عصر ایران - شرکتی نوپا به نام اسئی اروناتیکس (SE Aeronautics) به تازگی از طرح مفهومی یک هواپیمای مسافربری به نام اسئی200 رونمایی کرده که از پیکربندی عجیبی در مقایسه با طراحی هواپیماهای حال حاضر برخوردار است. در طراحی اسئی200 از سه بال استفاده شده و این هواپیما پتانسیل برخاستن و فرود در فرودگاه هایی با باند کوتاهتر را نوید می دهد.
تغییرات چشمگیر در طراحی هواپیماهای مسافربری نادر هستند، اما در تلاش برای کاهش مصرف سوخت و سبز شدن صنعت هوانوردی، به نظر می رسد برخی موارد مد نظر قرار گرفته اند.
نمونه اولیه اسئی200 یک هواپیمای پهن پیکر را ارائه کرده و طراحی بال سه گانه آن با یک دم دوتایی و یک جفت پیشرانه که در عقب هواپیما قرار گرفته اند، تکمیل می شود. این طرح مفهومی توانایی حمل 264 مسافر را دارد، در شرایطی که نسبت به دیگر هواپیماهای جت هم اندازه خود 70 درصد سوخت کمتری مصرف می کند. طراحان اشاره داشته اند که این هواپیما می تواند برد پرواز بیش از 10,500 مایل (16,898 کیلومتر) با بیشینه سرعت 690.5 مایل در ساعت (1,111 کیلومتر در ساعت) داشته باشد.
این برد پروازی و بیشینه سرعت بالاتر از دیگر جت های مسافربری در کلاس هواپیمای اسئی200 است. همچنین، طراحی خاص این هواپیما اجازه استفاده آن از فرودگاه هایی با باند کوتاهتر را می دهد که برای برخی هواپیماهای تجاری فعلی قابل استفاده نیستند.
از دیگر تغییرات قابل توجه در طراحی هواپیمای اسئی200 می توان به عدم ذخیره سوخت در بال ها، همانند آنچه در هواپیماهای تجاری امروزی شاهد هستیم، اشاره کرد. در عوض، سوخت هواپیما در مخزنی در بالای بدنه ذخیره می شود.
هواپیمای اسئی200 از یک ساختار مونوکوک یکپارچه بهره می برد که به عنوان پیشرفتی در عملکرد و ایمنی توصیف می شود. دستیابی به ایمنی با استفاده از بدنه مونوکوک اهمیت دارد زیرا هواپیماهای تجاری فعلی در قالب تکه هایی بزرگ به هم متصل می شوند که طی یک حادثه به طور معمول دچار شکستگی می شوند. طراحی یک تکه بدنه و بال ها می تواند هواپیمای اسئی200 را به گزینه ای ایمنتر در صورت بروز یک حادثه تبدیل کند.
این هواپیما با مد نظر قرار دادن طول عمر مفید 50 سال طراحی شده و به گفته شرکت اسئی اروناتیکس، ساخت این هواپیما می تواند در نیمی از مدت زمان مورد نیاز برای ساخت یک هواپیمای مسافربری فعلی با اندازه ای مشابه صورت بگیرد.
دو پیشرانه هواپیمای اسئی200 در مجموع توانایی تولید 64 هزار پوند نیرو را خواهند داشت، در شرایطی که 70 درصد سوخت کمتری مصرف می کنند. میزان انتشار کربن این هواپیما نیز 80 درصد کمتر از هواپیماهای هم کلاس حال حاضر آن عنوان شده است. در حال حاضر، اطلاعاتی درباره زمان ورود این هواپیما به خط تولید ارائه نشده است.
-------------------------------------------------------------------------
بیشتر بخوانید:
*کابین های هواپیما در آینده (+عکس)
*غول پیکرترین هواپیمای جهان (+عکس)
عصر ایران - قطار مغناطیسی (مَگلِو) جدید چین، طراحی شده برای حرکت با بیشینه سرعت 600 کیلومتر در ساعت، آماده بهرهبرداری شده است. در حال حاضر، این سریعترین وسیله نقلیه زمینی جهان محسوب می شود.
نخستین نمایش عمومی قطار مغناطیسی جدید چین روز سه شنبه در شهر ساحلی چینگدائو، واقع در استان شاندونگ در شرق چین انجام شد.
به گفته شرکت حمل و نقل ریلی سی آر آر سی چین، این قطار جدید توسط طراحان و مهندسان چینی ساخته شده و جدیدترین دستاورد علمی و فناوری این کشور در زمینه حمل و نقل ریلی محسوب می شود.
معرفی قطار مغناطیسی جدید در چین نشان می دهد که این کشور در زمینه فناوری های مهندسی این نوع قطارهای سریع السیر، از جمله یکپارچگی سامانه، تولید وسیله نقلیه، مسیرهای ریلی و کنترل و ارتباطات حمل و نقل به سطح بالایی از تسلط رسیده است.
پروژه قطار مغناطیسی جدید از اکتبر 2016 آغاز شد، در سال 2019 نمونه اولیه قطار مغناطیسی با بیشینه سرعت 600 کیلومتر در ساعت توسعه یافت، و در ژوئن سال 2020 آزمایش موفق این قطار انجام شد.
به گفته دینگ سانسان، مهندس ارشد پروژه، این قطار مغناطیسی جدید می تواند با دو تا 10 واگن حرکت کند که هر یک می توانند بیش از 100 مسافر را در خود جای دهند.
به گفته دینگ، این قطار می تواند بهترین راه حل برای سفرهایی در محدوده 1500 کیلومتر بوده و شکاف سرعت بین سفرهای هوایی (800 تا 900 کیلومتر) و قطارهای سریع السیر (با بیشینه سرعت حدود 350 کیلومتر) را پر کند.
به عنوان نمونه، سفر بین شهرهای پکن و شانگهای با هواپیما دو ساعت، با قطار سریع السیر 5.5 ساعت و با قطارهای مغناطیسی 2.5 ساعت طول خواهد کشید.
در مقایسه با وسایل نقلیه ای که روی چرخ حرکت می کنند، قطارهای سریع السیر مَگلِو تماسی با خطوط ریلی ندارند. آنها از نظر کارایی و سرعت دارای مزایایی هستند و لرزش و صدای بسیار کمی تولید می کنند. حرکت و توقف آنها می تواند به سرعت صورت بگیرد و گزینه هایی ایمن و قابل اعتماد هستند.
چین در زمینه ساخت و ساز مسیرهای ریلی سرعت بالا در جهان پیشرو است. تا پایان سال 2020، این کشور 38,000 کیلومتر مسیر ریلی سریع السیر در خدمت داشته که طولانیترین در جهان محسوب می شود. آلمان، ژاپن، انگلیس، کانادا و آمریکا از دیگر کشورهای مطرح در زمینه توسعه قطارهای مغناطیسی هستند.
--------------------------------------------------------------
بیشتر بخوانید:
*قطاری که هتل است یا هتلی که قطار است! (+عکس)
*ژاپن؛ رونمایی از قطار مغناطیسی با سرعت 500 کیلومتر بر ساعت (فیلم)
*آئروترین؛ بلندپروازی "ژان برتین" با قطاری روی مسیر بتنی! (+فیلم و عکس)
عصر ایران - جزئیاتی جدید درباره بزرگترین هواگرد جهان یعنی ایرلندر 10 منتشر شده است که از کابین جادار با پنجره هایی از کف تا سقف و فضای پای بسیار زیاد برای مسافران حکایت دارد. و این هواگرد تا حد زیادی دوستدار محیط زیست خواهد بود.
شرکت بریتانیایی هایبرید ایر وهیکلز (Hybrid Air Vehicles) به تازگی تصاویری مفهومی را از فضای داخلی کشتی هوایی خود منتشر کرده است که 299 فوت (91 متر) درازا و 112 فوت (34 متر) پهنا دارد. این هواگرد ظرفیت حمل حدود 100 نفر را دارد. اما به جای آن که مسافران در فضایی کوچک فشرده شوند، افرادی که با ایرلندر سفر خواهند کرد می توانند به واسطه پنجره هایی بلند از مناظر اطراف لذت برده و از فضا و جای پای شبیه کلاس تجاری جت های مسافری برخوردار باشند.
انتظار می رود ایرلندر در سال 2025 وارد خدمت شود و شرکت هایبرید ایر وهیکلز فکر می کند که به واسطه افزایش راحتی و 90 درصد انتشار گازهای گلخانه ای کمتر می تواند خیلی زود جت های مسافری معمول را در برخی مسیرهای پروازی کوتاه به چالش بکشد.
به گفته مقامات شرکت، کاهش ردپای کربن مزیت شماره ایرلندر محسوب می شود. در شرایطی که سفر با این هواگرد اندکی بیشتر از یک هواپیمای عادی طول می کشد اما کیفیت سفر با آن بسیار بهتر خواهد بود.
ایرلندر به واسطه استفاده از یک بالون عظیم هلیومی برای پرواز گزینه ای بسیار سبزتر از یک هواپیمای مسافری عادی است. در مقابل، هواپیماها پیش از آن که بال ها بتوانند نیروی بالابر را فراهم کنند نیازمند تولید نیروی قابل توجه توسط پیشرانه ها هستند.
زمانی که در هوا قرار بگیرد، کشتی هوایی ایرلندر به چهار پروانه برای حرکت متکی است. در نسل نخست، دو پروانه از پیشرانه هایی که نفت سفید می سوزانند، نیرو می گیرند و دو پروانه دیگر توسط موتورهای الکتریکی به گردش در می آیند که موجب کاهش بیشتر انتشار کربن توسط این هواگرد می شود. تا سال 2030، شرکت هایبرید ایر وهیکلز انتظار دارد که نسخه تمام الکتریکی ایرلندر را ارائه کند.
به جای باتری های معمول، سلول های سوختی هیدروژن مایع نیروی مورد نیاز موتورهای الکتریکی ایرلندر را تامین خواهند کرد. هیدروژن مایع می تواند انرژی بسیار بیشتری را نسبت به باتری ها را برای وزنی معین ذخیره کند. هیدروژن در مخازن خنک کننده در بدنه نگهداری خواهد شد و به سلول های سوختی پمپ می شود که در آنجا با اکسیژن واکنش داشته و برق تولید می شود.
کشتی هوایی ایرلندر می تواند به بیشینه سرعت حدود 80 مایل در ساعت (130 کیلومتر در ساعت) دست یابد و به طور کلی میانگین سرعت آن 60 مایل در ساعت (100 کیلومتر در ساعت) خواهد بود. این بیشتر به سرعت یک خودرو یا قطار تا یک جت مسافری کوتاه برد نزدیک است که می تواند با سرعت بیش از 450 مایل در ساعت (720 کیلومتر در ساعت) پرواز کند.
به گفته مقامات شرکت هایبرید ایر وهیکلز، برای برخی سفرهای بین شهری با فواصل 100 تا 250 مایل (160 تا 400 کیلومتر) سفر از مرکز یک شهر به مرکز شهر دیگر فقط اندکی کندتر خواهد بود زیرا کشتی هوایی ایرلندر توانایی فرود در فضاهایی بسیار کوچکتر نسبت به یک هواپیما یا حتی روی آب را دارد.
به عنوان مثال، شرکت تخمین می زند که سفر بین شهرهای سیاتل آمریکا و ونکوور کانادا با ایرلندر اندکی بیش از 4 ساعت طول بکشد که کمی بیشتر از بیش از سه ساعت پرواز با هواپیماست. این در شرایطی که ایرلندر فقط 4.6 کیلوگرم دی اکسید کربن به ازای هر مسافر طی این سفر تولید می کند اما این میزان برای یک جت مسافری عادی برابر با 53 کیلوگرم است.
مقامات شرکت هایبرید ایر وهیکلز اطمینان دارند که ایرلندر تجربه ای به مراتب لذت بخشتر از گزینه های دیگر را ارائه خواهد کرد.
پنجره هایی از کف تا سقف در ترکیب با ارتفاع پرواز زیر 10 هزار پا (3040 متر) به معنای آن است که طی سفر مناظری دیدنی انتظار مسافران را می کشند. و از آنجایی که بالون هلیومی عظیم پیشرانه ها را از کابین مسافران جدا می کند، لرزش کم و تقریبا هیچ سر و صدایی وجود نخواهد داشت. این هواگرد تا حد زیادی تحت تاثیر تلاطم های هوایی نیز قرار نخواهد گرفت.
در واقع، مسافران ایرلندر می توانند پروازی راحت، ساکت و سبز را تجربه کنند.