرایط مطلوب زهکشی خاک ها بستگی دارد که اگر این مورد به طور طبیعی فراهم نباشد، باید از راه مصنوعی آن را ایجاد کرد. انجام این امر با اقدام‌هایی مانند نصب زهکش های زیرزمینی، احداث کانال های باز زهکشی و پمپاژ آب زیرزمینی آبخوانهای سطحی، امکان پذیر است. منظور از به کارگیری آب مورد نیاز برنامه های اصلاحی خاک، تخلیه آبشوی و دفع ترکیب های معدنی و نمک های غیر ضروری از نیمرخ خاک است، بنابراین لازم است تراوش های عمقی یا زه آب های حاصل، با روش مناسبی گردآوری و به خارج از محدودۀ مزرعه تخلیه و دفع شود زیرا در غیر این صورت موجب خیز سطح ایستایی  می شود و بر شدت مسئله می افزاید.

 

بسیج سازندگی سپاه نینوای استان گلستان اخیرا با اجرای یک پروژه دقیق علمی و محاسبه شده موفق به شوری زدایی از ۳۰۰ هکتار از اراضی تحت تملک خویش و تبدیل آن ها به زمین های حاصلخیز شده است. سپاه استان گلستان مدیریت این پروژه را برعهده یکی از رزمندگان دفاع مقدس که اکنون دوران بازنشستگی اش را سپری می کند، قرار داده بود.

 

 

 

صفرعلی الفتی، در این باره می گوید: «۳۰ سال قبل در منطقه انبار الوم استان گلستان و در فاصله ۳۰ کیلومتری تا مرز ترکمنستان، حدود ۳۰۰ هکتار زمین به عنوان معوض زمین های هفت تپه در اختیار سپاه نینوا قرار گفت. این اراضی کاملا شوره زار و لم یزرع بودند و در این مدت استفاده خاصی از آن نمی شد. با توجه به نزدیکی زمین ها به سد و پس از انجام مطالعات علمی به این نتیجه رسیدیم که می توانیم از زمین ها با موفقیت تضمینی شوری زدایی و برای کار کشاورزی آماده کنیم.»

 

او می افزاید: «اعتبار پروژه ۵۴۰ میلیون تومان برآورد شد و با کمک بسیج سازندگی سپاه نینوا کار زه کشی و تسطیح زمین را آغاز کردیم. در آزمایش نخست خاک متوجه شدیم که شوری آن بالغ بر ۳۴ هزار واحد است. برای امتحان، خاک برداری عمیقی انجام دادیم و به صورت اتفاقی در همان مقطع نزولات آسمانی فراوانی بارید. وقتی خاک را آزمایش کردیم متوجه شدیم که شوری آن در پی بارش باران به ۲۴ هزار واحد کاهش یافته است.»

 

این فعال جهادی، خاطرنشان می کند: «در این عملیات ۲۰ کیلومتر زه کشی و ۲.۵ کیلومتر کانال بتونی احداث کردیم. به فاصله هر ۱۵۰ تا ۳۰۰ متر کانال زدیم و تا عمق ۶۰ سانتی متر زمین را شکافتیم. مجموعه این تغییرات اعمال شده در زمین موجب می شد که در صورت آبیاری یا نزول باران، نمکِ خاک به آب نمک تبدیل شود، سپس شست و شو شود و از طریق کانال از زمین خارج شود.»

 

الفتی می افزاید: «زمانی که این پروژه را اجرایی می کردیم، خیلی ها فکر می کردند که مشغول هدر دادن پول های سپاه در زمین لم یزرع هستیم و بعضی از دوستان واقعا نگران بودند. اما پس از اتمام پروژه، در زمین شیرین، جو کاشتیم و در همان سال نخست نزدیک به ۷۰۰ میلیون تومان درآمدزایی کردیم. در واقع نه تنها در همان سال نخست همه هزینه های پروژه بازگشت، بلکه سرمایه اضافه ای هم باقی ماند. در حال حاضر با احیاء این اراضی سالانه حداقل ۷۰۰ میلیون تومان درآمدزایی محقق می شود.»

 

 

او درباره واکنش مردم و کشاورزان به این پروژه موفق، می گوید: «مردم و کشاورزان منطقه وقتی در میان شوره زارهای وسیع، این محدوده سرسبز و آباد را دیدند بسیار شگفت زده شدند. آن ها باور نمی کردند زمینی بایری که جز درخت گز در آن نمی رویید، این چنین آباد شود. بسیاری از آن ها به این فکر افتادند که از زمین هایشان شوری زدایی کنند اما چون سرمایه کافی در اختیار ندارند، نیازمند کمک و حمایت نهادهای حاکمیتی هستند.»

 

 

این جهادگر بسیجی با تاکید بر اهمیت فعالیت علمی و دقیق جهادگران بسیج سازندگی در این پروژه، می گوید: «در حال حاضر خاک تا عمق ۶۰ متر به طور کامل شیرین شده و میران نمک آن از ۳۴ هزار واحد، به ۷ هزار واحد کاهش یافته است. با شیرین شدن خاک این ۳۰۰ هکتار، در ۶ ماهه دوم سال حداقل برای ۱۰ نفر اشتغالزایی صورت گرفته است. در حال حاضر مشغول شناسایی و تحقیق روی سایر زمین های مشابه هستیم تا در صورت امکان، عملیات شوری زدایی از دیگر زمین های لم یزرع در اختیار سپاه نینوا را اجرایی کنیم. باید به یاد داشته باشیم که حفاظت از طبیعت و بهره برداری صحیح و اصولی از آن، زمینه اصلی برای تحقق اقتصاد مقاومتی است. اقتصاد مقاومتی مورد تاکید رهبر معظم انقلاب، ارتباطی تنگاتنگ با طبیعت و استفاده اصولی و منصفانه از آن دارد. ما باید قاعده داد و ستد با طبیعت را به رسمیت بشناسیم و هیچوقت به دنبال بهره کشی یک طرفه از زمین و منابع آبی نباشیم چرا که خودمان چوبش را می خوریم. نمونه این رفتار اشتباه با طبیعت، بهره برداری غیر مجاز و کشنده از ذخایر آب های زیرزمینی ایران است که زمین های بسیار زیادی را به شوره زار تبدیل کرده است. هرگز نباید فراموش کنیم که اگر از طبیعت بهره ای می گیریم، حتما باید چیزی را به عنوان جایگزین به آن تقدیم کنیم.»

 

منبع: بسیج سازندگی

بی آبی کشاورزان و گندمکاران را زمین زده است؛

همه ایران خشک می شود/ با آب فاضلاب به مزارع کشاورزی آب می دهند

بحران بی آبی شدت گرفته است. کار به جایی رسیده که چون پساب ها رایگان‌اند، از آب فاضلاب خانه و مغازه من و شما انشعاب می‌‌گیرند. کشاورزان هم با این انشعابات مزارع خود را آبیاری کرده و با این کار اشاعه آلودگی می کنند. این آلودگی جذب محصولات و دام ها شده و بعد وارد بدن انسان می‌شود.

پول‌نیوز- رسانه ها خبر از کاهش سطح زیر کشت گندم در کشور می دهند و همه روی یک علت توافق نظر دارند: «آب نداریم.»
در گذشته پدران ما، «مدیریت آب» را بلد بودند. کشاورزی در ایران نقش مهمی را ایفا می کرد و روستایی ها به اندازه حالا به کلانشهرها مهاجرت نمی‌کردند. چه کسی باور می‌کرد روزی زاینده رود خشک شود، باغ‌های سیب بی محصول شود و سطح زیر کشت گندم حداقل 10 درصد کاهش پیدا کند؟ 

رضا جمالی فرد گندمکار نمونه اصفهانیعامل خشکی زاینده رود  را دستورات کارشناسی نشده دولت نهم و دهم دانسته به پول‌نیوز گفت: من امسال 30 درصد کمتر از پارسال گندم برداشت کرده ام. آب نیست. هزینه های جانبی که به ما تحمیل می شود هم زیاد است. مثل قبض آب، قبض برق، کود، بذر و ...

این کشاورز می گوید: آن سال آقای احمدی نژادآمدند، دستور حفر 2 هزار حلقه چاه غیر مجاز در اطراف زاینده را صادر کرده و آب را به قول خودشان به بالادستی ها دادند. کشاورزان اصفهانی را بدبخت کردند. زاینده رود را خشک کردند. بیش از  400 هزار نفر بیکار شدند. 

او با انتقاد از وضعیت استفاده از پساب‌ها و مدیریت غلط منابع آب تاکید می‌کند: آنقدر بی آبی زیاد است که از آب فاضلاب خانه و مغازه من و شما ( چون رایگان است) انشعاب می‌‌گیرند. کشاورزان با این انشعابات مزارع خود را آبیاری می‌کنند و با این کار اشاعه آلودگی می کنند. این آلودگی ها و سم ها جذب محصولات کشاورزی و حتی دام ها می‌شود و بعد به مردم می رسد. 

در حالی که می توان از پساب ها برای ایجاد فضای سبز و در بخش های صنعتی استفاده شود، با مدیریت غلط فاضلاب ها به بخش کشاورزی کشور راه پیدا کرده است.

توصیف دکتر کلانتری از وضع آب و محیط زیست ایران

رییس سازمان حفاظت محیط زیست: ایران به ورشکستگی آبی رسیده است/ امروز یک تالاب و دریاچه زنده در کشور نداریم/ هر بلایی بر سر حوزه محیط زیست آمده طی چهار دهه گذشته بوده است

بدون شک این رسم کشورداری نیست.

عیسی کلانتری در همایش بررسی ساختار تشکیلاتی مدیریت منابع طبیعی و محیط زیست ایران که روز یکشنبه در دانشکده منابع طبیعی در کرج برگزار شد، سخنرانی کرد.

 به گزارش عصرایران به نقل از ایسنا رییس سازمان محیط زیست کشور گفت:

- ما خودخواه ترین نسلی هستیم که در طول هفت هزار سال پیش در این سرزمین زیسته است چون هر بلایی بر سر حوزه محیط زیست آمده طی چهار دهه گذشته بوده است. پیش از این مدت، بسیاری از شاخص‌های محیط زیستی کشور مثل آب در جایگاه مناسبی قرار داشت.

- بدون شک از سه دهه قبل بسیاری می دانستند که سیاست‌های آبی کشور نادرست است ولی اعتراضی نکردند و سکوت پیشه کردند. سکوت صاحب نظران در خصوص اعمال سیاست‌های نادرست آبی باعث شده است امروز کشور به ورشکستگی در بخش آب برسد.

- متاسفانه طی چند دهه گذشته انجمن‌های علمی در خصوص منابع طبیعی و محیط زیست به‌درستی عمل نکرده‌اند. انجمن‌های علمی از چند دهه قبل وضعیت امروز منابع طبیعی و محیط زیست کشور را پیش بینی می‌کردند ولی سکوت کردند و امروز دچار مشکلات عدیده در این حوزه هستیم.

سکوت صاحب نظران در برابر اجرای سیاست‌های غلط آبی

-  بدون شک از سه دهه قبل بسیاری می دانستند که سیاست‌های آبی کشور نادرست است ولی اعتراضی نکردند و سکوت پیشه کردند. سکوت صاحب نظران در خصوص اعمال سیاست‌های نادرست آبی باعث شده است امروز کشور به ورشکستگی در بخش آب برسد. بسیاری از این صاحبنظران به علت این که اعمال سیاست‌های نادرست آبی باعث افزایش درآمدشان می‌شد نه تنها جلوی اجرای آنها را نگرفتند بلکه خودشان پیش قدم اجرای آن‌ها شدند.

- سالانه ۸۸ میلیارد متر مکعب در کشور آب تولید می‌شود ولی مصرف سالانه آن ۹۷ میلیارد متر مکعب است.

- امروز وضعیت استحصال از منابع آبی تجدید پذیر کشور به ۱۱۰ درصد رسیده و این وضعیت اسفبار است.

- طی دهه‌های گذشته با هدف افزایش محصول، خودکفایی، کاهش وابستگی به خارج و واردات، ضربات محکمی به محیط زیست و منابع طبیعی کشور وارد شده است. متاسفانه مسئولان بهای خودکفایی به دست آمده در بخش کشاورزی را درست محاسبه نکردند وگرنه امروز وضعیت منابع طبیعی و محیط زیست کشور این‌قدرغم انگیز نبود. بهای بخشی از این خودکفایی این بوده که ایران امروز جزو کشورهای اول جهان در زمینه فرسایش خاک، استحصال منابع آبی، گسترش بیابان و... است.

یوزپلنگ ایرانی محکوم به نابودی است

- باید بپذیریم یوزپلنگ ایرانی نیز مثل بسیاری از گونه‌های ایرانی از بین رفته محکوم به نابودی است. تعداد یوزپلنگ‌های ایران از ۱۱۲ قلاده به ۴۷ قلاده رسیده است چون این حیوانات گرسنه هستند و پوشش گیاهی مناسبی وجود ندارد تا امکان رشد حیواناتی که یوزپلنگ‌های موجود از آنها تغذیه می‌کنند فراهم شود.
فاتحه تالاب‌های کشور خوانده شده است

- امروز یک تالاب و دریاچه زنده در کشور نداریم و از این متعجب هستیم که چرا حجم ریزگردهای کشور افزایش یافته است.

- طی این سال‌ها اگر هر دشمنی در این سرزمین حاکم می‌شد این رفتار را با منابع طبیعی و محیط زیست انجام نمی داد.

- ما خودخواه ترین نسلی هستیم که در طول هفت هزار سال پیش در این سرزمین زیسته است چون هر بلایی بر سر حوزه محیط زیست آمده طی چهار دهه گذشته بوده است. پیش از این مدت، بسیاری از شاخص‌های محیط زیستی کشور مثل آب در جایگاه مناسبی قرار داشت.

- امروز دیگر زمان آن نیست که علت مشکلات و کم کاری‌های صورت گرفته را گردن دیگران بیندازیم بلکه باید تلاش کنیم وضعیت موجود را اگر بهتر نمی‌کنیم لااقل بدتر نکنیم.

-  بدون شک این رسم کشورداری نیست و آیندگان ما را قضاوت می‌کنند چون منابع طبیعی و محیط زیست ارث پدرما نیست و باید به آیندگان منتقل شود. نباید فکر کنیم چون تکنولوژی داریم باید به هر طریق که می‌توانیم شیره منابع طبیعی و محیط زیست را بدون توجه به نیاز آیندگان بکشیم.

منبع: ایسنا

---

---

---

به بهانه سخنان تکان دهنده عیسی کلانتری درباره آب و محیط زیست

چه کردیم با سرزمین خود، با این خاک...

عیسی کلانتری گفته است بلایی که در این چند دهه بر سر محیط زیست آورده ایم در طول هفت هزار سال در این سرزمین نیامده است....

عصر ایران؛ مهرداد خدیر- «ما خودخواه ترین نسلی هستیم که در طول هفت هزار سال پیش در این سرزمین زیسته چون هر بلایی بر سر حوزه محیط زیست آمده طی چهار دهه گذشته بوده است. پیش از این مدت، بسیاری از شاخص‌های محیط زیستی کشور مثل آب در جایگاه مناسبی قرار داشت... بدون شک این رسم کشورداری نیست و آیندگان ما را قضاوت می‌کنند چون منابع طبیعی و محیط زیست ارث پدرما نیست و باید به آیندگان منتقل شود. نباید فکر کنیم چون تکنولوژی داریم باید به هر طریق که می‌توانیم شیره منابع طبیعی و محیط زیست را بدون توجه به نیاز آیندگان بکشیم».

 اینها تازه ترین سخنان عیسی کلانتری است و هر چند قصد داشتم مطلب دیگری بنویسم اما سخنان معاون رییس جمهوری و رییس سازمان حفاظت محیط زیست آن قدر تکان دهنده است که مجال پرداختن به موضوع مورد نظر را باقی نگذاشته است.

  هر چند که نیاز به تفسیر ندارد. از بس که حرف آقای کلانتری روشن و واضح است: در این سی چهل سال رسما محیط زیست را نابود کرده ایم.

به عبارت دیگر از تکنولوژی و فناوری برای نابودی بهره برده ایم و این کم هنری نیست!

 قرن ها و هزاره ها در این سرزمین مردم در عین کم آبی، هم زندگی می کرده اند و هم مهم ترین پیشه آنان زراعت بوده است.

 چند اتفاق اما موجب بر هم ریختن این نظم شد. اولی اصلاحات ارضی در آغاز دهه 40 خورشیدی بود. زیرا در سیستم ارباب – رعیتی سهم مشخصی به موضوع آب و احداث نهر و قنات و لایروبی اختصاص داشت و از اصلاحات ارضی به بعد این کار به سازمان های مختلف دولتی محول شد که هر چند نوسازی هایی انجام دادند اما در عمل گرفتار بوروکراسی های اداری شد.

 اتفاق دوم بعد از انقلاب بود که تصور می شد به هرقیمت باید به همه جا آب برسانند تا کشاورزی را رونق دهند و چون مسؤولان مختلف در نواحی متفاوت ایران ریشه داشتند هرکه به قدر تصور خود کوشید نقشی ایفا کند اما در عمل وضعی را شاهدیم که می بینیم.

 کافی است به یاد آوریم در تابستان 1358 و در مجلس خبرگان قانون اساسی و هنگامی که آیت الله محمد صدوقی نماینده استان یزد در مخالفت با ریاست جمهوری زنان وبرای این که بگوید زنان در عمران و آبادی نقشی نداشته اند به موضوع قنات ها اشاره کرد و گفت: «در همین یزد خودمان چهل هزار قنات داریم. این چهل هزار قنات را کی ساخته؟»

 در این گفتار البته بحث نقش و زنان در میان نیست و تنها اشاره به تعداد قنات ها مد نظر است.

 ما از تکنولوژی علیه منابع ملی استفاده کرده ایم. تا بوده در این مملکت شکار بوده اما در این سه چهاردهه با پیشرفته ترین سلاح ها به جانِ جانوران افتادیم و بدترین استفاده ممکن از تکنولوژی صورت پذیرفته است.

 تا بوده از آب های غیر سطحی استفاده می شده اما با تکنولوژی چاه های عمیق حفر کردند و بی محابا آب برداشتند.

 نمی خواهیم تمام تقصیر را گردن تکنولوژی بیندازیم که معلوم است مدیریت هم مؤثر یا مقصر بوده است. غرض این است که بگوییم تخصص ویژه ای کسب کرده ایم در بدترین نوع استفاده از تکنولوژی.

 خودرو وسیله مرگ شده و صنعت آسانسور و پیشرفت در تکنولوژی های ساخت و ساز باعث شده شهر را عمودی بسازیم و این بلا را بر سر هوا بیاوریم.

 قطعا این پرسش در ذهن خوانندگان شکل می گیرد که مگر همین آقای کلانتری سال ها وزیر و مقام مسؤول نبوده است؟ او هم می تواند متقابلا بگوید در آن سال ها هم هشدار می داده و از مخالفان جدی بحث خودکفایی بوده و معتقد بوده خودکفایی که به خاطر آن انتقال و اتلاف آب صورت پذیرفته تنها در اقلام استراتژیک مانند گندم پذیرفتنی است. یا در این صحبت ها هم تصریح کرده سخن گفتن صرف درباره گذشته فایده ای ندارد و باید به آینده اندیشید.

 می توان این گفتار را ادامه داد اما واقعا نیازی نیست. تنها کافی است یک بار دیگر سخنان رییس سازمان حفاظت محیط زیست را بخوانیم و آن قدر تکان دهنده است که پیشنهاد انتزاع بخش آب از وزارت نیرو و سپردن آن به سازمان محیط زیست را به زمانی دیگر موکول می کنم.

 به جای گریبان این وآن را گرفتن باید از خودمان بپرسیم: چه کردیم با خودمان؟

 حتی جا دارد گریه کنیم و بدانیم این همه بی هنری در مدیریت منابع در کمتر جای دنیا سابقه دارد.

 این جملات را که خواندم بیش از هر عدد و رقم صدای خش دار محسن چاوشی را می شنوم:

 چه کردی با خودت، چاووش خون خاکِ بی زایر

چه کردی با خودت بُغض خیابون های بی عابر 

موذن زاده داره رو مزارت نوحه می خونه 

چه کردی با خودت آوازه خونِ شهر بی شاعر

 کاری نکنیم درآینده ای نه چندان دور سرزمینی بی آب که نسل حیوانات آن هم منقرض شده تنها کاری که برای مان باقی بماند این باشد که بخوانیم:

چه کردیم با سرزمین خود، با این خاک...

سومدیریت در منابع آبی، سفره‌های زیر زمینی را نابود کرده/ مرگ پسته ایران نزدیک است

گزارش پول نیوز از باغ های خشک شده پسته کرمان

سومدیریت در منابع آبی، سفره‌های زیر زمینی را نابود کرده/ مرگ پسته ایران نزدیک است/ تولید داخل قربانی سیاست های غلط می شود

سال 82 آمریکا یک سوم ایران و سال گذشته حدود 4 برابر ایران پسته تولید کرد. مقامات مسئول تازه به فکر افتاده‌اند از مرگ باغ های پسته کرمان خبر دهند و به فکر شهرهای جایگزین باشند.

پول نیوز- پسته کشور حال خوشی ندارد. روزگاری که ایران قطب تولید پسته در جهان بود، سرآمده و حالا دست و پای کشور برای باز گرفتن جایگاه سابق‌اش از رقبای جدید حسابی بسته است. 
مدتی است که خبر کاهش تولید پسته کشور در 6 ماه نخست سال جاری، سر زبان‌ها افتاده و مسئولان بالاخره به یاد پسته افتاده اند. در این میان، برخی علت این کاهش را خشکسالی و بی‌آبی کرمان می‌دانند و برخی دیگر معتقدند نباید تمرکز کشور روی کرمان برای تولید پسته باشد.
 
این در حالی است که حمید فیضی کارشناس و تحلیلگر پسته به پول نیوز می گوید: ماه برداشت و تولید پسته، مهر و شهریور است. با این اوصاف طبعا 6 ماهه دوم سال، صادرات پسته افزایش پیدا می کند و در 6 ماهه نخست کاهش. 

او ادامه می دهد: در مورد تقاضاهای جهانی هم اوضاع به همین منوال است. در 6 ماهه دوم تقاضاهای بیشتری برای دریافت پسته ایران می‌شود. هند و چین، به عنوان دو بازار مهم پسته کشور، در این ایام به دلیل مناسک داخلی خود بیشترین تقاضا را از ایران دارند.

فیضی همچنین گفت سال 95، تولید پسته ایران 153 هزار تن بود و در مقابل آمریکا به خاطر توسعه باغ‌های خود، 400 هزار تن در همان سال پسته تولید کرده بود؛ به نظر می‌رسد دیگر نتوانیم جایگاه خود را از آمریکا پس بگیریم. 

به گفته او البته در سال جاری، تولید پسته کشور رشد قابل توجهی پیدا کرده و پیش‌بینی‌های انجمن پسته حاکی از رسیدن به رقم تولید 230 تا 250 هزار تن در سال است. 

این کارشناس معتقد است فراتر از عامل‌های بیرونی مثل رشد و توسعه آمریکا،  برداشت بی‌رویه از منابع آب و سو مدیریت در کنترل منابع آبی، میزان آب در دسترس شهرهایی مثل کرمان را کاهش داده و باید به فکر جایگزین‌هایی مثل خراسان برای کشت پسته بود. حالا سفره‌های آب زیرزمینی کشور نابود شده‌اند و نمی‌توان مثل سابق از کشور انتظار تولید پسته داشت...

او ادامه می دهد: از طرفی باغدار ما در شرایط کنونی، امیدی به آینده و کار کشاورزی ندارد. با تثبیت مصنوعی نرخ ارز، به سرمایه‌گذاری در این حوزه هم آسیب زده‌ایم. چرا که نرخ مصنوعی ارز، واردات را افزایش داده و به تولید داخل آسیب می زند.

آمریکا جلو رفت، ایران درجا زد 
اگرچه شاید مسائل مهم‌تری از رتبه اول یا دوم بودن ایران در تولید و صادرات پسته وجود داشته باشد اما بد نیست نگاهی هم به کارنامه ایران در مقایسه با آمریکا در سال‌های اخیر بیاندازیم. 

ایران در‌سال ١٣٨٢ حدود ١٧٣‌هزار تن پسته تولید کرده و به ترتیب این میزان، در‌سال ٨٥، ٢١١‌هزار تن، در‌سال ٨٨، ١٨٤‌هزار تن، در‌سال ٩١ حدود ١٨٣ هزارتن، در‌سال ٩٢ حدود ١٧٠‌هزار تن و در‌سال ٩٣ حدود ٢٣٠‌هزار تن بوده است. این اعداد پیش از هرچیزی نماد نوسان تولید در ایران است که برخی کارشناسان علت آن را، نوسانات آبی و مواجه با «سال پربار»، یا «سال کم‌بار» می‌دانند. 

حالا نوبت بررسی اوضاع تولید آمریکاست. آمریکا از تولید ٥٤‌  هزار تن پسته در‌سال ١٣٨٢، به تولید ١٠٨‌  هزار تن در‌سال ٨٥، ١٦١‌  هزار تن در‌سال ٨٨، در‌سال ٩١ حدود ٢٥٦‌ هزار تن، در‌سال ٩٢ حدود ٢١٨‌هزار تن و در‌سال ٩٣ به حدود ٢٤٠‌هزار تن رسیده. در شروع بازه زمانی مورد بررسی آمریکا کمتر از یک سوم ایران پسته تولید می‌کرده اما حالا با یک روند منطقی رو به رشد، ایران را پشت سر گذاشته است. 
کار به جایی رسیده که برخی پیش‌بینی می‌کنند تولید پسته آمریکا تا‌ سال ۲۰۲۰، به ۴۵۰‌هزار تن  و حتی بیشتر برسد. 

بررسی این روند تولید می‌تواند بهترین کلاس درس برای مسئولین و فعالان تجاری ما باشد. چرا باید همواره  با سو مدیریت‌ها و ندانم‌ کاری‌ها به سادگی بازار را در حوزه های مختلف واگذار کنیم؟

از دیرباز، ایران بیش از آنکه یک کشور صنعتی باشد، روی کشاورزی خود مانور می‌داد اما آیا 30 سال دیگر چیزی از کشاورزی کشوری که رکوددار نشست زمین در جهان شده، باقی می‌ماند؟