دوندگان حرفه‌ای سال‌ها بیشتر از افراد معمولی زندگی می‌کنند

دوندگان حرفه‌ای سال‌ها بیشتر از افراد معمولی زندگی می‌کنند!

دوندگان حرفه‌ای به‌طور میانگین پنج سال بیشتر از باقی جمعیت زندگی می‌کنند. پژوهشگران کانادایی و استرالیایی از داده‌های سلامت مربوط به ۲۰۰ نفر اولی استفاده کرده‌اند که در دهه‌های ۱۹۵۰، ۶۰ و ۷۰ موفق شدند یک مایل (۱٫۶ کیلومتر) را در کمتر از چهار دقیقه بدوند.

پژوهشگران می‌گویند بخشی از این مزایا احتمالاً به این بازمی‌گردد که دوندگان حرفه‌ای ژن‌های بهتری دارند، و سبک زندگی به‌تنهایی در این خروجی دخیل نیست.

به گزارش دیجیاتو، ده ساعت یا بیش از ۱۲۰ کیلومتر دویدن در هفته مطمئناً ورزش بسیار سنگینی است. اما علاوه بر شکستن مرزهای بدن، یک مطالعه جدید نشان می‌دهد که برخی از ورزشکاران حرفه‌ای با یک برنامه دویدن سخت‌گیرانه، چند سال به طول عمر خود می‌افزایند.

کانال عصر ایران در تلگرام

طبق نتایج یک مطالعه جدید در British Journal of Sports Medicine، دوندگان حرفه‌ای به‌طور میانگین پنج سال بیشتر از باقی جمعیت زندگی می‌کنند. پژوهشگران کانادایی و استرالیایی از داده‌های سلامت مربوط به ۲۰۰ نفر اولی استفاده کرده‌اند که در دهه‌های ۱۹۵۰.۶۰ و ۷۰ موفق شدند یک مایل (۱٫۶ کیلومتر) را در کمتر از چهار دقیقه بدوند.

این نتایج مخالف باور مرسومی هستند که می‌گوید ورزش بسیار سنگین در بلندمدت عواقب سلامتی منفی دارد. در حقیقت به‌نظر می‌رسد که رکوردشکنی با بدن، حداقل برای برخی، مفید است.

مطالعات فراوانی نشان می‌دهند که فعالیت فیزیکی باعث افزایش طول عمر می‌شود. اما همچنان مشخص نیست که ورزش بیش از حد توصیه‌شده برای سلامتی خوب است یا بد.

برخی از دانشمندان می‌گویند سبک زندگی ورزشکارانی که در ماراتن، دوچرخه‌سواری استقامت یا ورزش سه‌گانه شرکت می‌کنند می‌تواند فشاری غیرضروری به قلب وارد کند و آن‌ها را در معرض ریسک مرگ زودهنگام قرار دهد. اما با این که این سبک زندگی برای ورزشکاران تازه‌کار یا معمولی مشکلاتی ایجاد می‌کند، احتمالاً نتایج آن برای ورزشکاران حرفه‌ای متفاوت است.

مزایای سلامتی ورزش حرفه ایمزایای سلامتی ورزش‌های شدید احتمالاً منحصر به ورزشکاران حرفه‌ای است.

ارتباط دویدن حرفه‌ای با طول عمر

مطالعات گذشته نشان می‌دهند که دوچرخه‌سواران تور دو فرانس، ورزشکاران المپیک و قایق‌رانان بیشتر از جمعیت عادی عمر می‌کنند.

حالا پژوهشگران نشان داده‌اند این الگو در سریع‌ترین دوندگان یک مایل نیز وجود دارد. افرادی که می‌توانند یک مایل را در کمتر از چهار دقیقه بدوند بسیار کم هستند. این افراد دستگاه‌های تنفسی، قلبی‌عروقی، متابولیک و ماهیچه-استخوانی خود را تا بیشترین حد ممکن به‌کار می‌گیرند.

این ورزشکاران، برای رسیدن به این سرعت، در طول هفته به‌طور منظم در راندهای فعالیت فیزیکی بسیار شدید شرکت می‌کنند.

متخصصان قلب و عروق نشان دادند ۲۰ نفر اولی که توانستند یک مایل را در کمتر از چهار دقیقه بدوند، به‌طور میانگین، ۱۲ سال بیشتر از امید به زندگیِ عمومی عمر کردند. پژوهشگران تحقیق حاضر، جمعیت بزرگ‌تری از این افراد را در طول سه دهه بررسی کرده‌اند.

نکته جالب این‌جاست که افرادی که در دهه ۱۹۶۰ به این رکورد در دویدن رسیدند، نسبت به دوندگانی که در دهه‌های بعد به آن دست یافتند، فاصله بیشتری با امید به زندگی عمومی داشتند.

پژوهشگران می‌گویند علت احتمالاً این است که امید به زندگی به طور کلی در دهه‌های اخیر افزایش پیدا کرده است. ما همچنین توانسته‌ایم چندین بیماری واگیردار و غیرواگیردار مهم را کنترل کنیم.

به بیان دیگر، این نکته نشان می‌دهد که احتمالاً افزایش طول عمر دوندگان و دیگر ورزشکاران حرفه‌ای تماماً ناشی از سبک زندگی آن‌ها نباشد. مثلاً این امکان وجود دارد که این ورزشکاران ژن‌های مطلوب بیشتری نسبت به عموم داشته باشند. در گروه ۲۰۰ نفره دوندگان برجسته، پژوهشگران ۲۰ زوج برادر و خواهر و چندین پدر و پسر یافتند.

جمعه 25 خرداد 1403 ساعت 19:12

0 نظر

درباره "نهضت ملی یا حتی جهانی پرورش سگ و گربه"!

بسمه تعالی

چند وقتی است که غذا دادن به سگ و گربه های خانگی یا غیرخانگی میان بخش بزرگی از مردم کشور ما ایران گسترش یافته است و کاری معمول و مرسوم شده است. برخی که از دید(نظر) مالی تواناتر هستند و حیوان خانگی سگ یا گربه دارند، برای حیوان خود غذاهای گوشتی ویژه مانند مرغ و ... درست می کنند به گونه ای که ترکیب ویژه ای دارد زیرا چشایی آن حیوان (بخاطر عادت) شکل دیگر گوشت و غذا را نمی پسندد! وقتی را صرف آشپزی می کنند و گوشتی را به حیوان می دهند که بسیاری خانواده های مستضعف (ضعیف نگاه داشته شده یا به ضعف افکنده شده) توان خرید و خوردن آن را حتی در یک ماه ندارند، خانواده هایی که بچه های در سن رشد دارند و نیاز به مواد غذایی گوناگون از جمله انواع گوشت دارند. یا بیمار دارند و نیاز به تقویت او هست. به حیوانی گوشتِ با کیفیت می دهند که به گونه ای ساخته (خلق) شده است که آشغال گوشت و استخوان را می تواند به آسانی بخورد و گوارش (هضم) کند و بیمار هم نشود حتی اگر خام و کثیف بخورد. چه اندازه پول هزینه می شود برای خوراک سگ و گربه، ولی بسیاری از همین آدمها هنگامی که نیازمندی از ایشان درخواست کمک می کند دریغ می کنند. البته برخی از ایشان، مهربان هستند هم نسبت به انسانها و هم حیوانات و این خوب است.

پرسش من اینجاست که آیا برای مهربان بودن با حیوانات نیاز است به آنها بهترین و گرانترین غذای انسان را بدهیم تا برای انسانهای دیگر در رقابتِ بازار، قیمت آن خوراکها بالا برود و چه بسا از دسترس آنها دور شود؟ یا می توان به حیوان گوشتخوار، ضایعات گوشتی و استخوانی داد و خوراک خوب را برای انسانها نگاه داشت؟

همچنین آیا نمی توان همین پولهای هدر شونده برای پرداخت قیمت گوشت گران برای حیوانات اینچنینی را به کارهای بهتری داد تا رشدی فرهنگی و عقلی (خردی) و علمی (دانشی) در جامعه ایجاد کند؟ مثلا کمک به مدارس، انتشار سایتها و کتابهای خوب یا کمک به سازمانهای مردم نهاد خیریه واقعی، یا رساندن به نیازمندان از راه آشنایان قابل اعتماد؟

ممکن است برخی انسانهای خوب این کارها را نیز می کنند ولی در همان حال برای حیوانات نیز غذای گران فراهم می کنند. خوب آیا نمی توانند همین بخش را نیز به آن بخش بدهند و خوراک ارزان را جایگزین کنند. به نظرم می رسد خود آن حیوانات هم اگر ازشان بپرسیم احتمالا حاضر به این فداکاری هستند!

در خیابان و بوستان (پارک) ها که گام برمی داریم گربه های چاق و چله با چندین مامان (!) (یعنی خانمهایی که قربون صدقه آنها می روند و گربه ها و یا سگ خانگی خویش را مامان صدا می زنند گویی بچه ایشان است) می بینیم. و این یک جَوّ شده است و بسیاری از مردم هم به دنبال گرفتن آن جَوّ رایج.

درست است که بسیار پولها بدست دستهای گوناگون بد هزینه می شود و نابود می شود ولی آیا هر یک از ما هم باید چنین کنیم (هدر دادن پول و مال و امکانات و وقت و انرژی و دغدغه و اعصاب. یعنی اسراف و تبذیر) یا ما باید خرد بیشتری داشته باشیم از کسانی که از دید ما نادرست کار می کنند.

باید بدانیم که خداوند اسراف و تبذیر کنندگان، یعنی زیاده روان و دور ریزندگان، را دوست ندارد، و انتظار دارد نعمتهایی که به افراد یا مردمی داده است را به درستی مصرف و بهره برداری کنند. خداوند مهربانی را ارزشمند می داند و خود را مهربان معرفی می کند، و در آموزه های دینی خویش همیشه انسان را به مهربانی به هم نوع یا دیگر انواع و آفریده ها سفارش فرموده است، ولی همچنین فرموده است که هر کاری راهی دارد و هرچیزی جایگاهی دارد که باید در جایگاه خویش گذاشته شود و باشد (تعریف عدالت) و برون رفتِ یک چیز از جایگاهش ستم (ظلم) است زیرا خراب می کند آن نظم کلی حکیمانه را.

امیدوارم مردم ما راههای بهتری برای هزینه و سرمایه گذاری امکانات خویش؛ امکانات وجودی خویش یا در اختیار خویش، جستجو کنند و بیابند و در کار بگیرند (عمل کنند).

8333679968