قطار مغناطیسی چینی و راه اندازی سریع‌ترین وسیله نقلیه زمینی جهان (+ فیلم و عکس)

نخستین نمایش عمومی قطار مغناطیسی جدید چین در شهر ساحلی چینگ‌دائو، واقع در استان شاندونگ در شرق چین انجام شد.

عصر ایران - قطار مغناطیسی (مَگ‌لِو) جدید چین، طراحی شده برای حرکت با بیشینه سرعت 600 کیلومتر در ساعت، آماده بهره‌برداری شده است. در حال حاضر، این سریع‌ترین وسیله نقلیه زمینی جهان محسوب می شود.

دانلود فیلم اصلی

نخستین نمایش عمومی قطار مغناطیسی جدید چین روز سه شنبه در شهر ساحلی چینگ‌دائو، واقع در استان شاندونگ در شرق چین انجام شد.

به گفته شرکت حمل و نقل ریلی سی آر آر سی چین، این قطار جدید توسط طراحان و مهندسان چینی ساخته شده و جدیدترین دستاورد علمی و فناوری این کشور در زمینه حمل و نقل ریلی محسوب می شود.

معرفی قطار مغناطیسی جدید در چین نشان می دهد که این کشور در زمینه فناوری های مهندسی این نوع قطارهای سریع السیر، از جمله یکپارچگی سامانه، تولید وسیله نقلیه، مسیرهای ریلی و کنترل و ارتباطات حمل و نقل به سطح بالایی از تسلط رسیده است.

پروژه قطار مغناطیسی جدید از اکتبر 2016 آغاز شد، در سال 2019 نمونه اولیه قطار مغناطیسی با بیشینه سرعت 600 کیلومتر در ساعت توسعه یافت، و در ژوئن سال 2020 آزمایش موفق این قطار انجام شد.

به گفته دینگ سانسان، مهندس ارشد پروژه، این قطار مغناطیسی جدید می تواند با دو تا 10 واگن حرکت کند که هر یک می توانند بیش از 100 مسافر را در خود جای دهند.

به گفته دینگ، این قطار می تواند بهترین راه حل برای سفرهایی در محدوده 1500 کیلومتر بوده و شکاف سرعت بین سفرهای هوایی (800 تا 900 کیلومتر) و قطارهای سریع السیر (با بیشینه سرعت حدود 350 کیلومتر) را پر کند.

به عنوان نمونه، سفر بین شهرهای پکن و شانگهای با هواپیما دو ساعت، با قطار سریع السیر 5.5 ساعت و با قطارهای مغناطیسی 2.5 ساعت طول خواهد کشید.

در مقایسه با وسایل نقلیه ای که روی چرخ حرکت می کنند، قطارهای سریع السیر مَگ‌لِو تماسی با خطوط ریلی ندارند. آنها از نظر کارایی و سرعت دارای مزایایی هستند و لرزش و صدای بسیار کمی تولید می کنند. حرکت و توقف آنها می تواند به سرعت صورت بگیرد و گزینه هایی ایمن و قابل اعتماد هستند.

چین در زمینه ساخت و ساز مسیرهای ریلی سرعت بالا در جهان پیشرو است. تا پایان سال 2020، این کشور 38,000 کیلومتر مسیر ریلی سریع السیر در خدمت داشته که طولانی‌ترین در جهان محسوب می شود. آلمان، ژاپن، انگلیس، کانادا و آمریکا از دیگر کشورهای مطرح در زمینه توسعه قطارهای مغناطیسی هستند.

--------------------------------------------------------------

بیشتر بخوانید: 

*قطاری که هتل است یا هتلی که قطار است! (+عکس)

*ژاپن؛ رونمایی از قطار مغناطیسی با سرعت 500 کیلومتر بر ساعت (فیلم)

*آئروترین؛ بلندپروازی "ژان برتین" با قطاری روی مسیر بتنی! (+فیلم و عکس)

لینک کوتاه: asriran.com/003Kik

بزرگ‌ترین کشتی هوایی جهان و طراحی جالب کابین آن (+عکس)

کاهش ردپای کربن مزیت شماره ایرلندر محسوب می شود. در شرایطی که سفر با این هواگرد اندکی بیشتر از یک هواپیمای عادی طول می کشد اما کیفیت سفر با آن بسیار بهتر خواهد بود.

عصر ایران - جزئیاتی جدید درباره بزرگ‌ترین هواگرد جهان یعنی ایرلندر 10 منتشر شده است که از کابین جادار با پنجره هایی از کف تا سقف و فضای پای بسیار زیاد برای مسافران حکایت دارد. و این هواگرد تا حد زیادی دوستدار محیط زیست خواهد بود.

شرکت بریتانیایی هایبرید ایر وهیکلز (Hybrid Air Vehicles) به تازگی تصاویری مفهومی را از فضای داخلی کشتی هوایی خود منتشر کرده است که 299 فوت (91 متر) درازا و 112 فوت (34 متر) پهنا دارد. این هواگرد ظرفیت حمل حدود 100 نفر را دارد. اما به جای آن که مسافران در فضایی کوچک فشرده شوند، افرادی که با ایرلندر سفر خواهند کرد می توانند به واسطه پنجره هایی بلند از مناظر اطراف لذت برده و از فضا و جای پای شبیه کلاس تجاری جت های مسافری برخوردار باشند.

انتظار می رود ایرلندر در سال 2025 وارد خدمت شود و شرکت هایبرید ایر وهیکلز فکر می کند که به واسطه افزایش راحتی و 90 درصد انتشار گازهای گلخانه ای کمتر می تواند خیلی زود جت های مسافری معمول را در برخی مسیرهای پروازی کوتاه به چالش بکشد.

به گفته مقامات شرکت، کاهش ردپای کربن مزیت شماره ایرلندر محسوب می شود. در شرایطی که سفر با این هواگرد اندکی بیشتر از یک هواپیمای عادی طول می کشد اما کیفیت سفر با آن بسیار بهتر خواهد بود.

ایرلندر به واسطه استفاده از یک بالون عظیم هلیومی برای پرواز گزینه ای بسیار سبزتر از یک هواپیمای مسافری عادی است. در مقابل، هواپیماها پیش از آن که بال ها بتوانند نیروی بالابر را فراهم کنند نیازمند تولید نیروی قابل توجه توسط پیشرانه ها هستند.

زمانی که در هوا قرار بگیرد، کشتی هوایی ایرلندر به چهار پروانه برای حرکت متکی است. در نسل نخست، دو پروانه از پیشرانه هایی که نفت سفید می سوزانند، نیرو می گیرند و دو پروانه دیگر توسط موتورهای الکتریکی به گردش در می آیند که موجب کاهش بیشتر انتشار کربن توسط این هواگرد می شود. تا سال 2030، شرکت هایبرید ایر وهیکلز انتظار دارد که نسخه تمام الکتریکی ایرلندر را ارائه کند.

به جای باتری های معمول، سلول های سوختی هیدروژن مایع نیروی مورد نیاز موتورهای الکتریکی ایرلندر را تامین خواهند کرد. هیدروژن مایع می تواند انرژی بسیار بیشتری را نسبت به باتری ها را برای وزنی معین ذخیره کند. هیدروژن در مخازن خنک کننده در بدنه نگهداری خواهد شد و به سلول های سوختی پمپ می شود که در آنجا با اکسیژن واکنش داشته و برق تولید می شود.

کشتی هوایی ایرلندر می تواند به بیشینه سرعت حدود 80 مایل در ساعت (130 کیلومتر در ساعت) دست یابد و به طور کلی میانگین سرعت آن 60 مایل در ساعت (100 کیلومتر در ساعت) خواهد بود. این بیشتر به سرعت یک خودرو یا قطار تا یک جت مسافری کوتاه برد نزدیک است که می تواند با سرعت بیش از 450 مایل در ساعت (720 کیلومتر در ساعت) پرواز کند.

به گفته مقامات شرکت هایبرید ایر وهیکلز، برای برخی سفرهای بین شهری با فواصل 100 تا 250 مایل (160 تا 400 کیلومتر) سفر از مرکز یک شهر به مرکز شهر دیگر فقط اندکی کندتر خواهد بود زیرا کشتی هوایی ایرلندر توانایی فرود در فضاهایی بسیار کوچک‌تر نسبت به یک هواپیما یا حتی روی آب را دارد.

به عنوان مثال، شرکت تخمین می زند که سفر بین شهرهای سیاتل آمریکا و ونکوور کانادا با ایرلندر اندکی بیش از 4 ساعت طول بکشد که کمی بیشتر از بیش از سه ساعت پرواز با هواپیماست. این در شرایطی که ایرلندر فقط 4.6 کیلوگرم دی اکسید کربن به ازای هر مسافر طی این سفر تولید می کند اما این میزان برای یک جت مسافری عادی برابر با 53 کیلوگرم است.

مقامات شرکت هایبرید ایر وهیکلز اطمینان دارند که ایرلندر تجربه ای به مراتب لذت بخش‌تر از گزینه های دیگر را ارائه خواهد کرد.

پنجره هایی از کف تا سقف در ترکیب با ارتفاع پرواز زیر 10 هزار پا (3040 متر) به معنای آن است که طی سفر مناظری دیدنی انتظار مسافران را می کشند. و از آنجایی که بالون هلیومی عظیم پیشرانه ها را از کابین مسافران جدا می کند، لرزش کم و تقریبا هیچ سر و صدایی وجود نخواهد داشت. این هواگرد تا حد زیادی تحت تاثیر تلاطم های هوایی نیز قرار نخواهد گرفت.

در واقع، مسافران ایرلندر می توانند پروازی راحت، ساکت و سبز را تجربه کنند. 

بادگیرهای شناور بلندتر از برج ایفل و تامین برق 80 هزار خانه (+عکس)

با ارتفاع بیش از 1,000 فوت (324 متر)، توربین های بادی کوچک روی شبکه بادگیر نصب می شوند و این سازه عظیم شناور با استفاده از روش های مورد استفاده در صنعت نفت و گاز به کف اقیانوس متصل می شود.

عصر ایران - شرکت نروژی ویند کچینگ سیستمز (Wind Catching Systems) محصولی جدید و جالب توجه را معرفی کرده است که شامل مجموعه ای عظیم و شناور از توربین های بادی کوچک می شود و به گفته این شرکت می تواند پنج برابر انرژی سالانه بیشتر نسبت به بزرگترین توربین های بادی منفرد جهان تولید کند.

با ارتفاع بیش از 1,000 فوت (324 متر) که بلندتر از برج ایفل در فرانسه است، توربین های بادی کوچک روی شبکه بادگیر نصب شده و این سازه عظیم شناور با استفاده از روش های مورد استفاده در صنعت نفت و گاز به کف اقیانوس متصل می شود.

روترهای کوچک‌تر این مجموعه بادگیر می توانند در بادهایی با سرعت بیش از 40 تا 43 کیلومتر در ساعت عملکرد بسیاری بهتری نسبت به توربین های بادی بزرگ‌تر داشته باشند که به طور معمول در چنین سرعت هایی حرکت پره های خود را برای کاهش نیروی تولیدی با هدف محافظت از خود در برابر آسیب دیدگی تغییر می دهند. به گفته ویند کچینگ سیستمز، اثر کلی شامل بهبود 500 درصدی خروجی انرژی سالانه است و هر یک از این مجموعه های بادگیر شناور می توانند نیروی مورد نیاز برای 80 هزار خانه در اروپا را تامین کنند.

پنج مجموعه بادگیر شناور می توانند مقدار برق مشابه با 25 توربین بادی عادی را تولید کنند. این در شرایطی است که مساحت بسیار کمتری برای نصب مجموعه های بادگیر در مقایسه با توربین های بادی عادی اشغال می شود.

به جای استفاده از اجزای منفرد عظیم، این مجموعه های بادگیر با قطعات کوچک‌تری ساخته شده اند که به معنای تولید، نصب و تعمیر و نگهداری بسیار آسان‌تر آنهاست. پس از نصب پایه شناور، بیشتر کارهای باقیمانده را می توان روی عرشه و بی نیاز از جرثقیل یا کشتی های تخصصی انجام داد. طراحی شبکه ای این مجموعه بادگیر اجازه دسترسی راحت برای تعمیر و نگهداری مداوم را می دهد. ویند کچینگ سیستمز عمر مفید این مجموعه ها را 50 سال اعلام کرده است. در مقام مقایسه، عمر مفید یک توربین بادی منفرد بزرگ 30 سال است.

به گفته ویند کچینگ سیستمز، مجموعه های بادگیر شناور آماده تحویل برق حاصل از انرژی باد دریایی با قیمتی تقریبا مشابه با شبکه سنتی توزیع برق هستند.

ویند کچینگ سیستمز از پشتیبانی مالی شرکت هایی مانند نورث انرژی (North Energy) و هلدینگ فرد (Ferd) برخوردار است و فناوری خود را در همکاری با شرکت ایبل (Aibel)، ارائه دهنده خدمات در زمینه صنایع نفت، گاز و باد دریایی و موسسه فناوری انرژی (IFE) توسعه داده است.

ویند کچینگ سیستمز اطلاعات بیشتری درباره نمونه های اولیه یا زمان آزمایش فناوری بادگیرهای خود ارائه نکرده است و به رغم عملی به نظر رسیدن این پروژه، در حال حاضر باید منتظر ماند و دید آیا ادعاهای مطرح شده این شرکت ثابت می شوند یا خیر.

--------------------------------------------------------------------

بیشتر بخوانید: 

*9 انرژی که بقای بشر به آنها وابسته است

*استفاده از انرژی باد در قلب دریاها (عکس)

*کدام کشورها صاحب بزرگترین ظرفیت نیروی بادی هستند؟

میشلن و معرفی بادبان کشتی با بهبود 20 درصدی بهره‌وری سوخت (+فیلم و عکس)

این سامانه قابل باد شدن می تواند از باد که یک منبع انرژی رایگان، جهانی و اتمام ناپذیر است، استفاده کند.

---

عصر ایران – شرکت میشلن به تازگی پروژه ویسامو (WISAMO) را معرفی کرده است که راه حلی نوآورانه مرتبط با کاهش انتشار کربن از بخش حمل و نقل دریایی محسوب می شود. پروژه بال بادبان متحرک (Wing Sail Mobility) یا به اختصار ویسامو، یک سامانه بال بادبان خودکار، تلسکوپی و قابل باد شدن است که می تواند روی کشتی های تجاری و قایق های تفریحی نصب شود.

دانلود فیلم اصلی

این سامانه قابل باد شدن می تواند از باد که یک منبع انرژی رایگان، جهانی و اتمام ناپذیر است، استفاده کند. یک کمپرسور هوای کوچک در این سامانه قرار دارد که برای باد شدن بال بادبان استفاده می شود. پس از باد شدن کامل، بال بادبان می توان انرژی باد را برداشت کرده و نیروی محرک برای حرکت کشتی به سمت جلو را تامین کند. طراحی انقلابی این بال بادبان می تواند به کاهش مصرف سوخت کشتی کمک کرده و در نتیجه با کاهش انتشار دی اکسید کربن اثر مثبتی بر محیط زیست داشته باشد.

همانگونه که اشاره شد پروژه ویسامو برای کشتی های تجاری و قایق های تفریحی قابل استفاده است و به ویژه می تواند برای کشتی های رول آن-رول آف، کشتی های باربری و تانکرهای نفت و گاز مناسب باشد. سامانه ویسامو محصول همکاری بین بخش پژوهش و توسعه میشلین و دو مخترع سوئیسی است.

این بادبان می تواند به عنوان یکی از تجهیزات اصلی روی کشتی های در حال ساخت نصب شود یا به عنوان یک بروزرسانی در کشتی های موجود بکار گرفته شود. دکل تلسکوپی این بال بادبان قابل جمع شدن است که می تواند ورود کشتی ها به بندرگاه و عبور آنها از زیر پل ها را تسهیل کند. میشلن مدعی است که این سامانه می تواند بهره‌وری سوخت یک کشتی را تا 20 درصد بهبود ببخشد.

به گفته میشل دژوآیو (Michel Desjoyaux)، دریانورد شناخته شده و سفیر پروژه ویسامو که در توسعه آن با تیم پژوهشی میشلن همکاری داشته است، مزیت نیروی محرکه بادی این است که از یک منبع انرژی پاک، رایگان، جهانی و گزینه ای که هیچ بحث و جدلی درباره آن وجود ندارد، استفاده می کند. این پروژه نوآورانه گزینه ای امیدوارکننده برای بهبود اثر زیست محیطی کشتی های تجاری و حمل نقل دریایی محسوب می شود.

در حال حاضر، حمل نقل دریایی 90 درصد از تجارت جهانی را در بر می گیرد و پیش بینی می شود تقاضا در این بخش تا سال 2050 سه برابر شود. بر همین اساس سازمان بین المللی دریانوردی طرحی را برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای به میزان 50 درصد تا سال 2050 در دستور کار خود قرار داده است.

سامانه ویسامو قرار است ابتدا در سال 2022 روی یک کشتی تجاری بکار گرفته شود. میشلن انتظار دارد پس از تکمیل مرحله آزمایشی، در این سال تولید انبوه سامانه ویسامو را آغاز کند.

کروزر برفی جنوبگان؛ یک خودروی غول پیکر با سرانجامی مرموز! (+عکس و فیلم)

کروزر برفی جنوبگان زیر نظر دریادار ریچارد برد توسعه یافت. فرمانده دوم وی، دکتر توماس پولتر از سفر اکتشافی پیشین در سال 1934 با ایده ساخت یک وسیله نقلیه عظیم برای کاوش در جنوبگان به آمریکا بازگشته بود.

عصر ایران - تمام آنچه از پایگاه آمریکای کوچک در جنوبگان باقی مانده زیر صدها متر برف مدفون شده است. این مکان دورافتاده در جنوب خلیج نهنگ‌ ها در یخ‌تاق راس نه تنها میزبان برخی اقامتگاه های دائمی با سرنوشتی تلخ بوده، بلکه یک سری از پایگاه های اکتشافی آمریکا بین سال های دهه 1930 تا دهه 1950 نیز در آنجا قرار داشتند.

البته، این پایگاه ها مدتهاست که متروکه شده اند. اما در جایی شاید زیر برف و یخ یا در اعماق اقیانوس، یک وسیله نقلیه عظیم با 37 تن وزن، 55 فوت درازا (17 متر)، و 12 فوت (3.65 متر) ارتفاع به خواب رفته که به نام کروزر برفی جنوبگان شناخته می شد.

کروزر برفی جنوبگان زیر نظر دریادار ریچارد برد توسعه یافت. همکار وی، دکتر توماس پولتر از سفر اکتشافی پیشین در سال 1934 با ایده ساخت یک وسیله نقلیه عظیم برای کاوش در جنوبگان به آمریکا بازگشته بود.

این وسیله نقلیه به عنوان گزینه ای برای طی مسافت های طولانی روی برف و یخ بی پایان جنوبگان در نظر گرفته شده بود. پولتر به عنوان مدیر علمی بنیاد پژوهشی موسسه فناوری آرمور شیکاگو، همکاران خود را برای طراحی کروزر برفی جنوبگان متقاعد کرد.

در شرایطی که دریادار برد سومین سفر اکتشافی خود را برنامه ریزی می کرد، پولتر و هارولد واگتبورگ، مدیر بنیاد پژوهشی شیکاگو، برنامه های مربوط به ساخت کروزر برفی را به مقامات دولتی ناظر بر خدمات جنوبگان آمریکا ارائه کردند.

بنیاد پژوهشی شیکاگو ساخت کروزر برفی را در هشتم آگوست 1939 آغاز کرد، روندی که حدود 11 هفته طول کشید. این وسیله نقلیه که برای عبور از شکاف های یخچالی طراحی شده بود دارای دو پیش آمدگی در دو انتهای خود و چرخ های جمع شونده بود. چرخ های جمع شونده موجب قرار گیری آنها در محفظه هایی می شد که با گازهای خروجی پیشرانه گرم شده و از تایرهای بدون آج 10 فوتی گودیر برای حرکت روی برف و یخ در آنها استفاده شده بود.

این خودرو می توانست چهار یا پنج نفر را در خود جای دهد و قسمت صاف بالای آن برای حمل هواپیمایی کوچک با هدف بررسی هوایی زمین های قطبی در نظر گرفته شده بود. در قسمت جلو این وسیله نقلیه، اتاق کنترل در سطحی بالاتر قرار گرفته و راننده و یک خدمه دیگر در آن قرار می گرفتند. کروزر برفی به یک جفت پیشرانه شش سیلندر دیزل که در مجموع 300 اسب بخار نیرو تولید می کردند، مجهز شده بود. پیشرانه ها با دو ژنراتور و چهار موتور الکتریکی جفت شده بودند که آنها نیز در مجموع 300 اسب بخار نیرو تولید می کردند. پشت چرخ های جلو اتاق تاریک عکس و گالری، و پس از آن فضای حضور خدمه و محل خواب آنها قرار داشت. در عقب خودرو نیز انباری، مخازن سوخت و فضایی برای حمل دو تایر یدکی در نظر گرفته شده بود.

دانلود ویدیو

پس از تکمیل ساخت خودرو، کروزر برفی جنوبگان باید سفری طولانی از شیکاگو به بوستون را انجام می داد تا برای انتقال به جنوبگان در کشتی ستاره شمالی قرار بگیرد. در همین سفر زمینی نیز کروزر برفی با برخی مسائل مانند بروز مشکل در پمپ سوخت یا گرفتار شدن در یک نهر آب مواجه شد و این پرسش در ذهن برخی شکل گرفت که اگر این خودرو نمی تواند از پس چنین شرایطی برآید چگونه می تواند در جنوبگان دوام بیاورد. اما هیجان ایجاد شده توسط مطبوعات این قبیل پرسش ها را به حاشیه رانده و مردم بسیاری در طول مسیر برای دیدن این خودرو عظیم گرد هم می آمدند.

در دوازدهم نوامبر 1939 کروزر برفی خود را به بوستون رساند، پیش از آن که کشتی ستاره شمالی این شهر را ترک کند. سفر به جنوبگان نیز موفق بود و کشتی در پانزدهم ژانویه در خلیج نهنگ ها لنگر انداخت و آماده تخلیه بار خود در ساحل جنوبگان در پایگاه سوم آمریکای کوچک شد. هنگام خارج شدن خودرو از کشتی سطح شیب داری که برای این کار در نظر گرفته شده بود دچار مشکل شد، اما کروزر برفی موفق شد تا به سلامت از آن عبور کند.

دانلود فیلم اصلی

این آخرین لحظه پیروزی برای کروزر برفی بود زیرا پیش از آن که خیلی دور شود با تایرهای لاستیکی بدون آج خود چندین فوت در برف فرو رفت. خدمه دریافتند که حرکت به سمت عقب با این خودرو بسیار ساده‌تر است و حتی سفری 92 مایلی (148 کیلومتر) را با حرکت به سمت عقب انجام دادند. در 27 ژانویه، پولتر آمریکای کوچک را به مقصد آمریکای بزرگ ترک کرد و تیم کوچکی مسئول سفرهای اکتشافی در جنوبگان باقی ماندند.

اگرچه کروزر برفی یک شکست کامل برای سفر و اکتشاف در جنوبگان بود، اما به یک پایگاه عملیاتی و محل زندگی تمام وقت برای کاوشگران تبدیل شد. پیشرانه که از ساختار کابین عبور می کرد حتی در شرایط آب وهوایی بسیار سخت و دمای تا منفی 50 درجه فارنهایت (منفی 45.5 درجه سلسیوس) نیز به خوبی محیط داخلی خودرو را گرم می کرد. پولتر قصد داشت تا به جنوبگان بازگشته و کروزر برفی را با قطعاتی بروزرسانی کند، اما با درگیر شدن آمریکا در جنگ جهانی دوم، دولت بودجه خود را معطوف جنگ کرد. کروزر برفی در 22 دسامبر 1940 در پایگاه سوم آمریکای کوچک در جنوبگان رها شد.

به واسطه پیشرفت های چشمگیر در زمینه فناوری و نوآوری های پس از جنگ نیز کروزر برفی هرگز دوباره به صورت جدی به عنوان یک پروژه کاربردی و قابل اجرا در نظر گرفته نشد. گروه های تحقیقاتی دیگر در سال های 1946 و 1958 موقعیت مکانی آن را مشخص کردند. در مورد دوم خودرو زیر چند متر برف دفن شده بود و تنها یک تیر بامبو که محل آن را علامت گذاری می کرد، قابل تشخیص بود. کروزر برفی با کمک یک بولدوزر از دل برف بیرون کشیده شد. در داخل آن همه چیز دست نخورده باقی مانده بود. این آخرین باری بود که کروزر برفی مشاهده شد، اگرچه برخی نظریه های توطئه به این نکته اشاره دارند که اتحاد جماهیر شوروی طی جنگ سرد آن را کشف کرده و برای بررسی بیشتر به مکانی دیگر منتقل کرده است. اما آنچه به طور قطع می دانیم این است که در اواسط دهه 1960 بخش بزرگی از یخ‌تاق راس درست جایی که آمریکای کوچک قرار داشت، در اقیانوس جنوبی سقوط کرد.

امروز، از سرنوشت کروزر برفی جنوبگان اطلاعی در دست نیست. همانند پشه ای که در کهربا گرفتار می شود، این خودرو ممکن است زیر لایه های برف دفن شده و به خوبی حفظ شده باشد یا در اقیانوس سقوط کرده و به اعماق آب رفته باشد.

محمدمهدی حیدرپور

بیشتر بخوانید: 

*کشف موجوداتی عجیب در قطب جنوب

*اهمیت نهنگ های قطب جنوب برای نازی ها!(+تصاویر)

*بیش از یک سوم یخ‌تاق‌های قطب جنوب در معرض فروپاشی